Ο Άγιος ανάδοχος του Αγίου αναδεκτού.

Ο Όσιος Αρσένιος, που ήταν θείος του Αγίου Παϊσίου (10/11) εγεννήθη στα Φάρασα της Καππαδοκίας το 1840. Οι ευλαβείς γονείς του πρώτα απέκτησαν τον αδελφό του Βλάσιο κι εν συνεχεία τον Θεόδωρον, εκείνον δηλαδή. 

Απορφανίσθηκαν σε μικράν ηλικία και προστατεύθηκαν από την καλή αδελφή της μητέρας των. 

Ο Θεόδωρος σώθηκε δια θαύματος του Αγίου Γεωργίου από βέβαιο πνιγμό, πράγμα που έκανε τον Βλάσιο να δοξολογή τον Θεό για την διάσωση του αδελφού του -αργότερα και ως διδάσκαλος της βυζαντινής μουσικής- τον δε διασωθέντα Θεόδωρο να επιθυμή την αφιέρωσή του στον Κύριο. 

Τις σπουδές του ολοκλήρωσε στην Νίγδη και στην Σμύρνη. 

Στα 26 του εκάρη μοναχός στην Μονή Τιμίου Προδρόμου Φλαβιανών, λαβών το όνομα Αρσένιος. Ο Μητροπολίτης Παϊσιος Β΄ τον ανύψωσε στον πρώτο βαθμό της Ιερωσύνης και τον έστειλε στα Φάρασα να διδάσκη εγκαταλελειμμένα παιδιά. 

Τριακοντούτης χειροτονήθηκε στην Καισάρεια Πρεσβύτερος, λαμβάνων συνάμα το οφφίκιον του Αρχιμανδρίτου και την ευλογία του Πνευματικού. 

Ετέθη τότε ο λύχνος επί την λυχνίαν. 

Αδιακρίτως εθεράπευε τον ανθρώπινο πόνο χριστιανών κι ετεροθρήσκων έκτοτε, θαυματουργών σε περιπτώσεις στειρότητος, σε τυφλούς, αλάλους, παραλυτικούς και δαιμονιζομένους!.. 

Πολλοί έπαιρναν ελαχίστους κόκκους χώματος από το κατώφλι του κελλίου του –απ’ όπου περνούσε δηλαδή– και αναμιγνύοντάς το με λίγο νερό, το έπιναν πιστεύοντας ακραδάντως στην θεραπεία τους, την οποίαν ο Θεός - ο θαυμαστός εν τοις Αγίοις Αυτού - παραχωρούσε. 

Δεν είχε καμία σχέση με το χρήμα και συνήθιζε να λέγη ότι «Η Πίστις μας δεν πωλείται»! 

Ρωμαλέως αγωνιζόταν για όλα τα λογικά πρόβατα της ποίμνης του.

Ο Άγιος Αρσένιος όταν εβάπτισε τον Άγιο Παΐσιον, απήτησε από τους γονείς του να δοθή το δικό του όνομα Αρσένιος και όχι το όνομα Χρήστος του παππού του. 

Είπε, με προφητικό νόημα, "Εσείς καλά θέλετε να αφήσετε άνθρωπο στο πόδι του παππού, εγώ δεν θέλω να αφήσω καλόγηρο στο πόδι μου;"!

Τοπικώς ζούσε μέσα στον κόσμο, τροπικώς έξω αυτού. Τετάρτη και Παρασκευή 

έμενεν έγκλειστος στην μικρή και απέριττη κέλλα του, προσευχόμενος συνεχώς γονυκλινής. Όπως και ο αναδεκτός του Άγιος Παϊσιος και όλοι οι Άγιοι, αγαπούσε ιδιαιτέρως και τα άλογα δημιουργήματα του Κυρίου. Προτιμούσε να βαδίζη και μάλιστα ανυπόδητος, παρά να φορτωθή σε υποζύγιον. 

Έλεγεν: «Εγώ που είμαι χειρότερος και από το γαϊδουράκι, πώς να καθίσω σε αυτό;». 

Για να αποκρύψη τις αρετές του και να μη κινδυνεύση να… επαινεθή, έκανε διάφορες σαλότητες· εμφανιζόταν σκληρός, οξύθυμος, απόπαιρνε τις ευλαβείς γυναίκες που θεωρούσαν ευλογία το να τον υπηρετούν.

Έλεγε στον φίλο του Ιεροψάλτη Πρόδρομον: «Εάν ήθελα να με υπηρετούν γυναίκες, θα γινόμουν έγγαμος Ιερεύς και θα με υπηρετούσε η παπαδιά. Τον καλόγηρο που τον υπηρετούν γυναίκες, δεν είναι καλόγηρος. 

Όταν προσηύχετο, έδιδε την εντύπωσιν ότι γονυπετούσεν ενώπιον του Κυρίου κι ενηγγαλίζετο τα άχραντα πόδια Του! Μεταξύ άλλων χαρισμάτων, τον κοσμούσε και το προορατικόν. 

Είχε πληροφορηθεί από τον Θεόν την ανταλλαγή πληθυσμών το 1924, όπως και τον θάνατό του και μάλιστα ότι θα συνέβαινε σε νησί! Πενήντα χρόνια υπηρέτησεν ως καλός ποιμήν, έχων προ οφθαλμών το πρότυπον του Καλού Ποιμένος. 

Τρεις ημέρες προ της εκδημίας του, η Κυρία Θεοτόκος τον συνόδευσε να προσκυνήση τα ιερά σκηνώματα σε ολόκληρο το Περιβόλι Της. 

Τον πληροφόρησε ότι σε τρεις ημέρες θα παρουσιασθή στον Υιό Της, Τον Οποίον εξ όλης ψυχής και διανοίας ηγάπησεν, όπερ εσυνέβη στις 10 Νοεμβρίου 1924.

Να έχωμε τις θεοπειθείς ευχές και ευλογίες του.

πηγή

https://proskynitis.blogspot.com/2018/11/blog-post_41.html#more

"Π Α Π Α Φ Λ Ε Σ Σ Α Σ"