Σχόλιο ΡΩΜΙΟΥ: Το έχουν εμπεδώσει
οι Έλληνες κύριε Αποστολάκη ότι αυτοί με τους οποίους συνεργάζεστε, και θα υπηρετήσετε
πιστά, δρουν ''για το καλό της πατρίδας"... Όπως άλλωστε γνωρίζουμε και την
''αυθόρμητη'' επιλογή του συστήματος στο πρόσωπο σας ΕΔΩ. Εσείς ξέρετε πως λέγονται αυτοί που συνεργάζονται
με τους προδότες της χώρας, και ειδικά όταν φορούν και στολή με ελληνικά εθνόσημα;
Ο Ναύαρχος Αποστολάκης δήλωσε ότι δέχθηκε να αναλάβει τη θέση του ΥΕΘΑ, γιατί: "έχω μάθει να υπηρετώ το καθήκον είμαι στρατιώτης".
"Είμαι άνθρωπος της ευθύνης και έχω συνηθίσει να αναλαμβάνω την ευθύνη όσο βαριά κι αν είναι" πρόσθεσε ο νέος Υπουργός Εθνικής Άμυνας, σημειώνοντας ότι "η κατάσταση είναι αρκετά περίεργη και απαιτεί συναίνεση, ενότητα και συνεργασία".
Θεωρώ εξαιρετική τιμή την πρόταση που μου έκανε ο Πρωθυπουργός και τον ευχαριστώ για αυτό.
"Θα συνεχίσω να τιμώ και να υπηρετώ το καθήκον που αναλαμβάνω, όπως έκανα και μέχρι σήμερα μακριά από πολιτική και κόμματα. Προσβλέπω στη συνεργασία όλων των κομμάτων για το καλό της πατρίδας" κατέληξε ο νέος ΥΕΘΑ.
Ερωτηθείς για την διαδικασία, αναφέρθηκε ότι βρίσκεται σε εξέλιξη η έκδοση των απαραίτητων Προεδρικών Διαταγμάτων και των αποφάσεων του ΚΥΣΕΑ για να τερματιστεί η θητεία του ως Α/ΓΕΕΘΑ και να αναλάβει τα καθήκοντα του ως Υπουργός Εθνικής Άμυνας.
Σε ερώτηση αναφορικά με τις κρίσεις στην ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, η απάντηση του κ. Αποστολάκη ήταν "θα δούμε".
onalert
Η οικονομία της Ρωσίας αναπτύσσεται παρά τις κυρώσεις των σιωνιστών ιμπεριαλιστών
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ίσως καιρός να συνειδητοποιήσουν οι Σιωνιστές ιμπεριαλιστές και τα πλοκάμια τους στην κυβέρνηση της Ουάσιγκτον και στην ΕΕ, ότι οι οικονομικές τους κυρώσεις κατά μη αρεστών χωρών δεν είναι πλέον αποτελεσματικές. Παρά τις κυρώσεις η οικονομία της Ρωσίας (αλλά και του Ιράν) συνεχίζει να αυξάνεται σταθερά. Ο πληθωρισμός στην Ρωσία παραμένει σε χαμηλά επίπεδα, ενώ σύμφωνα με έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας «η επέκταση της οικονομίας παρά τις οικονομικές κυρώσεις είναι σταθερή και η παραγωγή πετρελαίου αυξήθηκε. Ως αποτέλεσμα της έντονης εγχώριας δραστηριότητας, η ρωσική οικονομία αυξήθηκε κατά 1,6% το 2018».
Οι ΗΠΑ και η ΕΕ χρησιμοποιούν τις οικονομικές κυρώσεις για να βλάψουν τις οικονομίες άλλων χωρών, αλλά το αποτέλεσμα αυτών των κυρώσεων είναι αρνητικό. Στην Ρωσία η ανάπτυξη το 2018 υποστηρίχθηκε από την ιδιωτική κατανάλωση και τις εξαγωγές, για το 2019 προβλέπεται η ανάπτυξη (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν) να κυμανθεί στο 1,5%. Για τα έτη 2020 και 2021 η Παγκόσμια Τράπεζα προβλέπει το ΑΕΠ να συνεχίσει να αυξάνεται κατά 1,8% ετησίως. Το ΔΝΤ σε έκθεση του επικεφαλής οικονομολόγου Maurice Obstfeld παραδέχεται ότι «ο αντίκτυπος των εξαγωγών πετρελαίου θα αντισταθμίσει στην ρωσική οικονομία τις αρνητικές επιπτώσεις των κυρώσεων». Ο «Bloomberg» (γνωστή εταιρία χρηματοοικονομικού λογισμικού, δεδομένων και μέσων ενημέρωσης) αναφέρει ότι «η ισχύς των κυρώσεων έχει φτάσει στα όρια της, καθώς οι χώρες στις οποίες επιβάλλονται αυτές, όπως η Ρωσία, παρακάμπτουν το δολάριο ως χρηματοπιστωτικό νόμισμα, καθιστώντας τις κυρώσεις ανίσχυρες».
Η Ρωσία δεν είναι η μοναδική χώρα που γράφει στα παλιά της υποδήματα τις κυρώσεις των Σιωνιστών ιμπεριαλιστών και καπιταλιστών. Η Κίνα έχει δημιουργήσει τα δικά της χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και προωθεί το νόμισμα της (γιουάν) ως διεθνές νόμισμα, σε συνεργασία με την Ρωσία και το Ιράν. Είναι προφανές ότι για εθνικούς λόγους οι τρεις αυτές χώρες έχουν βρει τρόπους να παρακάμψουν την σιωνιστική λαβή του αμερικανικού τραπεζικού τομέα, οι κυρώσεις των τοκογλύφων δεν έχουν πλέον αντίκτυπο στις οικονομίες αυτών των χωρών και στους λαούς τους.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι: Γιατί οι ΗΠΑ και η ΕΕ, ως εντολοδόχοι των Σιωνιστών ιμπεριαλιστών, εξακολουθούν να επιβάλλουν οικονομικές κυρώσεις για πολιτικά θέματα και κρίσεις, όταν εκ των προτέρων είναι γνωστό ότι αυτές θα αποτύχουν του σκοπού των; Γιατί η Δύση επιμένει σε ένα μέτρο το οποίο δεν αποτελεί μια βιώσιμη μακροπρόθεσμη στρατηγική; Διότι απλά είναι ένας σύντομος τρόπος παράκαμψης δύσκολων αποφάσεων και αναθεώρησης πολιτικών ανακολουθιών και αστοχιών. Η επιβολή κυρώσεων κατά της Ρωσίας το 2014 λόγω της ενσωμάτωσης της Κριμαίας ήταν αποτέλεσμα ενός αισθήματος απελπισίας της εξωτερικής πολιτικής της Δύσης, ένα αποτέλεσμα της απώλειας σταθερότητας, ενότητας και αξιοπιστίας που έχει γίνει ορατό τα τελευταία χρόνια. Η ΕΕ και οι ΗΠΑ θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι η υφιστάμενη πολιτική προσέγγιση των οικονομικών κυρώσεων δεν λειτουργεί.
Η θεωρητική αποτελεσματικότητα των κυρώσεων που περιστρέφεται γύρω από την απλουστευμένη λογική ότι η οικονομική πίεση θα προκαλέσει επιθυμητή αλλαγή καθεστώτος δεν συνέβη με την Ρωσία, όπως δεν θα συμβεί και με το Ιράν, καθ’ όσον η οικονομία της χώρας αποδείχθηκε ισχυρή και ευπροσάρμοστη, ενώ σημαντικότατο ρόλο στην αποτυχία των κυρώσεων έπαιξε ο ρωσικός λαός ο οποίος συσπειρώθηκε γύρω από την ηγεσία του συμπεριφερόμενος πατριωτικά και εθνικά αλληλέγγυος.
Γ. Λιναρδής
Η άγνωστη σφαγή του Διστόμου
ΑπάντησηΔιαγραφήΔευτέρα, 14 Ιανουαρίου 2019
Το Δίστομο, χτισμένο σε μία μικρή πεδιάδα που εκτείνεται ανάμεσα στα όρη Κίρφη, Παρνασσός και Ελικώνας, είναι σε όλους γνωστό για τη σφαγή που έγινε από τα στρατεύματα κατοχής την 10η Ιουνίου 1944.
Εκείνη την ημέρα οι Γερμανοί ξεκίνησαν από τη Λιβαδειά με κατεύθυνση προς το Στείρι, ένα μικρό χωριό πέντε χιλιόμετρα μετά το Δίστομο. Ανάμεσα στα δύο χωριά, στη θέση «Λιθαράκι», έπεσαν σε ενέδρα των ανταρτών. Οι ελασίτες αντάλλαξαν πυρά με τους Γερμανούς, τραυματίζοντας θανάσιμα έναν αξιωματικό και ελάχιστα λεπτά αργότερα, κατέφυγαν στα βουνά. Οι Γερμανοί επέστρεψαν στο Δίστομο και για αντίποινα έσφαξαν 218 αθώους ανθρώπους. Οι επιζήσαντες της σφαγής, ανάμεσά τους και ο Πρόεδρος του χωριού, κατατρομαγμένοι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και κατευθύνθηκαν προς την παραλία Διστόμου για να κρυφθούν, φοβούμενοι πιθανή επιστροφή των Γερμανών.
Ποιοι ευθύνονται, λοιπόν, για την σφαγή αυτών των ανθρώπων; Πού ήταν οι ελασίτες εκείνη τη στιγμή; Ενώ γνώριζαν πολύ καλά πως θα υπάρξουν αντίποινα εκείνοι δεν έκαναν τίποτα για να προφυλάξουν τους κατοίκους του Διστόμου. Αντιθέτως, έχοντας πλήρη επίγνωση της αιματοχυσίας που θα ακολουθούσε, είναι ξεκάθαρο πως επιδίωξαν τη σφαγή στο Δίστομο, κάτι που επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι οι αντάρτες, οι οποίοι έστησαν την ενέδρα στους Γερμανούς, δεν θρήνησαν ούτε ένα θύμα, καθώς είχαν φροντίσει από πριν να απομακρύνουν τις οικογένειές τους. Καταδίκασαν σε θάνατο τους υπόλοιπους, δηλαδή τους συντοπίτες τους, που μισούσαν περισσότερο και από τους Γερμανούς, γιατί εκείνοι δεν ασπάστηκαν την αρρωστημένη ιδεολογία του κομμουνισμού.
Δεν επέστρεψαν λοιπόν στο Δίστομο να πολεμήσουν τους Γερμανούς καταδικάζοντας σε βέβαιο θάνατο άμαχο πληθυσμό. Διάλεξαν άλλη στιγμή να εμφανιστούν… Την επόμενη ημέρα, οι επιζήσαντες άρχισαν να επιστρέφουν δειλά δειλά στο Δίστομο για να κηδέψουν τους δικούς τους, των οποίων οι σοροί βρίσκονταν εκτεθειμένοι σε δρόμους και αυλές σπιτιών. Οι ελασίτες δεν σεβάστηκαν ούτε εκείνη την ιερή στιγμή. Εισήλθαν στο χωριό φωνάζοντας πως έρχονται οι Γερμανοί και ανάγκασαν για ακόμη μία φορά τους κατοίκους να εγκαταλείψουν το Δίστομο για να σώσουν τη ζωή τους. Με τον τρόπο αυτό μπόρεσαν ανενόχλητοι να λεηλατήσουν και κλέψουν τα έρημα σπίτια.
Χήρες, ορφανά, ξεκληρισμένες οικογένειες. Άνθρωποι να αναζητούν τους συγγενείς τους, να βιώνουν την απόλυτη φρίκη και παράλληλα να πρέπει να προστατευθούν από τους συμμορίτες. Το πένθος και ο φόβος κυριαρχούσαν σε όλο το Δίστομο. Η σφαγή της 10ης Ιουνίου 1944 είναι από τις πλέον γνωστές και για εκείνη την ημέρα έχουν ειπωθεί και γραφτεί πολλά, περισσότερα εκ των οποίων είναι ψεύδη. Προσπαθούν να διαστρεβλώσουν την αλήθεια, με σκοπό να απαλλάξουν τους ελασίτες από τις ευθύνες τους. Κυρίως, όμως, προσπαθούν πάση θυσία να αποκρύψουν τα γεγονότα που ακολούθησαν λίγο καιρό μετά. Δυστυχώς, οι χαροκαμένες οικογένειες έμελλε να θρηνήσουν και άλλα θύματα.
Από άκρη σε άκρη της Ελλάδας, οι ελασίτες διέπραξαν τρομερά εγκλήματα εναντίον αμάχων. Όποιος δεν τους βοηθούσε, όποιος δεν ασπαζόταν την ιδεολογία τους, ήταν αυτομάτως και εχθρός τους, κάποιος που του άξιζε ένας βασανιστικός θάνατος.
Έτσι λοιπόν, στην Τατάρνα Ευρυτανίας, οι ελασίτες δολοφόνησαν πάνω από 3.000 Έλληνες από όλη τη Δυτική Ελλάδα.
Συγκεντρώνονταν στο χωριό Χαλκιόπουλο και μετά από εξαντλητική και βασανιστική πορεία στα βουνά, έφταναν σε βάραθρο. Εκεί, σπρώχνονταν στο χάος δεμένοι ανά δύο από τους καρπούς, κάτω από τους καγχασμούς, τις βρισιές και τα χτυπήματα των αιμοδιψών ελασιτών, υπό την εποπτεία του αρχιεγκληματία κομμουνιστή Θανάση Κλάρα (Άρη Βελουχιώτη). Στον Φενεό Κορινθίας δολοφονήθηκαν περίπου 4.000 Έλληνες από όλη τη Βόρεια Πελοπόννησο. Μετά από κράτησή τους στη Μονή Αγ. Γεωργίου, όπου βίωναν κάθε είδους εξευτελισμούς και μαρτύρια, σφάζονταν στις πέριξ της Μονής πλαγιές. Αργότερα, στο κοντινό Κακοβούνι ανακαλύφθηκε ένα πολύ βαθύ βάραθρο και από τότε, κάθε βράδυ δεκάδες κρατούμενοι έβρισκαν εκεί φριχτό θάνατο. Παράλληλα με τη γενοκτονία του Φενεού, εκτεταμένες σφαγές από τον ΕΛΑΣ και την ΟΠΛΑ έγιναν και στην περιοχή Στιμάγκας Κορινθίας, επί του λόφου της Ευαγγελίστριας. Περιγράφεται ακόμη και περίπτωση κανιβαλισμού από τους δαιμονισμένους κομμουνιστές. Τα πτώματα βρέθηκαν διάσπαρτα στις χαράδρες και τις πλαγιές, ενώ κατορθώθηκε να αναγνωριστούν πάνω από 800 θύματα, τα ονόματα των οποίων βρίσκονται στο εκεί μνημείο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩστόσο, η πιο απάνθρωπη σφαγή Ελλήνων συνέβη στον Μελιγαλά. Μετά από σκληρή μάχη στην οποία οι Ελασίτες υπερτερούσαν συντριπτικά σε αριθμό και οπλισμό, επακολούθησε σφαγή 2.000 αιχμαλώτων. Το μακελειό δεν περιορίστηκε στον Μελιγαλά, αλλά επεκτάθηκε σε όλη τη γύρω περιοχή. Οι μελλοθάνατοι υποχρεώνονταν δεμένοι με συρματόπλεγμα ανά τρείς, να βαδίσουν χιλιόμετρα ξυπόλυτοι φορώντας μόνο τα εσώρουχα τους. Πολλοί σφάζονταν κατά τη διάρκεια της διαδρομής, ενώ όσοι κατάφερναν να φτάσουν στο τέρμα, ένα μεγάλο ξεροπήγαδο, περίμεναν τη σειρά τους παρακολουθώντας τους άλλους αιχμάλωτους να κατακρεουργούνται. Στο στόμιο του ξεροπήγαδου σφάζονταν με τον αγριότερο και σαδιστικότερο τρόπο και πετάγονταν ημιθανείς μέσα. Κύριοι υπεύθυνοι της φοβερότερης σφαγής της Ελληνικής Ιστορίας, οι Θανάσης Κλάρας-Βελουχιώτης, Τάσος Κουλαμπάς και Νίκος Μπελογιάννης. Μετά τις φρικαλεότητες του Μελιγαλά, επακολούθησε μάχη και σφαγή περίπου 600 πατριωτών στους Γαργαλιάνους.
Αντίστοιχα γεγονότα με τα παραπάνω συνέβησαν και στο Δίστομο. Κατά τη διάρκεια του συμμοριτοπολέμου οι ελασίτες σκότωσαν 23 Διστομίτες. Εξαπολύοντας όλο τους το μένος, δεν δίστασαν να σκοτώσουν ακόμη και ένα εντεκάχρονο παιδί, τον Κωνσταντίνο Κωσταγιάννη. Συνήθης τακτική τους, ήταν να σκοτώνουν και να εξαφανίζουν τις σορούς των θυμάτων. Μάλιστα, δεν δίσταζαν να ζητούν χρήματα και χρυσαφικά από τις γυναίκες των θυμάτων, με αντάλλαγμα την υπόδειξη του μέρους που τους κρατούσαν, υποτίθεται, φυλακισμένους. Οι 16 από τα θύματά τους βρέθηκαν αποκεφαλισμένοι, ξεκοιλιασμένοι σε βοσκότοπους. Οι υπόλοιποι 7, ο τότε πρόεδρος του Διστόμου , Χαράλαμπος Κίνιας μαζί με άλλους 6 από το Δίστομο, βρήκαν φριχτό θάνατο από τους εαμοκομμουνιστές, καθώς τους πέταξαν ζωντανούς σε βάραθρο του Παρνασσού γνωστό ως «Δρακοκάρκαρο», που έχει βάθος 104 μέτρα. Με τον ίδιο τρόπο δολοφόνησαν 17 νέους από την Αράχωβα, 3 από την Δαύλεια και 1 από την Αθήνα. Κανείς δεν ήξερε το τέλος αυτών των ανθρώπων, όλοι τους θεωρούνταν αγνοούμενοι. Οι οικογένειές τους προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να μάθουν ποια ήταν η τύχη των συζύγων, των παιδιών, των πατεράδων, των αδερφών τους. Με το τέλος του συμμοριτοπολέμου, ένας κτηνοτρόφος από την Αράχωβα υπέδειξε στις οικογένειες των αγνοουμένων το σημείο του Παρνασσού (σε υψόμετρο 2.150 μέτρων), στο οποίο βρίσκονταν πεταμένες οι σοροί των θυμάτων, τις οποίες και ανέσυρε ο στρατός λίγες ημέρες αργότερα. Ο κτηνοτρόφος έτυχε να δει το αποτρόπαιο έγκλημα χωρίς να τον αντιληφθούν, αλλά όντας φοβισμένος για τη ζωή του, δεν τολμούσε να αποκαλύψει σε κανέναν τα όσα είχε δει. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο ίδιο σημείο, στον Δρακοκάρκαρο του Παρνασσού, δολοφονήθηκαν και άντρες του 5-42 Συντάγματος Ευζώνων .
ΔιαγραφήΕνώ η σφαγή του Διστόμου από τους Γερμανούς είναι γνωστή και οι ετήσιες εκδηλώσεις της προσελκύουν κυβερνητικούς εκπροσώπους και εκπροσώπους όλων των κομμάτων του λεγόμενου «συνταγματικού τόξου», λαμβάνοντας έτσι και μεγάλη δημοσιότητα, η σφαγή των Διστομιτών από τους εαμοκομμουνιστές παραμένει σκοπίμως στην αφάνεια. Με την πάροδο του χρόνου επιδιώκεται η απόκρυψη των εγκλημάτων τους, αλλά και του πρωταγωνιστικού τους ρόλου στη σφαγή της 10ης Ιουνίου. Μόνο ένα μνημείο υπάρχει για να μαρτυρά τα αίσχη τους και για αυτό τον λόγο έχει επανειλημμένως βεβηλωθεί, ακόμη και αφαιρεθεί. Στην κεντρική πλατεία του Διστόμου βρίσκεται η εκκλησία του πολιούχου του, Αγίου Νικολάου. Στην κεντρική είσοδό της έχουν τοποθετεί δύο μεγάλες μαρμάρινες πλάκες με τα ονόματα των 218 σφαγιασθέντων από τα στρατεύματα κατοχής. Στα δεξιά της εισόδου όμως, υπάρχει ακόμη μία μαρμάρινη πλάκα, όπου αναγράφεται χαρακτηριστικά: «Γόνοι της μεγάλης μας Ελλάδος που εσφαγιάσθησαν το 1944-1949 παρά των εαμοκομμουνιστών διότι ηγάπησαν την πατρίδα μας Ελλάδα» και ακολουθούν τα ονόματα των 23 Διστομιτών. Πολλές φορές βιολογικοί και ιδεολογικοί απόγονοι των συμμοριτών αφαίρεσαν τη συγκεκριμένη μαρμάρινη πλάκα, με το πρόσχημα ότι ξυπνά το μίσος μεταξύ των οικογενειών των θυμάτων και των οικογενειών των εγκληματιών. Όμως, το βράδυ εκείνοι την έβγαζαν, το πρωί την αποκαθιστούσαν οι οικογένειες των θυμάτων.
Μπορούν εύκολα στα βιβλία της ιστορίας και στα διάφορα ΜΜΕ να διαστρεβλώνουν την αλήθεια, δεν μπορούν όμως να κάνουν το ίδιο και στην τοπική κοινωνία. Είναι ειλικρινά λυπηρό να βλέπεις τους απογόνους των εγκληματιών (βιολογικούς και ιδεολογικούς) να μηχανορραφούν για να εξαφανίσουν τα ενοχοποιητικά στοιχεία. Όταν συνειδητοποίησαν ότι δεν μπορούν να το πετύχουν, προσπάθησαν να διαστρεβλώσουν την αλήθεια. Τοποθέτησαν λοιπόν μία μαρμάρινη στήλη στο δημαρχείο του Διστόμου, πάνω στην οποία αναγράφουν τα ονόματα όλων όσων διετέλεσαν πρόεδροι και δήμαρχοι του χωριού και δίπλα στο όνομα του Χαράλαμπου Κίνια γράφουν χαρακτηριστικά «εκτελέστηκε την 10-6-1944». Ο ίδιος άνθρωπος λοιπόν, καταγράφεται σε μια στήλη ως "θύμα των ναζί" (ψευδώς) και σε άλλη ως θύμα των εαμοκομμουνιστών.
ΔιαγραφήΚάποιοι νομίζουν πως με τέτοια δόλια μέσα θα μπορέσουν να επιφέρουν τη σύγχυση και μετέπειτα τη λήθη. Σε συνδυασμό με την επιμνημόσυνη φιέστα που διοργανώνουν κάθε χρόνο στην επέτειο της 10ης Ιουνίου, εκμεταλλευόμενοι το αίμα των 218 αθώων ανθρώπων για τα δικά τους μικροπολιτικά συμφέροντα , αφήνουν στην αφάνεια σκοπίμως τους υπόλοιπους 23. Λένε πως κάποιος πεθαίνει όταν δεν υπάρχει κανείς να τον θυμάται. Αυτό ακριβώς επιθυμούν για τους 23 συντοπίτες τους αποφεύγοντας να μνημονεύονται κι εκείνοι. Για τους ίδιους αξία έχουν μόνον όσοι δολοφονήθηκαν από τους Γερμανούς. Όσοι βρήκαν αποτρόπαιο θάνατο από τους εγχώριους κομμουνιστές ίσως και να το άξιζαν, κρίνοντας από όσα λένε για τα θύματα στον Μελιγαλά.
Ευτυχώς, όμως, υπάρχουν κάποιοι τελείως διαφορετικοί από εκείνους, οι οποίοι τον Αύγουστο κάθε έτους, τελούν επιμνημόσυνη δέηση στον Δρακοκάρκαρο του Παρνασσού, χωρίς τυμπανοκρουσίες. Γιατί για αυτούς οι 23 ψυχές δεν είναι ούτε απόδειξη ειδεχθών εγκλημάτων, η οποία πρέπει και να εξαφανιστεί, ούτε ευκαιρία πολιτικής εκμετάλλευσης, αλλά ένας φωτεινός φάρος, που τους δείχνει τον δρόμο για μια ενωμένη Ελλάδα, απαλλαγμένη και εξυγιασμένη από την κομμουνιστική χολέρα.
Μαρία Σιδέρη – Τσάμη
Διαβάστε αυτό και άλλα πολλά στο 18ο τεύχος του περιοδικού "Μαίανδρος" που κυκλοφορεί