46 χρόνια << δημοκρατίας >>, υποκρισίας ή ασυδοσίας ;

Προοίμιον :

<< ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, >> - Κατά Λουκάν (Κεφ. ΙΗ - στιχ. 11)

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα τις 23/7/74 και ο Ιωαννίδης προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια της δικτατορίας του. Το πραξικόπημα στον Μακάριο του είχε γυρίσει μπούμερανγκ, οι Τούρκοι αλώνιζαν στην Κύπρο για τρίτο εικοσιτετράωρο, πάρα την συμφωνηθείσα ανακωχή, το ΝΙΚΗ4 είχε βληθεί από φίλια πυρά (κατά λάθος ή σκόπιμα ; ) και η γενική επιστράτευση είχε αποδειχθεί φιάσκο. Εκείνο το ξημέρωμα πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (ποιάς ; ) Φαίδων Γκιζίκη, με τους αρχηγούς των τριών κλάδων (Γαλατσάνο, Αραπάκη, Παπανικολάου) και τον Αρχηγό ΕΔ Γρηγόριο Μπονάνο και ορισμένα πολιτικά πρόσωπα, όπως ο πρώην πρωθυπουργός Π. Κανελλόπουλος, κατά την οποία συζητήθηκε η παραχώρηση της εξουσίας σε πολιτικά πρόσωπα. μετ΄από πολύωρη συζήτηση και λογομαχία επικράτησε η άποψη να προταθεί η πρωθυπουργία στον Κων/νο Καραμανλή, ο οποίος ξημερώματα της 24/7/74 επέστρεψε με το αεροσκάφος του Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εσταίν, και έτυχε θερμούς υποδοχής από τον λαό. Κατόπιν επικράτησαν πανηγυρισμοί, η δικτατορία έπεσε και ο Καραμανλής σχημάτισε την λεγομένη κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Θέλω να σταθώ σε κάποια σημεία της επανόδου και μερικά χρόνια πριν από αυτήν. Πρώτον, ο Καραμανλής δεν εξορίστηκε, αλλά αυτοεξορίστηκε μετά την ήττα του στις εκλογές του 3/11/63, από την Ένωση Κέντρου. Στη συνέχεια άλλαξε το όνομα του σε Κωνσταντίνος Τριανταφυλλίδης και δήλωσε ότι αποχωρεί από την πολιτική, αν και κατόπιν αναδίπλωσε αυτή την απόφαση. Προκύπτει λοιπόν το ερώτημα γιατί να το κάνει αυτό ; Δεύτερον, σε συνέντευξη του στην Le Monde 5/12/67 δήλωσε ότι << Η δημοκρατία δολοφονηθη εν Ελλάδι υπό καθεστώς ελευθερίας και οι Συνταγματαρχες απλώς της κατάφεραν την χαριστική βολή. >> Βέβαια, όταν επέστρεψε άλλαξε γνώμη, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Τρίτον, όταν έρχεται και ορκίζεται μπροστά στον Γκιζίκη, αναγνωρίζει τη Χούντα ναι ή όχι ; Όταν υπάρχουν αποφάσεις (ΦΕΚ Α' 213 - 1/8/74) υπογράφει κάτω από τον Γκιζίκη ως πρωθυπουργός τον αναγνωρίζει ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας ; Είναι λοιπόν εύλογο να διερωτάσαι : Ο << Εθνάρχης >> είναι λιγότερο χουντικός από τον Ιωαννίδη ; Σημειωτέον ότι ποτέ δεν καταδίκασε τη καμία χούντα. Μονο όταν ο Ντεγιάννης διάβαζε στην καταδικαστική απόφαση << Θάνατον και καθαίρεσιν >>, αυτός μετέτρεψε τις ποινές σε ισόβια είπε το περίφημο << Και όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια ! >> Εν κατακλείδι ο << Εθνάρχης >> , δεν ήταν Εθνάρχης. Λίγο καιρό αργότερα επανέφερε μερικώς το σύνταγμα του 1952 (ότι τον βόλευε δηλαδή) και καθιέρωσε ένα σύστημα νεποτισμού, φαυλοκρατίας, ρεμούλας, εθνικής αποσύνθεσης, ολικής καθίζησης και ολοκληρωτικής παρακμής. 46 χρόνια μετά αναρωτιέμαι : Που έχει καταντήσει η πατρίδα μου και γιατί βιάσθηκε από τους δημοκράτες με αυτόν τον τρόπο...

ΥΓ : <<...Υπάρχει μία πραγματική ελευθερία, που πραγματικά απολαμβάνει το άτομο και υπάρχει μια άλλη φαινομενική, που παραχωρείται από την έννομο τάξη χωρίς όμως να συνοδεύεται με τη δυνατότητα πρακτικής εφαρμογής. Από αυτή την άποψη η δημοκρατία παρέχει θεωρητικά άφθονη ελευθερία σε όλους, αλλά πραγματικά ελεύθερος είναι μόνο ο πλούσιος, γιατί μόνο αυτός χαίρεται τα πλεονεκτήματα των δικαιωμάτων και προνομίων που περιλαμβάνει η ελευθερία. Τι να κάνει ο φτωχός το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της ιδιοκτησίας όταν δεν έχει τη δυνατότητα ν' αποκτήσει ιδιοκτησία ; Ή τι να κάνει ο άνεργος την ελευθερία της εργασίας, όταν δεν έχει τη δυνατότητα να βρει εργασία ; Πιστεύω και πρέπει να συμφωνείτε, ότι ελεύθερος δεν είναι ο εργάτης όταν έχει το δικαίωμα να φωνάξει πεινάω, αλλά όταν μπορεί να τρώει. Στην ουσία της λοιπόν η δημοκρατία είναι πολύ πιο ανελεύθερη, απ' όσο κατηγορεί τους αντιπάλους της. Εκείνες δε οι αλόγιστες ελευθερίες που διατυμπανίζει δεν είναι τίποτε άλλο παρά κούφια λόγια, ενώ η κοινωνική πειθαρχία του εθνικολαϊκού ολοκληρωτισμού εξασφαλίζει στο λαό την υλοποίηση όλων των κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων που χρειάζεται για την κατάκτηση μιας πραγματικά ελεύθερης ζωής... >>

Κωνσταντίνος Πλεύρης - Αντιδημοκράτης