Επετειακή σειρά άρθρων για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση - Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (1770 - 1843) - Η ψυχή του '21 (Μέρος Α' - Τα Πρώτα Χρόνια)

 

 

Η Ελληνική Επανάσταση είναι ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα στην σύγχρονη ιστορία μας. Αποτελεί την αρχή για τη δημιουργία του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους, είναι μερίδιο της κληρονομιάς που έχουμε από τους προγόνους μας και είναι χρέος μας να την παραδώσουμε στις επόμενες γενεές. Είναι μία από τις ελάχιστες που δεν κατεστάλησαν και από την πρώτη μάχη που έγινε στις 22 Φεβρουαρίου 1821 με τη διάβαση του ποταμού Προύθου από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, μέχρι την τελευταία στις 12 Σεπτεμβρίου 1829 στην Πέτρα της Βοιωτίας από τον Δημήτριο Υψηλάντη, κόστισε με πρόχειρους υπολογισμούς τις ζωές 800.000 ανθρώπων. 

Για να αρχίσει η Επανάσταση χρειάζονται χρήματα, όπλα, μπαρουτόβολα και πολεμική προετοιμασία. Στην Πελοπόννησο οι προϋποθέσεις αυτές υπήρχαν σε μεγάλο βαθμό γι' αυτό ήταν και ο τόπος από στον οποίο άναψε η σπίθα της. Όμως η Επανάσταση θέλει και ηγέτες. Δεν αρκούσε ο λαός να εξεγερθεί εναντίον των Οθωμανών, καθότι χωρίς καθοδηγητή οι συνέπειες θα ήταν βαρύτατες. Η προσωπικότητα μέσα στην οποία ενσαρκώθηκε η Επανάσταση και υπήρξε αδιαμφισβήτητα ο κατεξοχήν ηγέτης της ήταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

Ο Κολοκοτρώνης γεννήθηκε στο Ραμαβούνι της Μεσσηνίας στις 3 Απριλίου 1770. Η καταγωγή του ήταν από το Λιμποβίσι της Καρύταινας και η οικογένεια του ήταν από τις πιο φημισμένες στο Μοριά. Το αρχικό του επώνυμο ήταν "Τζεργίνης", αλλά ένας πρόγονος του με το όνομα Δήμος, που έζησε το 17ο αιώνα, το άλλαξε σε "Μπότσικας". Το πρώτο του παιδί που πήρε το όνομα Ιωάννης υιοθέτησε το "Μπιθένγκούρας" από κάποιο προσωνύμιο που του έδωσε ένας Αρβανίτης, και ερμηνεύεται ως "εκείνος που έχει δυνατά οπίσθια". Ο Ιωάννης ήταν ο πρώτος που ονομάστηκε "Κολοκοτρώνης" και αποτελεί την ελληνική απόδοση του προσωνύμιου.

Οι γονείς του Κολοκοτρώνη ήταν ο Κωνσταντής και η Ζαμπία Κωτσάκη. Ο πατέρας του ήταν κλέφτης και είχε πάρει μέρος το 1770 στα Ορλωφικά. Από μικρός ο Θοδωρής ακολούθησε το δρόμο του πατέρα του. Δυστυχώς το 1780 σε μία συμπλοκή που έγινε με τους Τούρκους στο πύργο της Καστάνιτσας, ο Κωνσταντής σκοτώθηκε μαζί με δύο αδέλφια του και τον αρχικλέφτη της Πελοποννήσου Παναγιώταρο Βενετσενάκη. Η Ζαμπία χωρίς να έχει επιλογή και για να γλιτώσει τον κατατρεγμό πήρε την ρημαγμένη οικογένεια και πήγαν στη Μηλιά. Εκεί κρύφτηκαν για τρία χρόνια. Η οικογένεια όμως είχε μείνει απένταρη και χωρίς βοήθεια από κανέναν. Η μητέρα του άρχισε να ράβει ρούχα για πλούσιες οικογένειες και ο μικρός Θοδωρής για να μπορέσει να συνεισφέρει, κάθε μέρα φόρτωνε με ξύλα ένα γαϊδουράκι και πήγαινε σιγά - σιγά στην Τρίπολη για να τα πουλήσει. Μία φορά λοιπόν συνέβη το εξής περιστατικό :

Όπως διηγείται ο ίδιος στα απομνημονεύματά του,  περνούσε με το γαϊδουράκι κάτω από ένα υπόστεγο. Κάποια στιγμή γλίστρησε με αποτέλεσμα να λερωθούν με λάσπη τα ρούχα ενός Τούρκου. Ο Τούρκος μόλις το αντιλήφθηκε σηκώθηκε και ξυλοφόρτωσε άγρια το μικρό Θοδωρή, ο οποίος υπέμεινε μέχρι να τελειώσει το μαρτύριό του. Μόλις επέστρεψε στο σπίτι είπε στη μητέρα του : - Μάνα εγώ δεν ξαναπάω στην Τρίπολη, κι αν θα πάω, θα πάω αλλιώς. Εκείνη τη μέρα άναψε μέσα στην καρδιά του η φλόγα της ελευθερίας κι όπως θα δούμε παρακάτω η υπόσχεση που έδωσε εκπληρώθηκε και με το παραπάνω.

Το 1785 διορίστηκε αρματωλός εναντίον των κλεφτών που λυμαίνονταν το Λεοντάρι. Πέντε χρόνια αργότερα παντρεύτηκε στο Άκοβο την Αικατερίνη Καρούτσου. Στο Άκοβο έζησε ως το 1797 και ήταν τα πιο ξέγνοιαστα χρόνια της ζωής του. Εκεί γεννήθηκαν τα πρώτα παιδιά του και απέκτησε περιουσία, την οποία προσέφερε απλόχερα στον αγώνα.

Σιγά - σιγά η φήμη του Κολοκοτρώνη άρχισε να διαδίδεται στο Μοριά. Το 1802 ο βοεβόδας της Πάτρας τον επικήρυξε και ανέθεσε στους κοτζαμπάσηδες την εκτέλεση της θανατικής του καταδίκης, οι οποίοι αν δεν τα κατάφερναν θα εκτελούνταν οι ίδιοι. Κατόπιν πήρε μέρος σε ναυτικές επιχειρήσεις του Ρωσικού στόλου κατά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο. Το 1806 κι ενώ βρισκόταν στο Μοριά βγήκε φιρμάνι δίωξης του. Όλοι οι προεστοί τον κυνηγούσαν ενώ ο ίδιος προσπαθούσε να γλιτώσει τη ζωή του. Τελικά ύστερα από πολλές περιπέτειες και καταδιώξεις, κατόρθωσε ξεφύγει με πλοιάριο από το Λακωνικό κόλπο προς τα Κύθηρα, τα οποία βρισκόντουσαν υπό Ρωσική κατοχή. Στη συνέχεια βρέθηκε στη Ζάκυνθο, όπου δούλεψε ως κρεοπώλης για να συντηρήσει την οικογένειά του. Ο Κολοκοτρώνης όμως ήταν στρατιωτικός και το μόνο που ήξερε να κάνει ήταν να πολεμάει. Σύντομα άφησε αυτό το επάγγελμα και κατατάχθηκε στον Αγγλικό στρατό, φτάνοντας μέχρι το βαθμό του Ταγματάρχη. Όταν του προτάθηκε να παραμείνει, ο ίδιος αρνήθηκε λέγοντας : - Εγώ ξένη φούντα στο σπαθί μου δεν κρεμάω. 

Συνοψίζοντας, παρατηρούμε ότι ο Κολοκοτρώνης σχεδόν από την πρώτη μέρα της ζωής του καταδιωκόταν από τους Τούρκους και τους προεστούς. Υπήρξε άτυχος που έχασε νωρίς τον πατέρα του, αλλά το χαστούκι που έφαγε από τον Τούρκο ξύπνησε τον εγωϊσμό του και τον έκανε να σκεφτεί αλλιώς. Από νωρίς φάνηκαν οι στρατιωτικές ικανότητες του, σε σημείο που έφτασε να γίνει αξιωματικός του Αγγλικού στρατού. Όλα αυτά ενίσχυσαν την προσωπικότητα του κι όταν έφτασε η ώρα του ξεσηκωμού, αποδείχτηκε ότι αυτός θα σήκωνε το μεγαλύτερο βάρος της Επανάστασης...

Συνεχίζεται...