Ο θάνατος του Νίκου Τεμπονέρα - Ιστορική αλήθεια & Προπαγάνδα (Μέρος Α')

 

 

M : Where are we going ?

Bond : Back in time...

(James Bond - Skyfall)

Στην παιδική μου ηλικία είχα την ατυχία να χάσω τον πατέρα μου και το γεγονός αυτό μου στοίχησε πολύ ακριβά. Κάθε φορά που πήγαινα στο μνήμα του για να του ανάψω ένα κερί,  πάντα μου κινούσε την περιέργεια ένας τάφος λίγα μέτρα ανατολικότερα ο οποίος έγραφε στο σταυρό το όνομα "Νικόλαος Τεμπονέρας". Επάνω στην ταφόπλακα υπήρχε μία μαρμάρινη πλάκα με μία φωτογραφία και την εξής επικεφαλίδα : "Στις 8-1-1991 δολοφόνησαν την Δημοκρατία". Φυσικά εκείνα τα χρόνια αγνοούσα παντελώς ποιος ήταν αυτός ο περιβόητος καθηγητής και πέρα από το συναισθηματική φόρτιση που μου προκαλούσε η απώλεια ενός νέου ανθρώπου, δεν μου κινούσε το ενδιαφέρον να μάθω κάτι παραπάνω. Μόλις όμως ξεκίνησα να ερευνώ την ιστορία, αποφάσισα να ανακαλύψω το τι πραγματικά συνέβη εκείνη τη νύχτα, ποιος τον σκότωσε κι αν όντως η Δημοκρατία δολοφονήθηκε, το βράδυ ενός παγερού Γενάρη πριν 30 χρόνια. 

Βρισκόμαστε στον Νοέμβριο του 1990. Η κυβέρνηση του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη προσπαθεί, (ανεπιτυχώς) όπως και όλες προηγούμενες κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, να ορθώσει την παιδεία. Ο τότε υπουργός παιδείας Βασίλης Κοντογιαννόπουλος είχε αποφασίσει να βάλει τέλος στην αταξία που επικρατούσε σε σχολεία  και με τρία προεδρικά διατάγματα ( 190 - 193/1990, ΦΕΚ 154-156 21-11-1990) αρχίζει να ξεβολεύει πολλούς χασομέρηδες... 

Μέσω αυτών των διαταγμάτων : Αυξανόταν ο χρόνος διδασκαλίας, οι καθηγητές ήταν υποχρεωμένοι να ενημερώνουν τους γονείς για τις απουσίες των μαθητών, απαγορευόντουσαν οι αδικαιολόγητες απουσίες (επιτρεπόταν 75 δικαιολογημένες + 20 από το σύλλογο διδασκόντων + 75 λόγω ασθένειας. Με μία παραπάνω ήσουν υποχρεωμένος να μείνεις στην ίδια τάξη), επανερχόντουσαν οι γραπτές εξετάσεις στην Ε' & ΣΤ' Δημοτικού, μαζί με την αριθμητική βαθμολογία από την Γ' Τάξη. Επίσης αυτά τα διατάγματα προέβλεπαν την κατάργηση της επετηρίδας, την καθημερινή έπαρση και υποστολή της σημαίας, όριζαν την πρόσληψη των εκπαιδευτικών με εξετάσεις, καθιέρωναν point-system τόσο για την σχολική, όσο και την εξωσχολική συμπεριφορά των μαθητών, την υποχρεωτική πρωινή προσευχή  και πολλά άλλα. Άμεση αντίδραση αυτών των διαταγμάτων ήταν η κατάληψη συνολικά 1180 σχολικών συγκροτημάτων σε όλη την επικράτεια, με αποτέλεσμα να προκληθούν ζημιές σε αυτά και να χαθούν πολλές διδακτικές ώρες. Αυτό όμως που δε μαθεύτηκε ποτέ ήταν το γεγονός πως οι εξεγέρσεις δεν έγιναν για τη σημαία ή τον εκκλησιασμό, όσο για τον έλεγχο της συμπεριφοράς και των απουσιών, μιας και πολλοί την είχαν καταβρεί απουσιάζοντας χωρίς λόγο από τα μαθήματα κι από την άλλη έκαναν "πάρτι" εντός των σχολείων με εξωσχολικούς. Μάλιστα ένας εξ' αυτών είχε δηλώσει στα κανάλια ότι η κοπάνα είναι αναφαίρετο δικαίωμα, οι μαθητές θ΄ αποφασίζουν πότε θα πηγαίνουν για μάθημα και η συνεργασία γονιών - καθηγητών πάνω σε αυτά το θέματα είναι απαράδεκτη !!! 

Από την άλλη οι καθηγητές αντί να επαναφέρουν στην τάξη τους μαθητές, το είχαν ρίξει στην πολιτικολογία και έκαναν αποχή από τα καθήκοντα τους, παραβαίνοντας κατά συρροή τον υπαλληλικό τους κώδικα. Είχαν από παλιά κόντρα με τον Υπουργό, μιας και το Μάιο του 1990 η ΟΛΜΕ είχε αποφασίσει απεργία με αιτήματα την αύξηση των αποδοχών τους και την καθιέρωση του επίδοματος βιβλιοθήκης. Ο Υπουργός ήρθε σε ρήξη μαζί τους και παράτεινε το διδακτικό έτος μέχρι τις 31/7/90 κόβοντάς τους τις καλοκαιρινές διακοπές. Οι καθηγητές του το φύλαξαν και όταν ξεκίνησαν οι καταλήψεις τον Δεκέμβριο τον εκδικήθηκαν. Ένας από αυτούς που πρωτοστάτησε στις καταλήψεις ήταν ο καθηγητής μαθηματικών και μέλος του ΕΑΜ (Εργατικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο), μιας οργάνωσης που αποστάτησε από το ΚΚΕ και το κατηγόρησε για συνθηκολόγηση με τα κόμματα και για υποστολή της επαναστατικής σημαίας,  Νικόλαος Τεμπονέρας. 

Με την αυγή του 1991 οι καταλήψεις συνεχίστηκαν ακόμη πιο δυναμικά. Η τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη παρόλο που μπορούσε να τις καταστείλει, δεν τόλμησε να εφαρμόσει το νόμο γιατί φοβήθηκε τυχόν αντιδράσεις που θα επικρατούσαν, οι οποίες μπορεί να είχαν ως συνέπεια την απόσυρση του νομοσχεδίου. Αντί αυτού, ζήτησε από την αστυνομία να τηρήσει διακριτική στάση και από απόσταση να παρακολουθεί τα γεγονότα. Όταν όμως η εκτελεστική εξουσία απουσιάζει από τα καθήκοντα της, τότε αναλαμβάνει η ιδιωτική πρωτοβουλία, προκειμένου ν' αναπληρώσει το κενό που δημιουργήθηκε, και εφαρμόζει το νόμο με τον τρόπο που γνωρίζουμε όλοι μας...

(Συνεχίζεται)