Ο Χριστιανισμός πρέπει να παραμείνει αιώνια αμετάβλητος, σε καμμία περίπτωση να μην εξαρτάται ή να καθοδηγείται από το πνεύμα κάθε εποχής.
Αντίθετα, ο Χριστιανισμός προορίζεται να κυβερνήσει και να κατευθύνει το πνεύμα της εποχής για όποιον υπακούει στις διδασκαλίες του.
Εκατομμύρια επί εκατομμυρίων μαρτύρων. Ένας συγκεκριμένος αριθμός είναι δύσκολο να εξακριβωθεί.
Πράγματι, είναι πέρα από συγκλονιστικό το πλήθος των ζωών που χάθηκαν στον νέο κόσμο του κοσμικού-ανθρωπιστικού μαρξιστικού διαλεκτικού υλισμού, όχι μόνο στα πρώην σοβιετικά εδάφη (όπως η Ρωσσία, η Ουκρανία, η Λευκορωσία, η Λετονία και ούτω καθεξής) αλλά σε όλο τον κόσμο.
Μέσα σε αυτόν τον τεράστιο αριθμό βρίσκεται ένας απίστευτος ωκεανός χριστιανών Μαρτύρων. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί, μοναχές, λαϊκοί – βασιλείς και αγρότες. γνωστοί και άγνωστοι.
Οι ιστορίες τους για το θάρρος και τη σταθερότητα εν Χριστώ ξεδιπλώνονται μέχρι σήμερα σαν ένα υπέροχο χωράφι που ανθίζει την άνοιξη.
Αυτή η περίοδος της χριστιανικής ιστορίας θα πρέπει να είναι υψίστης σημασίας για τους σύγχρονους Χριστιανούς, κυρίως για τους Ορθόδοξους (περισσότεροι Χριστιανοί μαρτύρησαν το 20ου αιώνα μόνο από τους τρεις πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού μαζί).
Μπορούμε κάλλιστα να αναρωτηθούμε πώς ο 20ος αιώνας είναι ο πιο αιματηρός αιώνας της ανθρώπινης ιστορίας). Ωστόσο, παρέχει στους σημερινούς σοβαρούς Χριστιανούς ένα πρότυπο για την αντιμετώπιση των πολύ παρόμοιων νοοτροπιών του νέου κόσμου της εποχής μας.
Στην Αμερική και τη Δύση, μπορεί να λειτουργήσει ως οδηγός όταν κάποιος έρχεται αντιμέτωπος με διάφορες φιλοσοφίες που επιθυμούν να μεταρρυθμίσουν ριζικά την κοινωνία και όλα τα παραδοσιακά μοντέλλα.
Οι Νεομάρτυρες των Ρως, οι διωγμοί και οι καταστάσεις που υπέμειναν είναι ένα βιβλίο οδηγιών για τους Χριστιανούς αυτών των εσχάτων καιρών (θυμηθείτε, λέει ο Άγιος Ιωάννης, μικρά μου παιδιά, είναι η τελευταία ώρα, Α ́ Ιω. 2:18).
Ο συγκεκριμένος κλάδος της μαρξιστικής φιλοσοφίας (διάφοροι κλάδοι πηγάζουν από τη φιλοσοφία του Μαρξ και ο ίδιος ο μαρξισμός είναι μόνο μία εκδήλωση των υποκείμενων στόχων της δημιουργίας μιας εντελώς «κοσμικής» κοινωνίας) που εφαρμόστηκε στη Ρωσσία είναι ευρέως γνωστός ως κομμουνισμός. Είναι μια μορφή σοσιαλισμού.
Φιλοδοξούσε να οικοδομήσει έναν νέο κόσμο όπου η φτώχεια και η καταπίεση δεν θα υπάρχουν πια. Ένας κόσμος όπου οι διάφορες απαραίτητες υπηρεσίες είναι προσβάσιμες σε όλους. όπου όλοι έχουν ίσους όρους ανταγωνισμού· οι κοινωνικές τάξεις εξαλείφονται (στη σύγχρονη εποχή μπορεί κανείς να προσθέσει, το φύλο συσκοτίζεται και συγχέεται).
Οι παραδοσιακοί τρόποι, κυρίως θρησκευτικοί, αμφισβητούνται, επαναπροσδιορίζονται και κυρίως καταργούνται. Προφανώς, αυτή είναι μια απλοϊκή απόδοση των στόχων της, και επιφανειακά, μερικοί από αυτούς μπορεί να φαίνονται ελκυστικοί.
Ένα δημοφιλές παλιό σοβιετικό τραγούδι το συνοψίζει όμορφα, πήγε κάπως έτσι: «Θα οικοδομήσουμε έναν νέο κόσμο. Εκεί όποιος ήταν κανείς θα γίνει κάποιος!» Εν ολίγοις, ο στόχος ήταν ανθρωπιστικής-ουτοπικής φύσης.
Πολλοί από τους πρώτους υποστηρικτές πίστευαν ένθερμα ότι θα σπείρουν τους σπόρους για έναν προλεταριακό παράδεισο που τελικά θα περιλάμβανε τον κόσμο, και μερικοί από τους αφελείς υποστηρικτές τρομοκρατήθηκαν μόλις άρχισαν οι βιαιότητες (πολλοί απογοητευμένοι αυτοκτόνησαν ή έγιναν οι ίδιοι θύματα του νέου τους κόσμου).
Όπως σημειώνει ο Daniel Peris στο βιβλίο "Storming the Heavens", «Αντί για τον επίγειο παράδεισο, οι κάτοικοι της Σοβιετικής Ένωσης έμειναν με ένα σπάταλο και βάναυσο παράδειγμα αυταρχικού εκσυγχρονισμού» (σ. 15).
Ζήτω η Σοσιαλιστική Επανάσταση!
Σε γενικές γραμμές, υπάρχουν μερικά πράγματα που πρέπει να αφαιρεθούν για να ριζώσουν τέτοιοι νέοι ανθρωπιστικοί παράδεισοι.
Όπως είναι προφανές από τη μελέτη των διαφόρων κοσμικών επαναστάσεων (περίπου από τη Γαλλική Επανάσταση και μετά), ο Χριστιανισμός βρίσκεται στην κορυφή της λίστας για αφαίρεση.
Ήταν και υποτίθεται ότι είναι δεσμά των ανθρώπων, κρατώντας τους ικανοποιημένους με την άδικη ύπαρξή τους, γεμίζοντάς τους με ψεύτικες ελπίδες για μια μετά θάνατον ζωή. Η ίδια η ιδέα του Θεού, και επιπλέον ενός Θεού που λέει ότι είναι Αλήθεια, δεν ήταν ευπρόσδεκτη στο νέο κόσμο.
Οι νέοι προφήτες ισχυρίστηκαν ότι οι ηθικές διδασκαλίες του Χριστιανισμού είναι μισαλλόδοξες και αρχαϊκές. Εμποδίζουν την πρόοδο της προόδου. Ο νέος κόσμος απαιτούσε να παραμεριστούν όλα αυτά τα ετοιμόρροπα δεκανίκια, η ανθρωπότητα πρέπει να μάθει να περπατά με τη δική της δύναμη!
Η θρησκεία, η πίστη και πάνω απ' όλα ο Χριστιανισμός και ο ισχυρισμός Του για αποκάλυψη και απόλυτη αλήθεια, εμποδίζουν την ανθρωπότητα να συνειδητοποιήσει τις πραγματικές δυνατότητές της.
Ο Χριστιανισμός στάθηκε εμπόδιο στην ισότητα και την ευτυχία για όλους, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος ο Καρλ Μαρξ, «Η κατάργηση της θρησκείας ως απατηλής ευτυχίας των ανθρώπων είναι ένα αίτημα για την αληθινή ευτυχία τους».
Η συγκεκριμένη μορφή του μαρξισμού που αγκαλιάστηκε από τον Βλαντιμίρ Λένιν και την παρέα του δίδασκε ότι ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους επιταχυνόμενης προόδου ήταν να ξεπλυθούν όλες οι μάστιγες με αίμα (ριζική κοινωνική ανασυγκρότηση).
Έτσι, η συστηματική εκκαθάριση και δολοφονία ανθρώπων που αντιστέκονταν στο αναδυόμενο νέο σύστημα δικαιολογούνταν για το γενικότερο καλό της κοινωνίας στο σύνολό της.
Σύντομα εμφανίστηκαν ταμπέλες όπως «εχθρός του κράτους», «αντεπαναστατική», «εκκλησιαστική-φασιστική οργάνωση» κ.λπ.
Οι Χριστιανοί παρουσιάστηκαν ως «εγκληματίες εναντίον όλης της ανθρωπότητας» επειδή κράτησαν την 2.000 ετών πίστη τους. Κρατώντας την Πίστη, ο πιστός ήταν εμπόδιο στην ουτοπία του νέου κόσμου.
'Ετσι, η απομάκρυνσή τους, ή η πλήρης καταστολή, έγινε «καλό» υπό το πρίσμα του στόχου: ενός νέου κόσμου. Σε αυτόν τον νέο κόσμο, ο Χριστός δεν είναι ευπρόσδεκτος ως Θεός, μπορεί ενδεχομένως να παραμείνει ως ένας απλός ανθρώπινος δάσκαλος, ανάμεσα στο πάνθεον των άλλων «καλών ανθρώπων», αλλά όχι ως ο Κύριος, ο Θεός και ο Σωτήρας όλης της ανθρωπότητας – της Οδού, της Αλήθειας και της Ζωής.
Έτσι, όλοι όσοι Τον ομολογούν με τέτοιο τρόπο πρέπει να εξαλειφθούν ή να χτυπηθούν σε μια θέση χωρίς επιρροή (για το καλό και την πρόοδο όλων, φυσικά).
Η Εκκλησία πρέπει να καταστραφεί. Η επιρροή Της πρέπει να περιοριστεί, οι διδασκαλίες Της πρέπει να απαξιωθούν ως οπισθοδρομικές, μισητές και στενόμυαλες. Οι κληρικοί πρέπει να παρουσιάζονται ως υποκριτικά παράσιτα που ξεπλένουν τον λαό. Μπορεί να υπάρξει μόνο ένας θεός τώρα – ο άνθρωπος. Συγκεκριμένα, εκείνοι που υπαγορεύουν και τηρούν το δόγμα της νέας τάξης. Μόνο αυτοί έχουν το δικαίωμα να κηρύττουν και να προσηλυτίζουν. Το κράτος θα είναι η νέα εκκλησία, υπαγορεύοντας βίαια την ορθή πίστη, ενώ φιμώνει και τιμωρεί εκείνους που αρνούνται να ομολογήσουν και ενεργούν ανάλογα. Όσοι δεν το κάνουν πρέπει να μάθουν και πρέπει να εκπαιδευτούν με κάθε μέσο.
Αν δεν λάβουν το νέο παγκόσμιο σύστημα, τότε πρέπει να θυσιαστούν στο βωμό του, μόνο τότε όσοι έχουν απομείνει θα είναι σε θέση να κάνουν το απαραίτητο εξελικτικό άλμα στην ανθρωπιστική ουτοπία.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ακραίας ολοκληρωτικής καταπίεσης στο όνομα της ελευθερίας, της ευημερίας του κοινού ανθρώπου, της ισότητας και της προόδου της ανθρωπότητας, προέκυψε μια ομάδα «χριστιανών» που ήταν πρόθυμοι να συνεργαστούν με τους Σοβιετικούς. Είναι γνωστοί ως «ρεβιζιονιστές» ή «η Ζωντανή Εκκλησία».
Ο εχθρός της σωτηρίας μας εκμεταλλεύεται πάντα τους ανθρώπους τόσο μέσα όσο και έξω από την Εκκλησία.
Αυτοί οι ρεβιζιονιστές ήταν πρόθυμοι να επαναπροσδιορίσουν την αρχαία χριστιανική διδασκαλία υπό το φως της «νέας εποχής της λογικής».
Αναπόφευκτα, οι Σοβιετικοί ήταν περισσότερο από ευτυχείς να τα χρησιμοποιήσουν για ένα διάστημα για να σπείρουν σύγχυση στο όνομα της Εκκλησίας και του Χριστού (κάτι παρόμοιο συμβαίνει στην Ουκρανία σήμερα).
Διακήρυξαν με ζήλο: η Εκκλησία πρέπει να εκσυγχρονίσει τις διδασκαλίες Της, πρέπει να προσαρμοστεί στη νέα τάξη, οι καιροί αλλάζουν και το ίδιο πρέπει να αλλάξει και η πίστη.
Είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του ανούσιου αλατιού. Προβατόσχημοι λύκοι. Κρατούσαν τις εξωτερικές μορφές της αρχαίας χριστιανικής ορθόδοξης λατρείας ενώ η καρδιά τους ήταν λεπρή. Ήταν πρόθυμοι να πουλήσουν την ψυχή τους για να κάνουν ειρήνη με τον πεπτωκότα κόσμο. Ωστόσο, έγραψαν το τιμολόγιο πώλησης ξεχνώντας ότι ο Χριστός είπε: «Τι θα ωφεληθεί ένας άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο και χάσει την ψυχή του. Ή τι θα δώσει ένας άνθρωπος σε αντάλλαγμα για την ψυχή του;» (Ματθ. 16:26). Δεν αρκεί να έχουμε μόνο τα εξωτερικά γνωρίσματα, πρέπει να υπάρχει αληθινή χριστιανική ζωή. Χωρίς εσωτερική ζωή, που είναι ο Χριστός, παραμένουν μόνο τάφοι γεμάτοι νεκρά οστά.
Οι αληθινοί Χριστιανοί πρέπει να είναι έτοιμοι σε κάθε εποχή, όπως ήταν οι Νεομάρτυρες, να διατηρήσουν αυτή τη ζωή με όλο τους το είναι. Ο άγιος Ιλαρίωνας (Τρόιτσκι), νεομάρτυρας ο ίδιος, μαρτυρεί: «Ωστόσο, δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που έχουν ήδη υιοθετήσει τη νέα κοσμοθεωρία, που έχουν ήδη υποκλιθεί μπροστά στα νέα είδωλα, αλλά παρ' όλα αυτά δεν έχουν εγκαταλείψει εντελώς την Εκκλησία.
Τέτοιοι άνθρωποι κρίνουν συνεχώς τον Χριστιανισμό, την Εκκλησία. Κρίνουν όχι ως διδάσκοντες από την Εκκλησία, αλλά ως διδάσκοντες που θα τη διδάξουν. Επιθυμούν να «διορθώσουν» την αντίληψη της Εκκλησίας για τον Χριστιανισμό, αντικαθιστώντας την με τη δική τους, στην οποία η διδασκαλία του Χριστού φαίνεται να έχει μια αξιοσημείωτη ομοιότητα με όλες τις πιο πρόσφατες διδασκαλίες και ενέργειες των ασεβών.
Όλα τα εκατομμύρια επί εκατομμυρίων που παρέμειναν αληθινοί απορρίπτοντας την απόλυτη αθεΐα του κομμουνισμού και τον πιο ανατρεπτικό συμβιβασμό των «ρεβιζιονιστών», αποκλείστηκαν από την κοινωνία γενικά, εκτελέστηκαν ή στάλθηκαν στην αναπόφευκτα πιο αργή εκτέλεση στα γκουλάγκ, βιώνοντας έτσι από πρώτο χέρι τα λόγια του Χριστού του Κυρίου τους: «Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν.
Κατανόησαν στον πυρήνα της ύπαρξής τους αυτή τη στοιχειώδη πραγματικότητα: είναι καλύτερο να παραμείνουμε πιστοί στον Χριστό και την Αιώνια Αλήθεια Του παρά να συμβιβαστούμε με τον κόσμο και την προπαγάνδα του για μια «νέα τάξη».
Θα ήταν ωραίο να σκεφτούμε ότι η ολοκληρωτική ιδεολογία των σοσιαλιστικών σοβιετικών ημερών έχει παρέλθει. Κατά τη γνώμη μου, δεν είναι. Ο κόκορας έχει απλώς αλλάξει τη φωλιά του. Οι βασικές αρχές της νοοτροπίας της αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου ιδεολογικού ιστού που ενημερώνει και διαπερνά μεγάλο μέρος της τρέχουσας τροχιάς της κοινωνιολογικής σκέψης στη «σύγχρονη» δύση.
Αν και τα πολιτιστικά και ιστορικά περιβάλλοντα μπορεί να διαφέρουν σημαντικά, αυτή η συνεχιζόμενη συνολική νοοτροπία εξακολουθεί να είναι πολύ ζωντανή σήμερα. Πράγματι, σε όλη τη γη η ολοκληρωτική άποψη ενός νέου κόσμου κηρύσσεται ένθερμα (και επιθετικά) και εφαρμόζεται ριζικά από τους υποστηρικτές της.
Αν και, όσοι ζουν στην Αμερική ευτυχώς δεν αντιμετωπίζουν, μέχρι στιγμής, τέτοια βιαιότητα όπως ήταν εκείνοι στη Σοβιετική Ρωσσία, ο στόχος του νέου κόσμου χωρίς Θεό εξακολουθεί να είναι η ημερήσια διάταξη (στο σημείο, ένας Θεός της Αλήθειας, ένας σχετικός θεός είναι ευπρόσδεκτος – ο οικουμενισμός – επειδή δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια προβολή του νου, και έτσι ο άνθρωπος διατηρεί τη θέση του ως Θεός).
Μπορεί αυτή τη στιγμή να μην είναι τόσο έντονα αιμοδιψής, ωστόσο, πολλές από τις θεμελιώδεις αρχές και στόχους που ενδυνάμωσαν τη μαρξιστική-σοβιετική ιδεολογία είναι ζωντανές και κρατούν καλά.
Οι σαγηνευτικά ύπουλες μέθοδοι που χρησιμοποιεί τώρα είναι εξίσου καταστροφικές και η Ιερά Εξέταση της Ανοχής είναι περισσότερο από έτοιμη να αλέσει κάθε διαφωνία.
Χρησιμοποιεί τη βιτρίνα του στείρου ατομικισμού για να συντρίψει τη μοναδική προσωπικότητα και της μαζικής εξισωτικής ομοιομορφίας για να εξαλείψει την πολύπλευρη ομορφιά της αληθινής παραδοσιακής ανθρώπινης κοινότητας.
Κατανοεί κατηγορηματικά (όπως έκαναν οι Σοβιετικοί) ότι για να αναδυθεί ο «νέος κόσμος» του, ο παραδοσιακός χριστιανισμός πρέπει να σαμποταριστεί. Ο στόχος παραμένει ο ίδιος: η εξάλειψη της αληθινής πίστης στον Χριστό ως Θεό, είτε μέσω της ανατροπής είτε μέσω της βίας.
Ο Rene Guenon, φιλόσοφος του περασμένου αιώνα, σημειώνει στο βιβλίο "The Crisis of the Modern World", «Η αντι-παραδοσιακή προοπτική δεν μπορεί παρά να είναι αντι-θρησκευτική. Αρχίζει με τη μετουσίωση της θρησκείας και, όταν μπορεί, τελειώνει με την πλήρη καταστολή της».
Ακόμα πιο λυπηρό, υπάρχουν πολλοί στην εποχή μας που είναι επίσης περισσότερο από πρόθυμοι να ανακατασκευάσουν τον Χριστιανισμό (καθιστώντας τον ουσιαστικά όχι Χριστιανισμό, μακάρι να είχαν την πνευματική εντιμότητα να το παραδεχθούν). Ακόμη και μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να σχηματίσουν ένα είδος νέας ορθοδοξίας.
Όπως ο Ησαύ, είναι πρόθυμοι να πουλήσουν το αναφαίρετο δικαίωμά τους αντί πινακίου νωθρότητας, κάνοντας έτσι τους εαυτούς τους πνευματικά παιδιά των ρεβιζιονιστών της Ρωσσίας. Η επιθυμία τους είναι να λάβουν την επιδοκιμασία του κόσμου.
Θα προτιμούσαν να μην υποστούν τα νέα γκουλάγκ της σύγχρονης εποχής, τα οποία είναι πνευματική γελοιοποίηση και κοινωνικός αποκλεισμός επειδή δεν υποκύπτουν στο είδωλο του Νέου Κόσμου όταν παίζουν οι φλογέρες και τα τύμπανα. Ωστόσο, για τον αληθινό Χριστιανό, ο Σταυρός θα θεωρείται πάντα ανοησία για τον κόσμο.
Οι Νεομάρτυρες της Ρωσσίας ήταν μερικοί από τους πρώτους που βίωσαν την πλήρη επίθεση αυτού του γενναίου νέου κοσμικού κόσμου. Αποτελούν παραδείγματα ηρωισμού για εμάς στην Αμερική (και σε όλο τον κόσμο).
Πώς πρέπει να ενεργούμε απέναντι σε αντιχριστιανικές ιδεολογίες και πολιτικές που επιδιώκουν την καταστροφή όλων όσων αγαπάμε και αγαπάμε;
Σταθείτε δυνατοί στη χάρη του Θεού, κρατήστε γερά την αμετάβλητη Αλήθεια του Ιησού Χριστού που αποκαλύφθηκε στην Εκκλησία Του.
Οι Νεομάρτυρες είναι η εμπροσθοφυλακή, οι πρώτοι στις μέρες μας που συντάσσονται ενάντια σε αυτή τη «νέα» φιλοσοφία (αν και δεν υπάρχει τίποτε αυθεντικά 100% καινούργιο σε αυτήν).
Πρέπει να μάθουμε από αυτούς, πρέπει να μελετήσουμε τον δρόμο τους, πρέπει να ζητήσουμε από αυτούς, που είναι τώρα νικητές με τον Χριστό και εν Χριστώ, να μας βοηθήσουν στον αγώνα μας. Πρέπει να προσβλέπουμε και να μαθαίνουμε από τα παραδείγματα σταθερότητάς τους, αν θέλουμε να υπομείνουμε.
Αντιστάθηκαν αληθινά στην αμαρτία μέχρι να χυθεί το αίμα τους, και εμείς, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, «Οὕπω μέχρις αἵματος ἀντικατέστητε πρὸς τὴν ἁμαρτίαν ἀνταγωνιζόμενοι» (Εβρ. 12:4).
Οι νεομάρτυρες δεν αντιστάθηκαν με σωματική δύναμη, αλλά στάθηκαν δυνατοί στην ταπείνωση της πίστης. Έμειναν σταθεροί και κράτησαν πιστά τις Παραδόσεις που διδάχθηκαν (βλ. Β ́ Θεσσ. 2, 15). Γι' αυτούς η Ορθοδοξία, η Πίστη στον Χριστό, ήταν πρώτα απ' όλα αυτή της καρδιάς, και από τον εσωτερικό θάλαμο της καρδιάς ρέουν τα πάντα. Μακροπρόθεσμα, είναι αυτή η σοφία της ταπεινοφροσύνης που ανέτρεψε το σοβιετικό καθεστώς.
Έτσι, καλούμαστε σε πνευματική αντίσταση, μιμούμενοι τους Νεομάρτυρες ως παράδειγμά μας. Ο π. Σεραφείμ (Ρόουζ) της ευλογημένης μνήμης είπε: «Δεν θέλω να σας τρομάξω, αλλά καλύτερα να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι αυτό που υποφέρουν τώρα, (σημείωση: εκείνοι στη Σοβιετική Ρωσσία, γράφτηκε όταν η Σοβιετική Ένωση ήταν ακόμα όρθια) ή κάτι παρόμοιο, πιθανότατα έρχεται εδώ (στην Αμερική) και σύντομα ... Ας αρχίσουμε να προετοιμαζόμαστε – όχι αποθηκεύοντας τρόφιμα ή τέτοια εξωτερικά πράγματα ... αλλά με την εσωτερική προετοιμασία των Ορθοδόξων Χριστιανών».
Η πίστη μας δεν πρέπει να είναι κάτι απλώς εξωτερικό και επίπλαστο, αλλά εσωτερικό και ζωντανό. Ας προσευχηθούμε για το έθνος μας (όπου κι αν ζούμε), ας αγαπήσουμε όλους εκείνους που θα μας «χρησιμοποιούσαν εξευτελιστικά», αλλά ας είμαστε επίσης γενναία τολμηροί στα λόγια και τις πράξεις μας, κυβερνώμενοι όχι από το νου του «νέου κόσμου», αλλά από το νου του Χριστού Ιησού που είναι αμετάβλητος.
Είθε να είμαστε πραγματικά έτοιμοι να «χάσουμε τη ζωή μας» για χάρη του Κυρίου μας Ιησού και του Ευαγγελίου.
Αυτός ο πεπτωκός κόσμος παρέρχεται, ο Χριστός ο Θεός μας θα παραμείνει στους αιώνες των αιώνων.
Ας ομολογήσουμε τον Χριστό τώρα, ώστε να ομολογήσει και Εκείνος εμάς εκείνη την τελευταία ημέρα. Ας έχουμε τη βεβαιότητα, όπως έκαναν οι Μάρτυρες όλων των εποχών – ο Χριστός Ιησούς νικά! Ιησούς Χριστός Νικά!
Η εορτή των Νεομαρτύρων των Ρως και όλων των πιστών που υπέφεραν κάτω από τον μαρξιστικό κομμουνισμό θα πρέπει να είναι μια από τις πιο σημαντικές για την Εκκλησία στην Αμερική, θα πρέπει να εκτείνεται σε κάθε «δικαιοδοτική» γραμμή. Πράγματι, η παραμέλησή της θα ήταν ύψιστη τραγωδία.
Πρέπει να είμαστε εξοπλισμένοι για να σταθούμε όπως εκείνοι. Μέσα από την μνήμη και την τιμή τους, θα διδαχθούμε. Με το αίμα τους μπορεί όχι μόνο η Εκκλησία στη Ρωσσία να εδραιωθε΄θ, αλλά και στην Αμερική και σε όλο τον κόσμο. Η ημέρα της εορτής τους είναι πραγματικά μια παναμερικανική εορτή, ας την κρατήσουμε επιμελώς αγαπητή.
Τροπάριο προς τους Νεομάρτυρες, Τόνος 4
Ω άγιοι ιεράρχες, βασιλείς που φέρατε το μαρτύριο και ποιμένες, μοναχοί και λαϊκοί, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, αναρίθμητοι νεομάρτυρες, ομολογητές, άνθη του πνευματικού λιβαδιού της Ρωσσίας, που άνθισαν θαυμαστά σε καιρούς θλιβερών διωγμών φέρνοντας καλούς καρπούς για τον Χριστό στην υπομονή σας: Ικετεύσατε Τον, ως Εκείνον που σας εφύτεψε, να ελευθερώσει τον λαό Του από τους άθεους και πονηρούς ανθρώπους, και η Εκκλησία της Ρωσσίας να στερεωθεί μέσω του αίματος και του μαρτυρίου σας, προς σωτηρία των ψυχών μας.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ
Ω κ ε α ν ό ς μαρτύρων!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμα μία (ανάμεσα στίς πολλές) έξοχη ανάρτηση καί κυρίως διδακτική καί ωφέλιμη!
Ε υ χ α ρ ι σ τ ο ύ μ ε Μαριγώ μας!
Καλημέρα σας αγαπημένε μου φίλε Καποδίστρια!
ΔιαγραφήΕγώ σας ευχαριστώ!!