Πολλές φορές αναρωτήθηκα πώς θα ’θελα να ’ναι ο θάνατός μου.

Πολλές φορές αναρωτήθηκα πώς θα ’θελα να ’ναι ο θάνατός μου. 

Ποια θα ’ναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να ’ναι τα τέλη μου «ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά» και να ’χω «καλήν ἀπολογίαν» μπροστά στο φοβερό το βήμα του Χριστού μου.

Κατέληγα ομόφωνα (εγώ κι ο εαυτός μου) πως θα 'θελα να γίνει μια Κυριακή πρωί το φευγιό μου. 

Μετά τη Θεία Λειτουργία. Με το Χριστό μου μέσα μου. 

Έτσι, ήρεμα και ειρηνικά.

Μετάλαβα σήμερα. 

Του Αη Συμιού ανήμερα. 

Και πήρα το Χριστό μου, όχι στην αγκαλιά μου, μα ολόκληρο μέσα μου. 

Και τώρα που απόμεινα μόνος και διαβάζω την ευχαριστία της Θείας Μετάληψης, σκοντάφτω εκεί που λέει «Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλον σου Δέσποτα ...». 

Είναι βλέπεις, που δεν υπολόγισα τα σκοινάκια που με κρατούν αιχμάλωτο στη γη και δε μ’ αφήνουν όχι να πετάξω, μα ούτε να τολμήσω μια σπιθαμή ν’ ανεβώ και να πω μ’ όλη μου την καρδιά «Σύ γ'αρ εἶ τό ὄντως ἐφετόν, καί ἡ ἀνέκφραστος εὐφροσύνη τῶν ἀγαπώντων Σε, Χριστέ ...» 

Υπ

πηγή

"ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ"