Τον Φεβρουάριο του ΄45 ο πόλεμος είχε ήδη κριθεί. Η Εθνικο-σοσιαλιστική Γερμανία ήταν ήδη ηττημένη και η συνθηκολόγηση ήταν θέμα χρόνου. Οι σύμμαχοι από τον Μάρτιο του ΄44 είχαν τον πλήρη έλέγχο του εναέριου χώρου της Γερμανίας. Ένας ανελέητος βομβαρδισμός είχε παραλύσει όλες τις υποδομές της χώρας.
Πόλεις, εργοστάσια, στρατόπεδα, μεταφορές τα πάνα είχαν βομβαρδιστεί.
Η Γερμανία ήταν κυριολεκτικά στις φλόγες.
Κι όμως παρ’ ολες τις βαριές απώλειες και την πλήρη κατάρρευση των υποδομών ο Γερμανικός λαός επιδείκνυε μια αξιοθαύμαστη μαχητικότητα και παρέμενε πιστό.
Για τους Συμμάχους η μαχητικότητα του Γερμανικού λαού σήμαινε κόστος σε χρήματα και έμψυχο υλικό.
Επιπλέον ο Στάλιν πίεζε να υπάρξει ένα συντριπτικό χτύπημα ώστε να βοηθηθεί η προέλαση των ρώσων στο Ανατολικό Μέτωπο… Τον Γενάρη του 45 η διοίκηση της RAF έστειλε στον Τσώρτσιλ την πρόταση της για το ποιές πόλεις έπρεπε να βομβαρδιστούν.
Η Δρεσδη ήταν μέσα στους στόχους που είχε επιλέξει η RAF…
Η Δρέσδη, η Βενετία του Ελβα όπως αποκαλείτο, ήταν μια πόλη μνημείο.
Μια πόλη με χαρακτήρα μουσείου γεμάτη αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, βιβλιοθήκες, θέατρα, μουσεία, πάρκα.
Ήταν μια πόλη απαράμιλλης πολιτιστικής ομορφιάς και γι αυτό είχε μείνει ανέπαφη από τους βομβαρδισμούς.
Οι σύμμαχοι είχαν σεβαστεί τα μνημεία της πόλης και ο πληθυσμός της Δρέσδης ένιωθε ασφαλής. Εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες από την Ανατολική Γερμανία είχαν καταφύγει σ αυτή την πόλη για να γλιτώσουν από τους Ρώσους.
Η απόφαση για τον βομβαρδισμό της Δρέσδης ελήφθη λίγο πριν την Γιάλτα .
Ο άνθρωπος που έδωσε την εντολή είναι ο ίδιος που πάνω σε ένα πρόχειρο χαρτάκι όρισε την μοίρα της Ευρώπης… Η διαταγή για τον βομβαρδισμό της Δρέσδης δόθηκε από τον Ουίνστον Τσώρτσιλ…
Την νύχτα της 13ης προς 14η Φεβρουαρίου 1.400 βομβαρδιστικά σε σχηματισμό V διασχίζουν χωρίς να δεχθούν πυρά τον ουρανό της Γερμανίας.
Στην Δρέσδη ο πληθυσμός μαζί με τα εκατοντάδες χιλιάδες γυναικόπαιδα και τους γέροντες πρόσφυγες από τ ανατολικά κοιμόταν αμέριμνος. Ήταν όλοι σίγουροι και ο πληθυσμός και οι ντόπιοι ηγέτες του κόμματος ότι η Δρέσδη δεν αποτελούσε στόχο.
Έκαναν λάθος…
Τα 1.400 βομβαρδιστικά του Τσώρτσιλ άδειασαν στον ουρανό της Δρέσδης το ασύλληπτο νούμερο των 4.000 τόννων βομβών σε μια προσεκτικά μελετημένη δοσολογία.
Το 75% των βομβών ήταν εμπρηστικές και φωσφόρου και το 25% ήταν εκρηκτικές.
Το μείγμα ήταν έτσι προσχεδιασμένο για να προκαλέσει ολοκληρωτική καταστροφή.
Οι βραδυφλεγείς βόμβες φωσφόρου προκαλούσαν τον πληθυσμό να βγει από τα καταφύγια και ύστερα τα πάντα τυλίγονταν μέσα σε ένα τσουνάμι φωτιάς που απανθράκωνε, έλιωνε και εξαΰλωνε ό,τι βρισκόταν στο διάβα του.
Θερμοκρασίες 800 και 1.000 βαθμών (!) αναπτύχθηκαν και όσοι προσπαθούσαν μέσα στον πανικό να διαφύγουν από το τσουνάμι φωτιάς αποτελειώνονταν από τα Αμερικάνικα καταδιωκτικά Μustang…...
H πόλη της Δρέσδης, ένα μνημείο του πολιτισμού καταστράφηκε ολοσχερώς μέσα σε ένα βράδυ… Όλα τα σημαντικά κτήρια και τα σπίτια είχαν μεταβληθεί σε ερείπια.
Οι απώλειες ήταν τρομακτικές.
Ο Αγγλος ιστορικός Ντέιβιντ Ίρβινγκ υπολογίζει τις απώλειες στις 135.000!
Για πρώτη φορά στην Ιστορία λέει ο Ίρβινγκ ένας βομβαρδισμός ήταν τόσο καταστροφικός που δεν βρέθηκαν αρκετοί ζωντανοί για να θάψουν τους νεκρούς.
Τα δεκάδες χιλιάδες πτώματα που συνελέγησαν από τον Στρατό και τους πολίτες ήταν φρικτά απανθρακωμένα.
Σε κάθε κάτοικο συμπεριλαμβανομένων και των νεκρών αναλογούσαν 56 κυβικά μέτρα ερειπίων φορτίο 11 φορτηγών!
Ο στόχος ήταν προφανής.
Οι καλοί ανθρωπιστές σύμμαχοι ήθελαν να κάμψουν το ηθικό του πληθυσμού ώστε να πάψει να δείχνει πίστη στον Χίτλερ.
Θέλανε να είναι τόσο βέβαιοι για την ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης, ώστε βομβάρδισαν μέχρι και τους καταυλισμούς προσφύγων.
Ο ανηλεής βομβαρδισμός της Δρέσδης προκάλεσε αντιδράσεις και μέσα στο συμμαχικό στρατόπεδο. Δεν ήταν λίγες οι φωνές που μίλαγαν για Έγκλημα πολέμου. Οι σύμμαχοι προσπάθησαν να δικαιολογήσουν την επιχείρηση μιλώντας για εργοστάσια, στρατώνες και άλλους στόχους που ούτε καν υπήρχαν…
Μόνο ένα εργοστάσιο οπτικών χτυπήθηκε και οι στρατιώτες του έμειναν ανέπαφοι… ...
Για τον βομβαρδισμό της Δρέσδης βασικός υπεύθυνος είναι ο Ουΐνστον Τσώρτσιλ. Αυτός που ο Ντέιβιντ Ίρβινγκ αποκάλεσε μέθυσο και κομπλεξικό εγκληματία πολέμου, αυτός ο ίδιος άνθρωπος που παρέδωσε την μισή Ευρώπη στους Μπολσεβίκους και απέρριψε προσωπικά ο ίδιος όλες τις προσπάθειες για ειρήνη που έγιναν από την μεριά των Γερμανών.
Ο άνθρωπος αυτός το μόνο που βρήκε να πει για τον βομβαρδισμό της Δρέσδης και τον θάνατο τόσων αμάχων ήταν ”Τον επόμενο μήνα κατευθύναμε μια σημαντική επίθεση κατά της Δρέσδης, κέντρο επικοινωνιών του Ανατολικού μετώπου” .
 |
| Ο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΩΣ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟΣ ΑΓΓΛΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΙΡΒΙΝΓΚ, ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ Β΄ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ, ΑΛΛΑ ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ ΚΥΝΗΓΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΠΟΛΛΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ .... |
Μετά τον πόλεμο μέσα από μια διαδικασία, πέρα από κάθε κανόνα δικαίου και πέρα από κάθε νομολογία, οι νικητές καταδίκασαν τους ηττημένους.
Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία που καταδικάζονταν στρατιωτικοί με μοναδική κατηγορία ότι έκαναν το καθήκον τους ως στρατιώτες και έμειναν πιστοί στην ηγεσία τους.
Οι ηττημένοι εκτελέστηκαν ατιμωτικά σαν κοινοί κακοποιοί για εγκλήματα για τα οποία δεν υπήρχαν οι ανάλογοι νόμοι την εποχή που υποτίθεται πως τελέστηκαν.
Για τα εγκλήματα πολέμου των συμμάχων δεν έγινε καμμιά δίκη… Για τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα της Δρέσδης και του Αμβούργου, για το βομβαρδισμό του Τόκιο και για τα στρατόπεδα αιχμαλώτων του Αϊζενχάουερ, δεν έγινε ποτέ καμμία δίκη και δεν γυρίστηκε ποτέ καμμιά ταινία…
[πηγή: Ας μιλήσουμε Επιτέλους... ]
"ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ"
Πολυφωνία «λοβοτομημένων»
ΑπάντησηΔιαγραφήΣάββατο, 16 Φεβρουαρίου 2019
Η ετυμηγορία του δικαστηρίου για τον Μητροπολίτη Αμβρόσιο, ήταν λίγο – πολύ αναμενόμενη μιας και το «δημοκρατικό τόξο» φρόντισε εγκαίρως να «δέσει» τα χέρια της δικαιοσύνης με τον λεγόμενο «αντιρατσιστικό νόμο».
Τώρα το πώς γίνεται, το αυτοαποκαλούμενο «συνταγματικό τόξο», να επιβάλλει: Κριτήρια και αξιακούς κώδικες στη δικαιοσύνη, απαλλακτικούς νόμους για συντελεσθείσες κακουργηματικές πράξεις υπουργών και στελεχών του «τόξου» με προφάσεις περί δήθεν… απειλής της δημοκρατίας (!), ποινικοποίηση των ιστορικών εθισμών των Ελλήνων, αλλά και μνημόνια τα οποία οσάκις παραπέμφθηκαν στο ΣΤΕ έχουν κριθεί συλλήβδην παράνομα και αντισυνταγματικά, ενώ το ίδιο (το … τόξο) να μην υπόκειται σε κανέναν έλεγχο συνταγματικότητας των επιλογών του, φαντάζει αρκετά «περίεργο». Θα μπορούσε να πει κανείς ότι μάλλον παραπέμπει σε πρακτικές του ψυχοπαθούς και έκφυλου Ρωμαίου αυτοκράτορα Καλιγούλα, παρά σε πραγματικό δημοκρατικό πολίτευμα.
Βέβαια, όλα αυτά δεν πρέπει να εκπλήσσουν κανέναν σε μια χώρα όπου ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας (και όχι της ψαραγοράς), κάνοντας έκκληση για εθνική ενότητα, εμμέσως πλην σαφώς, κάλεσε πρόσφατα το 80% των πολιτών που αντιδρούν στη «συνθήκη των Πρεσπών», να πάψουν να αντιδρούν και να υποχωρήσουν μπροστά στο 20% για να μην υπάρξει εθνικός διχασμός (παράνοια!).
Νομίζω ότι είναι προφανές, ότι το να θεωρείται κάτι «νόμιμο», ενώ δεν είναι (απολύτως δημοκρατικά) ηθικό και το λαϊκό του έρεισμα αποδεδειγμένα είναι σχεδόν ανύπαρκτο, μόνον πνευματικά λοβοτομημένοι και «καλιγούλειοι» δόλιοι εγκέφαλοι μπορούν να το θεωρήσουν αποδεκτό.
Πρόκειται για τους εγκεφάλους που βλέπουμε τη μια μέρα να διαδηλώνουν μαζί με το πλήθος σε κάποιο συλλαλητήριο εναντίον της ψήφισης ενός νομοσχεδίου και την επομένη να πηγαίνουν στη Βουλή και… να το ψηφίζουν ! Ή άλλους, να δίνουν «μάχη» στη Βουλή για την καταψήφιση της «συμφωνίας των Πρεσπών», αλλά να μην χρησιμοποιούν καμία από τις ρεαλιστικές και νόμιμες δυνατότητες που παρέχουν το σύνταγμα και οι νόμοι του κράτους για να μην περάσει. Υποσχόμενοι παράλληλα (σε ποιους άραγε;) την πιστή εφαρμογή της συμφωνίας σε περίπτωση μελλοντικής τους εκλογής (σχιζοφρένεια!).
Νομίζω πως είναι σαφές ότι πρόκειται για πολιτικούς που αντιλαμβάνονται τόσο το εθνικό όσο και το κοσμοϊστορικό γίγνεσθαι με τον «μισό εγκέφαλο». Είναι η «πνευματική αναπηρία» των ποικιλώνυμων εξαμβλωματικών εκγόνων που προέκυψαν από τον πολιτικό γάμο της αριστεράς με τη «νενέκικη δεξιά», με κουμπάρο τον Τζώρτζ Σόρος και υπό τις ευλογίες του παγκόσμιου σιωνισμού. Προδότες και τυχοδιώκτες πάντοτε μέλη της ίδιας πολιτικής οικογένειας, του «κόμματος των κομμάτων».
Αμφότεροι, συνειδητά ή ανεπίγνωστα δεν έχει καμιά σημασία, απολυτοποιούν στη θεώρηση της ανθρώπινης υπόστασης το υλικό της μέρος. Προσπαθούν δηλαδή να ερμηνεύσουν το «Όλον» του κόσμου με αυτά που τους προσπορίζουν οι αισθήσεις τους, η παρατήρηση και το πείραμα, η επιστήμη που σε όλα απάντησε ή κάποτε θα απαντήσει. Λοιδορούν οποιαδήποτε αναφορά σε νοητές πραγματικότητες, ταυτίζοντας τέτοιου είδους αναφορές με μια δήθεν παραίτηση από τη λογική σκέψη και την κριτική λειτουργία του νου, την οποία μόνο αυτοί θεωρούν ότι διασφαλίζουν. Ταυτίζουν την έννοια του ορθολογισμού με την ενστικτώδη παρόρμηση - αναγκαιότητα του ανθρώπου για αποδείξεις και βεβαιότητες.
Πρόκειται για έναν κόσμο όπου οι περί αντικειμενικής ορθότητας αντιλήψεις εύλογα οδηγούν σε μια λογική «Νόμιμης ανηθικότητας», αφού έτσι «διασφαλίζεται» το καλό της δημοκρατίας. Και αυτή η λογική φυσικά με τη σειρά της γεννάει αφεύκτως το: «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».
Το είδαμε άλλωστε στη σκευωρία της δίωξης εναντίον της Χρυσής Αυγής, που είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα στο που μπορεί να οδηγήσει αυτή η λογική.
….Το είδαμε φυσικά και στη δίωξη του σεβάσμιου Ιεράρχη Αμβροσίου. Και δυστυχώς ο κατάλογος των διώξεων δεν έχει τέλος.
ΔιαγραφήΟι άνθρωποι αυτοί, νομοθετώντας με κριτήριο τη «μια και μοναδική αλήθεια», που είναι η δική τους «αλήθεια», σκέφτηκαν (αν είναι σωστό το ρήμα για τους συγκεκριμένους εγκεφάλους), να ποινικοποιήσουν τον τρόπο θέασης της πραγματικότητας εκείνων που σκέφτονται και αντιλαμβάνονται τον κόσμο με «ολόκληρο» τον εγκέφαλό τους. Εκείνων δηλαδή που θεωρούν ότι η κοσμιότητα του κόσμου δεν είναι αποτέλεσμα των ιδιοτήτων της ύλης αλλά αποτέλεσμα παρέμβασης των νοητών στις αισθητές πραγματικότητες. Ότι το νοητό αυτό στοιχείο, είναι η ζωοποιός δύναμη του κόσμου.
Ή αλλιώς, ότι αυτό είναι που συνιστά τον λόγο του κόσμου, δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο ό,τι υπάρχει γίνεται φανερό, φαίνεται. Ότι είναι αυτό που δίνει μορφή στα αισθητά, καθορίζει τα «είδη» και την «ετερότητά» τους και όχι τα άρθρα του συντάγματος των «εγκεφάλων - οπαδών» του «καθαρού στοχασμού», του ορθολογισμού και της πολιτικής ορθότητας. Δηλαδή του χυδαίου υλισμού των σταλινοκαπιταλιστών.
Όμως η φιλοσοφία του ανθρώπινου Προσώπου, σε πείσμα των θετικιστικών δογμάτων, που συχνά επικαλείται ο υλισμός για να διανθίσει την κακουργία του με αντικειμενικότητα και λογική (τρομάρα του), συντρίβει κάθε τους επιχείρημα.
Η αυτολατρεία στην οποία έχει οδηγήσει τους οπαδούς του ο υλισμός (αριστερός και νεοφιλελεύθερος), δηλαδή η επινόηση του «καθαρού στοχασμού» και η επίκληση της επιστήμης, είναι αυταπόδεικτα ανεπαρκείς στην εξήγηση του «Όλου» και τους οδηγεί σε τραγελαφικά αδιέξοδα. Αδιέξοδα που δυστυχώς αποδεικνύονται καταστροφικά για την κοινωνία ολόκληρη.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ
Μα αφού κατά τους περισσότερους πατριώτες ζούμε σε μια εποχή φασιστική και σε μια ναζιστική Ε.Ε.
ΑπάντησηΔιαγραφήγιατί όλα αυτά που ενοχοποιούν την αριστερά μένουν κρυφά;
Αρκετοί ακόμα πατριώτες - που τολμούν και βρίζουν και νεκρούς Ιεράρχες , ως τον εθνικό Ελληνοορθόδοξο ηγέτη και σχεδόν όλουθς τους ΕΛληνες εκτός από τον εαυτό τους ως ραγιάδες, που λενε την αριστερά φασιστερά και τον παγκόσμιο κομμουνισμό ναζισμό , οι πανάθλιοι αυτοί και ανιστόρητοι αριστεροί πασοκεμαν - προσπαθούν να πείσουν όσους ελάχιστους συγκριτικά με άλλοτε χρήσιμους ηλίθιους έχουν μείνει να τους παρακολουθούν, λένε πως ο πόλεμος μεταξύ των ναζί και των αριστερών ήταν κατασκευασμένος.