Οἱ Μ Ε Τ Α Θ Α Ν Α Τ Ι Ε Σ Ε Μ Π Ε Ι Ρ Ι Ε Σ τοῦ μακαριστού Γ Ε Ρ Ο Ν Τ Ο Σ Ν Ε Κ Τ Α Ρ Ι Ο Υ !...

 

Τό κείμενον εἶναι ἀπόσπασμα ἀπό τό "αὐτοβιογραφικόν" βιβλίον τῶν 330 ἐγχρώμων σελίδων μέ τίτλον "Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ" - σελίδες 222 ἕως 228 - τό ὁποῖον, συνεχῶς ἐμπλουτιζόμενον, ὑπογράφει ἀπό πολλῶν ἐτῶν ὁ βιογράφος τοῦ Γέροντος Νεκταρίου ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΕΛΙΝΟΣ:

Μεγάλη Παρασκευή τοῦ 2016 – ἀκριβῶς ἕναν χρόνο μετά τό συγκλονιστικόν γεγονός- συνομιλοῦμε γιά… ἑκατομμυριοστήν φορά μέσα στά 33 καί πλέον χρόνια τῆς πνευματικῆς ἐπικοινωνίας μας, μέ τόν πολιόν Γέροντα Νεκτάριον στό κελλάκι του. 

Με αυξημένο αίσθημα ευθύνης καταγράφουμε όσα «είδε και άκουσε» με τα μάτια και τα αυτιά της ψυχής, ένα έτος πριν, όταν βγήκε από τον χωροχρόνο…

-ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΕΛΙΝΟΣ: Γέροντα ευλογείτε. Με ζωηρότατον ενδιαφέρον αναμένουμε ν’ αποκαλύψετε την συγκλονιστικήν εμπειρίαν σας· Παρακαλώ…

-ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: Ο Κύριος να σας ευλογή, αξιότιμε κύριε Μελινέ, αγαπητό μου παιδί, Εκείνος τον Οποίον με όλη την δύναμή μου δοξάζω που σας εφώτισε να συνομιλήσουμε γι’ αυτήν την μεγάλην Ημέρα, για να καταγράψετε με την πασίγνωστη συγγραφική σας δεινότητα και σοβαρότητα και αυτήν την εμπειρία μου –περιβάλλοντάς την με την εξαιρετική θεολογική κατάρτισή σας- ώστε ν’ αποτυπωθή και αυτή στο βιβλίον «Ο Γέροντας Νεκτάριος» που επίσης Εκείνος σας εφώτισε και συνεγράψατε, καλώντας σας να το πράξετε δια του τότε ποιμενάρχου μου Σεβασμιωτάτου Αγαθονίκου ο οποίος και το προλόγισεν. 

Επί τη ευκαιρία επιτρέψατέ μου να αναφέρω εν απόσπασμα από την «Πνευματικήν Διαθήκη μου» που έγραψα και υπέγραψα και δημοσιεύεται στις σελίδες 304-307 του ως άνω βιβλίου: «…Διαθήκη μου ας θεωρηθή το ανά χείρας βιβλίον (σ.σ. “O Γέροντας Νεκτάριος”) εις το οποίον αποτυπώνεται η ανηφορική ζωή μου, οι αγώνες και αγωνίες μου, οι θέσεις και διαθέσεις μου. Με εκπροσωπεί και με εκφράζει πλήρως! 

Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδίας μου και ευλογώ πατρικώς τον λίαν αγαπητόν μου κ. Εμμανουήλ Μελινόν, δι’ όλα όσα έπραξε και συνεχώς πράττει δια το ανάξιον πρόσωπό μου και δια το Ιερόν Πρόσκύνημά μας κατά καιρούς. 

Πάντοτε θα εύχωμαι όπως ο Θεός, δια πρεσβειών του Αγίου Νεκταρίου, τον ενισχύη εν παντί, τόσον εκείνον προσωπικώς, όσο και την εκλεκτήν οικογένειάν του…».

Έρχομαι εις την παράκλησή σας, λίαν ἀγαπητέ μου κύριε Μελινέ:
Το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής του 2015 –επειδή τις ημέρες εκείνες ήμουν ασθενής, ε, 85 τότε ετών, τώρα 86- με συνεβούλευσαν οι πατέρες και οι λοιποί αδελφοί να μη επαναλάβω ό,τι καθιέρωσα πριν από μισόν αιώνα και τηρούσα έκτοτε κατ’ έτος ανελλιπώς: 

Να παίρνω δηλαδή τον Τίμιο Σταυρόν επ’ ώμου και να αποκαθηλώνω το Πανάχραντο Σώμα του Κυρίου μας εκτός του Ναού, στον τεχνιτό λοφίσκο του Γολγοθά. 

Έκανα παρακοή, μη μπορώντας ν’ αφήσω τα πλήθη των πιστών που συρρέουν κατ’ έτος από μακριά παραπονεμένα…Τους είπα μάλιστα «εγώ θα πάω κι ας πεθάνω». 

Πραγματικά, προχώρησε η Ακολουθία μαζί μ’ έναν ακόμη κληρικό μέσα στον Ναό, μίλησα στο εκκλησίασμα και με τον Σταυρό στον ώμο μου βγήκαμε. Με υποβάσταζαν ο τοπικός πρόεδρος και ο διοικητής της αστυνομίας Λαυρίου. Έκανα την 

Αποκαθήλωση και μίλησα σε πλήθος πιστών ίσως 7.000, ανάμεσα στους οποίους τραγικές μητέρες που έχουν χάσει παιδί, κυρίως από αυτοκινητιστικά δυστυχήματα και δίκυκλα. 

Όπως γνωρίζετε άριστα, κύριε Μελινέ, καθώς είσθε δεκαετίες δίπλα μου –το έχετε άλλωστε τόσον όμορφα καταγράψει και αυτό στις σελίδες του εκλεκτού βιβλίου σας για την ανηφορική ζωή μου- κρατούν κεντημένα σεντόνια που προόριζαν για το γαμήλιο κρεββάτι του παιδιού τους και τα ρίχνουν τώρα στο Αποκαθηλωμένο Σώμα του Κυρίου «να τους τα πάη» σαν χαιρετισμό, σαν ένδειξη ότι προσεύχονται συνεχώς γι’ αυτά… Φέρων, λοιπόν, τον Κύριον επ’ ώμου και φορτωμένος τα πολλά αυτά σεντόνια, επέστρεφα υποβασταζόμενος πάντοτε, στον Ναό. Βρισκόμουν στο ανηφοράκι, έξω από το παρεκκλήσιον του Αγίου Μηνά, όταν αισθάνθηκα τα γόνατά μου να λυγίζουν. 

Πώς μου ήλθε ο λογισμός ότι πεθαίνω κι ένιωσα την ανάγκη ν’ αποχαιρετήσω τους πιστούς λέγοντας: «Παιδιά μου, πεθαίνω, συγχωρήστε με. Να έχετε την ευχή μου». 

Λέγοντας την τελευταία λέξη σωριάσθηκα στην άσφαλτο, δίχως να προλάβουν οι δύο κύριοι να με συγκρατήσουν, λόγω του μεγάλου βάρους των πολλών υφασμάτων που υπερεκάλυπταν το πανάχραντο Σώμα του Κυρίου. 

Μελάνιασα –όπως μου είπαν εκ των υστέρων- και δεν αισθανόμουν το παραμικρό. Κάποιος γιατρός με πλησίασε και είπε «πάει, χάσαμε τον Γέροντα». Ζύγωσε ένας ακόμη και είπε τα ίδια. Μάλιστα με σύριγγα που είχε μαζί του προσεπάθησε να αντλήση αίμα εις μάτην. 

Ένα υγρό τράβηξε, σαν νερό. Μου έκαναν μαλάξεις στο στήθος γι’ ανάνηψη. 

Έφθασε ταχύτατα ασθενοφόρο και το πλήρωμά του είπε ότι πλέον χρειάζεται άλλο όχημα… 

Ο κόσμος έκλαιε γοερώς. 

Με μετέφεραν στο κελλί για να με ετοιμάσουν οι κληρικοί και να με τοποθετήσουν, εν συνεχεία , στο Ναό να με ασπασθή ο κόσμος.
Μέσα σε όλο αυτό το «κενό» του χώρου και του χρόνου, «ένιωθα» την ψυχήν μου να ανεβαίνη. 

Εκείνη δηλαδή το αισθανόταν που είναι αθάνατη, γιατί το σώμα ήτο νεκρόν. 

Ένιωθε σαν να ήτο σε…ανελκυστήρα που ανέβαινε συνεχώς επεκαλέιτο τον Άγιο Νεκτάριον: «Άγιε Νεκτάριε, συ που ήσουν ο προστάτης μου, ο δικηγόρος μου, ο γιατρός μου, πάντα σε παρακαλούσα να είσαι δίπλα μου όταν ο Άγγελος θα μεταφέρη την ψυχή μου στον θρόνο του Θεού. 

Έλα, λοιπόν Άγιέ μου, γιατί φοβάμαι τον Δίκαιο Κριτή, καθώς έχω μόνον αμαρτίες και καθόλου καλά έργα…

Όταν έφθασε η ψυχή μου εκεί ψηλά, πολύ ψηλά, «βλέπει» ακόμη ψηλότερα μιαν αψίδα με πολλές μεγάλες σμυρτιές που «έστεκαν» στον αέρα, δεν ακουμπούσαν πουθενά! 

Στο κέντρο της αψίδος εναερίως ίστατο ο Κύριος με τον λευκό χιτώνα, όπως Τον βλέπετε στην εικόνα που έχω δίπλα μου. Δεν μπορούσα να διακρίνω το Πρόσωπό Του, γιατί ακτινοβολούσε σαν Ήλιος υπέρλαμπρος! 

Διέκρινα το Όλον Του. Είδα τα άχραντα χέρια Του –τις παλάμες- και τα πέλματα. Ω, εκείνη η γαλήνια παρουσία Του!.. Ένώπιόν Του γονατιστός, στον αέρα κι εκείνος, ο Άγιος Νεκτάριος μ’ ένα χρυσό φωτοστέφανο σαν λεπτή ροδίτσα γύρω από το κεφάλι του! 

Δεν φορούσε μαύρο ράσο, αλλά μάλλον άμφια. 

Εγώ έτρεμα και «κοίταζα» εκστατικός, γεμάτος δέος… Ακούσθηκε τότε η θεανδρική φωνή του Χριστού, προς τον Άγιό Του:

-«Νεκτάριε, γνωρίζεις αυτή την ψυχή που έφθασε από τον κόσμο;»

-«Ναι, Κύριε, είναι δικό μου παιδί. Δέομαι να επιτρέψης να επιστρέψη εις το φιλανθρωπικόν έργο του, εις τον πονεμένον συνάνθρωπον». 

Εγώ, κύριε Μελινέ, κατά την διάρκειαν αυτού του διαλόγου, «κοίταζα» με φόβο και δέος παντού, αναλογιζόμενος ότι «κάπου εκεί» θα είναι και οι γονείς και τα 15 από τα 17 αδέλφια που είμαστε. 

Ένιωσα την ψυχή μου να σκιρτά και να «φωνάζη» νοσταλγικά στην μητέρα μου: «Μάνα, με γνωρίζης; Είμαι ο Βασιλάκης, το 16ο παιδί που γέννησες και θήλαζες. 

Σε αγαπώ μάνα και σου ζητώ συγνώμη που σε στενοχωρούσα και από 15 ετών έφυγα από την αγκαλιά σου και πήγα στο μοναστήρι για την Αγάπη του Χριστού».

Τότε ο Κύριος –δίχως να πη άλλη λέξη- κίνησε χαρακτηριστικά το χέρι Του, δίνοντας στην ψυχή μου εντολή να επιστρέψη!
Ω Κύριε, αναρωτιόμουν, τί καλό σου έκανα και δεν με μαλώνεις, δεν με καταδικάζεις; 

Τί αγαθόν είδες εις εμένα τον ελεεινό και με περίμενες ο Ίδιος;! Το μόνο ήτο που Σε αγάπησα με ὄλο το είναι μου από 7 ετών, εκεί στον Άγιο Νικόλαο Πειραιώς που είδα την εικόνα Σου και υποσχέθηκα την αφιέρωσή μου σε Σένα…Δεκαπεντάχρονος έφυγα από την αγκαλιά της μάνας και των αδελφών μου και πήγα στο μοναστήρι.

Πραγματικά, τίποτε δεν Του προσέφερα, γι’ αυτό περίμενα να με καταδικάση, ο Κύριος λέγοντας: «Φύγε, βρωμοκαλόγερε, που έλεγες ψέματα κι έκανες τούτο κι εκείνο το κακό…» Το αντίθετον!.. 

Ω, η ανοχή και η μεγαλωσύνη Του!.. Μου έκανε νεύμα να γυρίσω στην γη.

Κατάλαβα τότε την αντίστροφη –καθοδική- πορεία του πνευματικού «ασανσέρ» και ξάφνου άνοιξα τα μάτια εδώ στο κρεββάτι, στο κελλί μου. 

Μόλις τα άνοιξα, ἀναλογίσθηκα ποιος είμαι, πού είμαι, μέχρι να συνειδητοποιήσω…Κίνησα το χέρι πάνω δεξιά και ακούμπησα τις εικόνες που έχω δίπλα μου πάντα. Τότε βεβαιώθηκα πως είμαι στο κελλάκι μου κι ο Άγιος Νεκτέριος ο Άγιος μας –όπως τον λέτε στο εκλεκτό ταυτώνυμο βιβλίο σας που περιέχει τα πάντα για τον Άγιο Νεκτάριο, κύριε Μελινέ- όντως μεσίτευσε για την άχρι καιρού επιστροφή μου. 

Γιατί επέλεξεν εκείνον, ο Κύριος, να ρωτήση αν με γνωρίζη; Μα ως Παντογνώστης, ο Χριστός, «ετάζει καρδίας και νεφρούς». 

Όμως ξέροντας ότι είμαστε … «φιλαράκια» με τον Άγιο Νεκτάριον, έδειξε την συγκατάβασή Του στην αμαρτωλότητά μου Χίλιες δόξες να έχη!..

Οι ιερείς, εν τω μεταξύ, με είχαν τακτοποιήσει κι ετοιμάζονταν να με μεταφέρουν εις τον Ναόν. Ο λαός είχεν αγανακτήσει από την καθυστέρηση, μη γνωρίζοντας τί είχε συμβεί…

Όλο αυτό, το «ταξείδι» της ψυχής μου-από την στιγμή που έπεσα στην άσφαλτο, μέχρι που επανήλθα στο σώμα και ανέκτησα τις αισθήσεις μου- διήρκεσεν αρκετό χρονικό διάστημα…

Μα, γιατί αργούν και δεν φέρνουν στην εκκλησία τον Γέροντα, έλεγαν και ξανά ᾿λεγαν… Ανέλαβε ο ένας γιατρός που είχε κάνει την πρώτη γνωμάτευση και ήλθε στο κελλί να διαμαρτυρηθή για την καθυστέρηση εξόδου του σκηνώματος. 

Όταν του είπαν –εις τον προθάλαμον- ότι με ανέστησε ο Κύριος, αγρίεψε λέγοντας ότι από υπερβολικήν αγάπη στο πρόσωπό μου, δεν πρέπει να παραπληροφορούν τον κόσμον… 

Όταν όμως τον οδήγησαν σε μένα και με είδε ζωντανόν, έκαμε εδαφιαία μετάνοια και σταυροκοπήθηκε με μεγάλην ευλάβειαν, ομολογώντας το θαύμα! 

Πρότεινε τότε να μεταφερθώ σε νοσοκομείο για μετάγγιση αίματοςκ.λ.π.. Ο κόσμος έλεγε ότι ο Κύριος που με ανέστησε, θα αποκαταστήση πλήρως την υγεία μου!..

Ναι, κύριε Μελινέ, ο Χριστός το προηγούμενο Σάββατον ανέστησε τον Λάζαρο, την Μ. Παρασκευήν εμένα τον ταλαίπωρον και το Μ. Σάββατον ανέστη ο Ίδιος εκ νεκρών!

Ζη Κύριος ο Θεός! Ζει, αγαπητά μου αδέλφια και παιδιά! 

Το φωνάζω με όλη την δύναμη της Ιερωσύνης μου, που δική Του είναι και αυτή: Ζει! 

Οι Άγιοι μεσιτεύουν, αλλά κι εμείς πρέπει πάντα να είμαστε προετοιμασμένοι με νηστείαν, αγρυπνία και προσευχή, για να λαμβάνουμε ουράνια χαρίσματα. 

Χωματένιο είναι το σώμα μας· Αυτό θα πη Αδάμ. Από πηλό μας έπλασεν ο Θεός. Η ψυχή μας –το αποτέλεσμα της πνοής Του- είναι αθάνατη! 

Πόσες φορές πάμε στα δικαστήρια για 3 μέτρα γης και «μουτζώνουμε» το Ευαγγέλιο…Μα εκεί –στην γη- θα μπούμε, όταν η ψυχή μας θα οδηγηθή ψηλά… 

σώμα στο χώμα και η ψυχή μας εις τον Θεόν!

Χριστός Ανέστη!!! Το λέγω σήμερα, Μεγάλη Παρασκευή, το φωνάζω και θα το φωνάζω πάντα! Ζει Κύριος ο Θεός! Ζειειειει!..

Σας ευχαριστώ για άλλη μία φορά, λίαν αγαπητέ μου κύριε Μελινέ και μέσα από την καρδιά μου σας ευλογώ και γι’ αυτή την διακονία σας εις την αναξιότητά μου και εις τον ευλογημένο λαό του Θεού!

᾿E μ μ α ν ο υ ή λ M ε λ ι ν ό ς
Θεολόγος Συγγραφεύς
Διευθυντής τῆς Bιβλιοθήκης
τῆς Ἱερᾶς Συνόδου

τῆς ᾿Eκκλησίας τῆς ῾Eλλάδος

e-mail: ManolisMelinos@gmail.com

http//: www.manolismelinos.com