Νώντας Σκοπετέας
Ήθελε μόνο να τον δει!
Να εκπλαγεί το μέσα του στο πρώτο αντάμωμα της ματιάς του! Να δροσιστεί με μια του κουβέντα μόνο!
Καλοκαιράκι ήταν στα μέσα του!
Μπορεί και 12 του Αλωνάρη!
Δεν θυμάται ακριβώς!
Δεν λησμονά το καταμεσήμερο στα μέρη της Παναγούδας 40 χρόνια πριν!
Στάθηκε έξω στην αυλή μαζί με άλλους πολλούς!
Ζωγραφισμένη η αδημονία στο πρόσωπά τους! Βγήκε μετά από λίγο ο Γέροντας! Πως αγκάλιαζε τους νιόφερτους!
–Καλώς το παλικάρι, είπε και ο Αθανάσιος ένιωσε, πως αυτές ήταν οι πιο γλυκές λέξεις που είχε ποτέ του ακούσει!
Σουρούπωνε πιά, όταν ήρθε η σειρά του να δει τον Γέροντα κατά μόνας! Ξεκίνησε να του μιλά για όσα τον ταλάνιζαν…
-Αθανάσιε για όλα αυτά που μου λες, ένα είναι το φάρμακο παιδάκι μου!
Η παστρική εξομολόγηση!
Τίποτε άλλο! Αυτό θα σε λυτρώσει!
Δεν το κατάλαβε το για πότε επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη και για πότε ξαναβρέθηκε ύστερα από λίγες μόνο μέρες στην αυλή του Γέροντος Παϊσίου!
Ακολούθησε την συμβουλή του!
Είχε επιστρέψει μαζί με ένα τετράδιο…παραμάσχαλα!
Γεμάτο εκείνο από αμαρτίες! Εγκαύματα ηδονών, τραύματα και μώλωπες από τα αμείλικτα πάθη της πειραστικής νεότητας…
Σχεδόν το γέμισε εξιλεωτικά ως το τέλος του!
Μα δεν αρκούσε μόνο αυτό!
Ήταν έτοιμος και αποφασισμένος όσο ποτέ του, να μην παραλείψει ούτε μια λέξη μπροστά στον Γέροντα!
Του το έδειξε λοιπόν με λαχτάρα, μα η απάντησή του του έκοψε τον ενθουσιασμό!
-Δεν εξομολογώ εγώ παιδάκι μου! Δεν έχω ιεροσύνη!
Εγώ είμαι ένας αμαρτωλός μοναχός! Μην απογοητεύεσαι!
Δόξα τω Θεώ! Υπάρχουν πνευματικοί ενάρετοι και ευλαβέστατοι! Θα σου πω, πώς να πας να συναντήσεις τον δικό μου πνευματικό τον παπά-Νικόδημο!
΄Αν δώσει ο Θεός και τον βρεις…θα σε αναπαύσει ο Γέροντας!
Μακάριος και πτωχός! Τα αρετής τέκνο εκλεκτό!
Για να καταλάβεις, κάποτε μου παραπονιόταν ότι έκανε αγρυπνία και δεν είχε μια στάλα λάδι για το καντήλι! Θεοσκότεινα μέσα στο κελλί και εκείνος με ένα αποσωμένο κεράκι διάβαζε τα γράμματα των ακολουθιών.
-Ξαφνικά Παϊσιε, άρχισε να μου περιγράφει, γέμισε με Φως το κελλί! Ω πόσο Φως!
Δεν ξέρω αν χθες τη νύχτα το αντιλήφθηκες και εσύ! Όλη η περιοχή μας ήταν γεμάτη από Φως!
Και το έλεγε έτσι απλά σαν να σου περιέγραφε κάτι τόσο καθημερινό!
Καταλαβαίνεις παιδί μου ποιον θα πας να συναντήσεις;
Μετά από λίγο ήταν έξω από το κελλάκι του! Έδωσε ο μακρόθυμος Κύριος και ήταν εκεί!
-Σε περίμενα! του είπε σαν τον είδε, με το που άνοιξε με δυσκολία μια σιδερένια μαγκωμένη από τον χρόνο πόρτα!
Με ένα χιλιομπαλωμένο ράσο, με γένια και μαλλιά απεριποίητα και κολλημένα από την αλουσία!
Μα με ένα ασύλληπτο φως να ξεβγαίνει από το μέτωπο και τους κροτάφους… Και ευωδία!
Απερίγραπτη ευωδία!
-Πήγαινε παιδί μου μέσα στον Ναό και αν θέλεις διάβασε τον 50ο ψαλμό! Τον γνωρίζεις;
-Βέβαια πάτερ Νικόδημε! Να είναι ευλογημένο!
Πήγε και στάθηκε μέσα στο εκκλησάκι και ξεκίνησε να απαγγέλει μεγαλοφώνως και εύηχα το ελέησόν με ο Θεός!
Αργά και καθαρά, να ακούει και ο Γέροντας που ήταν ακόμα στην αυλή.
Μπήκε ύστερα από ελάχιστα και πλησίασε την ωραία πύλη!
Πήρε στα χέρια του το πετραχήλι που ήταν σε ένα κρεμασταράκι πάνω απ΄το δεξί βημόθυρο σιμά στον αφέντη Χριστό.
Εκείνον πλησίασε σέρνοντας αργά τα πόδια του ο πατήρ Νικόδημος…
Ο Αθανάσιος συνέχιζε να απαγγέλει με απαράλλαχτο το ύφος: –Κύριε τα χείλη μου ανοίξεις και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου… Μα χαμήλωσε απότομα όταν άκουσε τον παπά με τρεμάμενη φωνή να συλλαβίζει τραυλίζοντας: Κύ…κύ..ριε Ι…Ι..Ιησού…ε…ε…ελέ…ησόν…με…
Σαν να έβλεπε κάτι τρομερό, που τον έσπρωχνε προς τα πίσω, συνέχιζε με εντεινόμενη τη συστολή, σαν φοβισμένο μωρό, να μαζεύει τους ώμους του, στην κυριολεξία τρικλίζοντας, με το κεφάλι τελείως κατεβασμένο…
Σταμάτησε την απαγγελία ο Αθανάσιος!
Κατάλαβε ότι ο Γέροντας εκείνη την ώρα είχε την αίσθηση της ολοζώντανης παρουσίας του Χριστού.
Πώς μπορούσε να συνεχίσει να απευθύνεται στον Πανοικτίρμονα Πατέρα Θεό, με το πομπώδες και το επιτηδευμένο, που του φανέρωσε τόσο διακριτικά και αληθινά ο Γέροντας;
Διέκρινε αυτός ο αγιασμένος, τα στομφάζοντα χείλη της καρδιάς του…Σχεδόν ψιθυρίζοντας και με πρωτόγνωρο δέος πλέον, ψέλλισε τα τελευταία λόγια του ψαλμού.
Ήρθε και στάθηκε δίπλα του ο παπά Νικόδημος.
-Ωραία είναι εδώ Γέροντα! Μακάρι να μπορούσα και εγώ να μείνω στο Όρος να μονάσω!
-Εσύ παιδί μου, θα κάνεις οικογένεια με τη χάρη του Θεού! Πες μου τώρα τι σε βαραίνει;
Ξεκίνησε να διαβάζει με συντριβή από τα γραμμένα του τετραδίου!
Στην αρχή ο πάτερ τον άκουγε σιωπηλός!
Είχε περάσει αρκετές σελίδες, όταν του είπε να συνεχίσει και να μην σταματήσει, ενώ εκείνος βγήκε έξω και απομακρύνθηκε στο τέρμα της αυλής, όπου άρχισε να σκαλίζει κάτι λάχανα και ζαρζαβάτια που είχε φυτεμένα!
Του έκανε μεγάλη εντύπωση του Αθανασίου αυτό το γεγονός, αλλά έκανε υπακοή και σε λίγη ώρα είχε τελειώσει το τετράδιο των αμαρτιών του.
Έβαλε όμως λογισμό και φυσικό ήταν τούτο, ότι τα μισά και παραπάνω από όσα είχε αναγνώσει, δεν τα είχε διόλου ακούσει ο Γέροντας από εκεί που βρισκόταν…
Έπειτα από λίγο ξαναμπήκε μέσα και τον κοίταξε κατάματα.
Άρχισε λοιπόν να του μιλά και να του δίνει σοφές συμβουλές, για όλα όσα είχε διαβάσει…
Κυρίως για εκείνα, που υποτίθεται ότι ποτέ του δεν άκουσε!!!
Δεν λησμονά ποτέ εκείνη την…παστρική ημέρα, την γενέθλιά του, στο κελλίον του Γέροντα Νικοδήμου του πνευματικού του Αγίου Παϊσίου!
Στον Ουρανό οι Άγιοι μαζί πρεσβεύουν για όλους μας και για τον Αθανάσιο το πνευματικοπαίδι τους!
Θυμάται ότι εκείνη την ημέρα ο πατήρ Νικόδημος του έδωσε ένα μικρό κομμάτι βαμβακιού με λαδάκι από το καντήλι του Χριστού! –Πάρε Θανάση παιδί μου από το λαδάκι αυτό να το έχεις!
Το θυμήθηκε ο Αθανάσιος μετά από αρκετό καιρό σε μια πολύ δύσκολη στιγμή του!
Τα φιλεπίστροφα πάθη τον είχαν περικυκλώσει! -Μόλις σταυρώθηκα αδελφέ μου, σαν να με ξελευτέρωσε κάποιος από δεσμά! Τόση δύναμη είχε η προσευχή αυτού του Γέροντα! Να έχουμε την ευχή τους!
Παραμονές της μνήμης του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη γράφτηκε αυτό το διήγημα με τις μυρωμένες και φωτοβόλες θύμησες.
Στον Ουρανό, νέφη απειραρίθμων αγίων, που δεν δοξάστηκαν ποτέ στη γη, σαν τον ταπεινό πατέρα Νικόδημο τον Κρήτα.
Και άλλα, που ευδόκησε ο Κύριος να μας είναι γνωστά και ευλαβώς να τιμούμε κάθε χρόνο την αγία τους μνήμη, σαν τον ασκητή της Παναγούδας τον πεφιλημένο.
Όσο όλοι αυτοί έζησαν επι γης, συνέβαινε κάτι το εκπληκτικό, που συνεχώς πιστοποιείται από όσους είχαν την ευλογία να τους ζήσουν!
Είχαν την αίσθηση του Θείου υπεραισθητού και την ασύληπτη εμπειρία του ακτίστου Φωτός…
Κατόρθωσαν όμως και για αυτό τόσο μας αναπαύει η μνήμη τους, όλα αυτά τα υπέρλογα, να τα σμίξουν με την ταπείνωση της αυτομεμψίας του εσχάτου των αμαρτωλών…
Τούτη την οδό της Αγιότητας, καλούμαστε όλοι να πορευθούμε!
Αδύνατο αυτό, θα αντιτάξουν και πάλι οι πολλοί τούτου του κόσμου! Τίποτα το αδύνατο για τον Άγιο Θεό, που πάντοτε ενισχύει! Αρκεί μόνο αυτή η οδός να ξεκινήσει με μια…παστρική εξομολόγηση…
Νώντας Σκοπετέας
Αληθινή ιστορία όπως διασκευάστηκε σε διήγημα.
Από καρδιάς ευχαριστούμε τον αδελφό μας Αθανάσιο Α. που με αγάπη Χριστού μας διηγήθηκε προς δόξαν Τριαδικού Θεού και ωφέλεια ψυχών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγαπητοὺς ἀναγνῶστες μας, ὅτι σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐμπεριέχουν προσβλητικοὺς χαρακτηρισμούς, διαφημίζουν κόμματα ἢ εἶναι γραμμένα μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες (γκρήκλις), θὰ διαγράφωνται ἄνευ προειδοποιήσεως!