Ο Αυτοκράτωρ Ναπολέων Βοναπάρτης καί ο ά θ ε ο ς Στρατηγός του. (....Ο οποίος Ναπολέων ήταν Έλλην από τήν Μάνη! )

Πριν από δυο χρόνια (το έτος 1990) σε κάποια πόλη της Αμερικής είχαμε μαζευτεί σε κάποια εκκλησία και μιλούσαμε. 

Αφού είχαμε πει αρκετά, ο ιερέας που έκανε τη μετάφραση, έδωσε τέλος στο λόγο, για να συνεχίσουμε την επαύριο. 

Ανάμεσα στους ακροατές ήταν και κάποιος, που τον έβλεπα όλη την ώρα, να είναι ανήσυχος.- Πάτερ, ας ακούσουμε, τι θέλει να μας πει αυτός ο άνθρωπος.

Σηκώνεται και με μεγάλη στενοχώρια - να μη πω αγανάκτιση, λέει:

- Πάτερ, είπατε για το Χριστό, είπατε για τον Απόστολο Παύλο· καλώς είπατε. 

Αλλά εγώ υποφέρω από ολιγοπιστία, από απιστία. 

Δεν μπορώ να πιστέψω στον Θεό. 

Ποιός θα μου σώσει αυτή την πίστη στον Θεό; 

Ποιός θα με ανακουφίσει από αυτήν την τυραννία, ποιός θα με απαλλάξει απ’ αυτή την κόλαση που ζω; 

Ποιός θα μου αποδείξει την ύπαρξη του Θεού; 

Πόσοι και πόσοι σαν και εμένα υποφέρουν! 

Ποιός θα βοηθήσει όλους αυτούς τους ανθρώπους;

- Κάθισε άνθρωπε του Θεού, του είπα. Του μίλησα για την ύπαρξη του Θεού και σταμάτησα στο εξής ιστορικό:

«Ο Ναπολέων, ο αυτοκράτορας της Γαλλίας ήταν πολύ σοφός και έμπειρος ιδίως στην πολεμική τέχνη δηλαδή στο να εφευρίσκει τρόπους για να νικά τους εχθρούς. 

Ήταν επίσης πιστός και ευσεβής άνθρωπος. 

Είχε όμως ένα στρατηγό άπιστο, που δεν πίστευε στον Θεό. 

Το ήξερε ο αυτοκράτορας αυτό και πολλές φορές έκανε προσπάθειες, για να πιστέψει ο στρατηγός, αλλά αυτός πάντα αντιδρούσε και δεν πίστευε.

Μια μέρα από αγάπη ο αυτοκράτορας του λέει:

- Στρατηγέ μου, αύριο το μεσημέρι σε καλώ σε τραπέζι.

- Εμένα; Αναρωτήθηκε ο στρατηγός.

- Εσένα. Θέλω να σου κάνω το τραπέζι· δεν το δέχεσαι;

- Τιμή μου· αλλά δεν είμαι άξιος.

- Εγώ σου κάνω αυτή την τιμή να έρθεις.

Την επαύριο το μεσημέρι, πριν φθάσει ο στρατηγός, ο αυτοκράτορας πήρε μια σχολική σφαίρα και την τοποθέτησε πάνω στο τραπέζι. 

Ήρθε ο στρατηγός.

- Κάθισε, του λέει ο αυτοκράτορας. 

Το πρώτο που έχω να σου πω στρατηγέ μου, είναι ότι αυτή η σφαίρα έχει φυτρώσει μόνη της εδώ πάνω.

Τον κοιτάζει κάπως περίεργα ο στρατηγός.

- Μεγαλειότατε, αστειεύεστε;

- Όχι, δεν αστειεύομαι καθόλου, απαντά ο Ναπολέων. 

Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτή η σχολική σφαίρα έγινε μόνη της· δεν ξέρω πως έγινε, πάντως φύτρωσε εδώ πάνω.

- Είναι αδύνατον να γίνει κάτι τέτοιο, λέει ο στρατηγός. - Εγώ πιστεύω, ότι είναι δυνατόν...

- Μα, Μεγαλειότατε, με περνάτε για τρελλό;

- Ναι είσαι τρελλός! 

΄Αν τούτη τη μικρή σφαίρα, που δεν λέει τίποτα, πιστεύεις ότι την κατασκεύασε κάποιος τεχνίτης, πως δεν πιστεύεις ότι όλο το σύμπαν, που λειτουργεί επιστημονικότατα, με κάθε ακρίβεια, δεν το κατασκεύασε ο Θεός; 

Λειτουργεί εκατομμύρια χρόνια χωρίς να διαταραχθεί η λειτουργία του στο ελάχιστο. 

Γιατί και η παραμικρή διαταραχή θα μπορούσε να επιφέρει την καταστροφή του σύμπαντος...

Μόλις άκουσε αυτά ο στρατηγός, σήκωσε τα χέρια του και είπε:

- Παραδίνομαι· πιστεύω στην ύπαρξη του Θεού».

Αυτά είπα εκείνη τη στιγμή, και ο κόσμος που άκουγε, ενθουσιάστηκε και άρχισε να χειροκροτεί, γιατί το ιστορικό αυτό είχε πολύ ψηλαφητή τη μαρτυρία της υπάρξεως του Θεού. 

Ο Χριστιανός αυτός ηρέμησε και αναπαύτηκε από την μαρτυρία αυτή...

Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας