Μήπως είσαι χρυσαυγίτισα, μωρή;

Θέλω να μου προσέξετε τη φωτογραφία, εδώ από πάνου...

Οι δυο πάνοπλοι μπατσομαντράχαλοι που έχουν συλλάβει την Ελληνίδα διαδηλώτρια, της έχουν δέσει τα χέρια πισθάγκωνα, όχι με χειροπέδες, αλλά με λεπτό [ελαστικό;] σχοινί, σε έναν ειδικό κόμπο.
Ε λοιπόν αυτόν τον κόμπο εγώ τουλάχιστον τον είχα διδαχθεί [άτυπα] στις ειδικές δυνάμεις από έναν ημιπαράφρονα καραβανά, που είχε υπηρετήσει στη λεγεώνα των ξένων.

Το λεπτό σχοινί πληγώνει τους καρπούς των χεριών, μέχρι να ματώσουν, ενώ η θηλειά είναι έτσι πλεγμένη, ώστε το θύμα να νιωθει αφόρητο πόνο σε κάθε κίνηση των χεριών.
Σύμφωνα με τα όσα μας εκμυστηρεύθηκε τότε ο λεγεωνάριος, μ' αυτόν τον απάνθρωπο τρόπο δένουν οι πολυεθνοτικοί μισθοφόροι της λεγεώνας των ξένων, όσους αιχμαλώτους σκοπεύουν να τους οδηγήσουν στα μπουντρούμια τους και να τους ανακρίνουν βάναυσα.


Εδώ στην Ελλάδα φαίνεται, οι πιο βίαιες [έως φρικαλέες] τεχνικές συλλήψεως και μεταφοράς "αιχμαλώτων" στα μπουντρούμια της ασφάλειας, εφαρμόζονται πλέον [κατόπιν άνωθεν κόκκινων εντολών] στους Έλληνες πατριώτες.
Δεν αμφιβάλλω ούτε τόσο δα για την ανάλογη βιαιότητα των "ανακριτικών" τους μεθόδων, που βάνω στοίχημα πως θα ξεκινάνε μονότονα, με τη γνωστή "βρισιά"
- Μήπως είσαι χρυσαυγίτισσα, μωρή;
 
Το παρακάτω κείμενο είναι μια προ-αναγγελία των όσων πρόκειται να συμβούν από εδώ και πέρα, μέσα στα σκοτεινά άδυτα των αστυνομικών [ή και στρατιωτικών] κελιών, από τους μισθοφόρους ενος πανικόβλητου καθεστώτος...

Σκηνές από μία ταινία προσεχώς...

Να τονίσω εδώ για άλλη μία φορά, ότι το παρόν κείμενο, όπως και όλα σχεδόν τα κείμενα μου, είναι προϊόν μυθοπλασίας και μάλιστα μυθοπλασίας τοποθετημένης χρονικά σε ένα αόριστο μέλλον.

Γι αυτό και ολα τα πρόσωπα και οι πράξεις τους, δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Αν είναι δυνατόν άλλωστε στη δημοκρατική Ελλάδα του Πισοδερίου και των σαπωνοφοβικών φονιάδων, να συμβαίνουν τέτοια πράγματα.

Στο κάτω-κάτω εγώ είμαι συγγραφέας και όχι δημοσιογράφος.

Συνεπώς τα κείμενα μου εκφράζουν, ερμηνεύουν ή περιγράφουν την πραγματικότητα  μέσα από δυνητικές καταστάσεις του Νου και της Φαντασίας.

Αν οι καθεστωτικοί ρουφιάνοι πιστεύουν ότι θα βρεθεί δικαστης που να καταδικάσει εν γένει  τη λογοτεχνια [η οποία λειτουργεί ακριβως με δυνητικές καταστάσεις]  μπορούν να με μηνύσουν ή να με πλακώσουν στις αναφορές.

Σκηνή 1η: Μια Ελληνίδα συλλαμβάνεται, ενώ διαδηλώνει ειρηνικά...

Οι ματατζήδες που την έχουν συλλάβει, επικοινωνούν άμεσα με τον επικεφαλής τους και λαμβάνουν εντολές. 

Σέρνουν την κοπέλα τραβώντας την από τα μαλλιά μακριά από το χώρο της διαδήλωσης, όπου τους περιμένει ένα περιπολικό.

Κολλάνε βίαια το πρόσωπο της στο καπώ του περιπολικού και της στρίβουνε τα χέρια, πίσω απο την πλάτη.

Η κοπέλα ουρλιάζει.

Κανα δυο περαστικοί βλέπουν το τι γίνεται αλλά απομακρύνονται κατατρομαγμένοι.

Της δένουν τους καρπούς με ένα λεπτό ελαστικό νήμα, που χώνεται σαν ξυράφι στη σάρκα. Δένουν τη θηλιά με ειδικό κόμπο  ώστε σε κάθε κίνηση των χεριών της, να βογκάει από τον πόνο. 

Την σπρώχνουν να μπει στο αυτοκίνητο και επιστρέφουν να συλλάβουν κι άλλους Έλληνες..

Ο ένας από τους δύο μπάτσους, που βρίσκονται μέσα στο περιπολικό, γυρνάει και τη φτύνει στο πρόσωπο.

- Μήπως είσαι χρυσαυγίτισσα, μωρή;

Το μάτι του είναι αγριεμένο για αίμα και βία...  

- Εκεί που θα σε πάμε θα τα ξεράσεις όλα...

Οδηγούν τη γυναίκα στα μπουντρούμια της αρχής προστασίας πολιτεύματος

Η διαδήλωση στο μεταξύ διαλύεται, μετά από απανωτές επιθέσεις των κρατικοδίαιτων μισθοφόρων του καθεστώτος, των λεγόμενων "άπλυτων".

Εκατοντάδες διαδηλωτές φέρουν σοβαρά τραύματα, είτε από τα γκλομπς των μπάτσων, είτε από τα ρόπαλα των "αντιεξουσιαστών". Κανένας τους όμως δεν καταφεύγει σε δημόσιο νοσοκομείο, γιατί ξέρουν καλά πως θα βρεθούν αμέσως μετά στα νύχια της ασφάλειας, όπου τους περιμένουν τα χειρότερα...  

Σκηνή 2η: Η ζεστή και η κρύα ανάκριση

Δεν υπάρχει τίποτα, εξόν από έναν ξύλινο πάγκο ακαθόριστου χρώματος, στο κέντρο της λευκής αίθουσας. Ούτε παράθυρα, ούτε φεγγίτης. Ένα γλαυκό ημίφως από κρυμμένους προβολείς δίνει μια παράξενη διάσταση στον χώρο.
Κάνει αφόρητη ζέστη.

Η κρατούμενη πηγαίνει κι έρχεται σαν χαμένη στον χώρο, ενώ ο ιδρώτας αρχίζει να τρέχει στο μέτωπο της. Η ζέστη ολοένα και αυξάνεται. Παρατηρεί ότι καυτός αέρας εισρέει από δύο αεραγωγούς στο λευκό ταβάνι.
Η θερμοκρασία πρέπει να έχει ξεπεράσει τους 45 βαθμούς.
Πανικοβάλλεται.
Τρέχει και χτυπάει την αλουμινένια εξώθυρα. Καίγομαι, φωνάζει. Καμία απάντηση. Η ζέστη μεγαλώνει...

Η θερμοκρασία έχει ξεπεράσει τους 50 βαθμούς. Η κοπέλα σωριάζεται στα άσπρα πλακάκια, ημιλιπόθυμη.

Μπαίνει ένας μπάτσος. Φοράει στολή. Μάλλον είναι αξιωματικός ή κάτι τέτοιο. Δεν ξέρει να διακρίνει τον βαθμό από τα διακριτικά του. Ο μπάτσος σκύβει από πάνω της.
- Θέλεις δροσερό αέρα; Της ψιθυρίζει.
Πνιγμένη στον ιδρώτα του γνέφει ότι, ναι....
Τη σέρνει κάτω από τον δεξιό αεραγωγό. Έκπληξη! Από τον αεραγωγό εισρέει τώρα παγωμένος αέρας....

Λίγο-λίγο η θερμοκρασία αρχίζει να πέφτει.
- Είστε χρυσαυγίτισσα, κυρία μου;
Τα φώτα της αίθουσας δυναμώνουν. Η κρατούμενη μπορεί τώρα να διακρίνει κάποιες λεπτομέρειες.
Αφήνει να της ξεφύγει μια κραυγή τρόμου.
Το ακαθόριστο χρώμα του ξύλινου πάγκου, δεν είναι παρά τεράστιοι κόκκινοι λεκέδες. Λεκέδες από αίματα.

Η θερμοκρασία πέφτει απότομα. Πρέπει να έχει πεσει κάτω από τους 20 βαθμούς και οι αεραγωγοί συνεχίζουν να μπάζουν παγωμένο αέρα.
- Κρυώνω, μουρμουρίζει
Ο μπάτσος κουνάει το κεφάλι του όλο συμπονοια. Είναι πολύ νέος με ευχάριστο πρόσωπο. Της συστήνεται ως Αριστείδης...
- Πες μας αυτό που θέλουμε και θα σε πάρω από εδώ αμέσως...
- Τι θέλετε να μάθετε
- Είσαι χρυσαυγίτισσα - ναι;

Κουλουριάζεται στο παγωμένο πάτωμα, προσπαθώντας να ζεσταθεί με τα χέρια της.
Ο μπάτσος φτύνει στο πάτωμα και φεύγει...
- Κρίμα για σένα μουρμουρίζει και κλείνει πίσω του την αλουμινένια πόρτα

Σκηνή 3η: το πρόσωπο της βίας

Μπαίνει ένας άλλος μπάτσος. Αυτός όμως δεν φοράει ούτε στολή, ουτε διακριτικά. Είναι πολύ αδύνατος και νευρώδης. Φοράει κάτι σαν στρατιωτική στολή, με μια λευκή μπλούζα από πάνω, λεκιασμένη παντού με αίματα.
Άμαθη στη θέα του αίματος, της έρχεται να κάνει εμετό. Μετά βίας συγκρατιέται.

Ο μπάτσος την προστάζει να βγάλει τα ρουχα της. Όλα. Και τα εσώρουχα. Δεν έχει δύναμη να αρνηθεί. Γδύνεται. Η θερμοκρασία πρέπει να έχει πέσει κάτω από τους 10 βαθμούς. Αρχίζει να τουρτουρίζει.
Ο μπάτσος της συστήνεται ως Νίκο. Μιλάει σπαστά ελληνικά. Παρατηρεί το τηγανόσχημο κεφάλι και το ανέκφραστο βλέμμα. Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο για να καταλάβει...
Ο Νίκο απιθώνει στον ματωμένο πάγκο μια ζώνη από καραβόπανο, σαν αυτές που έχουν οι ηλεκτρολόγοι για να τοποθετούν τα κατσαβίδια τους. Οι εσωτερικές της θέσεις είναι γεμάτες εργαλεία. Τανάλιες, πένσες, λαβίδες, νυστέρια...
- Μίλα μωρή, είσαι χρυσαυγίτισσα;

Το στόμα της είναι τόσο ξερό που δεν μπορεί να βγάλει άχνα. Κουλουριάζεται στη γωνιά. με τις παλάμες να καλύπτουν το πρόσωπο της. Δεν της είναι δυνατον να ελέγχει πια τους μύες της. Ένα λεπτό αυλάκι κάτουρο διαγράφεται κάτω από τα πόδια της.
Ο μπάτσος σκάζει στα γέλια.
Ύστερα μαγκώνει με την τανάλια μιαν άκρια του ξυλινου πάγκου. Ξεριζώνει μιαν ακίδα. Πλησιάζει την ακίδα στα νύχια της. Η φωνή του θυμίζει συριγμό κροταλία. Την απειλεί ότι θα της καρφώσει ακίδες σε όλα τα νύχια και μετά θα της τα βγάνει ένα-ένα.
Δεν κρατιέται άλλο.
Η γυναίκα ξερνάει στο πατωμα.Προσπαθώντας να αποφύγει την τανάλια του Νίκο, σέρνεται στα κατουρα της.
Η θερμοκρασία πρέπει να έχει φτάσει σχεδόν στο μηδέν...

Σκηνή 4η: Η επιλογή

Μπαίνει φουριόζος ο Αριστείδης. Σπρώχνει πέρα τον δήμιο και τη σκεπάζει με ένα αστυνομικό τζάκετ...
- Τι θα κάνω με σένα μου λες; Τι σου ζητάνε ρε κοπέλα μου... Να μας πεις μονο αν εισαι χρυσαυγίτισσα... Τοσο κακό είναι αυτό;

Τη βοηθάει να καθίσει στην άκρια του πάγκου και της δίνει χαρτιά να σκουπιστεί από τα ούρα της.
- Άκουσε με προσεκτικά, της λέει με τη φωνή σκετη ζάχαρη... Δεν θέλουμε τίποτα από σένα. Ίσα-ίσα, αν συνεργαστείς έχεις να κερδίσεις πολλά... Αλλιώς, καταλαβαίνεις... Κι εγώ υπάλληλος είμαι. Τη δουλειά μου κάνω... Αν συνεχίσεις έτσι, θα αναγκαστώ να φύγω και να σε αφήσω μονάχη με αυτον...
[Ο Νίκο παρακολουθεί ανέκφραστος]

Θέλουμε απλώς να ομολογήσεις ότι είσαι χρυσαυγίτισσα και να κατονομάσεις αυτούς που σε ανάγκασαν να πας στη διαδήλωση και να χτυπήσεις τον δήμαρχο μ' αυτά...
[Αφήνει απάνω στον πάγκο μια χαλύβδινα σφαίρα γεμάτη καρφιά και μια σιδερογροθιά]

Η κοπέλα καταρρέει. Αρχίζει να κλαίει με λυγμούς.
- Τι είναι ετούτα, ψελίζει... Δεν ξέρω τίποτα για όλα αυτά... Εγώ πήγα ειρηνικά, μόνο και μόνο...
- Τα βρήκαμε στην τσάντα σου, την κόβει ο Αριστείδης... Οι δικαστινες μας δεν πρόκειται να αμφισβητήσουν την εγκυρότητα της αστυνομίας... Εκτός και αν είσαι απο αυτές που  πιστεύουν στην ακεραιότητα της ελληνικής δικαιοσύνης
Κι ο Αριστείδης σκάζει στα γέλια...

Της αγγίζει τα χέρια στοργικά.
- Βλέπεις; Κανόνισα να έχουνε σωστή θερμοκρασία... Θα σου φέρω και να φας. Θα σου δώσουμε ρούχα... Μην είσαι ηλίθια... Θέλουμε μόνο να μας βοηθήσεις... Θα καταθέσεις στο δικαστήριο ότι ο πυρηνάρχης σου και ένας βουλευτής της Χρυσης Αυγης, σου έκαναν πλύση εγκεφάλου για να προβείς σε ενέργειες που θα αποσταθεροποιούσαν το πολίτευμα και θα κλόνιζαν τη δημοκρατία....

 
- Ποιος πυρηνάρχης; Ποιος βουλευτής; Εγώ δεν ξέρω κανέναν από αυτούς τους ανθρώπους... Εγώ, μόνο...
- Σκασμός! Άκου με και μην βγάζεις άχνα... Δεν χρειάζεται να ξέρεις κανέναν. Θα σου πούμε εμείς ποιους θα κατονομάσεις, ότι σε κατεύθυναν. Και μην φοβάσαι για τίποτα. Θα σε προστατεύσουμε. Θα καταθέσεις με κουκούλα. Ανώνυμα. Στο δικαστηριο θα βρίσκεσαι σε άλλη αίθουσα. Κι η φωνή σου θα ακούγεται μεταλλαγμένη... 

 
Δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα σου λέω... Θα αποσύρουμε όλες τις κατηγορίες εναντίον σου. Η δικαστής μας, θα σε απαλλάξει για τις σιδερογροθιές. Και αν γουστάρεις, θα σου βρούμε μετά μια καλή δουλειά. Σε ΜΚΟ, στο δημόσιο, στον δήμο - όπου θες... Αρκεί να πεις ότι είσαι χρυσαυγίτισσα και ότι σε εξανάγκασαν να κάνεις ότι ήσουν έτοιμη να κάνεις... Καταλαβαίνεις ή είσαι τόσο μαλάκας, που προτιμάς να φας το ωραίο σου κεφαλάκι...

Η κοπέλα κατεβάζει το κεφάλι. Νιώθει τη σάρκα της και το μυαλό της, σαν δυο κουρέλια που ανεμίζουν χωρίς σκοπο, στο φύσημα των γεγονότων...
Ο Αριστείδης κροταλίζει τα δάχτυλα του.
Μπαίνει μια μπατσίνα, που βαστάει μιαν αλλαξιά εσώρουχα και καθαρά ρούχα.
Ο μπάτσος δίνει εντολές να μεταφέρουν τη "φασίστω" σε ένα καθαρό δωμάτιο με κλιματισμό και να της φέρουν επίσης φαγητό και νερό.
- Σου δίνω δυο ώρες διορία να το σκεφτείς, της λέει... Μετά θα έρθω εγώ και, αν χρειαστεί, μετά από μένα ο Αλβανός...  
Της πασάρει και έναν φάκελο, σε ροζ χρώμα.
- Εδώ σου έχουμε γράψει ποιους χρυσαυγίτες θελουμε να κατονομάσεις ως υποκινητές σου και τι θα πεις στη δικαστίνα μας.... Δεν θέλω μα και μου... Ένα ναι ή ένα όχι...
Και της βάζει τον φάκελο στα χέρια...

Η μπατσίνα και η κρατούμενη αναχωρούν. Η σκηνή μένει άδεια. Τα φώτα σβήνουν...

Σκηνές από μια ταινία προσεχώς....

Μην με ρωτήσετε τι έγινε στο τέλος...

Ωστόσο να υπενθυμίσω εδώ ότι το κείμενο αφορά σκηνές από μια ταινία που θα μπορούσε να απεικονίζει την πραγματικότητα, στο αμέσως προσεχές μέλλον. Άρα το τέλος της μένει να γραφτεί από την ίδια την πραγματικότητα. Θα το μάθετε λοιπόν, όταν και αν, παιχτεί η ταινία.

Ή μήπως η ταινία έχει παιχτεί ήδη πολλές-πολλές φορές και εμείς είμαστε, για άλλη μια φορά, θεατές στο ίδιο έργο;  

Με τη διαφορά βεβαίως, ότι κάποια στιγμή θα έχουν χτίσει τριγύρω μας "τείχη" και εμείς, αλυσοδεμένοι πια, δειλοί, και άβουλοι, θα νομίζουμε ότι παριστάνουμε τους σκλάβους κομπάρσους σε χολυγουντιανή παραγωγή, ενώ θα είμαστε οι μόνοι πρωταγωνιστές στο θλιβερό έργο της υποδούλωσης μας...

[Πηγή]http://panusis.blogspot.com/2018/07/blog-post_3.html

«Τριβέλι Πᾶνος»