ΕΔΩ ΤΟ "ΚΑΛΟ" (ΑΡΙΣΤΕΡΟ-ΣΥΡΙΖΕΪΚΟ) Χ Ο Ρ Τ Ο ....
Στην οδό Πανεπιστημίου στήθηκε εδώ και λίγες ώρες, ο πρώτος αυτόματος πωλητής κάνναβης στην Αθήνα!
Πρόκειται για ένα μηχάνημα εταιρείας που δραστηριοποιείται στον χώρο της βιομηχανικής κάνναβης η χρήση της οποίας έχει νομιμοποιηθεί εδώ και αρκετά χρόνια.
Στην οδό Πανεπιστημίου στήθηκε εδώ και λίγες ώρες ο πρώτος αυτόματος πωλητής κάνναβης στην Αθήνα!
Προϊόντα της βιομηχανικής κάνναβης πωλούνται σε εξειδικευμένα μαγαζιά.
Σημειώνεται ότι η βιομηχανική κάνναβη περιέχει την ουσία CBD που σημαίνει ότι δεν θεωρείται ότι έχει παρενέργειες (ψυχοτρόπες ή ευφορικές κατ’ άλλους).
Από την ελληνική Βουλή έχει ψηφιστεί από τον Μάρτιο του 2018 και ο νόμος που προβλέπει την καλλιέργεια και φαρμακευτικής κάνναβης για ιατρικούς λόγους.
Η συγκεκριμένη κάνναβη ωστόσο περιέχει την ουσία THC (η οποία και έχει ευφορική αλλά και φαρμακευτική δράση) εξ ου και το θεσμικό πλαίσιο είναι εξαιρετικά αυστηρό.
Δείτε τα προϊόντα που πουλά η εταιρεία στην οποία ανήκει το αυτόματο μηχάνημα πώλησης:
https://scripta---manent.blogspot.com/2019/02/blog-post_91.html
"Ιωάννης Καποδίστριας"
Εθνικισμός ή “πατριωτισμός”
ΑπάντησηΔιαγραφήΤετάρτη, 6 Φεβρουαρίου 2019
Άρθρο από την εφημερίδα "Χρυσή Αυγή"
Με αφορμή τα όσα έγιναν το τελευταίο χρονικό διάστημα σε σχέση με την προδοσία κατά της Μακεδονίας ΜΑΣ, είναι μια ευκαιρία να τονιστεί ότι οι Εθνικές απαιτήσεις και διεκδικήσεις, τα Εθνικά Δίκαια, για να έχουν ελπίδες και δυνατότητες ευδοκίμησης προϋποθέτουν την ύπαρξη Ισχύος. Πολιτικής, Στρατιωτικής, Διπλωματικής, Οικονομικής και –πάνω απ’ όλα- Ψυχικής Ισχύος.
Γι’ αυτό και η διεκδίκηση των Εθνικών Δικαίων όταν δεν είναι απλώς σε ρητορικό επίπεδο είναι εκ των πραγμάτων εργώδης. Επομένως, όσο πιο αδύναμη είναι μια Χώρα σε επίπεδο ισχύος στους προαναφερόμενους τομείς τόσο λιγότερα Εθνικά Δίκαια μπορεί να επιτύχει. Μέσα, λοιπόν, απ’ αυτό το πρίσμα μπορούμε να αντιληφθούμε ότι το εγχώριο πολιτικό σύστημα, του οποίου η στάση νοηματοδοτείται από την τοποθέτηση των εντός των τάξεών του κομμάτων στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, κάνει απλώς ρητορικές ασκήσεις «γαργάρας».
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ή συμπτωματικό το ότι το θέμα του ονόματος ήρθε προς «επίλυση», σε μια χρονική περίοδο πλήρους εθνικής αδυναμίας, σε μια στιγμή που η Ελλάδα έχει ακόμα μικρότερες δυνατότητες παρέμβασης από την πολιτική-πολιτειακή ηγεσία της, για να το επιλύσει με τρόπο που πραγματικά να την συμφέρει. Μπορεί η επίσημη κυβερνητική προπαγάνδα να μιλάει για «έξοδο από την κρίση» και «επαναφορά της χώρας σε πορεία ανάπτυξης», στην πραγματικότητα όμως αυτά αποτελούν βιασμό της αλήθειας, καθώς η Ελλάδα είναι μια Χώρα, η οποία μέσα στην τελευταία δεκαετία απώλεσε πάνω από το 25% του ΑΕΠ της, δηλαδή κάτι περισσότερο από τις ΗΠΑ στην μεγάλη οικονομική κρίση του 1929.
Ταυτόχρονα, ο Λαός της κινείται ανάμεσα στην ανέχεια και την μετανάστευση στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να τελεί υπό το καθεστώς μιας τεχνητής δημοσιονομικής ισορροπίας του τρόμου με την δημιουργία εξωπραγματικών πλεονασμάτων, τα οποία δεν πρόκειται να διατηρηθούν για πολύ και χρηματοδοτούνται μέσα από μια φοροεισπρακτική τρομοκρατία. Μια Χώρα, της οποίας η κυβέρνηση «γδέρνει» τον Λαό της και καταντάει αποικία, τι είδους συμφέρουσες λύσεις μπορεί να επιβάλλει στα Εθνικά της θέματα;
Την ίδια στιγμή, η απαισιοδοξία, ο φόβος για το αύριο, η πλήρης δυσπιστία και απαξίωση στους συστημικούς θεσμούς, η αίσθηση της ταπείνωσης, αποτελούν σταθερά ευρήματα όλων σχεδόν των δημοσκοπήσεων, ακριβώς επειδή απηχούν όψεις της βιωματικής πραγματικότητας των Ελλήνων σήμερα. Έτσι, στο θέμα της Μακεδονίας ΜΑΣ ο Ελληνικός Λαός γνωρίζει ότι έχει δίκιο να μην επιθυμεί τον παραμικρό συμβιβασμό, ταυτόχρονα όμως πιστεύει ελάχιστα ότι η (εκάστοτε) κυβέρνηση του μπορεί να πραγματοποιήσει αυτό που πρέπει. Η στάση αυτή είναι, από την μια, η συνειδητοποίηση του μικρού πολιτικού και οικονομικού ειδικού βάρους της Χώρας, όπως την έχει καταντήσει σύσσωμο το «Συνταγματικό τόξο».
Από την άλλη, όμως, υπάρχει κάτι αρκετά σοβαρότερο. Κι αυτό είναι η «ιδεολογικοποίηση» αυτής της μικρότητας, αυτής της αδυναμίας, ο λεγόμενος «μικροελλαδιτισμός». Ότι, δηλαδή, αυτό είναι το μέγεθός μας, «το μπόι μας». Ότι χωρίς την Ε.Ε. είμαστε «ένα τίποτα». Ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να κάνουμε ό,τι μας λένε, «για το καλό μας». Ότι είναι καλύτερα να δίνουμε κατά καιρούς κάτι, «έστω και λίγα», παρά να διακινδυνεύσουμε «να τα χάσουμε όλα».