15 Μαΐου 2019, νωρίς το πρωΐ.
Δύο νέα παιδιά φτάνουν σ’ ένα μικρό, ήσυχο μοναστήρι του Λεκανοπεδίου.
Η κοπέλλα σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, ίσα που κρατιέται στο μπράτσο του παλλικαριού.
Είναι ανήσυχη, εξαντλημένη κι αποκαμωμένη.
Το παλλικάρι προσπαθεί να της δώσει κουράγιο.
Για να σταθεί στα πόδια της, πρώτα εκείνη, μετά τα δυο μεγαλύτερα παιδάκια τους και τελευταίος απ’ όλους εκείνος.
Κι ας φοβόταν πολύ. Κι όχι άδικα …
Η εγκυμοσύνη που ξεκίνησε πριν από 36 εβδομάδες με χαρά, γρήγορα πήρε απρόσμενη τροπή. Χρειάστηκαν βδομάδες ολόκληρες να μείνει η κοπέλα στο κρεβάτι, από φόβο μη χαθεί το πολύτιμο αγγελούδι της και κάνει παρέα στα «μωρά της λίμνης».
Χρειάστηκαν πολλά κομποσχοινάκια να γίνουν, πολλά γόνατα να ακουμπήσουν στη γη για να φτάσει αυτό το μικρούτσικο πλασματάκι, που μόνο σε μικροσκόπιο φαίνεται στην αρχή, να κουνά χεράκια και ποδαράκια, κολυμπώντας με ασφάλεια στο αμνιακό υγρό.
Κι όταν λίγο αναθάρρευαν τα πράγματα, όλο κι ένα καινούριο πρόβλημα φανερωνόταν.
Έτσι, που αν ο Θεός όριζε πως τούτη η ψυχούλα θα έβλεπε το φως της ζωής, να διαψεύδονταν όλες οι στατιστικές και οι προβλέψεις. Και πράγματι οι γιατροί είχαν σηκώσει εδώ και καιρό τα χέρια ψηλά.
Ώσπου έφτασε μέρα με τη μέρα, δάκρυ με το δάκρυ, κόμπο με τον κόμπο τούτη η ψυχούλα να μετράει 36 βδομάδες ενδομήτριας ζωής.
Τότε αποφασίστηκε πως για ασφάλεια μαμάς και παιδιού να γίνει ο τοκετός τη μέρα που θα έκλεινε την 37η βδομάδα: στις 16 Μαΐου.
Όλα ήταν κανονισμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Απέμεινε μια επίσκεψη ρουτίνας δυο μέρες πριν από τον τοκετό, στις 14 Μαΐου, για να επιβεβαιωθεί η γιατρός πως όλα είχαν μπει στην τελική ευθεία.
Σκοτείνιασε το πρόσωπό της στα πρώτα δευτερόλεπτα της εξέτασης μέσω υπερήχων.
Το ταλαιπωρημένο σώμα της κοπέλλας αρνιόταν να συνεργαστεί και το μωρό ήταν ακόμα ψηλά, αναποφάσιστο κι ανέτοιμο να βγει στο φως της ζωής.
Η επιλογή ήταν πλέον μονόδρομος: τεχνητή πρόκληση ωδίνων, που βέβαια ούτε εύκολο ήταν ούτε ακίνδυνο.
Η «υποκείμενη» κατάσταση της υγείας της μανούλας δεν ήταν σίγουρο ότι θα άντεχε σε μια ακόμη δοκιμασία.
Σκεφτική, μα ήρεμη άκουσε όλη αυτή την περιπέτεια η αδελφή που τους άνοιξε την πόρτα και τους έμπασε στο αρχονταρίκι.
«Γλυκό μου κορίτσι, πριν από μερικές ημέρες γιόρταζε ο άγιος Νικόλαος, ο εν Βουνένοις, τον ξέρεις;» της είπε.
Και χωρίς να πάρει απόκριση, μπήκε κατευθείαν στο θέμα:
«Να ξέρετε παιδιά μου πως ο άγιος μαρτύρησε με φριχτά βασανιστήρια δεμένος σ’ ένα δέντρο, λίγο πιο κάτω από τη Σκήτη όπου μόναζε.
Οι βασανιστές του τον χτύπησαν τόσο πολύ που κοκκίνισε η γη απ’ τ’ άγιο αίμα του. Ο Θεός θέλησε να μας αφήσει σημάδι του ως τα σήμερα, στο μέρος εκείνο της Θεσσαλίας.
Τις ημέρες κοντά στη μνήμη του, οι φτελιές που ’ναι φυτρωμένες εκεί, βγάζουν ένα κόκκινο υγρό, σαν να αιμορραγούν.
Οι άθεοι μιλάνε για συμπτώσεις από βακτηριακές μολύνσεις.
Εμείς για διαρκείς υπομνήσεις του Θεού.
Πολλοί ευλαβείς Χριστιανοί πάνε εκεί και συλλέγουν προσεκτικά το κόκκινο υγρό, το «αίμα του αγίου» όπως το λένε στα μέρη της Θεσσαλίας.
Και το μοιράζουν για ευλογία από τον άγιο. Μας έφεραν κι εμάς.
Θες κόρη μου να πιεις, να σε συντρέξει ο άγιος και σένα και το μωρό σου;»
Με περισσή ευλάβεια η νέα κοπέλα πήρε μέσα της το σημάδι του αγίου.
Κι η πίστη της κράταγε ζωντανή την ελπίδα πως δεν θα αργήσει η ψυχούλα που κυοφορούσε να γίνει μια ακόμα απόδειξη της απέραντης αγάπης του Θεού.
Ευχαρίστησαν την αδελφή, άναψαν το κεράκι τους στο εκκλησάκι του μοναστηριού και πήραν το δρόμο του γυρισμού.
Στο δρόμο η κοπέλλα περνώντας από ένα super market θυμήθηκε τα δυο ζουζουνάκια που ’χαν μείνει πίσω με τη γιαγιά κι είπε να τα γλυκάνει μ’ ένα μπισκοτάκι, μια σοκολατίτσα.
Κατέβηκε από το αυτοκίνητο, μα δεν πρόλαβε να κάνει ούτε δυο βήματα.
Ένιωσε έναν πόνο γνώριμο, πολύ γνώριμο σ’ όποια γυναίκα έχει διαβεί το κατώφλι του μαιευτηρίου. «Άγιε μου Νικόλαε, ιδέα μου είναι ή η επίσκεψή σου σ’ εμένα και το μωράκι μου;» είπε.
«Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο» λέει το παλικάρι και την ίδια ώρα ψάχνει στο κινητό το τηλέφωνο της γιατρίνας.
«Δεν υπάρχει περίπτωση!» ακούγεται αποθαρρυντικά από την ανοιχτή ακρόαση η φωνή της έμπειρης γυναικολόγου. Το παλλικάρι επιμένει. Κι οι πόνοι το ίδιο.
Τώρα με μεγαλύτερη ένταση και πιο συχνοί, ακριβώς όπως οι πόνοι της γέννας. «Σας παρακαλούμε!» της λέει με ένταση κι η φωνή του σπάει.
Βάζουν ζώνες και ξεκινούν για το μαιευτήριο. Πόσα χιλιόμετρα μπορείς να καλύψεις τρέχοντας στην αριστερή λωρίδα και εκλιπαρώντας όλους τους αγίους να σου ανοίξουν δρόμο;
Δεν μέτρησε την ώρα, το μόνο σίγουρο ήταν πως έφτασαν πιο γρήγορα από τη γιατρίνα που όταν εξέτασε την κοπέλλα δεν κατάφερε να κρύψει την έκπληξή της «Η διαστολή είναι στο 3! Έχουμε τοκετό!»
Η μικρή ψυχούλα, όμορφη και ζωηρή ανέτειλε μαζί με τα μαγιάτικα ρόδα. Όταν έφεραν το μωρό για να ακουμπήσει πάνω της ένιωσε πως ο ίδιος ο άγιος το κρατούσε αγκαλιά και της το πρόσφερε.
Έφτασε Σεπτέμβρης. Η μικρή τριανταφυλλένια άρχισε να λέει τις πρώτες της ακαταλαβίστικες κουβεντούλες και να σκορπά παντού χαμόγελα κι ελπίδα.
Ένα απόγευμα δίνοντας την κρεμούλα της, έμεινε σκεφτική η νέα κοπέλα. «Δεν έχω ευχαριστήσει τον άγιο όπως του πρέπει» μονολογούσε.
Λίγο πριν τελειώσει η κρεμούλα, χτύπησε το τηλέφωνο. Ένας σοφός και ενάρετος Γέροντας, που ’χε κάνει έργο της ζωής του να γνωρίσει στο ελλαδικό κοινό τη ζωή και το έργο ενός αγίου των ημερών μας, της ζητούσε να συναντηθούν μια και βρισκόταν για λίγο στην Αθήνα.
Κανονίστηκε η συνάντηση και κρατώντας το μωρό στην αγκαλιά άκουσε με μεγάλη έκπληξη το αίτημά του: «Ένα ορφανό κορίτσι από τη Ρωσία βίωσε ένα θαύμα του αγίου Νικολάου εν Βουνένοις: θεραπεύτηκε εντελώς από καρκίνο του λάρυγγα.
Αισθανόμενη απέραντη ευγνωμοσύνη στον άγιο, θέλησε να κυκλοφορήσει ένα παιδικό βιβλίο για εκείνον.
Το θέλει πολύ, αλλά δεν μπορεί … Σκέφτηκα εσένα που σε έχει προικίσει ο Θεός με το χάρισμα της γραφής … Θέλεις να γράψεις κάτι για τον άγιο; Να, σου έφερα εδώ υλικό για τη ζωή του».
Συγκινημένη η κοπέλα έσκυψε να πάρει το υλικό που της είχε στείλει ο ίδιος ο άγιος, για να του πει το δικό της μεγάλο ευχαριστώ με ένα παιδικό βιβλίο.
9η Μαΐου 2020. Τρία ζουζούνια παίζουν τρισευτυχισμένα και τραγουδούν ανέμελα. Η μαμά τους τα βλέπει και χαμογελά.
Ο μπαμπάς είναι εδώ και ώρα στο ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς για να παραγγείλει μια τούρτα. Την πιο παράξενη, την πιο απίθανη τούρτα γενεθλίων που έγινε ποτέ.
Γιατί δεν γιορτάζουν μόνο τα γενέθλια της μικρής που ’ναι σε μια βδομάδα. Θέλουν μαζί να γιορτάσουν τον άγιο που ’ναι σήμερα η μνήμη του.
Την ανάμνηση του θαύματος που έγινε στη ζωή τους πριν από έναν χρόνο.
«Θα γράψουμε κάτι από πάνω;» ρώτησε ευγενικά η υπάλληλος.
«Ναι» είπε έντονα το παλικάρι. «Εις ανάμνησιν». Η κοπέλα δεν μίλησε, αλλά το βλέμμα της ήταν γεμάτο απορία.
«Κεράκια δεν θέλετε …» είπε, με την ελπίδα να ρίξει λίγο φως στο μυστήριο.
«Μμμμ … ναι, βάλτε τον αριθμό 1» είπε το παλικάρι και χαιρετώντας της έφυγε, αφήνοντας την υπάλληλο με την απορία της.
Εκείνος βιαζόταν να φτάσει γρήγορα σπίτι για να γιορτάσουν όλοι μαζί, παιδιά, γονείς, παππούδες και γιαγιάδες το θαύμα του αγίου στη ζωή τους.
Κι αυτή η παράξενη γιορτή ξεκινούσε από σήμερα που είναι η μνήμη του.
Αλλά δεν τελείωνε τη μέρα των γενεθλίων της μικρής τριανταφυλλένιας. Θα κρατούσε μια ζωή, όσο και η ευγνωμοσύνη τους για το παλικάρι του Χριστού, τον άγιο Νικόλαο εν Βουνένοις.
Κρ. Π.
9 Μαΐου 2020, μνήμη του αγίου Νικολάου εν Βουνένοις
ΥΓ. Η μικρή τριανταφυλλένια χαίρει άκρας υγείας και μου 'πε στ' αυτί να σας ευχαριστήσω για όλες τις προσευχές που κάνατε πέρυσι τέτοιες μέρες, για εκείνην και τη μαμά της.
Μου 'πε ακόμα να μην ξεχάσετε τη Βασιλικούλα, τον Ορέστη, το Γεώργιο - Ιωάννη, τη Χριστίνα και την Αγγελική μας, (βλ. εδώ) που 'ναι -λέει- φίλοι της. Γιατί τα θαύματα του Χριστού μας και των αγίων δεν έχουν σταματημό. Κι αυτό το ξέρει από πρώτο χέρι η τριανταφυλλένια!
"ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγαπητοὺς ἀναγνῶστες μας, ὅτι σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐμπεριέχουν προσβλητικοὺς χαρακτηρισμούς, διαφημίζουν κόμματα ἢ εἶναι γραμμένα μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες (γκρήκλις), θὰ διαγράφωνται ἄνευ προειδοποιήσεως!