Ο δρόμος προς την γενοκτονία των Ποντίων - Μέρος Β'

<< Δεν υπάρχει σημαία αρκετά μεγάλη για καλύψει την ντροπή να σκοτώνεις αθώους ανθρώπους. >>

Howard Zinn, 1922-2010, Αμερικανός ιστορικός

Ο Μεγάλος Πόλεμος ή ο μετέπειτα επονομαζόμενος Α' Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε το 1918 αφήνοντας πίσω του 23.000.000 νεκρούς και μία Οθωμανική Αυτοκρατορία παντελώς διαλυμένη. Το κίνημα των Νεότουρκων απέτυχε παταγωδώς και η μόνη αλλαγή που πέτυχε ήταν η εναλλαγή στις καρέκλες της εξουσίας. Μετά την ανακωχή στο Μούδρο της Λήμνου στις 17 Οκτωβρίου 1918 η ήδη δεινή θέση των Οθωμανών επιδεινώθηκε, αφού έχασαν τον έλεγχο των Στενών, παραδόθηκαν ο στρατός και ο στόλος άνευ όρων, παραχωρήθηκαν κάθε είδους διευκολύνσεις στους συμμάχους, την κατάληψη στρατηγικών σημείων από τους συμμάχους κλπ. Διαφαινόταν ότι η διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν πιο κοντά από ποτέ, αλλά οι Νεότουρκοι δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη.

Πίσω από τον Τζεμάλ, τον Εμβέρ και τον Ταλάατ, υπήρχε ένας άνθρωπος ο οποίος κινούσε μυστικά τα νήματα, ένας ισχυρός στρατιωτικός με επιρροή, ένας δεινός πολεμιστής που είχε διακριθεί στον προηγούμενο πόλεμο, αφού είχε καταφέρει να νικήσει 65.000 Αγγλογάλλους ύστερα από πολιορκία 8 μηνών στην εκστρατεία εναντίον της Καλλίπολης. Ήταν ο μετέπειτα επονομαζόμενος << Γκρίζος Λύκος >> της Ανατολής. Το όνομα του ήταν Μουσταφά Κεμάλ.

Ο Κεμάλ θεώρησε ταπεινωτική τη Συνθήκη του Μούδρου και εκμεταλλευόμενος την αδυναμία του σουλτάνου Μεχμέτ Ε' να ελέγξει την κατάσταση αρχίζει να οργανώνει εθνικιστικές ομάδες προς εξύψωση του ηθικού των Τούρκων. Εν τέλει, για ν' απαλλαχτεί ο σουλτάνος από την παρουσία του τον διόρισε στρατιωτικό διοικητή των ανατολικών επαρχιών, προκειμένου να ξεκαθαρίσει τις σχέσεις μεταξύ των Ελλήνων και των Τούρκων. Ταυτόχρονα ο Κεμάλ μυεί παραγκωνισμένους και μη από τον σουλτάνο αξιωματικούς στις οργανώσεις του, οι οποίοι δήλωναν την αντίθεση τους με την φίλα προσκείμενη κυβέρνηση των Συμμάχων. Ήταν η αρχή της ρήξης με την Υψηλή Πύλη και η έναρξη του ανταρτοπολέμου εναντίον των εχθρών της Τουρκίας.

Το βράδυ της 3/16ης Μαϊου 1919, ένα ξεχαρβαλωμένο σαπιοκάραβο ονόματι << Μπαντίρμα >> σαλπάρει από την Πόλη με προορισμό την Σαμψούντα του Πόντου. Ο Κεμάλ αποβιβάζεται στις 6/19 Μαϊου 1919 και εκμεταλλευόμενος την απόσυρση του Ρώσικου στρατού δίνει διαταγή στους άνδρες των άτακτων ομάδων, τους επονομαζόμενους τσέτες, να επιτεθούν εναντίον των χριστιανών. Στο μυαλό του υπήρχε μόνο το εξής δίπτυχο : Μία πατρίδα, ένα έθνος. Με λόγους του φανατίζει τον Τούρκικο λαό χρησιμοποιώντας φράσεις με νόημα : << Όπως ήρθαν, θα φύγουν >>, << Ανεξαρτησία ή Θάνατος >>, << Αυτοί είναι άπιστοι γκιαούρηδες, εσείς μουσουλμάνοι >> και αρχίζει εντατικοποίηση των διώξεων στην περιοχή. Σχεδόν όλοι οι άνδρες ηλικίας από 18 έως 40 ετών οδηγούνται σε Αμελέ Ταμπουρού, τους οποίους υποβάλλουν σε εξαντλητικές εργασίες, αφού πρώτα τους δίνουν να φάνε σταφίδες χωρίς να πιουν νερό. Ατελείωτα καραβάνια αμάχων ξεκινούν τις λεγόμενες λευκές πορείες του θανάτου. Δεμένοι χέρι - χέρι και πολλές φορές κεφάλι με κεφάλι περπατούν μέρες ολόκληρες μέχρι να πέσουν καταγής. Τότε ο επικεφαλής τους εκτελεί εν ψυχρώ χωρίς δεύτερη λέξη. Οι υπόλοιποι συνεχίζουν ώσπου η πείνα, η δίψα και οι κακουχίες τους αποτελειώνουν. Σε αρκετές περιπτώσεις οι τσέτες μαζεύουν τον κόσμο σε σχολεία ή ναούς και αφού τον εξαντλούν με το μαρτύριο της πείνας και της δίψας στη συνέχεια τους βάζουν φωτιά και τους καίνε ζωντανούς. Σε όλες τις πόλεις του Πόντου και σε 394 χωριά οι εκτοπίσεις και οι σφαγές των γηγενών πληθυσμών άγγιξαν το 90% ! Ίσως όλα αυτά ίσως σε ορισμένους παρουσιάζονται ως όνειρα θερινής νυκτός, οπότε ας διαβάσουμε δύο ενδιαφέρουσες επώνυμες μαρτυρίες, οι οποίες πιστοποιούν τα παραπάνω γεγονότα :

α. Διηγείται ο Χάρης Τσιρκινίδης, συγγραφέας του βιβλίου "Το Κόκκινο Ποτάμι" : <<... Η 14χρονη ξαδέρφη της μητέρας μου, ονόματι Θεοδώρα μαζί με δύο άλλες γυναίκες που κρατούσαν αγκαλιά τα νήπια τους τις ξεχώρισαν από την αυλή του σχολείου της Σαμψούντας, όπου είχαν συγκεντρωθεί όλα τα γυναικόπαιδα. Τις πήγαν σε μία αίθουσα και εκεί έξι (!) χωροφύλακες τη βίασαν. Η Θεοδώρα τους χτυπούσε και τους έσκισε τα πρόσωπα. Αυτοί τη σκότωσαν με μαχαίρι και στη συνέχεια έβγαλαν τη καρδιά της ...>>

β. Διηγείται ο Χαράλαμπος Αποστολίδης, Αναπληρωτής Πρόεδρος του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ποντιακού Ελληνισμού : <<...Η γιαγιά μου σπάνια μας μιλούσε για τις τραγικές ιστορίες στον Πόντο γιατί ήταν γεγονότα που ήθελε να απωθήσει από τη μνήμη της γιατί ήταν πολύ βασανιστικά. Σε μία πορεία η Σοφία μαζί με τον βυζανιάρικο Χαράλαμπο, του οποίο το όνομα φέρω, ξεκίνησαν την πορεία, αλλά το βράδυ μες την παγωνιά η Σοφία δεν άντεξε και κατέρρευσε. Οι υπόλοιποι κάτω από τις κλωτσιές, τις πιέσεις και τους πυροβολισμούς των Τούρκων συνέχισαν την πορεία αφήνοντας τη Σοφία πίσω. Το πρωί που μπήκαν τα παλικάρια στο χωριό και το βρήκαν άδειο. Ακολουθώντας τα χνάρια προσπάθησαν να προλάβουν τις γυναίκες τους. Την πρώτη που αντίκρισαν ήταν η Σοφία. Ήταν παγωμένη και είχε σκεπάσει με την ποδιά το μικρό Χαράλαμπο για να βυζαίνει το γάλα της νεκρής Σοφίας. Είχε επιζήσει από τη ζεστασιά του κορμιού της και το ζεστό γάλα που ακόμη παρήγαγε...>>

Μετά την Μικρασιατική καταστροφή το 1922 και την ανταλλαγή πληθυσμών με τη συνθήκη της Λωζάνης το 1923 ο ελληνισμός στον Πόντο ξεσπιτώθηκε. Το 1925 ο μελετητής και πρόσφυγας Γεώργιος Βαλαβάνης καθιέρωσε τον αριθμό των 353.000 νεκρών, ο οποίος συμπίπτει με τους αριθμούς των μελετητών γενοκτονιών Σάμιουελ Τότεν και Πωλ Μπάρτροπ. Η Τουρκία από την πλευρά της αμφισβητεί την γενοκτονία και αποδίδει τους θανάτους σε δήθεν απώλειες πολέμου που προκάλεσε η Μικρασιατική εκστρατεία και η εισβολή του Ελληνικού στρατού στο εσωτερικό της. Μάλιστα ζήτησε και πολεμική αποζημίωση που θα έπρεπε να πληρώσει η Ελλάδα, σύμφωνα με τη συνθήκη της Λωζάνης.

Στις 24 Φεβρουαρίου 1994 η Ελληνική Βουλή αναγνώρισε την γενοκτονία των Ποντίων και καθιέρωσε την 19η Μαΐου κάθε έτους ως ημέρα μνήμης των θυμάτων του Πόντου. Το Δεκέμβριο του 2007 η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών εξέδωσε το εξής ψήφισμα :

« ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η άρνηση μιας γενοκτονίας αναγνωρίζεται παγκοίνως ως το έσχατο στάδιο γενοκτονίας, που εξασφαλίζει την ατιμωρησία για τους δράστες της γενοκτονίας, και ευαπόδεικτα προετοιμάζει το έδαφος για τις μελλοντικές γενοκτονίες,

ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η Οθωμανική γενοκτονία εναντίον των μειονοτικών πληθυσμών κατά τη διάρκεια και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, παρουσιάζεται συνήθως ως γενοκτονία εναντίον μόνο των Αρμενίων, με λίγη αναγνώριση των ποιοτικά παρόμοιων γενοκτονιών, εναντίον άλλων χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,

ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ ότι είναι πεποίθηση της Διεθνούς Ένωσης των Μελετητών Γενοκτονιών, ότι η Οθωμανική εκστρατεία εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων της αυτοκρατορίας, μεταξύ των έτων 1914 και 1923, συνιστούν γενοκτονία εναντίον των Αρμενίων, Ασσυρίων, Ποντίων και των Έλλήνων της Ανατολίας.

ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ η Ένωση να ζητήσει από την κυβέρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες εναντίον αυτών των πληθυσμών, να ζητήσει επίσημα συγγνώμη, και να λάβει τα κατάλληλα και σημαντικά μέτρα προς την αποκατάσταση (μη επανάληψη). »

Η απάντηση της Τουρκίας ήταν η εκκωφαντική σιωπή...

Τελειώνοντας ν' αναφέρω ότι γενοκτονία των Ποντίων έχει αναγνωριστεί επισήμως από τέσσερα κράτη : Την Ελλάδα, τη Σουηδία, την Αρμενία και την Ολλανδία. Επομένως η οποιαδήποτε αμφισβήτηση περί μη ύπαρξης της γενοκτονίας ή περί δήθεν εθνοκάθαρσης είναι παντελώς αβάσιμη, ανυπόστατη και προδίδει όποιον/α την αναφέρει ότι είναι άσχετος με το ζήτημα. Η ιστορική επιστήμη σε συνδυασμό με τη Διεθνή Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών έχουν αποφανθεί εδώ και χρόνια για το θέμα της γενοκτονίας και είναι ανεπίτρεπτο, αισχρό και προσβλητικό προς τις εκατόμβες των θυμάτων και τις ξεριζωμένες οικογένειες τους και η παραμικρή αμφιβολία. Όλα τα υπόλοιπα που διατυμπανίζουν μέσω των ΜΜΕ πολιτικάντιδες του στυλ Φίλη, Ρεπούση και Δραγώνα είναι αρλουμπολογίες και τιποτολογίες, οι οποίες δείχνουν ασέβεια, έλλειψη ντροπής και ανηθικότητα προς τους χιλιάδες άμαχους και αδικοχαμένους νεκρούς...

Πηγές :

Ιστότοποι : Βικιπαιδεία, Youtube (εκπομπή << Ορίζοντας >> με θέμα : γενοκτονία Ποντίων), Cognosco Team

Βιβλία : Δακρυσμένη Μικρασία, εκδόσεις Μεταίχμιο,

<< Ο Πόντος στις φλόγες >> , εκδόσεις Γιαννάκενα