28 Οκτωβρίου 1940 - Μύθοι & Αλήθειες

 

 

Λίγο πριν την σημερινή επέτειο, επικοινώνησα με έναν πολύ καλό μου φίλο που είχαμε καιρό να μιλήσουμε. Κάποια στιγμή που τελειώσαμε με τα προσωπικά μας, μου είπε :                        - Θέλω να γράψεις ένα άρθρο για την 28η Οκτωβρίου που να αναφέρεις ιστορικά στοιχεία. Του υποσχέθηκα ότι θα το κάνω και ορμώμενος από την περσινή μου δημοσίευση με τίτλο "Το Τελεσίγραφο", αποφάσισα να γράψω ορισμένα ιστορικά γεγονότα, τα οποία ίσως μέχρι σήμερα κανείς δεν ήξερε ή ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει.

Για να καταλάβουμε πως φτάσαμε στην 28η Οκτωβρίου 1940, επιβάλλεται να γυρίσουμε πίσω τέσσερα χρόνια για να δούμε τι συνέβη και με ποιους τρόπους η χώρα μας προετοιμάστηκε για το έπος του 1940.

Στις 4 Αυγούστου 1936 ο Ιωάννης Μεταξάς γίνεται δικτάτορας με τη συγκατάβαση του Βασιλέως Γεωργίου Β'. Ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν βαθύς γνωστής της ιστορίας και είχε την ικανότητα να βλέπει μακριά. Είχε προβλέψει ότι η μάχη της Καλλίπολης θα ήταν από τις πιο αιματοβαμμένες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και την αποτυχία της Μικρασιατικής Εκστρατείας, ήδη από το 1921. Εξαιτίας της διεθνούς αναταραχής που είχε ξεκινήσει και διαισθανόμενος την έναρξη ενός δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, ξεκίνησε ένα μεγάλο πρόγραμμα εξοπλισμών και την κατασκευή μεγάλων οχυρωματικών έργων. Έτσι, αγοράστηκε πληθώρα πολεμικού υλικού και ξεκίνησε το κολοσσιαίο έργο των οχυρών της περίφημης "Γραμμής Μεταξά". Παρόλη την προετοιμασία, κράτησε χαμηλούς τόνους και διατήρησε ουδετερότητα.

Τον Απρίλιο του 1939 η Ιταλία καταλαμβάνει χωρίς ν' ανοίξει ρουθούνι την Αλβανία και σύντομα θα δείξει τις διαθέσεις της. Κορυφαία πρόκληση ήταν ο τορπιλισμός της "Έλλης" στις 15 Αυγούστου 1940 στο λιμάνι της Τήνου. Σε έρευνα που πραγματοποίησαν δύτες, ανευρέθηκαν τα υπολείμματα των τορπιλών, τα οποία ήταν Ιταλικής κατασκευής. Ο Ι. Μεταξάς απέκρυψε το γεγονός από το λαό, προκειμένου να διατηρήσει λίγο ακόμη την ουδετερότητα και να ξεκινήσει μυστική επιστράτευση στην περιοχή της Ηπείρου. Ξημερώματα της Δευτέρας 28 Οκτωβρίου 1940 ο Ιταλός πρέσβης Εμμανουέλε Γκράτσι επισκέπτεται τον Μεταξά στην οικία του στην Κηφισιά για να του παραδώσει ένα τελεσίγραφο της χώρας του. Επρόκειτο για ένα έγγραφο που ήταν φαιδρό και αποτελούσε πρόκληση για κάθε Έθνος. Εδώ είμαστε υποχρεωμένοι έναντι της Ιστορίας να γράψουμε την αλήθεια : Το πραγματικό ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς και στη συνέχεια σύσσωμος ο λαός το εφάρμοσε στην πράξη. Όταν ο Μεταξάς είπε το περίφημο ''Allors c' est la guerre'' μέσα στο μικρό σαλόνι βρισκόταν αυτός, ο Γκράτσι, ο Θεός και η Ιστορία. Ο λαός δεν ρωτήθηκε εκείνη τη στιγμή, ούτε και πραγματοποιήθηκε κάποιο δημοψήφισμα. Επίσης ο Μεταξάς δεν αναγκάστηκε να το πει το ΟΧΙ, διότι το είχε κάνει στις 4 Αυγούστου 1936 που ανέλαβε την εξουσία. Στις 28 Οκτωβρίου 1940 το μόνο που έκανε ήταν πολύ απλά να το πραγματοποιήσει. Επομένως, κάθε προσπάθεια υπεξαίρεσης του ΟΧΙ αποτελεί παραποίηση της Ιστορίας και μη ορθή αντικειμενική άποψη της πραγματικότητας. Κι όσοι συνεχίζουν να αμφισβητούν αυτό το γεγονός, τους παραθέτω ένα απόσπασμα από το έργο του ακαδημαϊκού και πολιτικού Παναγιώτη Κανελλοπούλου "Τα χρόνια του Μεγάλου Πολέμου", ο οποίος διώχθηκε από τον Μεταξά : 

<<... Πρέπει να είμεθα χωρίς άλλο ευγνώμονες στον Ιωάννη Μεταξά διότι είπε ολομόναχος εις το σκοτάδι της νυκτός το μέγα ΟΧΙ. Λέγουν όσοι αντικρίζουν με εμπάθεια και αυτά τα γεγονότα της ιστορίας, ότι το ΟΧΙ δεν το είπε ο Μεταξάς, ότι το είπεν ο Ελληνικός λαός. Ναι το είπε ο ελληνικός λαός αλλά αφού το είχε πει ο Μεταξάς. Εάν έλεγε ο Μεταξάς ΝΑΙ, πως θα έλεγε ΟΧΙ ο ελληνικός λαός που θα εξυπνούσε αργότερα ; Θα το έλεγε βέβαια μέσα του και θα το εξεδήλωνε έμπρακτα όταν θα οργάνωνε μυστικά την αντίστασίν του, αλλά η Αλβανική εποποιία δεν θα γραφόταν ποτέ. Ας είμαστε λοιπόν τίμιοι απέναντι της ιστορίας. Το μέγα ΟΧΙ είναι πράξις του Ιωάννη Μεταξά...>> 

Στη συνέχεια γράφτηκαν ορισμένες από τις πιο χρυσές σελίδες της σύγχρονης ιστορίας. Οι Έλληνες υποχωρούν μεν στην αρχή και στη συνέχεια μπαίνουν στο Αλβανικό έδαφος. Μέσα σε 15 μέρες δεν υπάρχει Ιταλός στρατιώτης στην Ελλάδα, πλην των χιλιάδων αιχμαλώτων. Ακολουθεί η απελευθέρωση όλης της Βορείου Ηπείρου. Πρεμετή, Πόγραδετς, Χειμάρα, Αργυρόκαστρο, Κορυτσά, Άγιοι Σαράντα κλπ. 

Θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφέρουμε ότι οι Ιταλοί στρατιώτες πολέμησαν γενναία. Είχαν μεγάλες Μονάδες και Μεραρχίες Αλπινιστών, αλλά στο δύσβατο και χιονισμένο έδαφος της Πίνδου, το πλεονέκτημα το είχαν οι Έλληνες με εφ' όπλου λόγχη. Ακόμη και στην περίφημη εαρινή αντεπίθεση "Πριμαβέρα", στην οποία παραβρέθηκε κι ίδιος ο Μουσολίνι στο μέτωπο, παρόλο το πλεονέκτημα του εξοπλισμού και της αριθμητικής υπεροχής τους, οι Ιταλοί απέτυχαν, με αποτέλεσμα ο Μουσολίνι να φύγει απηυδισμένος και απογοητευμενος...

Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που γιορτάζει όχι το τέλος, αλλά την είσοδο της στον πόλεμο. Εκείνη την μέρα οι άνδρες παρουσιάστηκαν στα κατά τόπους φρουραρχεία για να παρουσιαστούν και οι γυναίκες κουβαλούσαν εφόδια στα βουνά για να τους ενισχύσουν. Ενωμένοι σαν μία γροθιά και με το χαμόγελο στα χείλη ο λαός αντιμετώπισε νικηφόρα τα στρατεύματα του Μουσολίνι, τα οποία προσπάθησαν με φαιδρό τρόπο να μπουν στο Ελληνικό έδαφος και αντί αυτού πήραν την ψυχρολουσία στην οροσειρά της Πίνδου. Όπως και τότε, έτσι και τώρα ας θυμηθούμε τα λόγια του Ιωάννη Μεταξά που είπε μετά το πολεμικό ανακοινωθέν :

   «Θα νικήσωμεν! Αλλά δια τους Eλληνας Υπέρ την Νίκη η Δόξα»