Φυσικά, δεν θα πεις τίποτε στη μητέρα σου…
Η μητέρα μου πέθανε από καρκίνο που τη βασάνισε για μια περίοδο περισσότερο από τρία χρόνια.Εγχειρίστηκε, αλλά ανεπιτυχώς.
Ο γιατρός μου μίλησε γι’ αυτό και κατόπιν πρόσθεσε: «Φυσικά, δεν θα πεις τίποτε στη μητέρα σου».
Του είπα: «Θα το πω». Και το είπα.
Θυμάμαι πως την πλησίασα και της είπα ότι είχε τηλεφωνήσει ο γιατρός και μου είχε πει ότι η εγχείρηση δεν είχε πετύχει.
Του είπα: «Θα το πω». Και το είπα.
Θυμάμαι πως την πλησίασα και της είπα ότι είχε τηλεφωνήσει ο γιατρός και μου είχε πει ότι η εγχείρηση δεν είχε πετύχει.
Σιωπήσαμε για ένα λεπτό και κατόπιν η μητέρα μου είπε: «Και έτσι θα πεθάνω».
Της είπα: «Ναι».
Κατόπιν έμεινα κοντά της, εντελώς σιωπηλός, επικοινωνώντας μαζί της δίχως λέξεις.
Της είπα: «Ναι».
Κατόπιν έμεινα κοντά της, εντελώς σιωπηλός, επικοινωνώντας μαζί της δίχως λέξεις.
Δεν νομίζω ότι κάναμε τίποτε σκέψεις.
Είχαμε να αντιμετωπίσουμε κάτι που είχε εισβάλει στη ζωή μας και την είχε αλλάξει τελείως.
Αυτό δεν ήταν κάποια σκιά, ένα κακό, κάποιος τρόμος.
Ήταν το έσχατο.
Και έπρεπε να αντιμετωπίσουμε αυτό το έσχατο χωρίς ακόμη να γνωρίζουμε πως θα εκτυλισσόταν.
Μείναμε μαζί όσο αισθανθήκαμε ότι έπρεπε να μείνουμε. Και μετά η ζωή συνεχίστηκε.
Το αποτέλεσμα ήταν να μην κλειστούμε ούτε για μια στιγμή, η μητέρα μου κι εγώ, σ’ ένα ψέμα, να μην οδηγηθούμε σε μια κωμωδία, στερημένοι από οποιαδήποτε βοήθεια.
Το αποτέλεσμα ήταν να μην κλειστούμε ούτε για μια στιγμή, η μητέρα μου κι εγώ, σ’ ένα ψέμα, να μην οδηγηθούμε σε μια κωμωδία, στερημένοι από οποιαδήποτε βοήθεια.
Δεν υπήρξε στιγμή που να μπήκα στο δωμάτιο της μητέρας μου μ’ ένα ψεύτικο χαμόγελο, ή λέγοντας κάτι το ψεύτικο.
Δεν υπήρξε καμμία στιγμή που να παίξαμε την κωμωδία μιας ζωής που κατακτά το θάνατο, ποτέ δεν ισχυριστήκαμε ότι η αρρώστια θα φύγει, όταν και οι δυο γνωρίζαμε ότι αυτό δεν θα συμβεί.
Δεν υπήρξε καμιά στιγμή που να στερήθηκε ο ένας τη βοήθεια του άλλου.
Υπήρξαν στιγμές που η μητέρα μου αισθάνθηκε να χρειάζεται βοήθεια.
Θα κτυπούσε τότε το κουδούνι καί θα ερχόμουν, και θα μιλούσαμε για τον επερχόμενο θάνατο και το αίσθημα απώλειας που είχα.
Αγαπούσε τη ζωή. Την αγαπούσε βαθιά.
Αγαπούσε τη ζωή. Την αγαπούσε βαθιά.
Λίγες μέρες πριν πεθάνει έλεγε ότι θα προτιμούσε να ζήσει 150 χρόνια υποφέροντας, αντί να πεθάνει.
Μας αγαπούσε. Θλιβόταν για τον χωρισμό: «Ω! Για το άγγιγμα ενός χαμένου χεριού και τον ήχο μιας φωνής που ακόμη υπάρχει».
Κατόπιν, υπήρξαν άλλες στιγμές που αισθάνθηκα τον πόνο, και πήγαινα τότε και μιλούσα γι’ αυτόν στη μητέρα μου.
Κατόπιν, υπήρξαν άλλες στιγμές που αισθάνθηκα τον πόνο, και πήγαινα τότε και μιλούσα γι’ αυτόν στη μητέρα μου.
Με στήριζε και με βοηθούσε να αντικρίσω τον θάνατο. Αυτή υπήρξε μια βαθιά και αληθινή σχέση, δίχως κανένα ψέμα μέσα της.
Σ’ αυτήν τη σχέση είχε βρει θέση ο,τιδήποτε είναι αληθινό.
Μητροπολίτη Αντωνίου Μπλουμ
Πηγή: Λύρα του Πνεύματος
Μητροπολίτη Αντωνίου Μπλουμ
Πηγή: Λύρα του Πνεύματος
'c.G.'
Η αγάπη έχει μέσα της πόνο κι οδύνη μα έχει και Ανάσταση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα αγαπάς σημαίνει να υποφέρεις και δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη αλλιώς.*
Αγαπάς όταν θυσιάζεσαι για να ζήσει ο άλλος.
Αγαπάς όταν συγχωράς και όταν συμπονάς.
Αγαπάς όταν το χέρι που απλώνεις είναι για να δώσεις και όχι για να πάρεις.
Η αγάπη έχει μέσα της πόνο κι οδύνη μα έχει και Ανάσταση.
Το μετρο της αγάπης έχει το σχήμα του σταυρού και εικόνα το πρόσωπο του Χριστού.Έκει θα βρεις την τέλεια αγάπη.
Αλέξης Αλεξάνδρου
πηγή: Λύρα του Πνεύματος
Ένα χαμόγελο έχει το πλεονέκτημα να επηρεάζει τόσο αυτόν που το δίνει όσο και αυτόν που το παίρνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι άνθρωποι ανταποκρίνονται στις πράξεις μας σαν καθρέφτης.
Το ίδιο κάνει και η ζωή.
Αν της χαμογελάσουμε θα μας χαμογελάσει το ίδιο.
Και αν σήμερα δεν μπορέσουμε να το κάνουμε δεν πειράζει, ίσως ο Θεός μας χαρίσει το αύριο να προσπαθήσουμε ξανά..
*ΧΑΜΟΓΕΛΑ, ΑΓΑΠΑ, ΣΥΓΧΩΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΑ!*
Πηγή: Λύρα του Πνεύματος