Μια ταινία για την εμπορία ανθρώπων και την κακοποίηση παιδιών προκαλεί σάλο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Προσπαθούν τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης να θάψουν το θέμα;
Στις ΗΠΑ, η ταινία μεγάλου μήκους "Sound of Freedom" ξεκίνησε θεαματικά καλά στις 4 Ιουλίου. Την ημέρα της κυκλοφορίας της, η ταινία μπόρεσε ακόμη και να αφήσει πίσω της τον "Indiana Jones". Η παραγωγή των 30 εκατομμυρίων δολλαρίων από ένα χριστιανικό συντηρητικό στούντιο, που κατέστη δυνατή μέσω crowdfunding, αφηγείται την ιστορία του Tim Ballard, ακτιβιστή και πρώην υπαλλήλου του Υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας, ο οποίος έσωσε χιλιάδες παιδιά από τα νύχια των διακινητών ανθρώπων. Εν τω μεταξύ, η ταινία, η οποία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, έχει ήδη εισπράξει πάνω από 100 εκατομμύρια δολλάρια σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, ενώ ταινίες όπως το "Mission Impossible" (με προϋπολογισμό 300 εκατομμυρίων δολλαρίων) δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες.
Πραγματικότητα αντί για μυθοπλασία σε άνοδο
Προφανώς, η πραγματικότητα είναι πιο ενδιαφέρουσα από τη μυθοπλασία αυτή τη στιγμή. Αλλά στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, η ταινία είτε δεν έλαβε καμμία αναφορά με τη μορφή κριτικής είτε γρήγορα έφτασε κοντά σε μια θεωρία συνωμοσίας γύρω από τους Q-Anon. Το ενδιάμεσο συμπέρασμα των μέσων ενημέρωσης: Όποιος υπερασπίζεται τα δικαιώματα των παιδιών πρέπει με κάποιο τρόπο να είναι «δεξιός». Με αυτόν τον τρόπο, ο «Ήχος της Ελευθερίας» (Sound of Freedom) πρόκειται να γίνει ένας «Ήχος της Σιωπής» στα μέσα ενημέρωσης.
Είναι το συνηθισμένο παιχνίδι που μπορεί να παρατηρηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα όταν πρόκειται να θαφτεί ένα θέμα που δεν ταιριάζει με το mainstream αφήγημα. Μήπως αρχικά δεν συνιστούσε η «κουλτούρα ακύρωσης» επίσης απλώς μια φαντασίωση των «δεξιών»; Για τον Guardian, το Sound of Freedom είναι ένα «θρίλερ των Q-Anon» και άλλα μέσα φαίνεται (https://www.focus.de/kultur/kino_tv/sound-of-freedom-der-unheimliche-verschwoerungs-blockbuster-der-in-den-usa-alle-rekorde-bricht_id_199489410.html) υιοθετούν τυφλά αυτή την ερμηνεία. Αλλά είτε αριστερά είτε δεξιά, είτε Q-Anon είτε όχι: Δεν θα έπρεπε, άρα γε, η πολιτική ταξινόμηση να είναι για μια φορά άσχετη όταν πρόκειται για ένα τόσο τεράστιο έγκλημα όπως η οργανωμένη κακοποίηση παιδιών που ανταλλάσσονται ως σκλάβοι του σεξ σε δομές τύπου μαφίας προτού καταλήξουν συχνά στην παράνομη αγορά οργάνων; Το πρόβλημα είναι πραγματικό και δεν εξαφανίζεται από μόνο του βάζοντας την ετικέτα "δεξιό" στο όλο θέμα. Οι αρχές των ΗΠΑ εκτιμούν ότι υπάρχουν μεταξύ 600 και 800.000 θύματα διεθνούς εμπορίας ανθρώπων, περίπου τα μισά από τα οποία είναι παιδιά. Γι' αυτό πρέπει να μιλήσουμε τώρα! Τελεία και παύλα.
Το ενδιαφέρον ερώτημα που προκύπτει από την άποψη των μέσων ενημέρωσης είναι επομένως το εξής: Γιατί το mainstream των μέσων ενημέρωσης προσπαθεί να στιγματίσει ή να υποτιμήσει μια ταινία που είναι αφιερωμένη σε ένα τόσο σημαντικό θέμα; Αντί να χρησιμοποιηθεί η επιτυχία του κοινού του "Sound of Freedom" ως ένα απότομο πρότυπο για να ρίξει φως στο ίδιο το θέμα, επικρατεί η εντύπωση του κατευνασμού: Παρακαλώ προχωρήστε, δεν υπάρχει τίποτα να δείτε εδώ. Υπάρχει, άρα γε, φόβος ότι η ταινία θα επαναφέρει ορισμένα θέματα στο επίκεντρο του δημόσιου ενδιαφέροντος που το mainstream έχει θάψει εδώ και καιρό; Αυτά τα θέματα θα μπορούσαν τώρα να βγουν ξανά από τους τάφους των μέσων ενημέρωσης ως «απέθαντοι» και να προαναγγείλουν την αποκάλυψη των ζόμπυ για τις κομματικές εφημερίδες και τους τηλεοπτικούς σταθμούς.
Αυτά είναι θέματα όπως τα e-mail του John Podesta (https://archive.org/details/PodestaEmails1-18), πρώην επικεφαλής του προσωπικού υπό τον Bill Clinton και διευθυντή εκστρατείας της Hillary Clinton, τα οποία δημοσιεύθηκαν από το Wikileaks το 2016 και τα οποία έθεσαν την υποψία ότι ο Podesta και οι φίλοι του αντάλλασσαν στην πραγματικότητα πληροφορίες για παιδιά σε κωδικοποιημένη γλώσσα από τον γαστρονομικό τομέα (πίτσα, ζυμαρικά, ζεστό λουκάνικο ...). Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έβαλαν όλα αυτά κάτω από την ομπρέλλα της θεωρίας συνωμοσίας, σφραγίζοντας τον Julian Assange ως φίλο του Trump και πράκτορα του Putin.
Πού έχει φτάσει μέχρι στιγμής η αντιπαράθεση των μέσων ενημέρωσης με τον φορητό υπολογιστή του Hunter Biden (γνωστός ως «Ο φορητός υπολογιστής από την κόλαση») και γιατί τα παιδιά παίζουν με έναν ημίγυμνο εθισμένο στο κρακ, του οποίου ο πατέρας και πρόεδρος των ΗΠΑ Joe Biden δείχνει όλα τα σημάδια ενός αρπακτικού παιδιών; (δείτε το παραπάνω βίντεο).
Γιατί δεν έχει συλληφθεί κανείς από τη λίστα των πελατών του Jeffrey Epstein, όταν όλοι γνωρίζουν ότι ο Bill Gates, ο Bill Clinton και άλλοι ισχυροί άνθρωποι ήταν τακτικοί επισκέπτες στο ιδιωτικό νησί του σεξ του Epstein, όπου ανήλικοι κακοποιούνταν ως;
Γιατί το μουσικό γκρουπ Rammstein είναι ο μεγαλύτερος ενθουσιασμός των μέσων ενημέρωσης από την αισθητική βίντεο Rammstein, η οποία παίζει με συνδέσεις με την παιδεραστία (τα λεγόμενα «μάτια του panda» στα παιδιά ως σημάδι βιασμού);
Παιδιά με "μάτια panda" στο βίντεο των Rammstein "Engel"
Μια μόνιμη, ημιεπίσημη συγκάλυψη;
Αν υπάρχουν πάρα πολλές τέτοιες «συμπτώσεις», τότε κάποια στιγμή ο θεατής αναρωτιέται μήπως όλο το σύμπλεγμα των θεμάτων παιδεραστίας/κακοποίησης παιδιών/εμπορίας ανθρώπων δεν είναι πολύ πιο συστημικό και θεσμικό από ό,τι θα ήθελε κανείς να παραδεχτεί ανοιχτά. Επομένως, το θέμα αποσιωπάται σκόπιμα από τα μέσα ενημέρωσης και, ως εκ τούτου, τα εγκληματικά δίκτυα στους υψηλότερους κύκλους της πολιτικής, των επιχειρήσεων και των υπηρεσιών πληροφοριών λειτουργούν ανενόχλητα, παρ' όλο που τα ερωτήματα γίνονται όλο και πιο προφανή; Το γεγονός ότι υπήρχε εγγύτητα της CIA με ένα κύκλωμα εμπορίας παιδιών γύρω από την ομάδα "Finders" (https://en.wikipedia.org/wiki/The_Finders_(movement)) είναι αδιαμφισβήτητο σήμερα. Οι ακριβείς συνθήκες δεν διευκρινίστηκαν ποτέ. Τα έγγραφα που δημοσιεύονται από το FBI είναι από τα πιο συχνά προσβάσιμα στον ιστότοπο του FBI (https://vault.fbi.gov/the-finders/the-finders).
Όλα αυτά τα παραδείγματα δείχνουν ότι το ενδιαφέρον του κοινού για αυτά τα θέματα φαίνεται να είναι ευθέως ανάλογο με το συμφέρον της επικρατούσας τάσης να υπονομεύσει αυτό το συμφέρον όσο το δυνατόν περισσότερο. Μέχρι στιγμής, το κοινό κερδίζει αυτή τη διελκυστίνδα. Η ταινία "Sound of Freedom" είναι μια επιτυχία κόντρα στον αντίθετο άνεμο των μέσων ενημέρωσης (ή μήπως εξαιτίας;)
. Μια ταινία που χρηματοδοτείται από δωρεές από μια ανεξάρτητη εταιρεία παραγωγής επισκιάζει τις παραγωγές του Χόλλυγουντ. Και αυτό με μια ταινία που είναι περισσότερο ντοκυμαντέρ και διαφώτιση παρά ταινία μεγάλου μήκους.
Αυτός είναι ένας άλλος λόγος για τον οποίο η ταινία αποτελεί προσβολή για τα καθιερωμένα μέσα ενημέρωσης και τα στούντιο του Χόλλυγουντ. Οι φύλακες της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας πέρασαν τη μέρα τους και κανένα καρτέλ σιωπής δεν μπορεί να σώσει τη δύναμή τους.
Το Sound of Freedom δεν είναι απλώς μια κλήση αφύπνισης την κατάλληλη στιγμή με ένα από τα πιο δύσκολα θέματα με το οποίο μπορείτε να καταπιαστείτε. Κατευθύνει την προσοχή μακριά από τον κινηματογράφο που περνάς την ώρα σου μαζί με ποπ κορν σε ένα θέμα από τον πραγματικό, συχνά όχι τόσο όμορφο κόσμο. Μοιάζει σαν ο θεατής, ο οποίος βομβαρδίζεται με το ένα woke σήκουελ μετά το άλλο εδώ και χρόνια στο λάκκο της ρηχής ψυχαγωγίας, κάποια στιγμή να πηδάει επάνω και να αναφωνεί με αηδία: Εντάξει, μπούχτησα! Και τώρα δώστε μου λίγη αλήθεια!
„Just gimme me some truth.“ («Απλά δώστε μου κάποια αλήθεια»).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγαπητοὺς ἀναγνῶστες μας, ὅτι σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐμπεριέχουν προσβλητικοὺς χαρακτηρισμούς, διαφημίζουν κόμματα ἢ εἶναι γραμμένα μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες (γκρήκλις), θὰ διαγράφωνται ἄνευ προειδοποιήσεως!