Σίγουρα ὁ θυμὸς εἶναι ἕνα ἀπὸ τὸ πιὸ ἀρνητικά, τὰ πιὸ ἐπικίνδυνα ἀνθρώπινα συναισθήματα. Καλύτερα νὰ τὸν ὀνομάσουμε ψυχικὴ κατάσταση, ὅπου παραγκωνίζεται ἡ λογική, περισσότερο ἢ λιγότερο. Ἂν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει κάνει ἐσωτερικὸ ἀγῶνα γιὰ νὰ τὸν τιθασεύσει, μπορεῖ νὰ ὁδηγηθεῖ σὲ ἐπικίνδυνες ἀτραπούς, μὲ ἄλλα λόγια σὲ καταστροφικὲς πράξεις ἐναντίον ἄλλων, συνεπῶς καὶ τοῦ ἑαυτοῦ τοῦ, ποὺ σὲ κατάσταση νηφαλιότητας δὲ θὰ τὶς ἀπέφευγε.
«Μακάριοι οἱ πραεῖς...», εἶπε ὁ Χριστὸς στὴν ἐπὶ τοῦ ὄρους Ὁμιλία, «...ὅτι αὐτοὶ κληρονομήσουσι τὴν γῆν». Μᾶς δήλωσε ὁ Χριστὸς ὅτι ὅποιοι ἔχουν ὑπερβεῖ τὸ εὐέξαπτο καὶ θυμῶδες μέρος τοῦ εἶναι τοὺς εἶναι Μακάριοι, “ἔχουν μεταβεῖ στὴ νῆσο τῶν Μακάρων” , ὅπως θὰ τὸ ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες.
Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαίος, ποὺ κατέγραψε τὴν ἐπὶ τοῦ ὄρους Ὁμιλία, χρησιμοποιεῖ τὴν ἴδια ἀκριβῶς λέξη/έννοια, καταδεικνύοντας τὴν αλληλοπεριχώρηση Ελληνισμού-Χριστιανισμού. Καὶ δὲν εἶναι τὸ μόνο σημεῖο στὴν Καινὴ Διαθήκη, στὸ ὁποῖο καταγράφεται αὐτὴ ἡ αλληλοπεριχώρηση.
Δηλώνει κάτι ἀκόμα πιὸ μεγαλειῶδες αὐτὴ ἡ ρήση τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ἡ γῆ θὰ ἀνήκει (κληρονομήσουσι) στοὺς πράους.. Δηλαδὴ θὰ ἔρθει ὥρα ποὺ τὴ γῆ θὰ τὴν κατοικοῦν πρᾶοι, αὐτοὶ ποὺ δὲν ἔχουν καμία ἐσωτερικὴ ἐπαφὴ μὲ διαπροσωπικές, ἄρα καὶ διασυλλογικές ἔριδες. Ἡ γῆ θὰ ἀνήκει στοὺς “μακάριους πραείς”. Πὼς ἀλλιῶς θὰ μποροῦσε νὰ πραγματωθεῖ τὸ “Ἐπὶ γῆς εἰρήνη...”;
Ὁ Ἡράκλειτος ἀπὸ πολλοὺς θεωρεῖται ὁ πρὸ Χριστοῦ Χριστιανός, ἐπειδὴ πολλὰ ἀπὸ τὰ ἀποφθέγματα τοῦ εἶναι σὰν νὰ τὰ ἔχει ἐκφέρει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὄχι ὡς ἐξωτερικὴ λεκτικὴ φόρμα, ἀλλὰ ὡς βαθύτερο νόημα καὶ σημασία.
“Πατὴρ πάντων πόλεμος” εἶπε ὁ Ἡράκλειτος. Ὅμως πολλοὶ ἔχουν παρερμηνεύσει τὴ φράση αὐτὴ εἴτε ἀπὸ ἄγνοια εἴτε γιατὶ ἐπιδιώκουν νὰ προσδώσουν ἕνα μανδύα χρησιμότητας, ἴσως καὶ ἠθικῆς στοὺς πολέμους. Ὅμως τὸ “πατὴρ πάντων πόλεμος” τοῦ Ἡράκλειτου ἔχει τὴν ἔννοια ὅτι ἡ σύνθεση ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὴ διαπάλη τῶν ἀντιθέτων εἶναι αὐτὴ ποὺ ἐξελίσσει τὴ δημιουργία.
Θὰ μποροῦσε αὐτὴ ἡ πρόταση νὰ ἀποτελεῖ μία Ἀρχὴ τῆς φυσικῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀτομικῆς Ἠθικῆς, κατ' ἐπέκταση καὶ τῆς συλλογικής/κοινωνικής. Τὸν Ἠθικὸ ἄνθρωπο θὰ τὸν γεννήσει ἡ διαπάλη τῶν ἀντιθέτων μέσα τοῦ. Αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε Φῶς μὲ αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε σκότος.
Ἠθικὸς ἄνθρωπος εἶναι αὐτὸς ποὺ δίνει αὐτὸν τὸν ἀγῶνα καὶ ποὺ ἐπιτρέπει στὸ Φῶς μέσα τοῦ νὰ νικάει καὶ νὰ τὸν ὁδηγεῖ στὴν Πνευματικὴ ἀνέλιξη τοῦ.
Σταματῶ ἐδῶ τὰ εἰσαγωγικὰ γιὰ τὸ θυμό, γιατὶ δὲν εἶναι τὸ θέμα ὁ θυμός, ἀλλὰ “ ὁ ἱερὸς θυμὸς” ὡς αἰτία συνέγερσης τῶν Ἑλλήνων. Ποιὸς εἶναι, λοιπόν, αὐτὸς ἱερὸς θυμός, αὐτὸς ποὺ ὄχι μόνον ἐπιτρέπεται , ἀλλὰ ἀντίθετα ἀνήκει ἐπίπεδο τῆς ἱερότητας; Εἶναι ὁ θυμὸς ποὺ γεννιέται μέσα στὸν ἄνθρωπο ὅταν βλέπει νὰ βεβηλώνεται καὶ νὰ καταστρέφεται ο,τι εἶναι ἱερό, διαχρονικά.
Αὐτὸν τὸν ἱερὸ θυμὸ μᾶς τὸν κατέδειξε περίτρανα ὁ Χριστός, τὸ ἀπόλυτο πρότυπο γιὰ κάθε ἄνθρωπο ποὺ θέλει μέσα τοῦ νῖκες γιὰ τὸ Φῶς καὶ ὄχι γιὰ τὸ σκοτάδι. Αὐτός, τὸ ἀνυπέρβλητο πρότυπο τῆς πραότητος, ὑπῆρξαν φορὲς ποὺ θύμωσε; 'ναι, προσωπικὰ θυμᾶμαι δύο. Ὅταν ἔφτιαξε φραγγέλιο καὶ ἔδιωξε τοὺς ἐμπόρους καὶ τοὺς “χρηματιστὲς” τῆς ἐποχῆς ἀπὸ τὸ Ναό, στὴν Ἱερουσαλήμ. Φανταστείτε τὴν παρακάτω εἰκόνα καὶ πόσο θυμὸ φανερώνει:
“καὶ ποιήσας φραγέλλιον ἐκ σχοινίων πάντας ἐξέβαλεν ἐκ τοῦ ἱεροῦ, τὰ τε πρόβατα καὶ τοὺς βόας, καὶ τῶν κολλυβιστῶν ἐξέχεε τὸ κέρμα καὶ τὰς τραπέζας ἀνέστρεψε”(Ιωαν.2,15)
Ἐπειδὴ ὅμως ὅ,τι ἔπραττε ὁ Χριστὸς ἦταν “μάθημα ἒς ἀεὶ” καὶ εἶχε ἐπέκταση στὸ χρόνο καὶ συνεπῶς στοὺς ἀνθρώπους ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, αὐτὸς ὁ θυμὸς Τοῦ σημαίνει:
“Προσέξτε βέβηλοι , μὴ βεβηλώνεται τὸ Ναό...”, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἕνα κτίσμα/ναός, ἀλλὰ καὶ ὁ άνθρωπος/ναός καὶ ἡ ἀνθρώπινη συλλογικότητα/ναός καὶ ἡ γη/ναός “...γιατὶ σᾶς περιμένει φραγγέλιο καὶ ἐκδίωξη ἀπὸ αὐτὸ ποὺ δὲν εἶστε διατεθειμένοι νὰ σεβαστείτε”!
Ἐπίσης θύμωσε ἐναντίον τοῦ σκότους, ποὺ προσωποποιεῖται ἀπὸ τὸν ἀποκαλούμενο Διάβολο, ὅταν στὸν Τελευταῖο Πειρασμό, αὐτὸς Τοῦ πρότεινε: “προσκύνησε μὲ καὶ ἐγὼ θὰ σοῦ χαρίσω ὅλα τὰ τὰ βασίλεια τῆς γῆς, τὰ πλούτη τοὺς καὶ τὴ δόξα τοὺς” . Καὶ ὁ Χριστὸς τοῦ ἀπάντησε: “Ὕπαγε ὀπίσω μοῦ Σατανᾶ...”! Αὐτὴ ἡ ἀπάντηση εἶναι πλήρης ἱεροῦ θυμοῦ. Στὴν τότε ἐποχὴ τὸ “ὕπαγε ὀπίσω μοῦ” ἦταν ἄκρως ὑποτιμητικό, κανονικὴ ριπὴ ἐξευτελισμοῦ.
Καὶ βέβαια σήμαινε ὅτι ἐσὺ δὲν ἔχεις θέση δίπλα μοῦ. Δὲν εἶσαι ὅμοιος μὲ μένα. Ἡ θέση σοῦ εἶναι θέση ἀδυναμίας, ἐγὼ εἶμαι ὁ δυνατός, ἐγὼ πηγαίνω μπροστὰ κι' ἐσένα σὲ διατάζω (προστακτικὴ τὸ “ὕπαγε”) νὰ εἶσαι πάντα πίσω μοῦ, σὲ θέση ὄχι ἰσότητας ἀλλὰ ἀδυναμίας ὡς πρὸς ἐμένα.
Σήμερα δυστυχῶς, ἀκόμα καὶ στὴν Ἑλλάδα, δίνει καὶ παίρνει ὁ Ἐωσφορισμός, ἡ Σατανολατρεία, ἡ ὁποία καλλιεργεῖται πολὺ ἔντεχνα καὶ «βαθμιαῖα» μέσα στὶς γνωστὲς μυστικὲς λέσχες, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ τύποι καὶ πρακτικὰ μαγείας.
Ὅσοι, γιὰ λίγη πρόσκαιρη δόξα ἢ χρῆμα, (ἢ φθόνο γιὰ τὸν συνάνθρωπο!) ἔχετε πουλήσει τὴν ψυχή σας στὸ Διάβολο, δὲν ἔχετε καταλάβει στὸ ἐλάχιστο ποιός εἶναι ὁ Δυνατὸς καὶ ποιός «καπνοῦ σκιά». Ὁπότε, ὅταν ἀκούσετε κι ἐσεῖς τὸ «ὕπαγε ὀπίσω μου...» μὴν ἐκπλαγῆτε. Ἦταν σαφὴς ὁ Χριστὸς πρὸς τὸν ἀρχηγό σας, ἄρα προειδοποίησε κι ἐσᾶς, τοὺς ἀκολούθους του.
Κι ἂν συνδυάσουμε τοὺς δύο «ἱεροὺς θυμοὺς» τοῦ Χριστοῦ καὶ διακρίνουμε τὸ πηχτὸ σκοτάδι καὶ τὴν ἀνυπόφορη δυσῳδία ἀπὸ τὴν σήψη, στὴν ὁποία βρίσκεται τὸ δαιμονοκρατούμενο κομμάτι τῆς ἀνθρωπότητος, τότε διαπιστώνουμε ὅτι ὁ Χριστός, διαχρονικῶς, τοὺς δίνει τὴν ἐντολή:
«Ὑπάγετε...»! Πηγαίνετε... στοὺς σκουπιδότοπους τοῦ Σύμπαντος, στὴν Γέεννα τοῦ πυρός! (Γέεννα ὀνομαζόταν ὁ τόπος ὅπου οἱ Ἱεροσολυμίτες κατέστρεφαν τὰ σκουπίδια τους, προφανῶς βάζοντάς τους φωτιά), γιατὶ ἔχετε βεβηλώσει ὁ,τιδήποτε εἶναι ἱερὸ στὴν γῆ αὐτή.
Τοὺς τὸ εἶπε καὶ ἀλλοιῶς:
«πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται.» (Ματθ.7,19)
Ἡ Δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι ἐκδίκηση, ἀλλὰ εἶναι σὲ ἐφαρμογὴ ὁ θεμελιώδης Νόμος τοῦ Σύμπαντος ὅτι «κάθε αἰτία ἔχει τὸ ἀνάλογο ἀποτέλεσμα». Οἱ Εωσφοριστές κάθε βαθμοῦ θὰ λάβουν τὸ ἀποτέλεσμα τῶν αἰτίων/ἐπιλογῶν τους, γιὰ τὸ ὁποῖο ἔχουν προειδοποιηθεῖ μὲ πλήρη σαφήνεια. Καὶ ἂν δὲν μετανοήσουν σημαίνει ὅτι κράτησαν τὴν ἐπιλογή τους μέχρι τοῦ τέλους τους...!
Τώρα ὡς Ἕλληνες, καὶ ὄχι μόνον ὡς Χριστιανοί, ἂς πᾶμε λίγο πιὸ πίσω στοὺς ἀρχαίους προγόνους μᾶς γιὰ νὰ δοῦμε τί θεωροῦσαν ἐκεῖνοι ὡς ἱερό, γιατὶ τὸ ἀληθινὰ ἱερὸ εἶναι διαχρονικὸ καὶ πανανθρώπινο.
Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι τὸ θέμα τοῦ Β΄ μέρους. Σταματῶ ἐδῶ τὸ Α΄ μέρος, ἐπειδὴ γι' ἀλλοῦ ξεκίνησα καὶ ἀλλοῦ μὲ πῆγε ἡ ροὴ τῆς σκέψης καθὼς ἔγραφα καὶ μακρυγόρησα. Ἀναγκάστηκα, ὡς ἐκ τούτου, νὰ κόψω τὸ ἄρθρο σὲ τρία μέρη. Στὸ Γ΄ μέρος θὰ ἐπικεντρωθοῦμε στὸ κυρίως θέμα, ὅπως ἐκφράζεται στὸν τίτλο.
Κατερίνα Χατζηθεοδώρου
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή