«Δεν χαρακτηρίζαμε ποτέ την φύση «άγρια».
Μόνο οι λευκοί άνθρωποι βλέπουν την φύση ως «άγρια».
Για εμάς η φύση ήταν ήρεμη και νιώθαμε ευλογημένοι που ζούσαμε μέσα σε αυτή.
Η γνώση ήταν έμφυτη σε όλα τα πράγματα.
Ο κόσμος ήταν μια βιβλιοθήκη και τα βιβλία ήταν οι πέτρες, τα πουλιά και τα ζώα που όλοι μαζί μοιραζόμασταν τις ευλογίες και τα κακά της φύσεως.
Η καρδιά του ανθρώπου που βρίσκεται μακριά από την φύση γίνεται σκληρή.
Η έλλειψη σεβασμού για τα πράγματα που μεγαλώνουν και αναπτύσσονται σύντομα θα οδηγήσει σε έλλειψη σεβασμού στους ανθρώπους.
Η συνεργασία με όλα τα πλάσματα της γης, με το νερό και τον ουρανό ήταν μια πραγματική και ουσιαστική αρχή.
Αυτή η έννοια της ζωής και των σχέσεων έδωσε στην φυλή το προνόμιο να νιώσει την απεριόριστη αγάπη.
Τα μέλη της φυλής γέμιζαν από την χαρά και το μυστήριο της ζωής.»
Luther Standing Bear
(December 1868 – February 20, 1939) Oglala Lakota chief
Από Ιoannis Fronimakis
https://proskynitis.blogspot.com/2021/05/blog-post_83.html
πράγματι έτσι είναι!...
ΑπάντησηΔιαγραφήθα σας πω μια πραγματική ιστορία για να δείτε τί σπουδαία και σοφή που είναι η φύση και πόσα πολλά μπορεί να μας διδάξει, άμα την παρατηρούμε.
ήταν ένας κήπος με διάφορα δέντρα και φυτά, πάντοτε περιποιημένος, και από αυτό χαιρόταν κι ο ίδιος και το έδειχνε όταν ομόρφαινε τους ζεστούς μήνες.
μέσα σε αυτά τα δέντρα, ήταν και μια λεμονίτσα που όλο πάλευε να σταθεί μέσα στον κήπο. οι άνθρωποι που είχαν τον κήπο πάσχιζαν κι αυτοί να την βοηθήσουν, αλλά μάταια. σκέφτηκαν, λοιπόν, ότι θα χρειαστεί μια ενίσχυση. δυστυχώς, αυτοί η ενίσχυση της έκανε κακό, τραυματίζοντάς της τον λεπτό της τον κορμό και σχίζοντάς τον στη μέση.
τί να κάνουν τώρα; την πότιζαν, την ξαναπότιζαν, τίποτε. εκείνη έμενε αδύναμη, με ένα μεγάλο τραύμα να την πονά.
σκέφτηκαν ότι δεν θα ζήσει και θα πρέπει να την κόψουν.
ένα από τα μέλη της οικογένειας, τους παρακάλεσε να την αφήσουν να ζήσει όσο καιρό έχει. κι έτσι κι έγινε.
πέρασαν εφτά χρόνια, με τα ποτίσματά της, που και που με ένα χάδι στον πονεμένο της κορμό, η λεμονίτσα ζούσε, χωρίς να μπορεί να δώσει ανθάκια και καρπούς. η συζήτηση, βέβαια, που και που επανερχόταν. "να την κόψουμε", "θα βάλουμε περισσότερα βότανα στη θέση της" "όχι, είναι δικιά μου".
πέρσι, εντελώς απρόσμενα, έκανε το πρώτο της λεμονάκι. και φέτος άνθισε και δείχνει να πηγαίνει αρκετά καλά. το πιο θαυμάσιο από όλα, δεν είναι που έκανε καρπό, γιατί την αγαπούν ούτως ή άλλως, επειδή υπάρχει. το πιο θαυμάσιο είναι ότι ο κορμός της μπόρεσε και έκλεισε τελείως τη βαθιά πληγή και στο σημείο υπάρχει μόνο μια ανομοιόμορφη επιφάνεια, που μαρτυρά τον αγώνα της για επιβίωση.