Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΥΡΚΑΓΙΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΕΑ ΠΟΥ ΕΞΕΛΙΘΗΚΕ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΔΡΑΜΑ - 22 ΙΟΥΛΙΟΥ 1998

Μία από τις μάστιγες που πλήττει τις τελευταίες δεκαετίες την Ελλάδα κάθε καλοκαίρι είναι οι δασικές πυρκαγιές. Η πληγή αυτή χρόνο με το χρόνο ολοένα γιγαντώνεται με αποτέλεσμα σε μερικά χρόνια οι τεράστιες εκτάσεις δασών που καλύπτουν την χώρα μας να αποτελέσουν παρελθόν ή ακόμη και να πάρουν την θέση τους σε κάποιο μουσείο φυσικής ιστορίας σαν τα ομοιώματα των εξαφανισμένων ζώων. Πιο συγκεκριμένα, σε μία πρόχειρη έρευνα που έκανα για τον Ν. Αττικής διαπίστωσα ότι από το 1990 έως και σήμερα οι δασικές πυρκαγιές έχουν αποτεφρώσει, ούτε λίγο ούτε πολύ, το 60% της συνολικής δασικής έκτασης του νομού ! Με άλλα λόγια μέσα σε μία γενιά καταστράφηκε ο δασικός πλούτος που για να δημιουργηθεί χρειάστηκε τουλάχιστον μιάμιση γενιά, εάν ήταν πευκοδάσος και κατ’ ελάχιστον τρεις γενιές, εάν ήταν ελατοδάσος και εάν συνεχίσουμε με αυτό το ρυθμό είναι ζήτημα εάν τα τρισέγγονα μας κατορθώσουν να βρουν έστω και ένα μικρό δεντράκι στο λεκανοπέδιο. 

Οι πυρκαγιές εκτός από την καταστροφή των δασών και την μεγάλη οικονομική ζημιά που προκαλούν έχουν και μία άλλη σημαντική παράμετρο: Την απώλεια ανθρώπινων ζωών. Και ναι μεν οι πυρκαγιές στην Ηλεία το 2007 με 67 νεκρούς καθώς και στο Μάτι το 2018 με 102 νεκρούς αποτελούν τον χειρότερο απολογισμό για την χώρα μας, εντούτοις υπάρχει και μία άλλη πυρκαγιά με θύματα η οποία συνέβη πολύ πριν από τις προηγούμενες και στις νέες γενιές είναι εν πολλοίς άγνωστη. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να γυρίσουμε 24 χρόνια πίσω ακριβώς τέτοια μέρα.

Η Τετάρτη 22 Ιουλίου 1998 σύμφωνα με τον χάρτη της Πολιτικής Προστασίας είχε πολύ υψηλό κίνδυνο εκδήλωσης πυρκαγιάς (Επίπεδο 4) σε αρκετά σημεία της χώρας λόγω των υψηλών θερμοκρασιών και των ισχυρών ανέμων που επικρατούσαν. Μέσα σε αυτές τις περιοχές βρισκόταν και η Αττική κι όπως ήταν αναμενόμενο η Πυροσβεστική Υπηρεσία και οι Δήμοι βρισκόντουσαν σε επιφυλακή. Όλα κυλούσαν ομαλά όταν στις 13:30 πυκνοί καπνοί αρχίζουν να σκοτεινιάζουν τον Αττικό Ουρανό. Το νέο διαδίδεται σαν αστραπή : Ο Υμηττός φλέγεται…  

Η φωτιά εξαιτίας των θυελλωδών ανέμων, του καύσωνα και της χαμηλής υγρασίας πήρε γρήγορα ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Μέσα σε λιγότερο από μία ώρα δημιουργήθηκαν τρία ενεργά μέτωπα:  ένα (1) στον Προφήτη Ηλία, ένα (1) στην Άνω Ηλιούπολη και ένα (1) στον Καρέα. Άμεσα η Πυροσβεστική ρίχνεται στη μάχη με τις φλόγες. Είκοσι (20) οχήματα με εκατό (100) άνδρες κλιμάκια των δήμων με υδροφόρες, εθελοντές αλλά και απλοί πολίτες δίνουν μία άνιση μάχη, ενώ το έργο τους υποστηρίζεται με πέντε (5) αεροσκάφη τύπου Κανανταίρ. 

Κι ενώ η μάχη μαίνεται στον Προφήτη Ηλία και την Άνω Ηλιούπολη, λίγα χιλιόμετρα μακριά κοντά στην Ι.Μ. Αγ, Ιωάννη Καρέα γράφεται η πιο σκληρή πράξη του δράματος : Τρεις (3) πυροσβέστες και ένας (1) εθελοντής ενώ έσβηναν την φωτιά στην πλαγιά, ο άνεμος άλλαξε κατεύθυνση και ένα μέτωπο φωτιάς τους κύκλωσε από πίσω. Όταν αντιλήφθηκαν τι συνέβη έτρεξαν για να σωθούν, αλλά οι φλόγες πρόλαβαν και τους απανθράκωσαν. Η πληροφορία διαβιβάζεται μέσω των ασυρμάτων και αρκετοί πυροσβέστες σπεύδουν άμεσα στο σημείο. Το θέαμα που αντικρίζουν είναι φριχτό: Δυο (2) από τους πυροσβέστες βρέθηκαν σχεδόν αγκαλιασμένοι κοντά σε ένα βράχο, είκοσι (20) μέτρα πιο πάνω ξαπλωμένος ο τρίτος, και ο εθελοντής του Δήμου βρέθηκε λίγο μακρύτερα. Επάνω στο δρόμο βρισκόταν το πυροσβεστικό τους όχημα τυλιγμένο στις φλόγες, χωρίς σταγόνα νερό… 

Μετά το θλιβερό αυτό γεγονός τα πυροσβεστικά πληρώματα πεισμώνουν και πέφτουν με τα μούτρα στην κατάσβεση της φωτιάς. Ύστερα από πολύ ώρα οι φλόγες σκαρφαλώνουν στις κεραίες και μη έχοντας άλλη καύσιμη ύλη τίθενται υπό έλεγχο και σβήνουν. Η φωτιά πρόλαβε να κάψει 30.000 στρέμματα δάσους και να πάρει μαζί της τέσσερις (4) γενναίους ανθρώπους: Τον Αρχιπυροσβέστη Δημήτριο Μαλούκο (47 ετών), τον Αρχιπυροσβέστη Θεμιστοκλή Μαυραειδή (41 ετών), τον Πυροσβέστη Αλέξανδρο Διαβολή (26 ετών) και τον Εθελοντή Πυροσβέστη Δημήτριο Καραμολέγκο (20 ετών). Τον Ιούλιο του 2000 ανεγέρθηκε στο σημείο που έπεσαν ένα μνημείο που να θυμίζει σε όλους τον ηρωισμό αυτών των ανδρών, οι οποίοι έπεσαν στον βωμό του καθήκοντος. Από τότε κάθε χρόνο τον Ιούλιο μήνα τελείται επιμνημόσυνη δέηση για την ανάπαυση των ψυχών τους. Είθε το παράδειγμα τους να εμπνεύσει και εμάς.

ΥΓ: Στην 3η μου πεζοπορική εξόρμηση στον Υμηττό ξεκίνησα από την Ι.Μ. Αγ. Ιωάννη Καρέα με κατεύθυνση προς την Βούλα. Μόλις πέρασα από αυτό το σημείο σταμάτησα και στάθηκα μπροστά στο μνημείο φέρνοντας στο νου μου την αυτοθυσία αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι έδωσαν την ζωή τους για να περισώσουν ότι ήταν δυνατόν από το υπέροχο πευκοδάσος του Υμηττού, έτσι ώστε να μπορούμε εμείς σήμερα αμέριμνοι να περπατάμε σε αυτό. Συγκινήθηκα, είπα μέσα μου σιωπηρά ένα μεγάλο ευχαριστώ και κατόπιν συνέχισα την πορεία μου. Καθοδόν μου ερχόντουσαν στο νου τα λόγια που ήταν χαραγμένα στο κάτω μέρος του μνημείου:

«Διαβάτη στάσου και προσκύνησε

Στη μνήμη εκείνων, που έφυγαν,

για τη ζωή αυτού του δάσους

για τη ζωή την δική μας

για τη ζωή των παιδιών μας…»

Πηγες: www.vyronasnews.gr