ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Η ηρεμία πριν τον εμφύλιο πόλεμο – και εδώ; Το κράτος υποχωρεί μπροστά σε μια νέα εξουσί

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 5 ΙΟΥΛΙΟΥ 2023

 

Ένα άρθρο επισκεπτών από τον Roger Letsch

Η φράση «δικό τους το φταίξιμο» διατρέχει σαν κόκκινη κλωστή το γερμανικό ρεπορτάζ για τη βία που εξελίσσεται στη Γαλλία.

 

Συχνά επισημαίνεται ότι υπάρχει έλλειψη δίκαιης συμμετοχής και ίσων ευκαιριών στη γαλλική κοινωνία. Γίνεται επίσης πολύς λόγος για τις κοινωνικές διακρίσεις και τον ρατσισμό. Με άλλα λόγια, οι πολιτικοί ευθύνονται για την αποτυχία επίλυσης των προβλημάτων των ανθρώπων, όπως έγραψε επίσης το ZDFheute στο Twitter (https://twitter.com/ZDFheute/status/1674828629061124115):

«Κατά τη διάρκεια των ταραχών στη #Γαλλία, εκατοντάδες οχήματα πυρπολήθηκαν και εκατοντάδες άνθρωποι συνελήφθησαν. Υπάρχουν επίσης άλυτα προβλήματα, όπως η κοινωνική μειονεξία και ο #Ρατσισμός, που σπρώχνουν πίσω στην επιφάνεια με πλήρη ισχύ».

Για την Georgine Kellermann (https://twitter.com/arminpetschner/status/1675228950539251714), το 'enfant terrible' της υπηρεσίας, το γαλλικό κράτος έβαλε τους μετανάστες σε banlieus (*) και τους «άφησε στην τύχη τους». Για ορισμένους, αυτό θα σήμαινε τη δυνατότητα να αποφασίζουν ελεύθερα και για τον εαυτό τους. Για όλους τους οπαδούς του κρατισμού, για τους οποίους το κράτος είναι υπεύθυνο για τα πάντα, το άτομο για το τίποτα, αυτό είναι ένα θανάσιμο αμάρτημα:

«Προφανώς δεν έχουν ιδέα. Στη Γαλλία, είναι κυρίως άνθρωποι από τις πρώην αποικίες. Οι πρόγονοί τους έπρεπε να πάνε στη Γαλλία επειδή είχαν εργαστεί για τους Γάλλους, για παράδειγμα. Και μετά τους έβαλαν στα προάστια και τους άφησαν στην τύχη τους».

Παραδόξως, τα πράγματα δεν πάνε καλύτερα στη Γερμανία, όπου το κράτος «βοηθάει» σε όλες τις πτυχές της ζωής των μεταναστών, όπως θα δούμε.

Φυσικά, μπορεί κανείς να επιστρέψει στη Γαλλία της δεκαετίας του 1950 και να διαμαρτυρηθεί για την γκετοποίηση και την έλλειψη αποδοχής των αλγερινών μεταναστών. Αλλά αυτό συνέβη πολύ καιρό πριν και εξηγεί το πολύ ένα μικρό μέρος του προβλήματος. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι οι ταραχές ως αποτέλεσμα της δολοφονίας ενός νεαρού άνδρα από έναν γάλλο αστυνομικό εξαπλώθηκαν στο Βέλγιο (https://www.vrt.be/vrtnws/de/2023/06/30/unruhen-in-frankreich-greifen-auf-bruessel-ueber-unruhige-nacht/), αν και οι Βέλγοι δεν είχαν καμμία σχέση με το θέμα, δεν μπορεί να εξηγηθεί με αυτόν τον τρόπο.

Η Γαλλία βιώνει μια «στιγμή Τζωρτζ Φλόϋντ» και όσο τρομακτικά και αποφευκταία ήταν τα γεγονότα στη Μινεάπολη και το Παρίσι, η βία που εξαπολύθηκε δεν έχει καμμία σχέση με την έλλειψη κοινωνικής συμμετοχής ή την κοινωνική αδικία. Αντίθετα, εντελώς διαφορετικές και ασυμβίβαστες ιδέες συγκρούονται ως προς το πώς πρέπει να οργανωθεί και να σχεδιαστεί η κοινωνία στις ΗΠΑ (2020) ή στη Γαλλία (2023) και ποιος οφείλει τι σε ποιον και για ποιο λόγο. Όποιος καταλάβει την εξουσία με αυτόν τον τρόπο δεν αναζητά δικαιοσύνη, αλλά θέλει να κάνει λεία. Είναι η βίαιη σύγκρουση των συστημάτων αξιών μέσα σε πρώην σταθερά κράτη και, επομένως, εξ ορισμού, εμφύλιοι πόλεμοι.

Ειρήνη στην εποχή μας

Στο Παρίσι, τη Μασσαλία ή τη Νίκαια, οι στρατιώτες του Προφήτη συναντούν μια αβοήθητη, αλλά σε μεγάλο βαθμό αλώβητη γαλλική κεντρική εξουσία. Κατά τη γνώμη μου, υπάρχει επίσης εμφύλιος πόλεμος στο Βερολίνο, το Μάνχαϊμ ή το Ντύσσελντορφ, αλλά εκεί τα εδαφικά κέρδη επιτυγχάνονται κυρίως (ακόμα) μέσω διαπραγματεύσεων. Αυτό φαίνεται πιο ειρηνικό, αλλά μακροπρόθεσμα οδηγεί στα ίδια αποτελέσματα: την υποχώρηση ενός κρατικού συστήματος και την εγκαθίδρυση μιας νέας εξουσίας. Στη Γαλλία, αυτό μπορεί ήδη να φανεί σε όλους τους τομείς, στη Γερμανία η απόσυρση πραγματοποιείται ως παραίτηση από κυριαρχικά δικαιώματα «για χάρη της ειρήνης». Στη Γαλλία, ωστόσο, με το εξαιρετικά ιεραρχικό προεδρικό σύστημα, ο αριθμός των νεκρών είναι υψηλότερος, επειδή υπάρχει μια κεντρική εξουσία που αντιτίθεται στην κατάληψη της εξουσίας, έχει τα μέσα να το πράξει και το χρησιμοποιεί.

Στην ιδανική περίπτωση, αυτή η «κεντρική εξουσία» θα ήταν ο νόμος, αλλά επειδή αγνοείται, χρησιμοποιείται βία. Το πρόβλημα είναι ότι οι νόμοι χρειάζονται μια ομοιογενή σφαίρα δράσης στην οποία λειτουργούν ως αυτονόητη και σπάνια πρέπει να επιβληθούν. Εάν αυτή η σφαίρα επιρροής διαβρωθεί τόσο γρήγορα όσο στη Γερμανία, το κοινωνικό κόστος της επιβολής θα αυξηθεί τόσο πολύ ώστε να καταστεί μη βιώσιμο.

Η εκπομπή του ARD "Kontraste", για παράδειγμα, ανέφερε με υπερηφάνεια ότι ήταν η μόνη ομάδα μέσων ενημέρωσης που έστειλε έναν "ενσωματωμένο δημοσιογράφο" από το Duisburg στην "ειρηνευτική συμφωνία" μεταξύ των εκτεταμένων οικογενειών της Συρίας και του Λιβάνου. «Ήμασταν εκεί», λένε. Φυσικά, όχι στις πραγματικές διαπραγματεύσεις, τα μέρη δεν σκύβουν σε αυτό. Αλλά μια γερμανική φωτογραφική μηχανή είχε τη δυνατότητα να λάβει μέρος στη φωτογράφιση με την ευκαιρία της «διακήρυξης της ειρήνης». Ως επισκέπτης στη χώρα σας.

Οι μαζικές ταραχές είναι στην ημερήσια διάταξη εδώ και αρκετά χρόνια, όχι μόνο στην περιοχή του Ρουρ, και ακόμα κι αν οι παραφράσεις συχνά μιλούν για «νέους» ή «θυμωμένους» άνδρες, το μέγεθος των εμπλεκόμενων ομάδων συνήθως αποδεικνύει με ποιον έχετε να κάνετε. Επίσης, το αξίωμα του "ειρηνοδίκη" που αναφέρεται στις εκθέσεις δεν αποτελεί έννοια στην απονομή της δικαιοσύνης μας. Ποιος διορίζει τέτοιους «δικαστές», πώς προκύπτουν οι κρίσεις τους; Υπάρχουν προσφυγές; Εν προκειμένω, επίσης, από το Ντύσσελντορφ δεν είναι γνωστές οι αμοιβαίες υποχρεώσεις των μερών που απορρέουν από την ειρηνευτική συμφωνία. Μόνο ένα πράγμα είναι βέβαιο: το γερμανικό κράτος και οι νόμοι του δεν έχουν νόημα.

Έχει ήδη παραιτηθεί η Γερμανία;

Ο γερμανικός νόμος εξακολουθεί να ισχύει τυπικά, αλλά αποφεύγει να είναι το κριτήριο για αυτή την ειρήνη μεταξύ «Λιβάνου και Συρίας». Η προσθήκη ότι ζητείται από τις γερμανικές αρχές να διεξαγάγουν περαιτέρω έρευνες παρά την ειρηνευτική συμφωνία είναι συγκαταβατική και μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι ανακριτές δεν θα έχουν καμμία επιθυμία να διαταράξουν την «ειρήνη». Ένα καταστροφικό σήμα, το οποίο, επιφανειακά, οδηγεί στην πραγματικότητα σε περισσότερη «ειρήνη» στις πληγείσες περιοχές. Στα στατιστικά στοιχεία! Παίζουν με τους νέους κανόνες και δεν εμπλέκουν πλέον την αστυνομία, κάτι που θα έπρεπε να είναι καλό μόνο για τους θεματοφύλακες του νόμου, οι οποίοι αγωνίζονται από την άποψη του προσωπικού και της ηθικής. Είναι η ειρήνη του παρατηρητή εξ αποστάσεως.

Η Γαλλία πολεμά, ενώ η Γερμανία έχει ήδη παραιτηθεί και αποδεχθεί ότι οι φατρίες που αγνοούν το νομικό της σύστημα διαπραγματεύονται τους όρους της «ειρήνης» μεταξύ τους. Δημογραφικά, ωστόσο, τα πράγματα δεν φαίνονται καλά για καμμία από τις δύο χώρες, και ακόμη και αν οι αυτόχθονες Γάλλοι και Γερμανοί μπορέσουν να διατηρήσουν τους συρρικνούμενους θύλακές τους για κάποιο χρονικό διάστημα, η οικονομική ύφεση φαίνεται αναπόφευκτη. Αλλά ακόμα κι αν είναι αδύνατο να κοιτάξουμε πέρα από τον ορίζοντα γεγονότων της δημογραφικής «Μεγάλης Έκρηξης», αυτή η μείωση θα μπορούσε επίσης να αποτύχει να υλοποιηθεί.

Εξάλλου, δεν ήταν οι μετανάστες που πρώτοι αμφισβήτησαν και αγνόησαν τους πολιτιστικούς κανόνες και τις παραδόσεις, ήταν οι ίδιοι οι Γάλλοι και οι Γερμανοί. Αν αποδειχθεί εγκαίρως ότι ήταν ακριβώς οι περιφρονημένες παραδόσεις τους που κατέστησαν δυνατή την ευημερία στην Ευρώπη, οι «νέοι» Γάλλοι και Γερμανοί μπορεί να αποφύγουν να καταστρέψουν τα πάντα. Η προοπτική ότι, τουλάχιστον στη Γερμανία, όλοι οι πολιτικοί θέλουν αυτό να αποτελέσει τη λυδία λίθο δεν είναι μια ωραία σκέψη.

 

(*) banlieu: https://en.wikipedia.org/wiki/Banlieue

Στη Γαλλία, ένα banlieue (UK: /bɒnˈljuː/;^[1] Γαλλικά: [bɑ̃ljø] (ακούστε)) είναι ένα προάστιο μιας μεγάλης πόλης, ή όλα τα προάστιά της λαμβάνονται συλλογικά. Τα banlieues χωρίζονται σε αυτόνομες διοικητικές οντότητες και δεν αποτελούν μέρος της πόλης. Για παράδειγμα, το 80% των κατοίκων της μητροπολιτικής περιοχής του Παρισιού ζουν έξω από την πόλη του Παρισιού. ^[2]

Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1970, ο όρος banlieue έχει πάρει μια ιδιαίτερη χροιά, καθιστώντας μια δημοφιλή λέξη για τα οικονομικά υποβαθμισμένα προάστια που διαθέτουν έργα στέγασης χαμηλού εισοδήματος (HLMs) που φιλοξενούν μεγάλους πληθυσμούς μεταναστών. Οι άνθρωποι ξένης καταγωγής κατοικούν σε αυτό που συχνά ονομάζεται παγίδες φτώχειας. ^[3]

ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ

https://reitschuster.de/post/die-ruhe-vor-dem-buergerkrieg-auch-bei-uns/