Ξέρετε γιατί έχουν επιτυχία τα social media; Γιατί αρέσουν πολύ σε αυτούς που έχουνε μίσος, κόμπλεξ & μιζέρια!

Ξέρετε γιατί έχουν επιτυχία τα 'social media'; 

Γιατί αρέσουν πολύ σε αυτούς που έχουνε μίσος, κόμπλεξ και μιζέρια στην ζωή τους και θέλουν να την διοχετεύσουν και στους άλλους...

Πάντα το κακό θέλει να αυτοπροβληθεί, να αυτοδιαφημιστεί, να μολύνει όσο πιο πολλούς μπορεί. 

Σχόλια και μετά σχόλια στα σχόλια και δώσ'του τα σχόλια και οι κατακρίσεις.

Γι'αυτό και σπάνια θα βρεις ανθρώπους που δεν μένουν στα κακά αυτού του κόσμου, αλλά θα δούνε το καλό· δεν θα μείνουν στο σκοτάδι, αλλά θα δούνε το φως και θα παραμείνουν εκεί.

Είναι σημαντικό νομίζω να μένουμε στα καλά και αυτά να προβάλουμε. Πολλές φορές πέφτουμε στην παγίδα να πολεμούμε το κακό. 

Και το πολεμούμε με τόση μανία και εμμονή, ώστε τελικά μολυνόμαστε και εμείς οι ίδιοι με την βρωμιά, με το σκοτάδι, με την μιζέρια.

Νομίζω ότι δεν χρειάζεται συνεχώς να μιλούμε για όλα τα κακώς κείμενα που γίνονται στον τόπο μας, ή γενικότερα. 

Ο άνθρωπος που είναι ερωτευμένος με κάποιον μιλά συνέχεια για τον ηγαπημένο του, δεν μιλά για αυτούς που δεν είναι ηγαπημένοι του, ή που του κάνανε κακό.

Εάν κι εμείς είμαστε άνθρωποι του Φωτός, της Αλήθειας, του Χριστού γι'αυτά θα μιλάμε. 

Δεν θα νικήσουμε το ψεύδος πολεμώντας το. Θα νικήσουμε το ψεύδος προβάλλοντας την Αλήθεια.

Στα 'social media' υπάρχουν δυστυχώς πολλοί που καθημερινά ελέγχουν το κακό, ελέγχουν τα λάθη των άλλων κτλ. Δι'αυτού του τρόπου όμως δεν προβάλλεται το καλό, το ορθό, το θεάρεστο. 

Μου θυμίζουν κάτι τύπους που πάνε στο γήπεδο και αντί να φωνάζουν συνθήματα υπέρ της ομάδας τους, βρίζουν την αντίπαλη ομάδα. 

Αυτό είναι αρρώστια πνευματική. 

Δεν είναι υγιές το να ασχολούμαστε και να κοινοποιούμε και να αναπαράγουμε κάτι κακό που έχει γίνει. 

Όσο και να βρίζουμε το κακό δεν το θεραπεύουμε, αντιθέτως αμαρτάνουμε κι εμείς. 

Το θέμα είναι να βάλουμε στην ζωή μας την Αλήθεια, την Αγάπη, τον Χριστό. Τότε όλα γίνονται όμορφα. 

Όπως μια αγία γερόντισσα που ρωτήθηκε: "γερόντισσα είδες, γνώρισες στα ταξίδια σου κακούς ανθρώπους, πονηρούς ανθρώπους...". 

Αυτή απάντησε: "όχι παιδάκι μου, όλοι οι άνθρωποι που γνώρισα ήταν καλοί, ούτε ένας κακός". 

Όλους τους έβλεπε καλούς, όλους τους έβλεπε αγαθούς. 

Γιατί; 

Γιατί έχασε τα λογικά της; 

Όχι. 

Διότι όλους τους έβλεπε μέσα από τα μάτια του Χριστού, μέσα από την Αγάπη, μέσα από την ακομπλεξάριστη ελευθερία που προσφέρει η Χάρις του Θεού. 

Δεν έμενε στα λάθη των ανθρώπων, έβλεπε τους ανθρώπους μέσα από την ειρήνη της καρδιάς της που τους χωρούσε όλους...

Και το πιο βαθύ σκοτάδι αλλοιώνεται, φωτίζεται όταν ανάψουμε μια μικρή φλογίτσα...

Το θέμα λοιπόν είναι ν' ανάψουμε την φλογίτσα (με το προσωπικό μας παράδειγμα) όχι να καταδικάζουμε το σκοτάδι...

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

πηγή

"Π α π α φ λ έ σ σ α ς"