Σε όλες τις βαθμίδες εκπαιδεύσεως, δεν αναφέρθηκαν ποτέ, τα πραγματικά αίτια, της δολοφονίας, του μεγαλύτερου μυθοποιού της αρχαιότητας.
Η αρχαιοελληνική-παγανιστική θρησκεία, ήταν εντελώς αταίριαστη και ανάξια, για τους λαμπρούς προγόνους.
Όλες οι κοινωνικές τάξεις υποκύπτουν σταδιακά στην παγκοσμιοποίηση.
Οι σύγχρονοι εωσφοριστές του δωδεκαθέου, κυριαρχούν παντού, με αποτέλεσμα να ελέγχουν κάθε πτυχή της ζωής των σκλαβωμένων Ελλήνων.
Γράφει ο Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος και ο Λάμπρος Κ. Σκόντζος.
Απειράριθμα υπήρξαν τα εγκλήματά της κατά των Ελλήνων. Το πολυποίκιλο αυτό θρησκευτικό μόρφωμα, ήταν η θανατηφόρα νόσος στο σώμα του Ελληνισμού, η οποία τον σκότωνε αργά και σταθερά από το απώτερο παρελθόν, ως την εκπνοή του αρχαίου κόσμου. Δεν ήταν τυχαίο ότι ο αρχαίος Ελληνισμός ξεψυχούσε στους ύστερους χρόνους, μαζί με τη μοιραία θρησκεία του. Είναι ολοφάνερο πως η αρχαία θρησκεία συμπαρέσυρε στον τάφο της και τον Ελληνισμό, μαζί με τον πολιτισμό του και την ιστορία του! Είναι επίσης αποδεδειγμένο περίτρανα πως ο ημιθανής Ελληνισμός διασώθηκε από τον Χριστιανισμό, νεκραναστήθηκε στην κυριολεξία, ενώ η αρχαία θρησκεία εξέπνευσε οριστικά στα πρωτοχριστιανικά χρόνια, κάτω από το βάρος του πρωτογονισμού και των εγκλημάτων της! Όσο και αν προσπαθούν κάποιοι όψιμοι λάτρεις της να την ωραιοποιήσουν και να την παρουσιάσουν ως «λαμπρή θρησκεία», ως «απαύγασμα υψηλού πολιτισμού», ως «τη γενεσιουργό αιτία του πολιτισμικού θαύματος της αρχαίας Ελλάδος», τους είναι αδύνατον να αποσιωπήσουν τον εμφανή πρωτογονισμό της, την απίστευτη δεισιδαιμονία που καλλιεργούσε στο λαό, και το χειρότερο τα απειράριθμα εγκλήματά της κατά των Ελλήνων και κατά του Έθνους. Με φτηνούς και πολλές φορές γελοίους τρόπους προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα μύρια εγκλήματα, τουλάχιστον όσα έχουν καταγραφεί από την ιστορία, κατά των σοφών και των επιστημόνων από τα σκοταδιστικά ιερατεία, καθ’ όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας, με αποκορύφωμα τις φρικτές διώξεις των σοφών και των επιστημόνων στην Αθήνα (δίκες και καταδίκες «περί αθεΐας») και τη θανάτωση περισσοτέρων από πεντακοσίων φιλοσόφων, επιστημόνων, πολιτικών, καλλιτεχνών, ποιητών, κλπ. Ποιο ήταν το δελφικό «ιερό», και ποιος ήταν ο πραγματικός (ολοσκότεινος και ανθελληνικός) ρόλος του στα πράγματα των Ελλήνων και του Έθνους ; Το λεγόμενο δελφικό «ιερό» υπήρξε μια από τις «μεγάλες αμαρτίες» της αρχαίας Ελλάδος.
Όχι μόνο «φωτεινό» δεν υπήρξε, όπως τανύζονται να καταδείξουν οι αρχαιόπληκτοι, αλλά ολοσκότεινο άντρο δεισιδαιμονίας, απάτης, οικονομικής εκμετάλλευσης και ανθελληνισμού! Προϋπήρχε ως «ιερός» τόπος των πανάρχαιων αυτοχθόνων κατοίκων του ελλαδικού χώρου (Πελασγών, Ταφίων, Λελέγων, Κάρων, κλπ). Οι κάτοικοι αυτοί, ως τοτεμιστές, λάτρευαν στο χώρο αυτό τη «θεά Γη», ως χθόνια θεότητα. Ίσως και να λειτουργούσε και ως μαντείο. Οι αλλοδαποί εισβολείς τους άρπαξαν τα υπάρχοντά τους και τους μετέβαλαν σε δούλους. Τους επέβαλαν τη θρησκεία τους (λατρεία των φυσικών φαινομένων), δηλαδή το δωδεκάθεο, και άρπαξαν τα «ιερά» τους, τα οποία χρησιμοποίησαν πλέον για τη λειτουργία της δικής τους θρησκείας. Μεταξύ των άλλων «ιερών» που άρπαξαν και άλλαξαν χρήση, ήταν και οι Δελφοί. Η «θεά Γη» εξοβελίστηκε και τη θέση της πήρε η ινδοευρωπαϊκή «θεά» Φοίβη, που αργότερα έγινε Φοίβος! Εκεί εγκαταστάθηκε ισόβιο ιερατείο και θέσπισε μαντείο. Με τους πράκτορές τους σε όλες τις πόλεις, ακόμα και στους «βαρβάρους», τους διαβόητους πυθαϊστές, ή πυθίους, έσπερνε στις λαϊκές μάζες απίστευτη δεισιδαιμονία και φόβο στους ιδιότροπους «θεούς». Ο καλλίτερος τρόπος να αντιμετωπισθεί η «θεϊκή» μήνη, ήταν η πρόγνωση της «θεϊκής» διάθεσης και γι’ αυτό άρχισε να αναπτύσσεται η «τέχνη» της μαντικής. Η επιβολή της αυθεντίας της Φοίβης, που μετά έγινε Φοίβος – Απόλλων, ως διάμεσο (μέντιουμ) των «θεών» και των ανθρώπων, έδωσε απίστευτη αίγλη στο ανεκδιήγητο μαντείο. Οι χρησμοί ήταν αποτέλεσμα παθολογικής έκστασης της πυθίας και ειδικής «επεξεργασίας» των αδίστακτων ιερέων. Στην ουσία οι αποκρουστικοί σπασμοί και τα ακαταλαβίστικα παραληρήματα της πυθίας ήταν για να προκαλούν εντύπωση στους ζητητές των χρησμών. Οι ιερείς χάλκευαν με περισσή μαεστρία τους χρησμούς, με πολλαπλή σημασία, δηλαδή να ισχύουν σε κάθε περίπτωση, ώστε ο «θεός» να βγαίνει πάντα «αληθινός»! Ουδεμία μαρτυρία υπάρχει ότι βγήκε έστω και ένας χρησμός αληθινός! Για αυτό και όσοι είχαν γνώση της απάτης που σκάρωναν οι σκοτεινοί ιερείς, είχαν δώσει στο «θεό» το προσωνύμιο Λοξία, δηλαδή «λοξό» στις αποκρίσεις του! Φυσικά οι χρησμοί γινόταν με αμοιβή και γι’ αυτό τα έσοδα του «ιερού» ήταν κολοσσιαία και τα πλούτη του αμύθητα! Οι εκεί ιερείς ζούσαν σε αφάνταστη χλιδή! Αλλά οι χαλκευμένοι χρησμοί δεν ήταν μόνο ψεύτικοι, αλλά και είχαν τεράστιο κόστος στους αρχαίους προγόνους μας. Τόσο η μυθολογία, η οποία για τους αρχαιόπληκτους λάγνους της αρχαίας Ελλάδος, είναι πραγματική ιστορία, όσο και η καταγραμμένη ιστορία,
Όταν ο Αίσωπος έφτασε στο επίνειο των Δελφών, τη σημερινή Ιτέα, και ανηφόρησε προς στο «ιερό» είδε τα ερείπια των δύο φωκικών πόλεων Κρίσσις και Κίρρα, οι οποίες είχαν καταστραφεί το 595 π. Χ., κατά τον πρώτο «ιερό πόλεμο», από τις συνασπισμένες πόλεις, κατ’ εντολή του «ιερού». Οι κάτοικοί τους είχαν σφαχτεί άγρια, τα γυναικόπαιδα είχαν πεθάνει από δηλητηρίαση των υδραγωγείων τους και όσοι είχαν απομείνει, πουλήθηκαν ως δούλοι και τα χρήματα μπήκαν στα «ιερά ταμεία»! Φτάνοντας στα προπύλαια θαμπώθηκε από την κτιριακή υποδομή και από την πολυτέλεια και τρυφή που διατελούσαν οι εκεί ιερείς. Έμεινε για κάμποσες ημέρες και περιεργάζονταν όσα τελούνταν και διαδραματίζονταν στο άντρο αυτό της δεισιδαιμονίας και του απίστευτου πλουτισμού. Παρατήρησε με φρίκη τους παθολογικούς εκστασιασμούς της πυθίας, μάλλον των πυθιών, διότι σε περιόδους μεγάλης ζήτησης χρησμών και να μην διαφεύγουν χρήματα, οι ιερείς χρησιμοποιούσαν τουλάχιστον τρεις πυθίες ταυτόχρονα!
Διαπίστωσε πως οι παραλογισμοί της πυθίας δεν είχαν καμιά σχέση με τους χρησμούς που έπαιρναν οι ζητητές, τους οποίους χάλκευαν οι σκοτεινοί και αδίστακτοι ιερείς στα μετόπισθεν, ως δήθεν «ειδικοί στην ερμηνεία» των ασυναρτησιών της πυθίας! Είδε με αποτροπιασμό άθλιους ιερείς – μάντεις να βρέχουν ένα κατσίκι και από το τίναγμα του ζώου να προσπαθούν να μαντέψουν τη …διάθεση του «θεού» ! Παρατήρησε πως υπήρχε διαβάθμιση χρησμών, ανάλογα με την αμοιβή των ζητητών. Μόνο σε όσους κατέβαλλαν μεγάλα ποσά χρησμοδοτούσε η πυθία. Αντίθετα για όσους διέθεταν μικρά ποσά «επιλαμβάνονταν» να τους δώσουν χρησμό «κατώτεροι» ιερείς – μάντεις ρίχνοντας τα ζάρια! Στους εξαθλιωμένους φτωχούς, οι οποίοι έφερναν μόνον «πλακούντες», δηλαδή πίτες, τους έδιναν απλές σύντομες και συχνά ανόητες συμβουλές! Είδε με έκπληξη ακόμα τους διαβόητους «θησαυρούς» των διαφόρων πόλεων, δηλαδή τα οικήματα καθ’ οδόν προς το «άδυτο», όπου φυλάσσονταν τα αιματοβαμμένα λάφυρα των εμφυλίων πολέμων. Εκεί σε αυτόν τον ανίερο τόπο του ανθελληνισμού, η μια πόλη επιδείκνυε τα λάφυρα που, είχε αρπάξει από την άλλη πόλη! Ο Πλούταρχος διηγείται πως το «ιερό» ήταν γεμάτο από λάφυρα εμφυλίων πολέμων μεταξύ των Ελλήνων: «Φόνων δε και πολέμων και λεηλασιών απαρχαίς και δεκάταις κύκλω περιεχόμενον τον θεόν ορών, και τον νεών σκύλων ελληνικών ανάπλεων και λαφύρων», τα οποία αποτελούσαν μέγιστο όνειδος για τους προσκυνητές. Συνοδευόταν κιόλας από επιγραφές που επέτειναν την ντροπή και τη λύπη των Ελλήνων. Έγραψε ο μεγάλος σοφός: «ουδ’ οικτείρεις τους Έλληνας επί των καλών αναθημάτων αίσχίστας αναγιγνώσκων επιγραφάς: Βρασίδας και Ακάνθιοι από Αθηναίων και Αθηναίοι από Κορινθίων» (Πλουτ. Περί του μη χραν έμμετρα νυν την Πυθίαν,401C-D)! O μεγάλος μυθοποιός διαπίστωσε επίσης την απίστευτη δουλικότητα με την οποία προσέρχονταν οι αντιπρόσωποι των αμφικτιόνων πόλεων στους παντοδύναμους ιερείς για να πάρουν εντολή καταστολής οποιασδήποτε επιβολής κατά των συμφερόντων του «ιερού». Έμαθε πως και αυτόν τον Αθηναίο Σόλωνα έβαλαν οι αδίστακτοι ιερείς το 595 π. Χ. να διαπράξει ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ιστορίας, να δηλητηριάσει τα υδραγωγεία των Φωκικών πόλεων Κρίσσεως και Κίρρας, με αποτέλεσμα να βρουν τραγικό θάνατο χιλιάδες γυναικόπαιδα και γέροντες! Σε έναν από τους πάμπολλους ναούς του συγκροτήματος είδε να λαβαίνουν χώρα απίστευτες σκηνές μαύρης δεισιδαιμονίας, γύρω από έναν βράχο, στολισμένο με χιλιάδες αναθήματα. «Eπί του λίθου τούτου καθ’ εκάστην ημέραν έχεον έλαιον και καθ’ εκάστην εορτήν επέθετον αργά έρια» (ΜΕΕ,τομ.ΙΕ΄,σελ.263) έγραψε ο μεγάλος μελετητής της αρχαίας Ελλάδος Γ. Καψάλης. Πρόκειται, για χυδαία λιθολατρία, του λεγομένου «ομφαλού των Δελφών», τον οποίο πρόβαλλαν οι ιερείς ως την πέτρα που δήθεν έδωσε η «θεά» Ρέα στον άνδρα της, τον παιδοκανίβαλο «θεό» Κρόνο να την καταπιεί αντί για το Δία και εκείνος ξεγελάστηκε και την κατάπιε (σκέψου τι «θεός» …παντογνώστης ήταν)! Έγινε μάρτυρας επίσης των απίστευτων χρηματοοικονομικών συναλλαγών του «ιερού», το οποίο δάνειζε με επαχθείς όρους πόλεις, κράτη, βασιλείς, αφού λειτουργούσε κάτι σαν το σημερινό Διεθνές Νομισματικό Ταμείο! Είδε και άλλα πολλά ο ευφυής Αίσωπος και έγινε έξαλλος, διότι είχε ως τότε την εντύπωση ότι μετέβαινε σε τόπο όσιο και ιερό! Δεν πίστευε στα μάτια του γι’ αυτά που έβλεπε στο κέντρο της αρχαιοελληνικής θρησκείας! Ο αυθορμητισμός του δεν τον άφησε να προσπεράσει αδιάφορος αυτόν τον οχετό της ηθικής κατάπτωσης, της πιο μαύρης δεισιδαιμονίας που είχε γνωρίσει ως τότε, της απροκάλυπτης απάτης των χαλκευμένων χρησμών και της απίστευτης οικονομικής εκμετάλλευσης των πολυάριθμων «προσκυνητών» και ζητητών χρησμών του «ιερού». Άρχισε να διαμαρτύρεται στην αρχή ήπια και στη συνέχεια έντονα. Άρχισε να στηλιτεύει την παρασιτική ζωή των ιερέων και την πρωτοφανή χλιδή που ζούσαν. Διαμαρτύρονταν φωνασκώντας στις μεγάλες πύλες του «ιερού», όπου περνούσαν οι ζητητές χρησμών, πως «Φοίβος άνευ χαλκού, ου μαντεύεται» (δηλαδή πως ο Απόλλων δε δίνει χρησμό χωρίς πληρωμή).
Ιδιαίτερα επικριτικός και ειρωνικός ήταν με τους ψεύτικους και χαλκευμένους χρησμούς που έδιναν οι σκοτεινοί ιερείς, οι οποίοι δίνονταν, όπως είναι γνωστό, κατόπιν πληροφοριών των πυθαϊστών, των άθλιων δηλαδή πρακτόρων του «ιερού» στις διάφορες πόλεις! Ο Αίσωπος έτσι διαμαρτύρονταν και φωνασκούσε για αρκετές ημέρες. Οι αδίστακτοι ιερείς θορυβήθηκαν από την παρουσία αυτού του παράξενου και δύσμορφου ασιάτη. Διέδωσαν ότι ήταν ψυχικά ασθενής και πως δεν έπρεπε να του δίνουν σημασία. Κάποια στιγμή όμως έπρεπε να αναχωρήσει από τον ανόσιο εκείνο τόπο, αφού ήταν υποχρεωμένος να ακολουθήσει την αποστολή και να επιστρέψει στην πατρίδα του. Αλλά το διεστραμμένο δελφικό ιερατείο αποφάσισε να πάρει εκδίκηση από τον παράξενο και «ασεβή» ταραξία και αμφισβητία του μαντείου του «θεού» τους. Ίσως σκέφτηκαν πως η τιμωρία αυτή θα ήταν παράδειγμα για όποιον «ασεβή» μελλοντικά συμπεριφερθεί ανάλογα. Λίγο πριν αναχωρήσει, λοιπόν, έβαλαν κρυφά, με τρόπο δόλιο, στις αποσκευές του το χρυσό κύπελλο του «θεού», προκειμένου να τον κατηγορήσουν ως ιερόσυλο! Η ιεροσυλία τιμωρούνταν με θάνατο. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που το «ιερό» καταδίκασε σε θάνατο πραγματικούς ή μη ιερόσυλους!
Όταν ο Αίσωπος αναχώρησε ανυποψίαστος για τη δόλια πλεκτάνη, και απομακρύνθηκε με αίσθημα ανακούφισης από εκείνο το άντρο της ντροπής, άνθρωποι των ιερέων τον σταμάτησαν για έλεγχο, όπου φυσικά βρήκαν το «κλοπιμαίο»! Του απαγγέλθηκε επίσημα η κατηγορία της ιεροσυλίας και αποφασίσθηκε η θανάτωσή του, δια της κατακρημνίσεως από τους υπερκείμενους του «ιερού» κρημνούς, τις λεγόμενες «Φαιδριάδες Πέτρες». Ο άτυχος μυθοποιός γκρεμίστηκε από τους ψηλούς βράχους Υάμπεια και Ναυπλία, και το άψυχο κουφάρι του έπεσε κομματιασμένο δίπλα στο ναό του Απόλλωνα! Άφησε τα κόκαλά του στον ανίερο εκείνο τόπο, δίπλα στο ναό του δαιμονικού «θεού» Λοξία – Απόλλωνα! Η έντονη διαμαρτυρία του Αίσωπου, αλλά κυρίως η είδηση του τραγικού του θανάτου έγινε ευρέως γνωστή. Πολλοί άρχισαν να συζητούν για αυτή την ειδεχθή δολοφονία και κατέκριναν το αδίστακτο δελφικό ιερατείο. Ο Αίσωπος άρχισε να γίνεται ήρωας και μάρτυρας κατά της σκοταδιστικής θρησκείας. Στην Αθήνα, κάποιοι φωτεινοί πολίτες, οι οποίοι ήξεραν για τον απαίσιο και σκοτεινό ρόλο των Δελφών, του έστησαν ανδριάντα! Αλλά δεν άργησε ο Αίσωπος να «δολοφονηθεί» για δεύτερη φορά από την ιερατική δελφική σπείρα! Διέδωσαν οι δολοπλόκοι και αδίστακτοι ιερείς τη φήμη πως δήθεν ο Απόλλων τους «διαμήνυσε» ότι δε «συμφώνησε» με τη δολοφονία του Αίσωπου και πως τους εξανάγκασε να του στήσουν αναθηματική πλάκα, διαφορετικά θα έστελνε ξηρασία στους κατοίκους της Σάμου, ζητώντας μάλιστα από τους κατοίκους να στείλουν απεσταλμένο να αποζημιωθεί το «αίμα του Αισώπου»! Προφανώς εκμεταλλεύτηκαν κάποιο φυσικό φαινόμενο παροδικής ξηρασίας να στηρίξουν την αδίστακτη πρακτική τους! Έτσι δούλευαν οι άθλιοι! Με αυτόν τον άτιμο τρόπο οι αδίστακτοι ιερείς θέλησαν να καταλαγιάσουν την διαμαρτυρία για τη φρικτή δολοφονία του Αίσωπου!!!
Αυτό λοιπόν υπήρξε το οικτρό τέλος του μεγάλου μυθογράφου από το κέντρο της αρχαιοελληνικής θρησκείας, τους Δελφούς. Είναι η πρώτη καταγραμμένη δολοφονία επιφανούς αρχαίου άνδρα από την σκοταδιστική και απόλυτα αντιδραστική αρχαιοελληνική θρησκεία. Η φρικτή αυτή δολοφονία είναι η απαρχή μιας σειράς ατέλειωτων διώξεων όσων δεν δέχονταν άκριτα τις πρωτόγονες, παράλογες και ανήθικες δοξασίες και πίστεις της αρχαίας θρησκείας. Όσων δεν έσκυβαν το κεφάλι δουλικά στα πανίσχυρα σκοταδιστικά ιερατεία, δεν δέχονταν τις δεισιδαίμονες πρακτικές τους (μαντείες, θυσίες, ανθρωποθυσίες, κλπ) και απειλούσαν τα τεράστια οικονομικά τους συμφέροντα! Για του λόγου του αληθές ας μελετήσει ο κάθε ένας τις διαβόητες «δίκες περί αθεΐας» στην αρχαία Αθήνα για να δει το μέγεθος των εγκλημάτων και της καταστροφής που προξένησαν τα πανίσχυρα ιερατεία. Γιατί τις δίκες αυτές τις υπεδείκνυαν και τις επέβαλαν οι ιερείς και οι διεφθαρμένοι πολιτικοί εκτελούσαν! Απόδειξη αυτού η δράση του διαβόητου ιερέα και μάντη Διοπείθη, ο οποίος, με τους συνεργάτες του Κλέωνα, Χαρικλή, Κλεώνυμο και Ανδροκλή, εισηγούνταν τις καταδίκες και τις εκτελέσεις των εκατοντάδων Αθηναίων φιλοσόφων και επιστημόνων! Ας σημειωθεί πως στοιχεία των διώξεων έχουμε μόνο για την Αθήνα.
Αυτό δε σημαίνει πως στις άλλες ελληνικές πόλεις – κράτη δε γινόταν διώξεις σοφών και επιστημόνων από τα ντόπια ιερατεία, απλά δεν καταγράφηκαν. Δείτε για παράδειγμα τις φοβερές διώξεις των Ελεατών και των Πυθαγορείων φιλοσόφων στη Μεγάλη Ελλάδα, και θα καταλάβετε τι εννοούμε! Το 430 π. Χ. έβαλαν φωτιά και έκαψαν το σύνολο των πυθαγορείων φιλοσόφων, αφού τους παγίδευσαν στην οικία του Μίλωνα!Η αποτρόπαια δολοφονία του μεγάλου Αίσωπου από την δολοφονική ιερατική σπείρα των Δελφών θα είναι στους αιώνες ο ζωντανός και ισχυρός κόλαφος όσων θέλουν να θεωρούν
την αρχαιοελληνική θρησκεία «λαμπρή θρησκεία» και «γενεσιουργό αιτία πολιτισμού»! Θα είναι εσαεί το μνημείο άσβεστης μαρτυρίας του απίστευτου πρωτογονισμού της, η οποία όχι μόνο δε μπόρεσε να εξυψώσει πνευματικά τους προγόνους μας, αλλά τους παγίδευε στο πιο πυκνό σκοτάδι της πιο μαύρης δεισιδαιμονίας και τους βύθιζε συνεχώς στον πιο βρωμερό βόρβορο της ανηθικότητας!
Αν δεν το γνωρίζουν, ας το ψάξουν, για να το μάθουν, όποιοι υποστηρίζουν το αντίθετο, πως η μεγαλειώδης πολιτισμική έκρηξη της αρχαίας Ελλάδος έγινε απόλυτα ξέχωρα από τη σκοταδιστική θρησκεία, και άρχισε όταν οι σοφοί πρόγονοί μας έθεσαν τη θρησκευτική αυτή μέγγενη στο περιθώριο. Τότε, όταν τα σκοταδιστικά θρησκευτικά κέντρα, τα μαντεία, τα ασκληπιεία, τα τελεστήρια των «μυστηρίων», κλπ έπαψαν να είναι τόποι έλξης και επιρροής των σοφών και περιορίστηκε η δράση τους στις δεισιδαίμονες μάζες του αγράμματου και χυδαίου όχλου, απελευθερώθηκαν οι πνευματικές δυνάμεις των λαμπρών προγόνων μας.
Τότε, όταν τα αδίστακτα ιερατεία, μαζί με τα πολυπληθή παράσιτα της θρησκείας (τους μάντεις, τους ορφεοτελεστές, τους μητραγύρτες, τους θεραπευτές μιασμάτων, κλπ) έπαψαν πια να έχουν απόλυτη επιρροή στο λαό, περιορίστηκε ο σκοταδισμός και αναπτύχθηκε ο ορθός λόγος και η επιστήμη. Τότε, όταν άρχισε να χορταριάζει ο ανίερος τόπος των Δελφών και να ερημώνει από έλλειψη ζητητών χρησμών, όπως μας πληροφορεί ο Πλούταρχος, ο πλέον ειδήμων, ως διατελέσας ιερέας του «ιερού», στα έργα του «Περί Εκλελοιπότων Χρηστηρίων» και του «Περί του μη χραν νυν έμμετρα την Πυθίαν», τότε και μόνον τότε, άρχισε να ανθίζει ο πολιτισμός και να αισθάνονται οι Έλληνες ελεύθεροι από τις θανατερές συμπληγάδες της ανατριχιαστικής αρχαίας θρησκείας και την πολυποίκιλη και πολυάριθμη ιερατική συμμορία, τους πραγματικούς νεκροθάφτες της αρχαίας Ελλάδος!”
Οι Μεσσηνιακοί πόλεμοι, οι οποίοι κατέστρεψαν την Πελοπόννησο, είχαν θρησκευτικό-πνευματικό κίνητρο. Εκεί έγιναν τρομερές ανθρωποθυσίες, όπως στα εκατομφόνια, από τους Σπαρτιάτες και τους Μεσσήνιους. Επίσης με υπόδειξη του μαντείου, θυσιάστηκε η κόρη του βασιλιά των Μεσσηνίων, η Αριστομένη, με σκοπό να νικήσουν τους Σπαρτιάτες εισβολείς, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ακόμη γινόταν αμέτρητες θυσίες αιχμαλώτων στον Δία. Όμως μετά από τριακόσια χρόνια αγρίων πολέμων, απίστευτης γενοκτονίας, οι Σπατριάτες επικράτησαν, και έκαναν τους Μεσσηνίους είλωτες. Το 660 π.Χ. οι Κορίνθιοι με αρχηγό τον τύραννο Κύψελο έσφαξαν τους Κερκυραίους. Το απόγειον του ανθελληνισμού και του εωσφορισμού, ήταν η αποστολή 300 αιχμαλώτων αγοριών, στις Σάρδεις για να ευνουχιστούν προς τιμήν της Κυβέλης. Ο Σπαρτιάτης Κλεομένης το 505 π.Χ., σε μια από τις εκστρατείες του εναντίον των Αργείων, ανάγκασε τον άμαχο πληθυσμό να καταφύγει στο ιερό άλσος. Στην συνέχεια έβαλε φωτιά και έκαψε πέντε χιλιάδες άμαχους. Απανθρακώθηκε-αφανίστηκε το άνθος των νέων του Άργους. Η ιδιότητά τους ως ικέτες των κοινών «θεών», δεν έπαιξε κανέναν απολύτως ρόλο. Εν τούτοις τρομερότερος εμφύλιος της αρχαίας Ελλάδος, ήταν ο Πελοποννησιακός πόλεμος (431-404 π. Χ.), ο οποίος ευθύνεται εν μέρη, για την παρακμή στην αρχαία εποχή, είχε και αυτός θρησκευτικές αποχρώσεις. Πίσω από αυτή την τρομερή γενοκτονία, βρισκόταν για πολλοστή φορά το δελφικό μαντείο, το οποίο παρακινούσε τους Σπαρτιάτες και τους Αθηνάιους, σε φονικότατες συγκρούσεις, και απίστευτες θηριωδίες. μέσα από τους εκατέρωθεν κίβδηλους χρησμούς του (Θουκιδiδης, Ιστορία. Α΄,4). Μια ακόμη γενοκτονία προκάλεσαν οι τέσσερις φοβεροί ιεροί πόλεμοι, (595-332 π. Χ.), οι οποίοι για τριακόσια περίπου χρόνια αποδεκάτισαν την Ελλάδα. Ονομάστηκαν ιεροί, διότι έγιναν με υποδείξεις του μαντείου των Δελφών (Θουκιδίδης, Ιστορία Α΄3).
Να περάσουμε να δούμε τι έγινε κατά την διάρκεια των Περσικών πολέμων. Την εποχή των Περσικών πολέμων, το Φοινικικό μαντείο των Δελφών, ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψευδοχρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους. Σε κάθε πόλεμο που γινόταν με τους Πέρσες, οι Φοίνικες ιερείς έδιναν αποτρεπτικούς χρησμούς στους Έλληνες να μην πολεμήσουν, διότι οι Μηδοι ηταν ομόθρησκοι τους. Ενδεικτικός είναι ο χρησμός της Σημιτικής καταγωγής Αριστονίκης η οποία προδοτικά είπε στους Έλληνες : “Τι κάθεσθε ταλαίπωροι, φύγετε στα πέρατα της γής, εγκαταλείψτε τις οικίες σας και την ακρόπολη σας. Ο ερχόμενος από την Ασία Άρης θα καταστρέψει τα πάντα, και όχι μόνον τα δικά σας τείχη, αλλά και τα τείχη των άλλων πόλεων θα απολεσθούν. Φύγετε λοιπόν από το οχυρό σας, έστω και αν αυτό γεμίζει θλίψη τις ψυχές σας. ” (Κ. Παπαρηγόπουλου Ιστορια Γ΄, σελίδα 94 και Ηρόδοτος-VII,140). Τους ίδιους χρησμούς έδωσε η Αριστονίκη και σε άλλες πόλεις όπως στους Αργείους και στους Κρήτες. Σε όλες αυτές τις πόλεις η Αριστονίκη είπε να τηρήσουν ουδετερότητα απέναντι στον πόλεμο Περσών–Ελλήνων και να υποταχθούν στους σατανιστές, βάρβαρους Ασιάτες εισβολείς (Ηρόδοτος .VII,148-169). Όταν οι Έλληνες αρχηγοί δεν δεχόταν αυτούς τους χρησμούς, γιατί ήθελαν να πολεμήσουν, τότε έδιναν νέους χρησμούς παγίδες.
ΠΡΩΤΟΣ ΔΙΔΑΞΑΣ Ο ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ
Τα ξύλινα τείχη θα σώσουν την Αθήνα, έλεγε ο Εβραικός χρησμός. Όμως ο ένδοξος Θεμιστοκλής, κατάλαβε την παγίδα του Σημιτικού Μαντείου, και ότι αν έκανα, ξύλινα τείχη, θα τους έκαιγαν ζωντανούς, μέσα στην πόλη των Αθηνών. Ο Θεμιστοκλής γίνεται ο πρώτος ο οποίος αποφεύγει με πολύ μεγάλη δεξιοτεχνία, την θανάσιμη Εβραϊκή παγίδα-χρησμό από τους Δελφούς. Έπεισε τους υπόλοιπους ότι ο χρησμός δεν έλεγε να κάνουν ξύλινα τείχη , αλλά αυτό που ζητούσε ήταν να γίνουν ξύλινα πλοία ώστε να γίνει ναυμαχία. Με αυτόν τον τρόπο γλύτωσε όλους τους Έλληνες ο Θεμιστοκλής, καθώς σε περίπτωση που έκαναν ξύλινα τείχη γύρω από την αρχαία Αθήνα και παρέμεναν εντός των τειχών, θα τους είχαν κάψει όλους ζωντανούς οι Πέρσες. Εν τούτοις τις περισσότερες δυσκολίες από τις Φοίνικες-Σημιτικές παγίδες του μαντείου των Δελφών τις αντιμετώπισε ο στρατηγός Παυσανίας. Μετά από τον τέλειο χειρισμό από τον Θεμιστοκλή στην Σαλαμίνα, οι Φοίνικες μαύροι μάγοι εμφανίστηκαν πολύ πιο οργανωμένοι στις Πλαταιές. Στις Πλαταιές οι εωσφοριστές των Δελφών απαγόρευαν μέσω των δαιμονικών χρησμών στους Έλληνες να πολεμήσουν. Ούτε να αμυνθούν δεν τους επέτρεπαν για να μην προσβληθεί ο δαίμονας Απόλλων. Είχαν περάσει πλέον αρκετές ημέρες όπου οι Έλληνες παρέμειναν παθητικοί-θεατές στον ίδιο τους τον θάνατο. Οι Έλληνες στρατιώτες τραυματιζόταν από τους Πέρσες χωρίς να έχουν το δικαίωμα να αμυνθούν, ενώ ταυτόχρονα εξαιτίας της παρατεταμένης απραξίας τελείωναν τα τρόφιμα και το νερό. Εκείνη ακριβώς την χρονική στιγμή έρχεται το τελειωτικό χτύπημα στους Έλληνες με έναν ακόμη “χρησμό” από την Σημιτική σφηκοφωλιά των Δελφών.
Ο νέος ψευδοχρησμός έλεγε ότι εάν θέλουν οι Αθηναίοι να νικήσουν τους Πέρσες, θα πρέπει να εγκαταλείψουν της Πλαταιές και να πολεμήσουν στην Αττική, διότι εκεί υπάρχει ναός της Ίσιδας-Δήμητρας της εωσφορικής θεάς από την Αίγυπτο. Ο Έλληνας στρατηγός Παυσανίας με το επιτελείο του είδε τον θανάσιμο κίνδυνο και την ολοκληρωτική καταστροφή. Για αυτό σκέφτηκε όπως ο Παυσανίας και σε συνεννόηση με το επιτελείο του, έβαλαν τους Πλαταιείς να παραχωρήσουν τα εδάφη τους, στους Αθηναίους, ώστε να πολεμήσουν σε δικό τους έδαφος, με βάση τον ψευδοχρησμό. Το άριστο αυτό Ελληνικό σχέδιο ευνοούσε και το γεγονός ότι υπήρχε στις Πλαταιές, δαιμονικός ναός της Αιγύπτιας Ίσιδας-Δήμητρας, για αυτό θα ήταν σε θέση να κάμψουν αντιρρήσεις των Αθηναίων. Μετά από αυτό το πολύ ευφυέστατο τρόπο δεν χρειάστηκε να φύγουν καθόλου οι Αθηναίοι, διότι ήταν πλέον Αθηναϊκό έδαφος οι Πλαταιές, υπό την Αθηναική εξουσία. Όμως για να είναι απολύτως σίγουρος ο Μέγας Παυσανίας και το επιτελείο του, έβαλαν τον στρατηγό Αρίμνηστο να πει στους Αθηναίους ότι είχε δεί “όνειρο”. Στο “όνειρο” εκείνο τον διέταζε ο αρχηγός των Εβραίων δαιμόνων ο Δίας, να “μεταφέρει” στους Αθηναίους την εντολή του, να πολεμήσουν στις Πλαταιές, μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες.
Οι αφελείς Αθηναίοι μετά από όλα όσα τους είπε, ο στρατηγός Αρίμνηστος, ήταν πλέον πεποισμένοι ότι έπρεπε να πολεμήσουν στις Πλαταιές, διότι αυτή ήταν η “εντολή” του Δια. Για αυτό οι Αθηναίοι έκαναν αμέσως ολόκληρο το Αιγυπτιακό-εωσφορικό τελετουργικό προς τιμήν της Δήμητρας. Με αυτόν τον τρόπο απέφυγαν οι πολυμήχανοι Έλληνες την θανάσιμη Φοινικική παγίδα από τους Δελφούς. Με αυτόν τον τρόπο έμειναν οι Αθηναίοι στις Πλαταιές, και όλοι μαζί οι Έλληνες πολέμησαν ενάντια στους Πέρσες με αποτέλεσμα μια ακόμη νίκη, η οποία τους εξασφάλιζε πλέον την πολυπόθητη ελευθερία.
ΦΟΙΝΙΚΙΚΟΥ ΜΑΝΤΕΙΟΥ. Οι εωσφοριστές των Δελφών για να εκδικηθούν τους ένδοξους αρχηγούς των Περσικών πολέμων Παυσανία, Θεμιστοκλή, Μιλτιάδη, οι οποίοι δόξασαν και κράτησαν Ελεύθερη την Ελλάδα, τους κατηγόρησαν ψευδώς ως προδότες στους Πέρσες. Αυτό διότι οι τρεις ήρωες Έλληνες αρχηγοί, παράκουσαν τις εντολές των Δελφών και πολέμησαν ενάντια στους Πέρσες. Το αποτέλεσμα ήταν να τους εκδικηθούν, επειδή κράτησαν ελεύθερη την Ελλάδα. Για αυτό τους κατηγόρησαν ψευδώς, και τους τρείς (Παυσανία, Μιλτιάδη, Θεμιστοκλή,) ως προδότες στους Πέρσες. Ήταν αδύνατον να είναι προδότες οι Έλληνες αρχηγοί. Όλα αυτά από την στιγμή που έπαιξαν της ζωές τους κορώνα γράμματα, στα πεδία των μαχών, κατά την διάρκεια των Περσικών Πολέμων. Ακόμη οι τρείς αρχηγοί, με τις στρατηγικές και τις πολιτικές τους ικανότητες, απέφυγαν όλους τους χρησμούς παγίδες, του εωσφορικού μαντείου των Δελφών. Την εποχή που τους κατηγόρησαν για προδότες, η Ελλάδα ειχε διαφύγει με υπαιτιότητα των τριών αρχηγών (Μιλτιάδης, Παυσανίας. Θεμιστοκλής), κάθε κίνδυνο. Εξαιτίας των τριών αυτών Ελλήνων, η Ελλάδα από θέση άμυνας, πατούσε πλέον πολύ δυνατά στα πόδια της, με αποτέλεσμα να είναι σε θέση αντεπιθέσεως, ενάντια στους Πέρσες. Ένα πράγμα που έγινε τελικά με τους Αγησίλαο αρχικά, και αργότερα με τον Αλέξανδρο τον Μέγα. Δεν είχαν λοιπόν κανένα νόημα, να γίνουν προδότες, την στιγμή που όλα είχαν κριθεί υπέρ της Ελλάδος, και εκείνοι είχαν τεράστια συμβολή στους Περσικούς πολέμους. Εντούτοις και οι τρεις αρχηγοί είχαν τραγικό τέλος.Σε κάθε εποχή οι Φοίνικες οι οποίοι κατοικούν μόνιμα στην Ελλάδα από το 1519 π.Χ., προκαλούν κάθε είδους εθνική καταστροφή. Η Περσική αυτοκρατορία έχει υποστεί πλέον συντριπτικά πλήγματα εξαιτίας του Μιλτιάδη, του Παυσανία και του Θεμιστοκλή. Οι Πέρσες επέστρεψαν στην πατρίδα τους ταπεινωμένοι, και εντελώς αδύναμοι να κάνουν οποιαδήποτε πολεμική επιχείρηση, εναντίον του Ελληνικού έθνους. Τα πάντα είχαν κριθεί οριστικά υπέρ των Ελλήνων και εις βάρος των Περσών με την καθοριστική συμβολή των τριών ενδόξων Ελλήνων αρχηγών. Για να “έκαναν” κάτι τέτοιο οι Έλληνες αρχηγοί δεν θα έπρεπε να είναι “προδότες¨”, αλλά να ήταν και οι τρεις οι πιο παρανοϊκοί και γελοίοι άνθρωποι στον πλανήτη. Φυσικά όλοι γνωρίζουμε ότι οι Έλληνες αρχηγοί των Περσικών πολέμων, ήταν το ακριβώς αντίθετο. Εάν γινόταν “προδότες” θα έχαναν τα πάντα σε κοινωνικό, πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο. Θα έχαναν τον ίδιο τους τον κόπο, το αίμα, τις θυσίες, για να πάνε με το έθνος των ηττημένων, το οποίο. εκείνοι, διέλυσαν οριστικά.
Ουδέποτε υπήρξαν στην ιστορία Έλληνες ηγέτες στρατιωτικοί, οι οποίοι πολέμησαν στα πεδία των μαχών, ηγήθηκαν και συνέβαλαν τα μέγιστα, στο να κατακτηθεί η νίκη υπέρ του έθνους, και στην συνέχεια, να περάσουν άνευ λόγου και αιτίας στο πλευρό των αντιπάλων τους οποίους οι ίδιοι κατέστρεψαν ολοσχερώς. Από τα αρχαία χρόνια όλοι οι γνήσιοι Έλληνες στρατιωτικοί πονούσαν-αγαπούσαν την Ελλάδα, για αυτό και πολεμούσαν στα πεδία των μαχών για την ελευθερία και την επιβίωση του έθνους.
Η ΤΡΟΙΑ . ΜΙΑ ΙΟΥΔΑΙΟΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ – ΑΡΧΑΙΑ …
Το πραγματικό τέλος της αρχαίας Ελλάδας – ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ …
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Πανηγυρικός (4) – Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα
Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΙ ΜΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΩΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ.
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΜΑΔΑ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΟΟΔΕ
Δωδεκάθεο: Η Πατρώα Θρησκεία των Αιγυπτίων… Οι 12 “θεοί ..
Η ξένη προέλευση τών αρχαιοελληνικών “θεών” κατά τον …
Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ᾽ ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ᾽ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ᾽ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν ὥστ᾽ ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες καὶ τῶν ὀνομάτων τοῖς αὐτοῖς οἷσπερ τοὺς οἰκειοτάτους τὴν πόλιν ἔχοντες προσειπεῖν. Στην χώρα ετούτη κατοικούμε, χωρίς να διώξουμε άλλους· ούτε τη βρήκαμε έρημη· ούτε και μαζευτήκαμε εδώ πέρα ανάκατοι από διάφορα έθνη. Είναι τόσο ωραία και γνήσια, η καταγωγή μας, ώστε εκεί που γεννηθήκαμε εκεί και κατοικούμε χωρίς καμιά διακοπή, γέννημα–θρέμμα αυτού του τόπου. Για αυτό μπορούμε να ονομάσουμε την πόλη μας με τις ίδιες τρυφερές λέξεις που χρησιμοποιούμε για τους στενούς μας συγγενείς. Μονάχα εμείς δηλαδή από τους Έλληνες έχουμε το δικαίωμα να την αποκαλέσουμε τροφό, πατρίδα, μάνα.
Οι αρχαίοι φιλόσοφοι θεωρούνται από την Ορθόδοξη Εκκλησία, ως Χριστιανοί π.Χ. και εικονίζονται στους πρόναους των εκκλησιών, μεταξύ των αγίων, ως άγιοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγαπητοὺς ἀναγνῶστες μας, ὅτι σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐμπεριέχουν προσβλητικοὺς χαρακτηρισμούς, διαφημίζουν κόμματα ἢ εἶναι γραμμένα μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες (γκρήκλις), θὰ διαγράφωνται ἄνευ προειδοποιήσεως!