Ο ΣΩΤΗΡΙΟΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ!

Όσιος Σεραφείμ ο εν Δομπώ

Λιπὼν Σεραφεὶμ τὸν κάτω καὶ τοῖς ἄνω, φλογοφόροις σύνεστι Σεραφεὶμ χῶρον.

Ἤλατ' ἄημα ἔνθεν Σεραφεὶμ οὐρανίων ἐς πόλον

Ὁ Ὅσιος Σεραφείμ, κατά κόσμον Σωτήριος (6 Μαΐου), ἐγεννήθη στό χωριό Ζέλι τῆς Βοιωτίας, ἀπό εὐσεβεῖς κι ἐναρέτους γονεῖς. Τον ανέθρεψαν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», ενισχύοντας και με αυτόν τον τρόπον την κλίση του μικρού Σωτηρίου στην μελέτη των Αγίων Γραφών και την ασκητική ζωή.

Κατά την βρεφικήν ηλικίαν -όπως η ίδια η μητέρα του έλεγεν αργότερα- κατά τις ημέρες Τέταρτη και Παρασκευήν έμενε νηστικός και μόνο λίγο πριν τον ύπνο του θήλαζε, γεγονός το οποίον απέδιδε στον φωτισμόν του μικρού Σωτηρίου από το Άγιον Πνεύμα. 

Όσο μεγάλωνε, ήτο πολύ προσεκτικός στο σχολείο του, πολύ ευγενικός και ταπεινόφρων προς όλους, σεμνός και λιγομίλητος, στοιχεία τα οποία καλλιεργούσε με τήν μελέτη των Θείων Γραφών και τον πόθο για την προσευχή και την άσκηση. 

Σε νεαράν ηλικία και παρά την αρνητική στάση των γονέων του, μετέβη στο Μονύδριο του Προφήτου Ἠλιού, στο όρος Κάρκαρα, όπου έκτισε ναό στο όνομα του Σωτήρος Χριστού, μέσα σε σπήλαιο το οποίο σώζεται ως σήμερα και οι κάτοικοι των γύρω περιοχών ονομάζουν ασκητήριο του οσίου Σεραφείμ. 

Ἀσκήτευε εκεί. Συντόμως η πνευματική πρόοδος διεδόθη κι άρχισε να τον επισκέπτεται πλήθος ανθρώπων από τις γύρω περιοχές, μεταξύ αυτών και οι γονείς του, προκειμένου να τον συμβουλευθούν και να στηριχθούν από τους λόγους του!..

Ο νεαρός ασκητής, όμως, εγκατέλειψε το μέρος, λόγω του πλήθους που τον προσήγγιζε και πήγε σε άλλη Μονή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην περιοχή του Όρους Σαγματά, όπου και τελικώς εκάρη Μοναχός, λαμβάνων το όνομα Σεραφείμ. 

Σε μικρό διάστημα εχειροτονήθη Διάκονος και Ιερεύς. Στην Μονή της μετανοίας του έμεινεκ δέκα έτη, κατά τα οποία ησκείτο στις μοναχικές αρετές αδιαλείπτως. 

Αυτό ήτο ορατό σε πολλούς ανθρώπους που τον επισκέπτοντο κι έτσι τον αποσπούσαν από την προσευχή και την κατάνυξη, τις οποίες προσπαθούσε συνεχώς να έχη στήν μνήμη του. 

Πήρε τήν ευλογίαν από τον Ηγούμενον, απεχαιρέτισε τους συνασκουμένους του και ανεχώρησε προς αναζήτηση νέου τόπου ασκήσεως.

Αρχικώς μετέβη σε τόπον, όπου πλησίον τοῦ ασκητηρίου του ευρίσκοντο λιγοστές οικογένειες αλβανικής καταγωγής, με τραχύ ήθος και βίαιες συμπεριφορές στους κατοίκους των γύρω περιοχών. 

Αυτούς, ο Άγιος, με την προσευχή και την πραότητά που επέδειξεν απέναντί τους, τους μετέβαλε, καθώς επίσης εθεράπευε σωματικές και ψυχικές ασθένειές τους. 

Εκεί, όμως, ο τόπος δεν ήτο κατάλληλος δια την δημιουργία καταλύματος και ύστερα από παραγγελία της Κυρίας Θεοτόκου προς τον Όσιον, μετεκινήθη στην τοποθεσίαν Δομβού, στα δυτικά του Ελικώνος, όπου παρεκάλεσε τους κατοίκους της περιοχής να του επιτρέψουν να δημιουργήση στην περιοχή Ναόν και καταλύματα, δίνοντάς τους το αντίτιμο της ιδιοκτησίας τους. 

Κατάφερε τόν σκοπό του καί μετέβη στην Κωνσταντινούπολή για να πάρη ευλογία από τον Πατριάρχη, για το νέο ξεκίνημα. 

Αντιμετώπισε δυσκολίες πολλές, ακόμη και βαριές χειροδικίες οι οποίες αποτυπώνονται ως σήμερα στην Τιμίαν Κάρα του, τις οποίες ο Όσιος αγογγύστως υπέμεινεν, ευεργετώντας θαυματουργικώ τω τρόπω τους συκοφάντες του!

Στην νέαν Μονήν που ίδρυσεν, έφθασαν αρκετοί Μοναχοί, στους οποίους εδίδασκε τις μοναχικές αρετές της υπακοής, της προσευχής και της εγκρατείας. 

Έφθασε σε ύψη αρετής και προητοιμάσθη για τήν ἐκδημία του, με σχετική πληροφορίαν ἄνωθεν. 

Ενουθέτησε τήν Συνοδεία του και τους εζήτησε να τον ενταφιάσουν στο παλαιό Μοναστήρι, ώστε να μην είναι προσιτό από τους ανθρώπους και να τους θυμίζῃ την παλαίστρα των πρώτων αγώνων τους. 

Όμως κι εκεί ο Θεός ανέδειξε τα χαρίσματα τοῦ Οσίου, αφού πολλοί άνθρωποι έβλεπαν επάνω στον τάφο του φως!.. 

Γι αυτό και σε μικρό διάστημα τον άνοιξαν και μετέφεραν τα ευωδιάζοντα Τίμια Λείψανά του στην Μονή των πνευματικών αγώνων και κόπων του, προς ωφέλεια των πιστών. 

Ο Όσιος ετελειώθη ειρηνικώς σε ηλικίαν 75 ετών το 1602, το απόγευμα της Μεσοπεντηκοστής.

- Να έχωμε τις θεοπειθείς πρεσβείες του.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’ Θείας πίστεως...
Θεῖον βλάστημα, τῆς Βοιωτίας, ἔμπνουν ὄργανον, τῆς ἐγκράτειας, ἀνεδείχθης Σεραφεὶμ ἀξιάγαστε, σὺ γὰρ Ὅσιων βαδίσας τοὶς ἴχνεσιν, ἀρτιφανῶς ἐν τῷ κόσμῳ ἐξέλαμψας, Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Έτερον Ἀπολυτίκιον
Εκ γης ανατείλασα, ως της Ελλάδος βλαστός, η πάντιμος κάρα σου, πάτερ ημών Σεραφείμ, εκβλύζει ιάματα και εκπλήττει ημάς τους πόθῳ τιμώντας σε. Όθεν οι τη σορώ σου ευλαβώς προσιόντες, λαμβάνουσι θεραπείαν και ιάσεις τελείας. Διό σε τιμώμεν πάτερ ημών Όσιε.

Κοντάκιον Ἦχος δ’
Ἐπεφάνης σήμερον...
Ἐν τοῖς ῥείθροις, Ἅγιε, πικρᾶς θαλάσσης, τὸν Σταυρὸν ἁψάμενος, ταύτην ἐγλύκανας σοφέ, καὶ τοὺς διψῶντας ἐπότισας, ὦ Σεραφεὶμ ως θεράπων τοῦ Κτίσαντος.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις Βοιωτίας θεῖος βλαστός καὶ τῶν Μοναζόντων, γνώμων ἔμπρακτος ἀληθῶς· χαίροις τῆς Ἑλλάδος, ἀγλάϊσμα καὶ κλέος, Ὁσίων ἡ προσθήκη, Σεραφεὶμ Ὅσιε.

Ἐ μ μ α ν ο υ ή λ  M ε λ ι ν ό ς

Θεολόγος Συγγραφεύς

Http//: www.manolismelinos.com

https://proskynitis.blogspot.com/2021/05/blog-post_21.html