ΗΤΑΝ Η 21Η ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΚΙΝΗΤΗ;

(Διαχρονικό κείμενο του Γ. Δημητρακόπουλου, Συνταξιούχου Εκπαιδευτικού)

Κυρίαρχος μύθος της καταστροφικής –όπως απεδείχθη- μεταπολιτεύσεως, είναι πως η 21η Απριλίου ήταν… αμερικανοκίνητη. 

Αφήνουμε στην άκρη το γεγονός ότι αμερικανοκίνητοι απεδείχθησαν στην πορεία οι πολιτικάντηδες του μεταπολιτευτικού κατεστημένου –ψευτοδεξιοί κι αριστεροί- και πάμε πίσω στο 1967.

Στην χώρα είχε χαθεί ο έλεγχος και επικρατούσαν ακυβερνησία, αβεβαιότητα και αναρχία, εξαιτίας των γεγονότων της αποστασίας του 1965 και της δράσεως των λεγομένων «Λαμπράκηδων», που ήσαν τα ερυθρά «Τάγματα Εφόδου» της εποχής και τρομοκρατούσαν την κοινωνία, με απώτερο σκοπό την κομμουνιστική επανάσταση για την κατάληψη της εξουσίας.

Εν όψει αυτής της καταστάσεως, ο Θρόνος, οι πολιτικοί της δεξιάς και του κέντρου και οι Αμερικανοί, καλόβλεπαν μία μικράς διαρκείας «εκτροπή», που θα αποκαθιστούσε την ομαλότητα και μετά από εύλογο χρονικό διάστημα (ενός χρόνου, το πολύ) θα αποκαθιστούσε την λεγομένην «δημοκρατία» (που μόνο δημοκρατία δεν ήτο…) και θα επανέφερε τα πράγματα στην προ του 1965 κατάσταση. 

Έτσι, εδημιουργήθη η λεγομένη «χούντα των στρατηγών», η οποία θα επενέβαινε προ των εκλογών του Μαΐου 1967, με τας ευλογίας του εγχωρίου κατεστημένου και του ξένου παράγοντος. 

Ωστόσο, τους επρόλαβαν οι συνταγματάρχαι και τους αιφνιδίασαν όλους!

Παρά, λοιπόν, τα περί του αντιθέτου διαδιδόμενα, οι Αμερικανοί –«προστάτες» και «σύμμαχοι» τότε και τώρα της Ελλάδος- δεν υποστήριξαν ούτε την Επανάσταση της 21ης Απριλίου, ούτε το καθεστώς που προέκυψε απ’ αυτήν. 

Ο λόγος είναι απλός: οι Αμερικανοί, όπως άλλωστε όλες οι μεγάλες δυνάμεις της σύγχρονης εποχής, προτιμούν να υπάρχει «δημοκρατία» στα κράτη που ελέγχουν, διότι δια της «δημοκρατίας» μπορούν να συνεχίζουν να τα ελέγχουν. 

Κι αν κάποια στιγμή ο οποιοσδήποτε «δημοκρατικός» κυβερνήτης τους κάνει νερά, μπορούν πανεύκολα να τον «συμμορφώσουν» δια της αντιπολιτεύσεως, των ΜΜΕ, των συνδικάτων, ακόμα δε και των παραγόντων του ιδικού του κόμματος. 

Ας θυμηθούμε τι έγινε προσφάτως στην περίπτωση του Κ. Καραμανλή (του νεωτέρου) και που κατέληξε το άνοιγμά του προς την Ρωσσία. Αντιθέτως, μ’ έναν «δικτάτορα» στο τιμόνι της χώρας, η «προστάτιδα δύναμη» δεν ξέρει τι θα της ξημερώσει.

Το σίγουρο είναι, πως το ξημέρωμα της 21ης Απριλίου 1967 βρήκε τους Αμερικανούς («Αμερικανοσιωνιστάς», επί το ακριβέστερον) αιφνιδιασμένους. 

Πιάστηκαν στον ύπνο! 

Άλλα περίμεναν (τους υπό έλεγχον στρατηγούς) κι άλλα τους προέκυψαν (οι ανεξέλεγκτοι συνταγματάρχαι).

Προκειμένου, όμως, να αποφύγουν τα χειρότερα –δηλαδή να χάσουν για πάντα την επιρροή τους στην Ελλάδα- οι Αμερικανοσιωνισταί ακολούθησαν την πολιτική του «βλέποντας και κάνοντας». 

Έτσι, απέρριψαν προτάσεις πολιτικών περί αποκαταστάσεως της «δημοκρατικής νομιμότητος» από τον 6ο Στόλο και άρχισαν να δουλεύουν υπογείως. 

Η πρώτη απόπειρα ανατροπής Παπαδοπούλου έλαβε χώρα στα τέλη του 1967, με αφορμή την παρουσία της ελληνικής μεραρχίας στην Κύπρο. 

Η ελληνο-τουρκική κρίση του ’67 παρουσιάζει καταπληκτικές ομοιότητες με αυτήν του ’74! Μόνο που τότε ο Γ. Παπαδόπουλος δεν έπεσε στην παγίδα και με κατάλληλους διπλωματικούς χειρισμούς απέφυγε τον πόλεμο και την εθνική ταπείνωση που μας ετοίμαζαν οι «φίλοι» και «σύμμαχοί» μας, αλλά και την ανατροπή του. 

Η δεύτερη απόπειρα έγινε με το βασιλικό κίνημα, αλλά απέτυχε κι αυτή. 

Την ιδία τύχη είχε και η τρίτη απόπειρα, το επόμενο έτος (1968), όταν ο Παναγούλης αποπειράθηκε να σκοτώσει τον Γ. Παπαδόπουλο. 

Εδώ θα ανοίξω μια παρένθεση. 

Ο Αλέκος Παναγούλης, παλλικάρι πραγματικό, αγνός ιδεολόγος και ίσως ο μόνος αληθινός αντιστασιακός, έγινε πιστεύω άθελά του όργανο των Αμερικανοσιωνιστών, που τον δολοφόνησαν την 1η Μαΐου του ’75 – επισήμως επρόκειτο για «τροχαίο ατύχημα» - γιατί προφανώς είχε αντιληφθεί ποιοι και γιατί τον χρησιμοποίησαν και απειλούσε με αποκαλύψεις. 

ΕΤΣΙ ΠΟΛΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΩΣ, ΤΟ 'FIAT MIRAFIORI' TOY
AΛΕΚΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ, ΣΦΗΝΩΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΕΝΟΣ
ΣΥΝΕΡΓΕΙΟΥ!
ΤΟΝ ΕΜΒΟΛΙΣΕ ΕΝΑ ΒΑΡΥ 'PEUGEOT 504' !
(ΠΟΣΟΙ ΤΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΑΥΤΑ;)

Εδώ κλείνει η παρένθεση. 

Τρία στα τρία, λοιπόν! 

Τρεις απόπειρες, τρεις αποτυχίες! 

Είναι αυτό που ανέφερα προηγουμένως: δύσκολα τα βγάζει πέρα κάποιος μ’ έναν «δικτάτορα»…

Το επόμενον διάστημα (1969), πρόεδρος των ΗΠΑ εξελέγη ο Ρίτσαρντ Νίξον και αντιπρόεδρος ο εκ Γαργαλιάνων Μεσσηνίας καταγόμενος Σπύρος Άγκνιου (Αναγνωστόπουλος). 

Η κυβέρνησις των Αθηνών, «πόνταρε» - κυριολεκτικώς! - στον Νίξον και είναι πλέον ευρύτατα γνωστόν, ότι χρηματοδότησε την προεκλογικήν του εκστρατεία με 550.000 δολλάρια! 

Ήτο η πρώτη και η μοναδική φορά στην ιστορία, που ελληνική κυβέρνησις χρηματοδοτεί την προεκλογική εκστρατεία υποψηφίου Αμερικανού προέδρου και όχι το αντίθετον (η CIA να χρηματοδοτεί ελληνοφώνους πολιτικάντηδες)! 

Εδώ πλέον ομιλούμε όχι για… αμερικανοκίνητη κυβέρνηση των Αθηνών, αλλά για ελληνοκίνητη κυβέρνηση των ΗΠΑ!!! 

Με τον τρόπο αυτό και χάρις εις την πολύτιμη βοήθεια του Άγκνιου, η Ελλάς και η κυβέρνησις της 21η Απριλίου δεν αντιμετώπισαν ιδιαίτερα προβλήματα τα επόμενα έτη. 

Έτσι μπόρεσε η κυβέρνησις να αφοσιωθεί στην πρόοδο της χώρας, επιτυγχάνοντας φοβερούς ρυθμούς οικονομικής αναπτύξεως (που είναι και ο μόνος τρόπος για την επίτευξη πραγματικής εθνικής ανεξαρτησίας…).

Όμως, εις την Αμερική δεν υπάρχει ένα κέντρον εξουσίας, αλλά πολλά και διάφορα. Με πιο ισχυρό διαχρονικά, το σιωνιστικό λόμπι. 

Το 1972, λοιπόν, το σιωνιστικό λόμπι παίρνει το πάνω χέρι, δια του δαιμονίου Κίσσινγκερ και ετοιμάζει την αποπομπή των Νίξον και Άγκνιου (την οποία τελικώς επέτυχε, με το κατασκευασμένο σκάνδαλο Watergate). 

Ο Τούρκος πρώην κυβερνητικός αξιωματούχος, Χαλίλ Σιβγκίν, πρώην υπουργός και επί σειρά ετών σύμβουλος του Τούρκου προέδρου, Τουργκούτ Οζάλ, για θέματα που αφορούσαν τις σχέσεις με τας ΗΠΑ, ομίλησε προ τριών ετών στον τουρκικό τηλεοπτικό σταθμό aHaber και υποστήριξε πως ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Νίξον, εξηναγκάσθη σε παραίτηση, επειδή είχε αντιταχθεί στην σχεδιαζομένη από το σιωνιστικό λόμπι του Κίσσινγκερ, απόβαση των Τούρκων στην Κύπρο (που επανέφερε την «δημοκρατία» στην Ελλάδα…). 

Σε κάθε περίπτωση, εφόσον το σιωνιστικό λόμπι σχεδίαζε τον Αττίλα στην Κύπρο, έπρεπε οπωσδήποτε να «φύγει από την μέση» ο Γ. Παπαδόπουλος, διότι αυτός είχε αποτρέψει παρομοία κατάσταση το 1967.

Είπε, λοιπόν, ο Σιβγκίν στην αποκαλυπτικότατη συνέντευξή του: «Το σκάνδαλο Watergate προέκυψε εξαιτίας αυτής της σκληρής στάσης του Νίξον. 

Εμείς, για να μπορέσουμε να επέμβουμε στην Κύπρο, χρειαζόταν η έγκριση των ΗΠΑ. Αλλά θεωρείτο βέβαιο ότι ο Νίξον δε θα δεχθεί κάτι τέτοιο. 

Το ίδιο και ο αντιπρόεδρος. Τότε ΥΠΕΞ ήταν ο Κίσσινγκερ. 

Ο Νίξον έχασε τη θέση του, αλλά ο Κίσινγκερ παρέμεινε. 

Και εκείνος μας έδωσε τη δυνατότητα για την επέμβαση. Δηλαδή οι δυνάμεις, που έριξαν από τη θέση τους τον Νίξον, διατήρησαν στη θέση του τον εβραϊκής καταγωγής Κίσινγκερ, για να επέμβουμε στην Κύπρο. 

Εάν η Κύπρος βρίσκεται στα χέρια της Ελλάδας, τότε οι ορθόδοξοι δε θα έχουν καλές σχέσεις με το Ισραήλ. 

Οι πολιτικές Ελλάδας και Ισραήλ είναι αντίθετες μεταξύ τους. Εμείς ως Τούρκοι δεν έχουμε κάποια εχθρότητα με τους Εβραίους. Η επιχείρηση αυτή θα παρεμπόδιζε το να περάσει η Κύπρος στα χέρια της Ελλάδας. 

Σε περίπτωση που περάσει στα χέρια της Ελλάδας, μπορεί να δημιουργηθεί κίνδυνος για το Ισραήλ. Αυτούς τους υπολογισμούς έκαναν».

Ο Γ. Παπαδόπουλος, αντιλαμβάνεται την αλλαγή της καταστάσεως και τα παίζει όλα για όλα. Έτσι, την 15η Ιανουαρίου 1973, ξεπερνά για πρώτη φορά τα επιτρεπόμενα όρια: 

Με επιστολή του στον πρόεδρο των ΗΠΑ αρνείται την δωρεάν στρατιωτική βοήθεια, για λόγους εθνικής υπερηφανείας! 

Άλλωστε, η Ελλάς δεν είχε πλέον κανένα οικονομικό πρόβλημα, καθώς με μια συνετή και έντιμη διαχείριση (κανένας δεν έκλεβε!) η Επανάσταση πέτυχε ένα «οικονομικό θαύμα», όπως το χαρακτήρισαν οι πάντες. 

Επίσης, ο Γ. Παπαδόπουλος είχε σκοπό να ξεκινήσει σύντομα την άντληση του «μαύρου χρυσού», των πετρελαίων που κρύβει το υπέδαφος της πατρίδος μας. 

Και βέβαια, η παροχή δωρεάν στρατιωτικής βοηθείας προς τα διάφορα κράτη, ήταν η εγγύηση της υποταγής των. 

Η ιστορική επιστολή Παπαδοπούλου, με την οποία η Ελλάς έσπασε τα δεσμά της, είναι η ακόλουθη: «Η κυβέρνησις απεφάσισεν όπως δηλώσει εις την κυβέρνησιν των Ηνωμένων Πολιτειών, ότι παραιτείται του λοιπού, αρχής γενομένης από του τρέχοντος έτους, της παρεχομένης υπό των Ηνωμένων Πολιτειών, δωρεάν στρατιωτικής βοηθείας» (πηγή: εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» της 16ης Ιανουαρίου 1973, υπό τον πρωτοσέλιδο κεντρικό τίτλο: «Η ΕΛΛΑΣ ΠΑΡΗΤΗΘΗ ΤΗΣ ΔΩΡΕΑΝ ΒΟΗΘΕΙΑΣ – Επιστολή του κ. Γ. Παπαδοπούλου προς τον Πρόεδρον Νίξον»).

Τον Οκτώβριο του 1973, ο Γ. Παπαδόπουλος ξεπερνά τα «όρια» κατά πολύ. 

Αρνείται στους Αμερικανοσιωνιστάς την χρήση της βάσεως της Σούδας προς βοήθεια των Ισραηλινών σιωνιστών στον πόλεμο με τους Άραβες. 

Δεν πάει άλλο! 

Ο Κίσσινγκερ αποφασίζει την άμεση ανατροπή του! Όλως «τυχαίως», έναν μήνα αργότερα, ξεσπούν τα γνωστά γεγονότα του (διόλου) «ηρωϊκού» Πολυτεχνείου. 

Η συνταγή της φοιτητικής εξεγέρσεως είναι δοκιμασμένη και στο παρελθόν. 

Το 1968, όταν ο Στρατηγός Ντε Γκωλ συγκρούστηκε με τους Αμερικανοσιωνιστές, του έστησαν τον διαβόητο «κόκκινο Μάη του ‘68», με τους Κον (Κοέν) Μπεντίτ και συντροφία να κραυγάζουν εν χορώ «είμαστε όλοι εβραίοι» και να σπέρνουν την καταστροφή και το χάος.

Την συνέχεια, την γνωρίζετε όλοι. 

Όπως, επίσης, γνωρίζετε και το ότι ο δήθεν «αμερικανοκίνητος» Γ. Παπαδόπουλος, απέθανε εις τας φυλακάς της – πέραν πάσης αμφιβολίας - αμερικανοκρατουμένης «δημοκρατίας» της μεταπολιτεύσεως…

https://ethnikismos.net/2020/04/21/%ce%b7%cf%84%ce%b1%ce%bd-%ce%b7-21%ce%b7-%ce%b1%cf%80%cf%81%ce%b9%ce%bb%ce%b9%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%bf%ce%ba%ce%b9%ce%bd%ce%b7%cf%84%ce%b7-3/

"Ιωάννης Καποδίστριας"