Οι τελευταίες ώρες του Χριστού από ιατρική σκοπιά - Μέρος Β'

<< Οὐκ ἔστιν εἶδος αὐτῷ οὐδὲ δόξα· καὶ εἴδομεν αὐτόν, καὶ οὐκ εἶχεν εἶδος οὐδὲ κάλλος· ἀλλὰ τὸ εἶδος αὐτοῦ ἄτιμον καὶ ἐκλεῖπον παρὰ πάντας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων· ἄνθρωπος ἐν πληγῇ ὢν καὶ εἰδὼς φέρειν μαλακίαν, ὅτι ἀπέστραπται τὸ πρόσωπον αὐτοῦ, ἠτιμάσθη καὶ οὐκ ἐλογίσθη. >> 

Ησαΐας,  Κεφ 53 - Στιχ. 2-3

Απόδοση :

<<  Δεν υπήρχε εμφάνιση σ' αυτόν, ούτε λάμψη· και τον είδαμε και δεν είχε εμφάνιση, ούτε ομορφιά· αλλά η όψη του ήταν χωρίς τιμή και ελλιπής πλάι σε όλους τους γιους των ανθρώπων· >>

Ησαΐας,  Κεφ 53 - Στιχ. 2-3

Η αυγή της Μ. Παρασκευής βρήκε τον Χριστό φυλακισμένο στα υπόγεια του ναού, μόνο και εγκαταλελειμμένο από τους μαθητές του. Το προηγούμενο βράδυ είχε καταδικαστεί από το Μεγάλο Σανχεδρίν για βλασφημία και σήμερα το ιερατείο θα τον προσήγαγε στον Πόντιο Πιλάτο. Παρόλα αυτά ο Χριστός παραμένει ταπεινός, πράος, γαλήνιος και έτοιμος για την σκληρή δοκιμασία που τον περιμένει.

Στο σημείο αυτό αξίζει να λάβουμε υπόψη μας ότι ο Χριστός από τη στιγμή της συλλήψεως του, μέχρι και την ώρα που εξέπνευσε δεν έφαγε, ούτε ήπιε κάτι. Επίσης στο διάστημα της προσευχής του στη Γεθσημανή απώλεσε αρκετά υγρά, που στη συνέχεια δεν αναπλήρωσε καθόλου . Επιπλέον είναι αμφίβολο αν κατάφερε να κλείσει μάτι, αφού ο ξυλοδαρμός που προηγήθηκε σε συνδυασμό με την αγωνία που τον διακατείχε για όλα όσα θα διαδραματιζόντουσαν είχαν "υπερφορτώσει" το νευρικό του σύστημα. Ο συνδυασμός των τριών αυτών γεγονότων επέφερε ακόμη μεγαλύτερη εξάντληση στον οργανισμό του. 

Το πρωί της Μ. Παρασκευής οι Εβραίοι οδηγούν τον Ιησού ενώπιον του Πόντιου Πιλάτου. Ο Πιλάτος, όπως και κάθε ηγεμόνας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ήθελε να υπάρχει τάξη στην επαρχία του, ώστε να μην δίνει δικαιώματα στους εκάστοτε κατασκόπους του Καίσαρα να κατακρίνουν τον τρόπο άσκησης της εξουσίας του. Στο παρελθόν δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε έρθει σε σύγκρουση με το ιερατείο των Ιουδαίων, εξαιτίας των πολλών ανταρσιών, και πολλάκις τους είχε κατασφάξει. Επομένως ένας "ταραχοποιός" σαν τον Χριστό, σίγουρα δεν θα είχε διαφορετική τύχη. 
Ο Πιλάτος ξεκινά να ρωτάει το Χριστό, προκειμένου να μάθει τον τρόπο άσκησης της διδασκαλίας του. Ύστερα από ένα σύντομο διάλογο μαζί του αντιλαμβάνεται ότι ο Χριστός δεν ήταν αυτό που ήθελαν να του παρουσιάσουν οι Ιουδαίοι και προσπάθησε να εκμεταλλευτεί ένα παλιό έθιμο που ίσχυε τις ημέρες του Πάσχα περί απόλυσης ενός κρατούμενου χάριν του λαού. Είχε καταλάβει ότι οι Ιουδαίοι εξαιτίας του μίσους τους του τον παρέδωσαν (Κατά Ματθαίον - Κεφ. 27, στιχ. 11-18). Βλέποντας όμως το φανατισμένο πλήθος, το οποίο πείσθηκε από τους Εβραίους να φωνάζει υπέρ του Βαραββά, σκέφτηκε έναν πιο ήπιο τρόπο τιμωρίας, μήπως και καταφέρει να τους ηρεμήσει : Τη μαστίγωση (Κατά Ιωάννην - Κεφ. 19, στιχ.1).

Ανάλογα με το βαθμό που έφερε ο εκάστοτε κακοποιός, οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν και το κατάλληλο εργαλείο τιμωρίας. Στην περίπτωση του Ιησού ήταν ένα δερμάτινο μαστίγιο που στις απολήξεις του περιείχε κομμάτια από μολύβι ή κόκκαλο, το οποίο ονομαζόταν φραγγέλιο. Το φραγγέλιο λειτουργούσε ως εξής : Τυλιγόταν γύρω από το σώμα του κακοποιού και κατά την επαφή με το δέρμα εισχωρούσε εντός του. Όταν ο δήμιος το τραβούσε έκοβε μεγάλα κομμάτια σάρκας, τρυπούσε φλέβες ή αρτηρίες και τραυμάτιζε τα νεύρα. Στο σημείο εφαρμογής το αίμα πιτσίλιζε σαν σιντριβάνι. Το χτύπημα άφηνε ανεξίτηλα σημάδια και το σώμα μαύριζε από τις μελανιές. Τα θύματα έφταναν πολλές φορές σε σπασμούς και όσοι δεν ήταν γεροδεμένοι πιθανόν να πέθαιναν κατά τη διάρκεια της μαστίγωσης τους. Με άλλα λόγια στα χέρια ενός γεροδεμένου Ρωμαίου στρατιώτη, το φραγγέλιο μετατρεπόταν σε θανατηφόρο όργανο τιμωρίας. Ο Χριστός δέχτηκε σύμφωνα με την παράδοση σαράντα βουρδουλιές αλλά δεν είναι σίγουρο, καθότι σε αυτού του είδους την ποινή οι Ρωμαίοι δεν είχαν κανένα μέτρο. Αν αυτό συνδυαστεί με το φαινόμενο της αιματοίδρωσης που είχε εμφανίσει το προηγούμενο βράδυ και του υπερβολικού άγχους, τότε η ευαισθησία του δέρματος του ήταν πιο έντονη και ο πόνος που του προκάλεσαν τα χτυπήματα θα ήταν πολύ ισχυρός. Σε κάθε χτύπημα που δεχόταν ο Χριστός η αρτηριακή πίεση κατέβαινε και η παλμοί της καρδιάς εκτοξεύονταν. Αποτέλεσμα της φραγγέλωσης ήταν η σχεδόν πλήρης παραμόρφωση του δέρματος, μεγάλη αιμορραγία του σώματος και η συγκέντρωση πολλών υγρών γύρω από τους πνεύμονες.  

Ακολουθεί μία ειδική τιμωρία για τον Ιησού : Οι Ρωμαίοι στρατιώτες τοποθετούν πάνω στο κεφάλι του ένα ακάνθινο στεφάνι. Ορισμένοι εξ' αυτών ντύνουν την πληγωμένη πλάτη του με μια τραχιά κόκκινη κάπα και χρησιμοποιώντας ένα καλάμι τον χτυπούν στο κεφάλι (Κατά Ματθαίον - Κεφ. 27, στιχ. 28-30). Στο κυκλοφορικό σύστημα του ανθρώπινου οργανισμού, η καλύτερη ροή του αίματος είναι μεταξύ της καρδιάς και της κεφαλής. Επίσης γύρω από το ανθρώπινο κρανίο υπάρχει μία σειρά από ευαίσθητα νεύρα που επηρεάζουν τη λειτουργία και τα κέντρα αισθήσεων του εγκεφάλου. Όταν ο Χριστός φόρεσε το ακάνθινο στεφάνι αρχικά αισθάνθηκε φοβερούς πόνους στα σημεία επαφής των αγκαθιών. Στη συνέχεια τα νεύρα ερεθίζονται με αποτέλεσμα την εκκίνηση ενός δεύτερου πόνου από το κεφάλι, ο οποίος κατεβαίνει στο πρόσωπο και καταλήγει στον αυχένα και τους ώμους. Ο πόνος που προκαλείται είναι αβάσταχτος έως και ανυπόφορος. Είναι δε τόσο απροσδιόριστος και ευμετάβλητος σε τέτοιο σημείο που σταματάει απότομα και επανέρχεται ξαφνικά με ένα απλό φύσημα του ανέμου. Αν τώρα λάβουμε υπόψη ότι σε κάθε χτύπημα με το καλάμι, τα αγκάθια εισχωρούσαν ακόμη περισσότερο στο κρανίο, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι είναι σίγουρο πως ορισμένα εξ' αυτών θα είχαν εισέλθει σε τμήματα του μετωπιαίου και του ινιακού λοβού, με αποτέλεσμα να προκαλέσουν ανεπανόρθωτες βλάβες στον εγκέφαλο. Υπό φυσιολογικές συνθήκες το θύμα θα είχε τρελαθεί και θα παρακαλούσε τους βασανιστές του να τον σκοτώσουν, αν φυσικά πρώτα ο ίδιος δεν έβαζε τέλος στη ζωή του για να γλιτώσει. 

Η απόφαση του Πιλάτου για μαστίγωση δεν ικανοποίησε το οργισμένο πλήθος των Ιουδαίων. Η αρχή του Ιουδαϊκού ιερατείου ήταν μία και απαράβατη : Όταν κάτι μας συμφέρει είναι δίκαιο, ενώ όταν κάτι είναι εναντίον μας είναι άδικο.  Ήθελαν να σκοτώσουν το Χριστό για να απαλλαγούν από την παρουσία του και απαιτούσαν από τον Πιλάτο τον κατ' εξοχήν Ρωμαϊκό τρόπο τιμωρίας : Τη σταύρωση. Μπροστά στο μένος τους και μη θέλοντας να χαλάσει τις ήδη βεβαρημένες σχέσεις μαζί τους, ο Πιλάτος υποκύπτει στις πιέσεις τους και παραδίδει τον Ιησού στους στρατιώτες για να τον σταυρώσουν (Κατά Ιωάννην, Κεφ. 19 - στιχ. 4-16). Ο Χριστός αναγκάζεται να σηκώσει έναν ξύλινο σταυρό βάρους περίπου 120 - 150 kg και να τον οδηγήσει έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ για να εκτελεστεί η ποινή. Η μαρτυρική πορεία ξεκινά και ο Χριστός, εν μέσω βωμολοχιών και χτυπημάτων από τον όχλο, σηκώνει το σταυρό του. Το ξύλο του σταυρού, που είναι βαρύ και τραχύ, αποδεικνύεται βάσανο για την ματωμένη πλάτη του, με αποτέλεσμα το σώμα του να καταρρέει εξαιτίας του και σε κάθε του βήμα να τραυματίζεται. Ο Χριστός κάνει σοβαρές προσπάθειες να κρατήσει τα πόδια του όρθια. Είναι πολύ πιθανόν εκείνες τις στιγμές να βρισκόταν σε κατάσταση σοκ. Αν τώρα σε αυτό προστεθούν τα βασανιστήρια που προηγήθηκαν, η συνεχόμενη απώλεια αίματος, η ένταση της εφίδρωσης και η όλο και περισσότερη αποβολή υγρών από τις πληγές, τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα το κυκλοφορικό σύστημα του Χριστού να βρισκόταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης. 

Όταν έφτασαν στον Γολγοθά οι στρατιώτες τον έγδυσαν και χρησιμοποιώντας μεγάλα καρφιά μήκους 10 - 15 εκ. του σταύρωσαν τα χέρια και τα πόδια (Κατά Ματθαίον - Κεφ. 27 στιχ. 33-35). Πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι τα καρφιά δεν μπήκαν στους καρπούς όπως βλέπουμε στις αγιογραφίες, αλλά ακριβώς κάτω από τις παλάμες προκειμένου να αντέξουν το βάρος του σώματος του. Ο πόνος που προκλήθηκε από την εισχώρηση τους ανάμεσα στα νεύρα των χεριών, όπως και στα κάτω άκρα ήταν αρκετά οξύς. Η παρατεταμένη παραμονή του ακάνθινου στεφάνου στο κεφάλι επέσυρε περισσότερη διαρροή αίματος και μαζί με την υψηλή πίεση, που προκλήθηκε από την καταπόνηση  του  σώματος κατά τη μεταφορά του σταυρού, δημιούργησαν εγκαύματα στα μάτια του. Είναι αξιοσημείωτο ότι κάθε φορά που ο Χριστός θα σήκωνε το βάρος του σώματος του προσπαθώντας να αναπνεύσει, τα νεύρα  του θα τριβόντουσαν πάνω στα καρφιά. Επίσης η ποσότητα του οξυγόνου που εισερχόταν δεν θα επαρκούσε για να λειτουργήσει ο οργανισμός, καθότι η πλάτη του που εφαπτόταν στο ξύλο, δεν επέτρεπε την διαστολή των πνευμόνων κατά την εισπνοή. Θα ήταν σαν να προσπαθούσε κάποιος να αναπνεύσει ρουφώντας μέσα από ένα βρεγμένο πανί. Συνέπεια όλων αυτών ήταν η δηλητηρίαση των πνευμόνων, το ολοκληρωτικό γέμισμα των κυψελίδων με υγρό και ο αργός θάνατος από πνευμονικό οίδημα. Ακόμη κι αν δεν συνέβαινε αυτό, ο θάνατος θα ήταν ακαριαίος τη στιγμή που η λόγχη τρύπησε την καρδιά και τους πνεύμονες και εξήλθε αίμα και νερό από τα πλευρά του (Κατα Ιωάννην - Κεφ. 19, στιχ.34).

Συμπερασματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα Πάθη του Χριστού, τα οποία συνέβησαν σε ένα διάστημα περίπου δώδεκα ωρών, ήταν μια σειρά βίαιων πράξεων και βασανιστηρίων, τα οποία επηρέασαν καθοριστικά την σωματική του υγεία . Η εφαρμογή τους οδήγησε με ιατρική και μαθηματική ακρίβεια στη θανάτωση του. Θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο, έως και αδύνατο, ένας κοινός άνθρωπος που χτυπήθηκε αμέτρητες φορές και μαστιγώθηκε τόσο άγρια να καταφέρει να κάνει έστω και ένα βήμα με το σταυρό στους ώμους χωρίς να καταρρεύσει, εάν στο μεταξύ δεν είχε αποβιώσει σε κάποια από τις τιμωρίες που υποβλήθηκε. Ακόμα κι αν είχε καταφέρει να επιβιώσει ύστερα από τόσα μαρτύρια, είναι βέβαιο ότι σε μεγάλο βαθμό η ψυχική του υγεία θα είχε διαταραχθεί. Αναπόφευκτα, θα χρειαζόντουσαν ατελείωτες ώρες ψυχοθεραπείας και πληθώρα ψυχοφαρμάκων προκειμένου να θεραπευτούν τα εσωτερικά τραύματα που θα του είχαν δημιουργήσει οι ανακρίσεις, οι χλευασμοί, οι βλασφημίες και οι κακουχίες, εάν στο μεταξύ δεν είχε αυτοκτονήσει για να λυτρωθεί από τους συνεχόμενους εφιάλτες και τις έντονες παραισθήσεις.

Εύχομαι σε όλους/όλες Καλή Λαμπρή και Καλή Ανάσταση !

Πηγές : Βικιπαιδεία, Ευαγγέλιον Κατά Ματθαίον, Κατά Λουκάν, Κατα Ιωάννην

Χρησιμοποιήθηκε υλικό από την εκπομπή "Οι Πύλες του Ανεξήγητου - Ο άνθρωπος Ιησούς τις ώρες των Παθών" και πιο συγκεκριμένα οι επιστημονικές απόψεις των :

Dr James Strange - Καθηγητή του πανεπιστημίου της Φλόριντα

Dr John Donica - Καθηγητή Πανεπιστημίου

Dr Federick Zugibe  - Καθηγητή Πανεπιστημίου

Dr Chitzberg - Κοινωνιολόγου