Ο Ηρακλής του "Βυζαντίου".

 

Η Μητέρα του Ηρακλή του "Βυζαντίου", ήταν η Αγία Ειρήνη. Ήταν ένας άνδρας σε ισχύ και δύναμη, σαν τους θρυλούμενους Ηρακλειδείς, αναφέρει σχετικά ο Ιωάννης Κίνναμος. 

Ο Ελληνοχάζαρος Μανουήλ, θεωρούσε τον πόλεμο, ως την μοναδική-πρέπουσα αυτοκρατορική ασχολία, μας αναφέρει ο εθνικός μας ιστορικός, ο Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος. 

Ο Ελληνοχάζαρος (Τούρκος) βασιλιάς Μανουήλ ο Α Κομνηνός, σύμφωνα με τον Κ. Παπαρηγόπουλο, ήταν ο ηρωικότερος των αυτοκρατόρων, οι οποίοι ανέβηκαν στον Ρωμαϊκό θρόνο της Βασιλεύουσας-Κωνσταντινουπόλεως. 

Ο Μανουήλ αγαπούσε  τον δυτικό τρόπο ζωής των Φράγκων και για αυτό έπαιρνε με μεγάλη χαρά μέρος σε αγώνες ιπποτών.Από μικρός ήταν ανδροπρεπής και γενναίος.

Εξαιτίας της γενναιότητας του.ο βασιλιάς Ιωάννης Β'ο  Κομνηνός,

παρέκαμψε την νόμιμη σειρά διαδοχής, καθώς ο Μανουήλ ήταν ο τέταρτος γιος του, για να τον ορίσει αυτοκράτορα. Πριν να γίνει αυτοκράτορας, είχε πάει για κυνήγι με τον πατέρα του, και βασιλιά Ιωάννη Β Κομνηνό. Ο αυτοκράτορας Ιωάννης χτυπήθηκε θανάσιμα, στην διάρκεια του κυνηγιού. Κατά την επιστροφή τους για την Κωνσταντινούπολη, Ο Μανουήλ με μοναδικούς συνοδούς, τον Τούρκο Δομέστικο των σχολών Αξούχ, και τον αδελφό του Ισαάκιο, αντιμετώπισε με επιτυχία, την ενέδρα 500 Τούρκων, και επέστρεψε ανέπαφος στην βασιλεύουσα. 

Εκτός από ανδρείος ο Μανουήλ ο Α, υπήρξε και συνετός στην φορολογική του πολιτική. 

Για αυτό μείωσε του φόρους, καθώς όπως έλεγε, η επιθυμία του, ήταν να εξουσιάζει ελεύθερους Ρωμαίους-Έλληνες και όχι σκλάβους, υπό το καθεστώς δυσβάσταχτων φορολογικών υποχρεώσεων. 

Σε προσωπικό επίπεδο o Μανουήλ, έζησε μια αχαλίνωτη ερωτική ζωή, και ζήλεψε εν μέρη την αιμομικτική σχέση του Ηράκλειου, με αποτέλεσμα να κάνει δεσμό με την ανηψιά του, την Θεοδώρα, χωρίς όμως να την παντρευτεί, όπως έκανε ο Ηράκλειος με την Μαρτίνα. 

Την σημερινή ιστορική εργασία, την έκανα προς τιμήν του εθνικού μας ιστορικού, Κωνσταντίνου Παπαρηγόπουλο, για να τον τιμήσω, για την προσφορά του, στο Ελληνικό έθνος, και για να κάνω γνωστές τις σχετικές του απόψεις. 

Εν τούτοις ο Ηρωικότερος βασιλεύς, που ανέδειξε η Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ήταν ο Έλληνας Χριστιανός, από την Αγιοτόκο Καππαδοκία, ο Ηράκλειος, καθώς ξεπέρασε σε αρκετούς τομείς ακόμη και τον Μέγα Αλέξανδρο. Μετά τον Ηράκλειο, έχουμε τον Βασίλειο τον Β, τον Άγιο Νικηφόρο τον Β Φωκά, τον Ελληνοαρμένιο Ιωάννη Α Τσιμισκή, τον Ρωμανό Δ Διογένη, και εν συνεχεία τον Μανουήλ τον Α Κομνηνό.  

Οι ήρωες Έλληνες-στρατιωτικοί της Μικράς Ασίας, μαζί με τους εξωτερικούς, εχθρούς, όλους εκείνους τους αιώνες αντιμετώπιζαν και τους εσωτερικούς εχθρούς.

Αυτοί ήταν οι Αλλοδαποί αξιωματούχοι, της πολιτικής "αριστοκρατίας" της Κωνσταντινουπόλεως. Εκείνοι χωρίς να πολεμούν, ήθελαν να ασκούν την ανώτατη εξουσία, για να διαλύσουν την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. 

Ήθελαν οι αλλοδαποί πολιτικοί ευνούχοι, να δίνουν διαταγές από τα παλάτια, την ώρα που οι Έλληνες στρατιωτικοί μάτωναν, έχαναν τις ζωές τους, έμεναν ανάπηροι και έπεφταν αιχμάλωτοι, στα πεδία των μαχών για την Ελλάδα. Οι Ήρωες στρατιωτικοί της Μικράς Ασίας, σε καμία περίπτωση δεν δεχόταν να θυσιάζονται, επί τόσους αιώνες για την Ελλάδα, και να τους κυβερνούν ανθέλληνες, αλλοδαποί- θηλυπρεπείς προδότες. Οι ευνούχοι πολιτικοί από την Βασιλεύουσα, το μόνον που έκαναν όλους εκείνους τους αιώνες, ήταν να καταστρέφουν το Ελληνικό έθνος, μαζί με την αυτοκρατορία του. Αμέσως μετά τον θάνατο του Βασίλειου του Β, οι αλλοδαποί πολιτικοί κατέστρεψαν την αυτοκρατορία.

Παράλληλα οι πολιτικοί αριστοκράτες, εδραίωσαν δια παντός την εξουσία τους. Έκτοτε δεν επέτυχε να τους εκτοπίσει, η Ελληνική στρατιωτική αριστοκρατία της Μικράς Ασίας. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο, καθώς η παγκόσμια Ελληνική- Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, με βάσεις τον Πλάτωνα, τον Χριστό και την ηθική ζωή, διαλύθηκε ολοσχερώς μέσα σε 42 χρόνια. Αριθμός ρεκόρ.

Αναλογιστείτε ότι 42 χρόνια, πριν από τον θάνατο του Βασίλειου Β, η Ελλάδα είχε φτάσει στο απόγειον της δυνάμεως της, σε ηθικό, πολιτικό, κοινωνικό και στρατιωτικό επίπεδο παράλληλα, από την ημέρα που είχε δημιουργηθεί το έθνος των Ελλήνων. Όμως δυστυχώς εκείνα τα χρόνια, η πολιτική "αριστοκρατία", είχε διαλύσει ολοσχερώς τον Ελληνικό στρατό. Είχαν αφαιρέσει την ανώτατη πολιτική-στρατιωτική εξουσία, από της Ελληνικές στρατιωτικές οικογένειες, της Μ. Ασίας. Κατέστρεψαν όλες τις υποδομές του στρατού και του κράτους.

Έφτασαν μέχρι να βάλουν στον αυτοκρατορικό θρόνο, έναν δικό τους, τον Κωνσταντίνο Δούκα. Όταν ανέλαβε εκ νέου αυτοκράτορας ένας εκ των Ελληνικών στρατιωτικών οικογενειών της Μ. Ασίας, ο Ρωμανός ο Δ Διογένης, βρήκε εντελώς διαλυμένο τον Ελληνικό στρατό. Οι στρατιώτες χωρίς ασπίδες, σπαθιά, και άλογα, ήταν απλήρωτοι, με σκισμένες σημαίες, με κουρελιασμένες στολές. Έκτοτε είχαν εδραιωθεί οριστικά και αμετάκλητα, οι αλλοδαποί πολιτικοί στην διοίκηση του Ελληνικού-Ρωμαϊκού αυτοκρατορικού κράτους. Συνδιοικούν πλέον μαζί με τους Έλληνες στρατιωτικούς.

Η συνδιοίκηση της αυτοκρατορίας, μεταξύ Ελλήνων και αλλοδαπών, επισφραγίστηκε με τον γάμο, ανάμεσα σε ένα πολύ επιφανές μέλος της Ελληνικής στρατιωτικής αριστοκρατίας τον Ρωμανό Διογένη, και την χήρα του Κωνσταντίνου Δούκα, την Αυγούστα Ευδοκία, την Μακρεμβολλίτισσα. Πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά, έχουμε έναν τέτοιο γάμο, ανάμεσα στις δύο πλευρές, Όλους τους προηγούμενους αιώνες, οι Ήρωες-Έλληνες στρατιωτικοί, παντρευόταν, μόνον με μέλη της στρατιωτικής αριστοκρατίας. Όμως ήταν τόσο κρίσιμη η κατάσταση του Ρωμαϊκού κράτους, ώστε οι πρόγονοί μας, να μην έχουν το χρονικό περιθώριο, να εκτοπίσουν, τους πολιτικούς-προδότες από την εξουσία. Η οριστική επισφράγιση, της συνεργασίας μεταξύ των δύο πλευρών, έγινε μερικά χρόνια αργότερα, με τον γάμο τους Αλέξιου Κομνηνού (Ελληνική-ηρωική, στρατιωτική αριστοκρατία της Μικράς Ασίας, και της Ειρήνης Δούκα (πολιτική- Σημιτική αριστοκρατία). Χωρίς αυτούς τους δύο γάμους, δεν θα μπορούσαν να επιστρέψουν, οι Έλληνες στρατιωτικοί στην διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους.

Η δυναστεία των Κομνηνών κράτησε αξιόμαχο τον αυτοκρατορικό στρατό, όμως δυστυχώς συνέχισε την εγκληματική πολιτική, των Εβραίων αξιωματούχων σε όλους τους τομείς. Όλες αυτές οι ενέργειες, ήταν μόνιμα εις βάρος της αυτοκρατορίας, με αποτέλεσμα να συμβάλλουν στην κατάρρευση του Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους. Όταν ανέβηκε στον θρόνο ο Μανουήλ ο Α, η Ελληνική αυτοκρατορία, βρισκόταν, στο τελικό στάδιο κατάρρευσης.

Αυτό διότι από την εποχή του παππού του Μανουήλ, του Αλέξιου Α Κομνηνού, είχαν ξεκινήσει οι εωσφορικές σταυροφορίες. Κατά την διάρκεια της βασιλείας του Μανουήλ, είχαμε μια ακόμη σταυροφορία από τους Γερμανούς. Η είδηση της επικείμενης Β σταυροφορίας, προκάλεσε μεγάλο πονοκέφαλο στο Μανουήλ, ο οποίος ήξερε πολύ καλά τι είχε συμβεί κατά την διάρκεια της βασιλείας του παππού του Αλέξιου (Α σταυροφορία). Επί της ουσίας οι τρεις πρώτες σταυροφορίες, ήταν τεστ δυνάμεως και αντοχής, ώστε να δούνε οι Γερμανοί από κοντά της δυνάμεις και τις αντοχές, της Ελληνικής-΄Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Παράλληλα την ίδια στιγμή οι Γερμανοί καιροφυλαχτούσαν, σε περίπτωση που έκριναν ότι υπήρχε η ευκαιρία, και ήταν έτοιμοι να επιτεθούν και κατά τις τρείς πρώτες σταυροφορίες. Τελικά αυτό δεν ήταν εφικτό κατά της τρεις πρώτες εωσφορικές σταυροφορίες, αλλά έγινε δυνατό, κατά την τέταρτη.

Η ενέργεια των Kομνηνών να παραχωρήσουν με την άνοδο του Αλέξιου Α, όλο το εμπόριο και την οικονομία στα χέρια των λατίνων, είναι προδοτική και εγκληματική. Αυτό διότι το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος χάνει σταδιακά όλη του οικονομική δύναμη. Οι Έλληνες αρχίζουν να αντιδρούν πολύ έντονα σε αυτήν την σκληρή-άδικη πολιτική, των Κομνηνών. 

Ήδη από τον 12 αιώνα, πολλές χιλιάδες λατίνοι υπήρχαν στην Κωνσταντινούπολη. Οι λατίνοι (Γερμανοί), απολάμβαναν προνόμια και ήταν προκλητικοί προς τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης.

Τα αδικαιολόγητα προνόμια τα οποία έδωσε ο Αλέξιος ο Α Κομνηνός στους Βενετούς και στους υπόλοιπους, επιχείρησε να τα αφαιρέσει ο γιος του, ο Ιωάννης Β. Ο Ιωάννης έκανε ενέργειες, ώστε να βάλει τέλος στα προνόμια των δυτικών. Όμως η ενέργεια του Ιωάννη του Β, είχε ως αποτέλεσμα να ξεκινήσουν νέες εχθροπραξίες από την πλευρά των λατίνων, στο Αιγαίο, στο Ιόνιο και την Αδριατική. Για αυτό αναγκάστηκε, ο Ιωάννης Β Κομνηνός, να ξαναδώσει πίσω τα προνόμια, όταν ο στόλος των Βενετών, κινήθηκε εχθρικά προς τα εδάφη της αυτοκρατορίας.

Οι λατίνοι ειχαν αλλοιώσει πολλές πλευρές της δημόσιας ζωής, και απέκτησαν τον έλεγχο στο εμπόριο-οικονομία, συμβάλλοντας στην παρακμή της αυτοκρατορίας. Η Ρωμαϊκή οικονομία, ήταν πλέον έρμαιο της δύσης της Βενετίας, της Γένουας, και άλλων Γερμανικών  πόλεων. Οι Έλληνες αντιστάθηκαν στις προκλήσεις, με μεγάλες εξεγέρσεις, οι οποίες βάφτηκαν με αίμα. Τον Μαιο του 1182, έγινε η πρώτη εξέγερση, κατά των λατίνων. Μια επανάσταση που σημαδεύτηκε από σφαγές και εξανδραποδισμούς. Οι Λατίνοι αντέδρασαν κατά των Ελλήνων. Η επεκτατική πολιτική τους εκφράστηκε με την επίθεση των Ούγγρων στην Βαλκανική το 1183, καθώς και με την επίθεση των Νορμανδών, κατά των Ρωμαϊκών εδαφών το 1185, με αποτέλεσμα την άλωση της Θεσσαλονίκης.

Ακολούθησε νέα επανάσταση του δυσαρεστημένου από τα γεγονότα Ελληνικού λαού, κατά την οποία σφαγιάστηκε ο Ανδρόνικος ο Α Κομνηνός.

Την εποχή των Κομνηνών, μια νέα νεοταξική δύναμη έχει ανατείλει. Αυτή είναι οι Σελτζούκοι Τούρκοι. Τους Σελτζούκους τους έφεραν στην θέση των Αράβων, οι οποίοι είχαν εξασθενίσει οριστικά σαν στρατιωτική δύναμη, εξαιτίας των τριών κορυφαίων Ελλήνων αυτοκρατόρων, οι οποίοι βασίλεψαν κατά σειρά στον Ελληνικό-Ρωμαϊκό θρόνο. Αυτοί ήταν ο Άγιος Νικηφόρος ο Β Φωκάς, ο ανηψιός του Αγίου, ο Ιωάννης ο Α, και ο κορυφαίος των Ελλήνων ο ιερός Βασίλειος ο Β.

Για να είμαστε συνέχεια, εμπλεκόμενοι σε αμυντικούς πολέμους, από το Ανατολικό μέτωπο, αμέσως οι εωσφοριστές από την νέα τάξη, στην θέση των Αράβων, έστειλαν εναντίον των Ελλήνων-Ρωμαίων τους Σελτζούκους.

Τους πολέμους μεταξύ των Τούρκων, και της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας υποκινούσε, ο βάρβαρος, Γερμανός ηγεμόνας, Φρειδερίκος Βαρβαρόσα. Την εποχή των Κομνηνών, πάντοτε η Ουγγαρία λόγω της γεωγραφικής της θέσης, ήταν το σημείο που διασταύρωναν τα πυρά τους, η Ελληνική- Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και η Γερμανία. Συνεπώς ήταν αναγκαίο ο Μανουήλ, να υποτάξει, και την Ουγγαρία. Από την Ουγγαρία και την Κροατία αντίστοιχα οριζόταν, οι σφαίρες επιρροής των Βενετών και των Γερμανών. Για τον ίδιο λόγο κατέλαβε την Δαλματία ο Έλληνοτούρκος Βασιλιάς.

Το Σωτήριο έτος 1176 μ.Χ., ο Φρειδερίκος Βαρβαρόσα, ζητά επίμονα για μια ακόμη φορά, να σπάσουν οι Τούρκοι μονομερώς, την συνθήκη ειρήνης με την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ο Μανουήλ Α Κομνηνός, βρισκόταν εκείνο το διάστημα μαζί με τον Ελληνικό στρατό, στο κάστρο του Μυριοκέφαλου. Από το κάστρο του Μυριοκεφάλου, ο Μανουήλ με τον πολυάριθμο Ρωμαϊκο στρατό, πήρε την απόφαση, για άγωστους λόγους, να περάσει από τις κλεισούρες του Τζυβρίτζη (πέρασμα του Τσαρδάκ). Οι Έλληνες στρατηγοί αντέδρασαν, και ανέφεραν ότι είναι πολύ επικίνδυνα να περάσουν, από τόσο στενούς δρόμους, με τόσο μεγάλο στράτευμα, άμαξες, ζώα, βοηθητικούς κλπ 

Παράλληλα οι ανιχνευτές του Ελληνικού στρατού, είχαν δει τους Τούρκους να περιμένουν επάνω στους λόφους, να είναι κρυμμένοι, για αυτό αμέσως ενημέρωσαν τον Μανουήλ. Όμως ο Μανουήλ δεν δεχόταν λέξη, σχετικά με την επιστροφή από άλλο δρόμο. Η εμπροσθοφυλακή με αρχηγούς τους Ιωάννη και Ανδρόνικο Άγγελο, πέρασε χωρίς προβλήματα τα στενά.

Όμως λίγο αργότερα όταν εισήλθε το κυρίως σώμα στρατού με την οπισθοφυλακή, έκλεισαν οι Τούρκοι τις δύο μοναδικές εξόδους του στενού περάσματος αρχίζοντας την επίθεση τους, από τους λόφους. Τότε επικρατεί πανδαιμόνιο στην Ελληνική πλευρά, καθώς η προσπάθεια υποχώρησης ήταν εντελώς αδύνατη. Αυτό όχι γιατί ήταν ισχυροί οι Τούρκοι από εκείνη την μεριά, αλλά γιατί εμπόδιζαν την υποχώρηση, τα ζώα με τις άμαξες και τους βοηθητικούς. Τα βέλη έπεφταν σαν "βροχή", από τους λόφους ενάντια στους Έλληνες. 

Οι Έλληνες ήταν εγκλωβισμένοι, με συνέπεια, να κατέβουν οι Τούρκοι από τους λόφους, και να σφάξουν τους περισσότερους. Ο λατίνος Βαλδουίνος, ο αδελφός της γυναίκας του Μανουήλ, έπεσε μαχόμενος μαζί με τους λατίνους στρατιώτες του, ενώ μεγάλο μέρος του Ελληνικού πεζικού, καταπατήθηκε από τα άλογα του στρατου. Σε εκείνες τις τραγικές στιγμές, το χάος αύξησε το κομμένο και υπερυψωμένο κεφάλι του Ανδρόνικου Βατάτζη, ανηψιού του Μανουήλ, ο οποίος είχε πάει σε άλλη εκστρατεία, εναντίον των Τούρκων της Αμάσειας.

Ο βασιλιάς πολεμώντας, κατόρθωσε να σπάσει τον κλοιό των Τούρκων, μαζί με λίγους στρατιώτες και να ενωθούν, με την εμπροσθοφυλακή, η οποία παρακολουθούσε την μάχη εκ του μακρόθεν. Είναι άγνωστο εάν φοβήθηκαν, η εάν δεν μπορούσαν να επέμβουν, είτε δεν επιθυμούσαν να εμπλακούν στην μάχη. Το πιό πιθανόν είναι να έμειναν άναυδοι από τον αιφνιδιασμό και την σφοδρότητα, και σε συνάρτηση με την απαράδεκτη απόφαση του Μανουήλ, να μην ήθελαν να πολεμήσουν. 

Πιθανόν με αυτόν τον τρόπο ήθελαν να δείξουν την δυσαρέσκεια τους, στην απόφαση του Μανουήλ, να μην ακούσει τους έμπειρους στρατηγούς, και εν συνεχεία τους ανιχνευτές, με αποτέλεσμα να πέσει σε μια θανάσιμη ενέδρα. Για πρώτη φορά στα Ελληνικά ιστορικά χρονικά, μια εμπροσθοφυλακή γίνεται θεατής και δεν συμμετέχει καθόλου στην μάχη.

Δεν υπήρξε μέχρι τότε παρόμοιο περιστατικό, στην Ελληνική ιστορία. Μόνον οι βάρβαροι-αλλοδαποί μισθοφόροι του Ελληνικού-Ρωμαϊκού στρατού, παρουσίαζαν τέτοιου είδους συμπεριφορά. 

Ειδικά η μάχη του Μυριοκεφάλου, ήταν μια τρομερή μάχη. Όμως το μόνον που έκαναν οι στρατιώτες της εμπροσθοφυλακής ήταν να καθήσουν σε έναν λόφο, και να βλέπουν τους Σελτζούκους να σφάζουν τους υπόλοιπους Έλληνες. Αυτή η συμπεριφορά, ήταν τελείως απαράδεκτη, για Έλληνες στρατιώτες της αυτοκρατορίας. 

Κυριολεκτικά ήταν ανεξήγητη, απαράδεκτη, ως και προδοτική, η απόφαση του Μανουήλ, να περάσουν από τα στενά, καθώς ανάμεσα σε όλα τα δεινά, οι Τούρκοι, είχαν ρίξει δηλητήρια σε όλες τις πηγές νερού. Το αποτέλεσμα ήταν να προκληθεί δυσεντερία, και οι Ελληνες στρατιώτες να είναι εντελώς αδύναμοι.

Ο Βασιλιάς σε όλη του την ζωή, συμμεριζόταν πάντοτε τις ταλαιπωρείες των Ελλήνων στρατιωτών από τις ασκήσεις, είτε από τις μάχες, και για αυτό φρόντιζε να τους ξεκουράζει όσο χρειαζόταν κάθε φορά. Όμως εκείνη την στιγμή, θα κάνει κάτι τελείως αψυχολόγητο και παράλογο. Αυτό διότι διέταξε να συνεχίσει ο εξαντλημένος Ελληνικός στρατός, την πορεία του. Εκείνη την φοβερή νύχτα της μεγάλης σφαγής, οι Τούρκοι κύκλωσαν τον λόφο που κατέφυγαν τα υπολείμματα του Ελληνικού Στρατού. Όλο το βράδυ απειλούσαν με δυνατές φωνές, οτι θα έσφαζαν και τους υπόλοιπους. 

Τελικά το πρωί, παραδόξως ο σουλτάνος Κιλίτζ Αρσλάν, δεν εκμεταλεύτηκε στο έπακρο την θέση του, και πρότεινε ειρήνη στον Μανουήλ. Ο λόγος για τον οποίο έγινε αυτό, ήταν, ότι ο Κιλίτζ Αρσλάν, θαύμαζε κρυφά τον Μανουήλ, για το πόσο γενναίος πολεμιστής ήταν.

Όλοι οι σύγχρονοι του Μανουήλ, τον θαύμαζαν πολύ, για την γεναιότητα του, στα πεδία των μαχών. Εν τούτοις ο μεγαλύτερος θαυμαστής, για τις πολεμικές του ικανότητες, στα πεδία των μαχών ήταν ο Τούρκος σουλτάνος. Αυτό το βλέπουμε και από το γεγονός, ότι ο Κιλίτζ Αρσλάν ζητούσε συνέχεια, ειρήνη από τον Μανουήλ σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα. (1) 

Επίσης οι άλλοι Μωαμεθανοί ηγέτες, κατηγορούσαν τον Κιλίτζ Αρσλάν, ότι προτιμά, να κάνει πολέμους, με τους Αγαρηνούς, και όχι με τους Χριστιανούς-Έλληνες Ρωμαίους.  

Δυστυχώς στην συνέχεια ο σουλτάνος, αναγκάστηκε να υπακούσει στον Βαρβαρόσα, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να τηρήσει την συνθήκη ειρήνης. Ο ίδιος ο Μανουήλ παρομοίασε την ήττα του, με την καταστροφή του Ρωμανού Δ, στο Μαντζικέρτ (1071μ.χ.).

Μετά από αυτήν την καταστροφή, την οποία είχε προκαλέσει, ο Γερμανός Φρειδερίκος Βαρβαρόσα, έγραψε επιστολή όπου ονόμασε τον εαυτό του "αυτοκράτορα" των Ρωμαίων, ενώ τον Μανουήλ απλό Βασιλιά. Μια από τις συνέπειες της ήττας στο Μυριοκέφαλο ήταν ότι ο Ελληνικός Στρατός αποδεκατίστηκε πολύ άσχημα. 

Τώρα πλέον μόνον δευτερεύουσας σημασίας μάχες μπορούσε να διεξάγει τα επόμενα 28 χρόνια ζωής που απέμειναν στο κράτος, καθώς στις 13 Απριλίου του 1204 μ.Χ., θα πέσει στα χέρια των σατανιστών ψευδοσταυροφόρων. Ο Μανουήλ έχασε την καλή ψυχική του υγεία. Δεν ξαναγέλασε ποτέ στην ζωή του και πέθανε ύστερα από τέσσερα χρόνια, από στεναχώρια για το τεράστιο στρατηγικό του σφάλμα που έκρινε εν πολλοίς την τύχη της Αυτοκρατορίας.

Δεν θα πρέπει να λησμονηθεί ότι πριν από την απίστευτη συντριβή στο Μυριοκέφαλο, σε όλες τις προηγούμενες εκστρατείες, οι Έλληνες επέστρεφαν στην Βασιλεύουσα, μέσα από την πρωτεύουσα του σουλτανάτου των Σελτζούκων, το Ικόνιο. Αυτό το έκανε σκόπιμα ο Μανουήλ, ως επίδειξη δύναμης, ανωτερότητας και κυριαρχίας έναντι των Τούρκων. Για αυτό ο Μανουήλ, εξαιτίας του λαμπρού νεανικού παρελθόντος, υποτίμησε για μια ακόμη φορά τους Τούρκους, με συνέπεια, με αποτέλεσμα την εθνική καταστροφή στο Μυριοκέφαλο. 

Η τύχη της Ελληνορωμαϊκής αυτοκρατορίας, αλλά και ολόκληρου του Ελληνικού έθνους, μέχρι σήμερα, κρίθηκε κατ ουσίαν στις 15 Δεκεμβρίου του 1025 μ.χ., με τον θάνατο του κορυφαίου των Ελλήνων. Όμως το οριστικό χτύπημα, δόθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου του 1176 μ.Χ., στο Μυριοκέφαλο. Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, αποδεκατισμένη πολύ άσχημα, σε αριθμό στρατιωτών, θα πέσει στις 13 Απριλίου του 1204 μ.Χ., στα χέρια των Γερμανών.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ο Β ΚΑΙ ΜΑΝΟΥΗΛ Ο Α. 

Η στρατηγική του Βασίλειου Β, υπήρξε άψογη στο Κλειδί. 

Στον αντίποδα ο αυτοκράτορας Μανουήλ Κομνηνός, σε μια παρόμοια περίπτωση, το έτος 1176 μ.Χ., εγκλωβίστηκε σε ενέδρα που έστησαν οι Τούρκοι, στις  κλεισούρες του Τζυβριτζη (πέρασμα του Τσαρδάκ) στα στενά του Μυριοκεφαλου.

Δυστυχώς όπως είχε παρατάξει, το ιππικό και τις βοηθητικές άμαξες, εγκλωβίστηκαν όλοι οι Έλληνες στρατιώτες, με αποτέλεσμα να σκοτώσουν τους περισσότερους Έλληνες, οι Σελτζούκοι.

Γράφει ο Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος

Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που η άλλη πλευρά δεν συναινεί ; Είναι λοιπόν δίκαιο να καθίσουμε να αφανιστούμε όλοι οι Έλληνες χωρίς να έχουμε πειράξει κανέναν απολύτως ; Όλα αυτά διότι από τα αρχαία χρόνια ο πολιτισμός μας, και η ιδεολογία-θρησκεία μας, αποτελούν εμπόδιο στην δημιουργία του παγκόσμιου εωσφορικού κράτους. Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών- μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.

 

* Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.

Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες-Σημίτες που από μονοθεϊστές της Π.Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν εωσφοριστές του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Σημίτες.

 

Από το έτος 2006, όταν ξεκίνησα να γράφω, την στήλη Επικρατέειν η Απόλλυσθαι, ήμουν και είμαι ο μοναδικός Έλληνας στον κόσμο, που προτείνει τον συνδυασμό :

Oρθοδοξία, Εκκλησιασμός, κατήχηση, χρηστά ήθη, μουσικά σχολεία, υψηλός αθλητισμός-Παγκράτιο, ιστορική γνώση, με μοναδικό σκοπό, την δημιουργία Ελλήνων ανωτάτης ποιότητας. Ακόμη προτείνω την εφαρμογή του άρθρου 120 παρ. 4 του Ελληνικού συντάγματος, την κατάργηση των κομμάτων και την αλλαγή πολιτεύματος. Είναι ιστορικά και διαχρονικά αποδεδειγμένο, ότι είτε αντιδράσουμε ειρηνικά, είτε δυναμικά, είτε βίαια μέσα από αμυντικούς πολέμους, και στις τρεις περιπτώσεις απαιτείται, υψηλή ηθική ζωή και παιδεία. Όπως είναι γνωστό και ιστορικά αποδεδειγμένο, η νέα τάξη για να είναι σε θέση να εξουσιάζει, θέλει τους Έλληνες ανήθικους και απαίδευτους. Η κακία είναι αμάθεια, μας δίδαξε ο Ύπατος των Φιλοσόφων ο Αριστοκλής. Δυστυχώς η έλλειψη παιδείας, είναι αδίκημα εσχάτης προδοσίας, και εθνική-κοινωνική καταστροφή.