Το Πολυτεχνείο και η λαγνεία του

 (Άρθρο του Παναγιώτη Κανελλάκη, δικηγόρου, στην εφημερίδα << ΤΑ ΝΕΑ >> την 16 Νοεμβρίου 2004)

Όταν πια έχει κριθεί η φονική μάχη για την αρχηγία ανάμεσα σε δύο λύκους, άλλα μέλη της άγριας αγέλης, που ως τότε παρακολουθούσαν ουδέτερα κι αμέτοχα, πέφτουν πάνω στον ηττημένο λύκο, όλα μαζί, και τον κατασπαράσσουν. Γιατί άραγε μου' ρθε στο νου η εικόνα αυτή τότε το '74, αμέσως μετά την πτώση της χούντας ;

Σε όλη την επταετία δεν έπεσε ούτε ένας πυροβολισμός κατά της χούντας. Ούτε μία ντουφεκιά. Ο ελληνικός λαός έμεινε άκαπνος, εντελώς. Ουδέποτε αντιστάθηκε μαζικά, δυναμικά κατά των δικτατόρων. Μόνο ανέκδοτα έφτιαχνε για την κυρία - Δέσποινα και τον Παττακό με το μυστρί.

Οι ελάχιστες μη κομματικές αντιστασιακές οργανώσεις που γεννήθηκαν μες τη δικτατορία ουδέποτε απέκτησαν λαϊκή βάση. Η δράση όλων των οργανώσεων στο εσωτερικό της χώρας (και των κομματικών) περιοριζόταν σε κροτίδες και φέιγ - βολάν. Κι' απ' αυτά λίγα. Μόνο το '73 κάτω από την πίεση του Φοιτητικού Κινήματος, της Νομικής και του Πολυτεχνείου, παρατηρείται κάποια νωχελική αφύπνιση. Κι αυτή με το ζόρι. Η δραματική έκκληση των φοιτητών προς τον κόσμο με το σύνθημα ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΛΑΕ ουδέποτε βρήκε μαζική ανταπόκριση.

Έτσι εξηγείται η εκ των υστέρων πανελλήνια λατρεία του Πολυτεχνείου. Ήρθε να αποενοχοποιήσει τον δειλό Έλληνα πολίτη. Αποτέλεσε το μεγάλο ΕΘΝΙΚΟ ΑΛΛΟΘΙ ενός λαού. που λιποψύχησε μπροστά στα τανκς και συμβιβάστηκε με τους δικτάτορες.

Όλοι σχεδόν όσοι στα χρόνια εκείνα επέδειξαν ένα πραγματικό πνεύμα αντίστασης, στη συνέχεια πολιτεύτηκαν. Μπήκανε σε κόμματα ή φτιάξανε καινούργια. Κι από' κει ήταν αναγκασμένα να χαϊδεύουν τ' αυτιά του κόσμου και της εκλογικής τους πολιτείας. να γιατί δεν ακούστηκε ποτέ δυνατά αυτή η ιστορική αλήθεια για τη (μη) λαϊκή αντίσταση...