Επετειακή σειρά άρθρων για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση - Γεώργιος Καραϊσκάκης (1782-1827) "Ο Στρατάρχης του '21" - (Μέρος Γ') - Ο ρόλος του στον εμφύλιο, η μεταστροφή του, η αποκατάσταση των αξιωμάτων του και ο θριαμβός του στην Αράχωβα

 

Μετά την δίκη παρωδία που έλαβε χώρα στο Αιτωλικό τον Απρίλιο του 1824 και αφού βγήκε η απόφαση με την οποία ο Καραϊσκάκης καθαιρούνταν από τα αξιώματά του, ο οπλαρχηγός της Ρούμελης βρέθηκε εξόριστος και ατιμασμένος. Τότε σκέφτηκε να πάει στα Άγραφα που πάντα διεκδικούσε για να πάρει το αρματολίκι. Βέβαια αυτή η πράξη τον οδήγησε σε σύγκρουση με τους αντιπάλους του Ν. Στουρνάρη και Ι. Ράγκο που εξαπέλυσαν μία φοβερή καταδίωξη εναντίον του. Ευτυχώς ο Καραϊσκάκης ήταν πάντα ένα βήμα πιο μπροστά και απόκρουσε με επιτυχία τις ενέδρες τους. Όπως ήταν φυσικό το συνεχόμενο κυνηγητό τον καταπόνησε και αντιλήφθηκε ότι δεν έχει τις δυνάμεις να συνεχίσει. Έτσι πήρε την απόφαση να στείλει γραπτώς τη συγνώμη του στον Αλ. Μαυροκορδάτο, έστω κι αν αυτό σήμαινε υποταγή στην πολιτική διοίκηση που τόσο απεχθανόταν. Η αναφορά στάλθηκε στις 27 Μαΐου 1825 από τη Δομνίστα. Μόλις ο Μαυροκορδάτος τη διάβασε κατάλαβε το ειρωνικό της ύφος και απάντησε ότι «φρονώ αναγκαιότατον ή να κριθή και να καταδιωχθή κατά τα εγκλήματα του ή να διωχθή εκτός Πατρίδος.». Ήταν φανερό ότι ο Μαυροκορδάτος ήθελε να ξεμπερδεύει διά παντός με τον Καραϊσκάκη.
Εν τω μεταξύ ο εμφύλιος πόλεμος είχε φουντώσει για τα καλά και η συγκρούσεις μεταξύ Μοραϊτών και Ρουμελιωτών είχαν πάρει διαστάσεις. Τότε η κυβέρνηση συνέλαβε ένα τέχνασμα : Υποσχέθηκε τη συγχώρηση στον Καραϊσκάκη με αντάλλαγμα να κατεβάσει στρατό στο Μοριά για να νικήσει τις δυνάμεις του Κολοκοτρώνη. Ακολούθησαν σκηνές φρίκης οι οποίες γράφτηκαν με τα μελανότερα γράμματα στην νεότερη ιστορία. Οι άνδρες του Καραϊσκάκη ξαμολήθηκαν σαν σκυλιά και σκότωσαν όποιον βρήκαν μπροστά τους. Στην Κερπινή μπήκαν στο αρχοντικό του Ανδρέα Ζαΐμη και έβγαλαν σε δημοπρασία το φουστάνι της γυναίκας του καθώς και τα εσώρουχα της…
Τα γεγονότα του εμφυλίου σπαραγμού αηδίασαν τον Καραϊσκάκη και ο ίδιος άρχισε να μετανιώνει για τη συμπεριφορά του. Μετά την αποβίβαση του Ιμπραήμ και βλέποντας ότι η φλόγα της Επανάστασης έσβηνε συγκέντρωσε δυνάμεις και προσπάθησε να βοηθήσει το πολιορκούμενο Μεσολόγγι. Εξαιτίας της φυματίωσης ήταν ασθενής το βράδυ της Εξόδου και ίσως αν στεκόταν στα πόδια του η μάχη να είχε άλλο αποτέλεσμα.
Ο Κολοκοτρώνης εκτιμούσε τις στρατιωτικές του ικανότητες έκρινε ότι μόνο Ο Καραϊσκάκης θα μπορούσε να κρατήσει την Επανάσταση στην Ρούμελη και υποσχέθηκε ότι θα τον βοηθήσει. Εάν έπεφτε η Ρούμελη, μόνο ο Μοριάς θα αναγνωριζόταν ως Ελλάδα. Τότε ο Καραϊσκάκης ζήτησε τον τίτλο του Αρχιστρατήγου της Ρούμελης και υποσχέθηκε την έναρξη μιας νέας εκστρατείας με σκοπό την απελευθέρωση της. Ο Ανδρέας Ζαϊμης, ο οποίος ήταν πρόεδρος της Διοικητικής Επιτροπής, έβαλε στην άκρη την προσβολή που έκαναν οι άνδρες του και του έδωσε τον τίτλο. Η ώρα του Καραϊσκάκη είχε φτάσει.
Στις 19 Ιουνίου 1826 αναχώρησε από το Ναύπλιο μόλις με 130 στρατιώτες και σε ελάχιστο χρόνο δημιούργησε στράτευμα 3.500 ανδρών με έδρα την Ελευσίνα. Ο μεγάλος του αντίπαλος αυτή την περίοδο ήταν ο Κιουταχής, ο οποίος είχε εντολή από τον Ιμπραήμ να καταλάβει την Ακρόπολη. Οι δύο άνδρες συγκρούστηκαν για μία και μοναδική φορά στις 6 και 8 Αυγούστου 1826 στο Χαϊδάρι, κοντά στο Παλατάκι στο χώρο που βρίσκεται σήμερα η Λεωφόρος Αθηνών. Όμως ο Καραϊσκάκης δεν είχε σκοπό να κατατροπώσει τη στρατιά του Κιουταχή, μιας και αυτό ήταν αδύνατο, αλλά να ενισχύσει τη φρουρά της Ακρόπολης. Μόλις το πέτυχε αποσύρθηκε στην Ελευσίνα.
Ο Καραϊσκάκης κατάλαβε ότι για να κρατήσει την Ακρόπολη πρέπει να απελευθερώσει την υπόλοιπη Ρούμελη, ν’ αυξήσει τα στρατεύματα του και να κόψει τις διόδους του εφοδιασμού του Κιουταχή. Στις 25 Οκτωβρίου 1826 αναχωρεί από την Αθήνα και χτυπά του Τούρκους στη Δόμβραινα. Έχοντας στο πλάι του το Νικηταρά, τον Γιαννάκη Σουλτάνη, τον Σπυρομύλιο και το Γαρδικιώτη Γρίβα νικάει τους Τούρκους και προελαύνει προς τη Ρούμελη.
Στις 18 Νοεμβρίου βρισκόταν στο Δίστομο, όταν πληροφορήθηκε ότι ένα σώμα 2.500 Αλβανών υπό την ηγεσία των Κεχαγιάμπεη και Μουσταφάμπεη κινούνταν προς την Αράχωβα, προκειμένου να κτυπήσουν τους Έλληνες που πολιορκούσαν την Άμφισσα. Τότε συνέλαβε το εξής τέχνασμα : Έστειλε τον Γαρδικιώτη να καταλάβει την Αράχωβα και ειδοποίησε τους Έλληνες στην Άμφισσα να είναι σε ετοιμότητα. Οι Αλβανοί μπήκαν ανυποψίαστοι στην Αράχωβα σχηματίζοντας κλοιό, αλλά η επίθεση του Καραϊσκάκη από τα ανατολικά και των Ελλήνων από τα δυτικά τους αιφνιδίασε. Επακολούθησε μεγάλη σφαγή. Από τους 2.500 Αλβανούς γλίτωσαν μόνο 300. Ανάμεσα τους νεκρούς ήταν και οι δύο αρχηγοί τους, των οποίων τα κεφάλια εστάλησαν στο Ναύπλιο. Μετά τη μάχη ο Καραϊσκάκης έστησε ως τρόπαιο μία αποτρόπαιη πυραμίδα από 300 κεφάλια για να εκδικηθεί τα έκτροπα του Κιουταχή και του Ιμπραήμ που έλαβαν χώρα στην Έξοδο του Μεσολογγίου. Έτσι με σχεδόν ελεύθερη τη Ρούμελη ο Καραϊσκάκης κατέβηκε στην Αθήνα για την τελική αναμέτρηση. Απ’ όπου περνούσε όλος ο κόσμος τον χαιρετούσε λέγοντας : - Γειά σου Καραϊσκάκη αρχηγέ, μεγάλε αρχιστράτηγε ! Το τέλος της ζωής του πλησιάζει…