Κάποιοι δυσανασχετούν με έναν ιερέα που δεν το παίζει θεός...
Φοβούνται μήπως ο ιερέας είναι φυσιολογικός άνθρωπος όπως αυτοί...
Μάλλον, φοβούνται μήπως ο ιερέας είναι πιο φυσιολογικός από αυτούς, χωρίς κόμπλεξ, χωρίς ευσεβισμό, χωρίς καθωσπρέπεια.
Δεν θέλουν ο ιερέας να καταπιάνεται με πολλά, να ξέρει πολλά, να ασχολείται με πολλά, να ζει την καθημερινότητα όπως ένα «κοινός θνητός».
Δυστυχώς βολεύει κάποιους ο ιερέας να είναι απόμακρος, σαν έχει έρθει ουρανοκατέβατος.
Προτιμούν ένα ράσο «ατσαλάκωτο», ποτισμένο μόνο με "θυμίαμα" και όχι με την "δυσοσμία" της καθημερινότητας.
Προτιμούν προϊσταμένους-εργολάβους Ναών και όχι ιερουργούς και κατηχητές.
Προτιμούν νομοδιδασκάλους και όχι πατέρες και αδελφούς.
Προτιμούν την θρησκεία και όχι την Εκκλησία.
Προτιμούν τον Νόμο και όχι τον Χριστό.
Μέσα στην Εκκλησία τα «πρέπει» δυστυχώς κυριαρχούν· οι κανόνες θεοποιούνται, η «έξωθεν καλή μαρτυρία» γίνεται αυτοσκοπός, η ατομική ηθική καθαρότητα ειδωλοποιείται.
Οι χριστιανοί ψάχνουν για «διορατικούς» ιερείς, για φανατικούς ηθικιστές, για «χαρισματούχους γέροντες» που θα τους καθοδηγήσουν πνευματικά.
Γι’ αυτό και δεν ακούνε τον ιερέα της ενορίας τους. Απαξιώνουν τον λόγο του, το έργο του, την διακονία του.
Δεν εκτιμούν την παρουσία του, διότι τους φαίνεται πιο ανθρώπινος, πιο αδύναμος, πιο αληθινός, πιο συνηθισμένος από όσο πρέπει.
Ακούνε μόνο τους διάσημους και φημισμένους ιερείς, μοναχούς, ηγουμένους, αρχιερείς που αυτοπροβάλλονται ως κάτοχοι της αλήθειας, της σοφίας, της «Πατερικής διδασκαλίας».
Το λάθος μας είναι ότι δεν ψάχνουμε τον Χριστό αλλά κάτι να μας ενθουσιάσει, όπως μια προφητεία, μια ρητορεία, ένα θαύμα, έναν γέροντα με μακρυά γενειάδα…
Εάν ψάχναμε τον Χριστό, τότε θα ακούγαμε και τον ιερέα της ενορίας μας, θα εκτιμούσαμε το έργο του.
Τότε θα διαβάζαμε το ευαγγέλιο όχι ψάχνοντας βαθιές θεολογίες αλλά ως ένα βιβλίο που περιέχει τη Αλήθεια της ζωής, τον τρόπο ζωής, το «μυστικό» της σωτηρίας μας.
Τότε θα βλέπαμε τον αδελφό μας με επιείκεια, με συγκατάβαση, με συγχωρετικότητα, με αγάπη.
Τότε η ζωή μας θα μοσχοβολούσε γνησιότητα και όχι υποκρισία, ήθος και όχι ηθική, ταπείνωση και όχι εγωισμό, φιλανθρωπία και όχι σκληρότητα, ορθή κρίση και όχι κατάκριση, ευλάβεια και όχι ευσεβισμό, συμπόνοια και όχι αδιαφορία, καλοσύνη και όχι κακιά, υπομονή και όχι μικροψυχία…
Ας κάνουμε την αυτοκριτική μας.
Ας ελέγξουμε τον εαυτό μας κι ας πάψουμε να ελέγχουμε τους άλλους, οποίοι κι αν είναι, ό,τι κι να έχουνε κάνει.
Ο καθένας θα δώσει λόγο για την δική του ζωή, για την δική του συμπεριφορά, για τις δικές του επιλογές.
https://proskynitis.blogspot.com/2021/07/blog-post_60.html#more
οι ιερείς να προσέχετε με ταπεινότητα την ζωή σας γιατί σαν κατηχητές όπως λέτε, πρέπει να αποτελείτε πρώτοι το παράδειγμα στην πράξη όσων χειροτονηθήκατε για να κηρύττετε. Δεν έχετε καταλάβει ότι αποτελείτε την μεγαλύτερη, την πιο αμετανόητη και πιο αμαρτωλή αιτία σκανδαλισμού των πιστών και απομάκρυνσής τους από την εκκλησία. Συχνά γίνεστε χειρότεροι και από τον χειρότερο λαϊκό, γιατί αυτός τουλάχιστον δεν λερώνει το ράσο που εσείς φοράτε.
ΑπάντησηΔιαγραφήκάποιοι ιερείς δεν έχουν καταλάβει ότι οι πιστοί ψάχνουν πλέον τους ελάχιστους εναπομείναντες, άξιους και ενάρετους ιερείς γιατί οι υπόλοιποι, στην πλειοψηφία τους, είναι η πιο οδυνηρή απογοήτευση μας. Αντί να ορθοτομούν, έχουν ξεπέσει προκλητικότητα και ενώ από τη μία απαιτούν να τους σεβαστείς και να ανέχεσαι σιωπηλά τα εξόφθαλμα αδιανόητα που πράττουν, από την άλλη, σου κάνουν κηρύγματα για αγνότητα, παρθενία και ανιδιοτέλεια, για να μην ξεχάσω και για...ομολογία πίστης που πρέπει να κάνουμε, μόνο....εμείς οι λαϊκοί, κατά την αντίληψή τους, όπως φαίνεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήέχει πολύ δίκιο σε όσα γράφει ο πατέρας Παύλος Παπαδόπουλος και συμφωνώ σε κάθε του λέξη. στην Ελλάδα, νομίζουμε γενικά πως είμαστε κάτι ιδιαίτερο. όπως μεγαλοπιανόμαστε, χωρίς κανένα υπόβαθρο, με ξενόφερτες υλικές επιλογές, π.χ. διακοπές όχι πλέον στο χωριό, αλλά σε νησί για να κάνουμε "post" τη ματαιοδοξία μας, όπως δεν πίνουμε ελληνικό καφέ παρά μόνο ξένους καφέδες (και σούπερ ανθυγιεινούς) κ.α.,έτσι και στα πνευματικά. τρέχουν να βρουν τον σπάνιο Γέροντα, δυστυχώς τις περισσότερες φορές για να το καυχηθούν ή για να τους πει τί θα συμβεί (τραγικό). ο παπάς της ενορίας μας "μας πέφτει λίγος"... όμως, μην ξεχνάμε ότι θα είναι αυτός ο Παπούλης που θα τρέξει κοντά στο κρεβάτι του πόνου μας και που θα μας θάψει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ποιος παπάς θα μας θάψει μετά θάνατον είναι πολύ λιγότερο σημαντικό από το ποιος ορθόπρακτος παπάς θα μας βοηθήσει πραγματικά να ζήσουμε εν Χριστώ. Το τί κάνουμε εν ζωή μετράει και όχι η εξόδιος. Πέραν του τάφου δεν υπάρχει μετάνοια.
ΑπάντησηΔιαγραφήνομίζω, είναι ξεκάθαρο ότι το σχόλιο δεν έλεγε καθόλου κάτι τέτοιο και βεβαίως δεν αναφέρεται σε ιερωμένους που έχουν περάσει στην αίρεση. αυτό, άλλωστε, γράφει και το άρθρο.
Διαγραφή(Το λάθος μας είναι ότι δεν ψάχνουμε τον Χριστό αλλά κάτι να μας ενθουσιάσει, όπως μια προφητεία, μια ρητορεία, ένα θαύμα, έναν γέροντα με μακρυά γενειάδα…).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΝΤΙΔΟΤΟ σε αυτην την πνευματική μόλυνση: Αληθινή μετάνοια και καθαρή εξομολόγηση.Απαραίτητη προυπόθεση για να δωθεί το δώρο της μετανοίας είναι η εσωτερική ταπείνωση ή να το πώ αλλιώς η καταπάτηση τις μεγαλης ιδέας που έχουμε οι περισσότεροι για τον εαυτό μας. Όποιος νιωσει ότι ένα μηδενικό θα λάβει και το άνωθεν δώρο στον πρέποντα χρόνο. Μόνο έτσι θα πλησιάσουμε τον ΧΡΙΣΤΟ η μάλλον να έρθει ΑΥΤΟΣ προς εμάς............
Αντίδοτο στην πνευματική μόλυνση είναι να βρεθούν πραγματικά ταπεινοί, ενάρετοι και ορθόπρακτοι λειτουργοί του Υψίστου, που θα μπουν μπροστά ως παραδείγματα και να κηρύξουν και να εμπνεύσουν στο ποίμνιο λόγω και εργω την σωστή μετάνοια. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Οι πνευματικοί πατέρες να γίνουν επιτέλους σωστικοί και άξιοι πατέρες.
ΑπάντησηΔιαγραφή