19η Φεβρουαρίου 1959: Μία ΜΑΥΡΗ μέρα γιά τήν Κύπρο μας ! - ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΔΩΘΕΙ !

 

AΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΔΩΘΕΙ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΡΓΑ ΝΑ ΜΑΘΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.

ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ, ΝΑ ΚΡΙΝΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ

Η ΟΥΣΙΑ

Σήμερα σηματοδοτείται η υπογραφή μιας κολοβής και κουτσουρεμένης ανεξαρτησίας και σε αυτήν θα αναφερθούμε κατωτέρω.

Μέρα θλίψεως λοιπόν η σημερινή για τον Κυπριακό Ελληνισμό, και φυσικά ολόκληρο τον Ελληνισμο, το έθνος.

Μέρα που ήταν η αρχή του κακού για το τι θα επακολουθούσε στην ελληνική μας πατρίδα.

Η υπογραφή των ολέθριων συμφωνιών Ζυρίχης - Λονδίνου απεμπόλησε τον προαιώνιο πόθο που ήτο η άμεση Ένωσις και στάθηκε παράλληλα τροχοπέδη σε οποιαδήποτε άλλη δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού όπως μιας Αυτοδιαθέσεως εντός τακτού και εύλογου προθεσμίας ή μιας αυτοκυβέρνησης με προοπτική αυτοδιάθεσης. Κρίμα οι θυσιές των εθνομαρτύρων μας της ΕΟΚΑ.

Δυστυχώς, μετά από ένα συγκλονιστικό και ηρωικό τετραετή αγώνα, μετά από την απόρριψη τόσων ευκαιριών και σχεδίων λύσης του Κυπριακού, η πατρίδα μας παραδόθηκε αμαχητί στη χειρότερη λύση που θα μπορούσε να είχε δοθεί ποτέ.

Μια λύση που άνοιξε τις κερκόπορτες στους Τούρκους, μια λύση που έδωσε ξανά δικαιώματα στους εις διπλούν Τούρκους κατακτητές (Οθωμανοκρατία) ενώ είχαν απεμπολήσει κάθε «δικαίωμά» τους όσο αφορά την Κύπρο με τη Συνθήκη της Λωζάνης.

Για πρώτη φορά η Ένωσις, η βασική μακροπρόθεσμη εθνική επιδίωξις γινόταν ανέφικτη δια μιας ρητής και αναλλοίωτης συνταγματικής διατάξεως που απέκλειε εσαεί την Ένωση και μάλιστα με ξεκάθαρη απειλή στρατιωτικής επεμβάσεως των εγγυήτριων δυνάμεων εάν θεωρείτο αναγκαίο για τη διατήρηση του στάτους κβο (μονομερές δικαίωμα επέμβασης βλέπε 1974).

Ο Μητροπολίτης Κυρηνείας Κυπριανός έγραφε προς τον Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων πως οι συμφωνίες είναι χειρότερες του αποικιακού καθεστώτος «διότι υπό το τελευταίον τούτο η Κύπρος παρέμενεν εις τας αγγλικάς χείρας ως παρακαταθήκη Ελληνική, ενώ τώρα αποκόπτεται οριστικώς εκ του κορμού της Μητρός Ελλάδος» και πως θα δημιουργηθεί «ανάπτυξις δραστηριότητος προς δημιούργιαν Κυπριακού πατριωτισμού με στόχο διαρκή και μοναδικόν τον αφελληνισμό της νήσου». Προφητικός και αληθινός.

Ο Σ. Βενιζελος είπε για τις συμφωνίες πως «επολέμησαν οι ‘Ελληνες και νίκησαν οι Τούρκοι» αφού μια ασήμαντη μειονότητα ειχε μετατραπεί σε πανίσχυρη συγκυβερνούσα κοινότητα.

Ο Σεφέρης μάλιστα διαφωνώντας έντονα με τις προετοιμασίες τέτοιας λύσης έγραφε πως με τέτοια λύση η Τουρκία κάποτε θα έμπαινε στην Κύπρο πράγμα που αποδείχθηκε, τονίζοντας μάλιστα «το να αναγνωρίσει ο κόσμος ο ελεύθερος, με τον οποίο συνταχθήκαμε (και η Βρετανία) οτι οι Κύπριοι είναι Έλληνες καθαρά και τίμια, είναι ένα πράγμα που δεν έχει σχέση με τα ζητήματα ασφάλειας, ούτε με αλλαγή κυριαρχικών δικαιωμάτων».

Το 82% των κατοίκων της Κύπρου ήταν Έλληνες. 

Χωρίς να αναλύουμε το ποιόν των λεγόμενων Τουρκοκυπρίων, οι λεγόμενοι «Τουρκοκύπριοι» δεν ξεπερνούσαν το 18% του πληθυσμού.

Οι συνθήκες έδιναν όμως στους Τούρκους 30% στη διοίκηση και 40% στη στρατιωτική παρουσία.

Μια τουρκική συγκυριαρχία με ορατά σημάδια διχοτόμησης. Χωριστή ελληνική και τουρκική βουλή, χωριστά δικαστήρια, χωριστοί δήμοι, τουρκικό βέτο σε κάθε απόφαση της εκτελεστικής εξουσίας, και η Τουρκία αναγνωρίστηκε ως εγγυήτρια δύναμη με δικαίωμα μονομερούς στρατιωτικής επέμβασης.

Ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών Ζουρλού δήλωσε «Έξασφάλισα την επάνοδον της Τουρκίας, εξημηδένισα την Ελληνικήν θέσιν, η ένδοξος σημαία μας κυματίζει ήδη είς την Κύπρον».

Zουρλομανδύα χαρακτήρισε τις συμφωνίες στη βουλή των κοινοτήτων της Βρετανίας ο Τ. Κάλλαχαν ενώ ο συνταγματολόγος Ντε Σμίθ είπε για τις συμφωνίες «ένα τραγικό και εν μέρει σχεδόν γελοίο έγγραφο».

«Γραμμή» Μακαρίου

Να σημειωθεί ότι, η γραμμή Μακαρίου για τη λύση του Κυπριακού μέχρι λίγους μήνες μετά την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ, ήταν αυτοδιάθεση-ένωση.

Περί αυτού δε έγινε λόγος σε πολλές περιπτώσεις πριν, όπως στον «όρκο της Φανερωμένης» (Αύγουστος 1954) και στη διακήρυξη του Αρχιεπισκόπου κατά την Γ΄ Παγκύπρια Εθνοσυνέλευση, στις 28 Ιουλίου 1955:

«Δεν χρειαζόμεθα να καθορίσωμεν τη γραμμήν μας.

Την έχει καθορίσει από μακρού η θέλησις του κυπριακού λαού και δεν δυνάμεθα επ’ ουδενί λόγω να την μεταβάλωμεν.

Ζητούμεν όχι απλώς την αναγνώρισιν, αλλά και την εφαρμογήν της Αυτοδιαθέσεως εις την νήσον μας.

Όχι αποικιακά Συντάγματα.

Όχι συγκυριαρχίας και άλλας λύσεις.

Επί της γραμμής αυτής θα παραμείνωμεν άκαμπτοι».

Για το θέμα, επίσης, της ανάγκης έγκρισης της όποιας συμφωνίας από την πλειοψηφία του κυπριακού λαού, την οποία διεκήρυττε ο Μακάριος, σημαντικές είναι οι δηλώσεις του στον ανταποκριτή του «Φιλελεύθερου» στην Αθήνα Ευριπίδη Ακρίτα, στις 23/1/1959:

«Ο Αρχιεπίσκοπος και Εθνάρχης Κύπρου Μακάριος, εις βαρυσήμαντον αποκλειστικήν συνέντευξίν του προς τον "Φιλελεύθερον"», διεκήρυξεν ότι «ουδεμία συμφωνία δια το Κυπριακόν θα έχη ισχύν ερήμην του κυπριακού λαού.

Εάν, είπεν ο Εθνάρχης Μακάριος, υποβληθούν προτάσεις προς ρύθμισιν του Κυπριακού, αύται θα απορριφθούν, εφ’ όσον δεν θα προσφέρωνται δι’ αυτών βάσεις προς επίτευξιν συμφωνίας.

Εάν, όμως, αι υποβληθησόμεναι προτάσεις κριθούν ως εποικοδομητικαί προς την κατεύθυνσιν της επιτεύξεως λύσεως, θα θέσωμεν αυτάς υπ’ όψιν του κυπριακού λαού προς έγκρισιν». 

Εις ερώτησίν μου πόσον ποσοστόν Κυπρίων πρέπει να ταχθή υπέρ της προταθησομένης λύσεως δια να θεωρηθή ότι η γνώμη του λαού της μεγαλονήσου εξεφράσθη επί του προκειμένου εγκύρως, ο Εθνάρχης Μακάριος διηυκρίνισεν ότι «τουλάχιστον τα 90% των Κυπρίων πρέπει να εγκρίνουν τυχόν προσφερθησομένην λύσιν».

-

Θεμιστοκλής Δέρβης

Την ημέρα, κατά την οποία υπογράφτηκαν στο Λονδίνο οι επάρατες Συμφωνίες της Ζυρίχης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, ο Αρχιεπίσκοπος και Εθνάρχης τότε Μακάριος τις αποδέχτηκε και τις επικρότησε.

ΕΝΑΣ από εκείνους που βρίσκονταν στο Λονδίνο τις ημέρες που επικυρώθηκαν οι Συμφωνίες ήταν ο Δήμαρχος Λευκωσίας, γνωστός γιατρός και πολιτευτής Θεμιστοκλής Δέρβης, για τον οποίον ουκ ολίγα λέγονται και γράφονται μέχρι σήμερα για τη στάση που τήρησε στο Λονδίνο.

Με την ευκαιρία, λοιπόν, της επετείου της υπογραφής των Συμφωνιών, θα δώσουμε την ευκαιρία στους αναγνώστες της σελίδας μας, να ακούσουν από τον τάφο τον ίδιο τον Δέρβη να μιλά με λεπτομέρεια για το τι έγινε επακριβώς στην αγγλική πρωτεύουσα. 

Είναι δηλώσεις του σε δημοσιογραφική διάσκεψη, που δόθηκε στη Λευκωσία στις 19 Μαΐου 1959, που ήταν και οι πρώτες στην οποίες αναφέρθηκε στη Διάσκεψη του Λονδίνου και πώς έζησε το παρασκήνιο που προηγήθηκε.

«Εφθάσαμεν εις Λονδίνον τη νύχτα της 16ης Φεβρουαρίου 1959, είδομεν τον Εθνάρχην, τον εχαιρετήσαμεν και μας υπέδειξεν όπως συνεδριάσωμεν την επομένην εις το ξενοδοχείον όπου διαμένομεν.

Ο Εθνάρχης, αφού κατά τρόπον δημοκρατικόν, μας εξέθεσε τα της επιτευχθείσης Συμφωνίας της Ζυρίχης, εζήτησεν όπως έκαστος εξ’ ημών εκφέρει τελείως ελευθέρως την γνώμην του, χωρίς να επηρεασθή το παράπαν εκ του γεγονότος της επιτευχθείσης συμφωνίας.

Ωμίλησαν άπαντες οι εκ Κύπρου προσελθόντες, κάπου 27 τον αριθμόν, εκ των οποίων οι 25 απέρριψαν την συμφωνίαν, εις είπεν ότι θα κάμει ό,τι θέλει ο Μακαριώτατος, έτερος δε εξέφρασε διφορουμένην γνώμην, δίκην ήξεις αφίξεις.

Το αποτέλεσμα της συνεδρίας είμαι βέβαιος ότι εχαροποίησε τον Εθνάρχην, διότι έδιδεν όπλα εις χείρας του, όπως την τελευταίαν στιγμήν ανατρέψη, όσον ηδύνατο, μερικά εκ των άρθρων της Συνθήκης ταύτης.

Ο Μακαριώτατος, εις το τέλος των συνεδρίας, ανέφερεν ότι ότι αι γνώμαι μας βεβαίως είχον μόνον συμβουλευτικόν χαρακτήρα και ότι ο ίδιος, ως μόνος εκπρόσωπος του κυπριακού λαού, ήτο ελεύθερος να αποφασίση επί του πρακτέου.

Κωνσταντίνος Καραμανλής

Ο Πρωθυπουργός «Εθνάρχης» με μυστικό προσύμφωνο Αγγλο-Αμερικάνικο μετά τον θάνατο του Παπάγου, Κων/νος Καραμανλής, είπε περίπου τα εξής:

«Η Ελλάς, Μακαριώτατε, δεν έρχεται εις το Λονδίνον δια να μασκαρευθή.

Θα επαναλάβω εκείνο, το οποίον είπεν ο Ελευθέριος Βενιζέλος όταν του εζητήθη να αθετήση την συμφωνίαν μετά της Γιουγκοσλαβίας, κατά τον Α΄ Παγκόσμιον Πόλεμον.

Ότι, δηλαδή, η Ελλάς είναι πολύ μικρόν κράτος δια να διαπράξη μίαν τοιαύτην ατιμίαν.

Η Ελλάς είναι αποφασισμένη, είτε το θέλουν οι Κύπριοι είτε όχι, να σεβασθή την υπογραφήν της.

Από τούδε, η Ελλάς ουδεμίαν βοήθειαν είναι διατεθειμένη να δώση εις τον κυπριακόν αγώνα, (εννοών ούτος βεβαίως διπλωματικήν τοιαύτην).

Από τούδε και εις το εξής, εάν δεν συμφωνήσετε, θα προχωρήσωμεν χωριστά και ο Θεός βοηθός.

Εξάλλου, Μακαριώτατε, συνηνέσατε εις τας Αθήνας δια την Συμφωνίαν, επί της οποίας ετηρείσθε ενήμερος.

Αποτελεί, άλλωστε, κοσμοϊστορικόν γεγονός, ότι από 2000 ετών, δια πρώτην φοράν η μαρτυρική Κύπρος καθίσταται αυτόνομον και ανεξάρτητον κράτος».

Ένας Καραμανλής που άνοιγε λιμάνια στα βρεττανικά πλοία να μεταφέρουν όπλισμο να πολεμούν την ΕΟΚΑ, αυτός που έσπειρε αίμα στη διαδήλωση που έλαβε χώρο στην Ελλάδα την 9η Μαίου 1956 στην Πλατεία Ομονοίας κατά του απαγχονισμού των Μιχαλάκη Καραολή και Αντρέα Δημήτριου.

Ε. Αβέρωφ

Όσο αφορά τον Αβέρωφ, την πρωίαν της Τετάρτης 18ης Φεβρουαρίου 1959 ο Υπουργός των Εξωτερικών κ. Αβέρωφ προσεκάλεσε τους Κυπρίους αντιπροσώπους εις την Ελληνικήν Πρεσβείαν, δια να εξηγήση και εις αυτούς την γνώμην της Ελληνικής Κυβερνήσεως, επαναλαβών, εν τέλει, και αυτός όσα προηγουμένως είπεν ο κ. Καραμανλής και προσθέσας ότι «άνευ της διπλωματικής συμπαραστάσεως της Ελληνικής Κυβερνήσεως η κατάστασις θα χειροτερεύση εν Κύπρω και ότι ημείς – οι αντιπρόσωποι δηλαδή – θα έχωμεν το κρίμα δια τας εν τω μέλλοντι θυσίας των τέκνων ημών και τας καταστροφάς».

Ο ίδιος ετόνισε τελικώς, ότι «η Ελλάς θα θελήση να σεβασθή την υπογραφήν της εγκαταλείπουσα την Κύπρον εις την τύχην της».

«Εθνάρχες»

Οι συμφωνίες αυτές υπεγράφησαν στις 19 Φεβρουαρίου 1959 από τις Κυβερνήσεις της Ελλάδος-Τουρκίας-Αγγλίας και τον Μακάριο Γ'.

Την Ελλάδα εκπροσωπούσε ο «εθνάρχης» Κ. Καραμανλής και την Κύπρο ο «εθνάρχης» του Κυπριακού Ελληνισμού Αρχιεπίσκοπος Μακάριος.

Σύμφωνα με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και την πολιτική του «εφικτού», την οποία ακολουθούσε ευλαβικά μετά την επίσκεψη Πίαρσον Τορναρίτη στις Σεϋχέλλες, η ανεξαρτησία ήταν η καλύτερη δυνατή λύση με την οποία έβαζε ταφόπλακα στα όνειρα του Κυπριακού Ελληνισμού για την πολυπόθητη Ένωση, για την οποία χύθηκε άφθονο Ελληνικό αίμα και ο θρυλικός Αρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α. Γ. Γρίβας Διγενής μαζί με τα παλικάρια του έκαναν τόσες θυσίες. 

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος όμως ήξερε μέσα του ότι η ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν ήταν αυτό που ήθελε ο Κυπριακός Ελληνισμός, αλλά αυτό που ήθελε ο ίδιος διότι η εμμονή του για εξουσία, οι εκβιασμοί προς εκείνον, τα αξιώματα και η δόξα δεν του επέτρεπαν να σκεφτεί ότι θα ήταν απλά Αρχιεπίσκοπος Κύπρου σε περίπτωση της Ένωσης με την μητέρα Ελλάδα.

Παρόμοια σκέφτηκε και σε άλλες περιπτώσεις και ευκαιρίες Ενώσεως μετά το 1960. 

Δεν ήταν όμως μόνο ο Μακάριος αυτός που πίστευε ότι αυτή θα ήταν η καλύτερη λύση για την Κύπρο μας.

Ο «εθνάρχης» (για κάποιους) Κ. Καραμανλής ήθελε το πρόβλημα της Κύπρου, αυτός ο «πονοκέφαλος», (διότι έτσι έβλεπαν οι προδοτικές ηγεσίες του τόπου αυτό το μείζον εθνικό ζήτημα) να λυθεί το συντομότερο δυνατό με οποιονδήποτε τρόπο.

Οπως προαναφέραμε, αν δούμε προσεκτικά τις συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου το ελληνικό Έθνος ντροπιάστηκε για ακόμη μια φορά από τις προδοτικές κυβερνήσεις του καθώς

α) η Κύπρος εγκατέλειπε μια για πάντα το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του πληθυσμού της και αυτό το οποίο επιβάλει η ιστορία της, την Ένωση με την μητροπολιτική Ελλάδα,

β) οι Τούρκοι (εξισλαμισμένοι και μη) επιβάλλεται να συμπεριλαμβάνονται στην δημόσια ζωή του τόπου ως ισάξια κοινότητα και να απολαμβάνουν τα ιδία δικαιώματα με τους γηγενείς κατοίκους,

γ) η Τουρκία έχει και επίσημα στρατιωτικά τμήματα στο νησί,

δ) οι βρετανικές βάσεις εγγυώνται την ασφάλεια των Τούρκων κατοίκων του νησιού,

ε) η Τουρκία αποκτά δικαιώματα στην Κύπρο 80 χρόνια μετά την παράδοσή της στους Άγγλους και έχει το δικαίωμα της μονομερούς στρατιωτικής επεμβάσεως.

Οι δύο αυτοί άνδρες εκπροσώπησαν τον Ελληνισμό σε αυτή τη σημαντικότατη στιγμή της ιστορίας και υπέγραψαν τον ενταφιασμό μιας Ιδέας και τον ακρωτηριασμό της Πατρίδος για τους δικούς του λόγους ο καθένας.

Μέχρι τον άλλο ενταφιασμό το 1974.

Είχαν όμως ένα κοινό, ήταν και οι δύο αρχομανείς, δειλοί και ευθυνόφοβοι, καθώς ο ένας έκανε τα πάντα για να μην βρεθεί εθνική αποδεκτή λύση, και στις 19 Ιουλίου το 1974 από το βήμα του Ο.Η.Ε. καλούσε τον τουρκικό στρατό να επέμβει να αποκαταστήσει την «εισβολή» των Ελλήνων και ο άλλος όταν αναλάμβανε την διακυβέρνηση της Ελλάδος στις 24 Ιουλίου 1974 γιόρταζε την αποκατάσταση της δημοκρατίας και έλεγε ότι «Η Κύπρος κείται μακράν». 

Μην ξεχνάμε και την Μάρνη τον Παρισσίων το 1973 στο σπίτι του Πάνου Κόκα στη μυστική συνάντηση με Κίσινγκερ και Ετζεβίτ (πρωθυπουργός της Εισβολής), ούτε και τα γεγονότα της Κοφίνου με τον ίδιο και πάλι στο παρασκήνιο με το ίδιο σχέδιο μαζί με τον Βασιλιά. 

Εθνική τραγώδια για να πέσει η Χούντα.

Ό,τι δεν κατάφεραν το '67 το κατάφεραν το '74 μαζί με τους παρασημοφορημένους προδότες χουντικούς στην Κύπρο.

Δηλώσεις

Οι συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου δημιούργησαν στην Κύπρο έναν τύπο «εξαρτημένου - ανεξάρτητου κράτους υπό την κηδεμονία της Μ. Βρετανίας, της Ελλάδας και της Τουρκίας, που όμοιό του, έστω και ως δείγμα, δεν υπήρχε στον κόσμο! Υπονόμευαν εξαρχής την ανεξαρτησία της νεογέννητης Κ. Δημοκρατίας, αφού την έθεταν υπό την κηδεμονία των τριών εγγυητριών δυνάμεων - Βρετανίας, Ελλάδας και Τουρκίας, ενώ με ένα περίπλοκο διοικητικό σύστημα διατηρούσαν ουσιαστικά τα στεγανά μεταξύ των δύο κοινοτήτων και άνοιγαν το δρόμο για τα όσα επακολούθησαν.

Οι έντονες επικρίσεις όταν υπογράφηκαν ήταν πολλές, όμως δεν έλειψαν και θριαμβολογίες:

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ (Πρωθυπουργός της Ελλάδας, δήλωση στις 11/2/1959, ημέρα της υπογραφής της συμφωνίας της Ζυρίχης): «Η ημέρα αυτή ανήκει εις τας ευτυχεστέρας ημέρας της ζωής μου και θα αποτελέση σταθμόν εις την ιστορίαν της Κύπρου.

Εις την Ζυρίχην εθέσαμεν με τον πρωθυπουργό της Τουρκίας κ. Μεντερές τας βάσεις διά την επίλυσιν ενός εκ των δυσκολοτέρων διεθνών ζητημάτων. 

Εσχεδιάσαμεν λύσιν, διά της οποίας αποδίδεται μετά μακραίωνα δουλείαν εις τον κυπριακόν λαόν η ελευθερία του».

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΑΒΕΡΩΦ (Υπουργός Εξωτερικών Ελλάδας): «Πιστεύομεν ότι δια της δοθείσης λύσεως, επετύχομεν όχι μόνον ό,τι ήτο δυνατόν καλύτερον να επιτευχθή, αλλά και μίαν πράγματι καλήν λύσιν.

Ο Εθνάρχης Μακάριος ετέλει εν γνώσει όλων των διαπραγματεύσεων και όλων των συμφωνιών.

Δεν ευρέθη εξ απίνης ενώπιον αγνώστου θέματος και δεν υπεχρεώθη να δεχθή αιφνιδίως κάτι το οποίον δεν εγνώριζε».

Εμείς λέμε Ψέματα.

ΦΑΤΙΝ ΡΟΥΣΤΟΥ ΖΟΡΛΟΥ (Υπ. Εξωτερικών της Τουρκίας): «Αντί να αποδυθούμε σε έναν μακροχρόνιο αγώνα με την Ελλάδα, εξασφαλίσαμε την κυριαρχία και διαφέντεψη όλης της μεγαλονήσου από την τουρκική κοινότητα.

Εκτός αυτού, εξασφαλίσαμε την ασφάλεια της τουρκικής πατρίδας».

ΝΙΧΑΤ ΕΡΙΜ: (Σύμβουλος του Πρωθυπουργού της Τουρκίας Αντνάν Μεντερές στο Κυπριακό):

«Είναι πολύ δύσκολο να ανευρεθεί άλλη χώρα στον κόσμο, όπου τέτοιο ποσοστό πληθυσμού να έχει αποκτήσει τέτοια δικαιώματα όσα απέκτησαν οι Τουρκοκύπριοι με τις Συνθήκες αυτές».

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος εξέφρασε, με δήλωσή του στην Αθήνα, την ικανοποίησή του για τη Συμφωνία της Ζυρίχης την ημέρα που έγινε (11/2/1959), ενώ μήνες αργότερα δήλωσε:

«Φέρω πλήρη και ακεραίαν την ευθύνην της υπογραφής και δεν προτίθεμαι να καταγγείλω ή να ανατρέψω τας Συμφωνίας.

Ανέλαβα μόνος την ευθύνην, δια να αφήσω αδέσμευτον τον κυπριακόν λαόν».

Τα 13 σημεία τι ήταν;

ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ Γρίβας Διγενής (Αρχηγός ΕΟΚΑ): «Αι Συμφωνίαι αυταί είναι ουσιαστικώς ανεφάρμοστοι. 

Τούτο συνειδητοποιούν και αυτοί ακόμη οι υπεύθυνοι δια την υπογραφήν των».

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ (Πρόεδρος Ένωσης Κέντρου): «Εάν κατελύθη η κυριαρχία της αποικιοκρατίας, δεν καθιερούται η κυριαρχία της πλειοψηφίας, αλλά η τριπλή συγκυριαρχία.

Και δεν απεφεύχθη η τριπλή διχοτόμησις, όμως εφαρμόζεται –όπως αναγράφει η τουρκικός Τύπος– η νομική διχοτόμησις της κυριαρχίας και της διοικήσεως.

Καθιερούται προνομιακή θέσις εις την τουρκικήν μειονότητα».

ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ (Συμπρόεδρος Ένωσης Κέντρου, στην Ελλάδα):

«Δεν θέλω να είμαι μάντης κακών, προβλέπω όμως, ότι αι υπογραφείσαι συμφωνίαι θα αποδειχθή εν τη εφαρμογή των, ότι δεν είναι βιώσιμοι και πρέπει να ανατραπούν.

Άλλως, πολύ φοβούμαι ότι θα θρηνήσωμεν νέας εθνικάς συμφοράς».

ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ (Πρόεδρος Προοδευτικών): 

«Συγκαταλέγω τον εαυτόν μου μεταξύ εκείνων που αρνούνται απολύτως να δεχθούν ότι ο αγών δια την Ένωσιν δύναται να καταστή κάποτε υπόθεσις ιδιωνύμου.

Και δηλώ ότι, όχι απλώς με την συνείδησιν ήρεμον αλλά υπερηφάνως, ως ελεύθερος άνθρωπος, αποδοκιμάζω και δεν αναγνωρίζω τας Συμφωνίας».

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: «Αποτελεί σφάλμα της Ελληνικής Κυβερνήσεως το εμφανισθέν καθεστώς της Κύπρου.

Πιστεύω ότι αποτελεί την χειροτέραν λύσιν του Κυπριακού προβλήματος».

Άλλη μια μέρα θλίψης λοιπόν και περισυλλογής η σημερινή για τον Κυπριακό Ελληνισμό.

Με την βοήθεια του Τριαδικού όμως Θεού, πολλή προσευχή, αλλά και πράξεις, όπως να απαιτούμε, και να διεκδικούμε τα δίκαια μας τα αληθίνα, εθνικό φρόνημα, επιμονή, συστράτευση και υπομονή, η γαλανόλευκη και η Ενωτική μας σημαία θα κυματίσουν μια καλή και Άγια μερα μέχρι τον Απόστολο Ανδρέα.

Λευτεριά στην Ελληνική μας Πατρίδα.

ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ.

Δεν αργεί να καρπίσει τ’ αστάχυ

δε χρειάζεται μακρύ καιρό

για να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι,

δε χρειάζεται μακρύ καιρό

το κακό για να σηκώσει το κεφάλι

κι ο άρρωστος νους που αδειάζει

δε χρειάζεται μακρύ καιρό για να γεμίσει με την τρέλα,

νήσος τις έστι… (…)

-Ναι, όμως ο μαντατοφόρος τρέχει

κι όσο μακρύς κι αν είναι ο δρόμος του,

θα φέρει σ’ αυτούς που γύρευαν ν’ αλυσοδέσουν τον Ελλήσποντο

το φοβερό μήνυμα της Σαλαμίνας.

Φωνή Κυρίου επί των υδάτων.

Νήσος τις έστι.

Κύπρος Πατρίδα μου