Τώρα μετρᾶ ὁ Χριστὸς τοὺς φίλους Του…

 

«Μὴ πεποίθατε ἐπ’ ἄρχοντες, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία» (Ψαλμ. 145 – β)

«ΠΟΥ ὁδηγεῖται ἡ ἀνθρωπότητα; 

Ποῦ μᾶς πᾶνε; 

Ποιὸ μέλλον περιμένει τὰ παιδιά μας;»

ΟΙ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΕΣ αὐτὲς κραυγὲς ἀκούγονται σήμερα ἀπὸ ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη τῆς γῆς, σ’ ὅλες τὶς γειτονιὲς τοῦ κόσμου, ἀπὸ ὅλους μας, ὅλους ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι δεχόμαστε βασανισμό, τυραννία, καταπίεση ἀπὸ τοὺς ἡγήτορες, τοὺς ὁποίους ἐμεῖς ἀναδείξαμε στὴν ἐξουσία, γιὰ νὰ μᾶς προσφέρουν μία καλύτερη ζωή, μία διαβίωση ἄνετη, ἥσυχη, εἰρηνική.

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ τοῦ «πολιτισμοῦ» καὶ τῆς τεχνολογικῆς «ἐπανάστασης», τῆς… τεχνητῆς νοημοσύνης, ἔφτασε σὲ ὑψηλὰ ἐπίπεδα τὴν πρόοδο τῆς ἐπιστήμης καὶ ἄφησε τοὺς ἀνθρώπους νὰ πεθαίνουν σὰν κυνάρια ἀπὸ τὴν πεῖνα καὶ τὶς ἀρρώστιες. 

Ἕνα μεγάλο μπράβο λοιπόν, στοὺς μυαλωμένους ἡγέτες τοῦ κόσμου, οἱ ὁποῖοι ἐπαίρονται σφιγμένοι μέσα στὰ πανάκριβα κοστούμια τους γιὰ τὰ ἐπιτεύγματά τους, θεωρώντας «ἀναμενόμενες ἐπιπτώσεις» τὴν παγκοσμιοποιημένη δυστυχία καὶ τοὺς μαζικοὺς θανάτους τῶν ἀνθρώπων.

ΕΔΩ καὶ μισὸ αἰῶνα ὁ ἄνθρωπος πάτησε στὸ φεγγάρι, ἀλλὰ πόσιμο νερὸ δὲν μπόρεσε νὰ ἐξασφαλίσει στὰ δύσμοιρα παιδιὰ τῆς μαύρης ἠπείρου.

ΣΤΗ Νέα Ὑόρκη, στὶς Βρυξέλλες, στὸ Τόκιο, σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ κέντρα τοῦ πλανήτη μας, οἱ προεξάρχοντες τῆς πολιτικῆς, τῆς οἰκονομίας, τῆς … κοινωνικῆς δικαιοσύνης, λαμβάνουν ἀποφάσεις γιὰ τὸ καλό τῆς ἀνθρωπότητας, δηλαδὴ γιὰ τὸ συμφέρον τους, τὸ συμφέρον τῶν παιδιῶν τους, τῶν ἀπογόνων τους.

ΟΛΟΚΛΗΡΗ ἡ ἀνθρωπότητα στενάζει καὶ ὑποφέρει ἀπὸ τὴ βάρβαρη καταπίεση, τὴν ὁποία ὑφίσταται ἀπὸ τοὺς ἐντολοδόχους καὶ ἐκτελεστὲς τῶν διαταγῶν τους, τοὺς κυβερνῆτες μας, τοὺς «τρωγλοδύτες» τῶν ὑπόγειων στοῶν καὶ λεσχῶν.

ΤΟΥΣ βλέπουμε νὰ ἐπαίρονται μὲ ἀλαζονεία, καυχώμενοι ὅτι κάτι εἶναι. Πρωθυπουργοί, πρόεδροι, «ἡγέτες».

 Τίποτε δὲν εἶναι. Ἀξιολύπητα ἀνθρωπάκια στὴν ὑπηρεσία τῶν διεθνῶν ἑωσφοροκρατούμενων κύκλων, οἱ ὁποῖοι καταδυναστεύουν τὸν κόσμο. 

Ὡς πιστοὶ ὑποτακτικοὶ ἀπεργάζονται τὴν ἀπόλυτη χειραγώγηση τῶν ἀνθρώπων, τῆς κοινωνίας, τῶν λαῶν τοῦ κόσμου. 

Μὰ τὸ χειρότερο ὅλων εἶναι ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ νομίζουν ὅτι κατήργησαν τὸν Θεό. 

Τόσο εἶναι τὸ μυαλό τους καὶ ἡ νοητική τους ἰσχύ.

ΑΠΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ τὸ θεῖο θέλημα, νομοθετοῦν ἐνάντια στοὺς θείους νόμους, νομίζουν ὅτι θὰ πετύχουν… Νομίζουν ὅτι ὁ Θεὸς δὲν βλέπει… 

Ἐκλαμβάνουν τὴν αἰώνια ὑπομονή του ὡς ἀδυναμία ἤ ἀκόμα ὡς ἀνυπαρξία…

ΚΑΠΟΙΑ σκοτεινὴ ὕπαρξη ἀπὸ τὰ ἔγκατα τοῦ ἐρέβους ὅπου καταδικάστηκε ἀπὸ τὸν Ὕψιστο νὰ ζεῖ, ἐξαιτίας τοῦ ἐγωισμοῦ καὶ τῆς ἔπαρσης, ὁδηγεῖ τὸ νοῦ τους, τὶς πράξεις τους καὶ προσπαθεῖ – μέσῳ αὐτῶν τῶν δείλαιων ὑπάρξεων – νὰ βεβηλώσει τὸ Πανένδοξο καὶ Ἀκατάλυτο Ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.

ΟΜΩΣ κι ἐμεῖς ὅλοι μας, ὅσοι προσκυνοῦμε καὶ ὁμολογοῦμε τὸν Ἀληθινὸ Θεό, δὲν εἴμαστε ἄμοιροι εὐθυνῶν. Φθάσαμε ἐδῶ γιὰ πολλοὺς λόγους, ἕνας ἐκ τῶν ὁποίων εἶναι ἡ δική μας ἀδιαφορία καὶ ἀπάθεια μπρὸς στὴν προσ­βολὴ τῶν ἱερῶν καὶ τῶν ὁσίων τοῦ ἔθνους μας, τῆς φυλῆς μας, ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς ἀπολίτιστους, ἀμαθεῖς, ἀπαίδευτους ἀνθρώπους.

Η ΠΛΗΡΗΣ ἀπραξία μας, μπρὸς στὶς κατάφωρες ὕβρεις κατὰ τοῦ Θεοῦ, κατὰ τῆς πίστης μας, κατὰ τῆς ἀξιοπρέπειας ὁλόκληρης τῆς κοινωνίας, κατὰ τῶν ἀρχῶν μας, εἶναι οἱ κύριες αἰτίες ποὺ φθάσαμε στὸ σημερινὸ κατάντημα.

 Στὸ τελευταῖο σκαλοπάτι πρὶν τὴν ἄβυσσο…

Η ΕΝΟΧΗ σιωπή μας στὴν ἐπὶ σειρὰ δεκαετιῶν ἀπεργασθεῖσα – καὶ ἀκόμα ἀπεργαζόμενη – καταστροφὴ τῆς χώρας μας (πνευματική, ἠθική, οἰκονομικὴ) ἀπελευθέρωσε τοὺς ὅποιους δισταγμούς τους καὶ τροφοδότησε μὲ δύναμη τὶς ἐπιδιώξεις τους.

ΦΘΑΣΑΜΕ σήμερα νὰ τοὺς εὐγνωμονοῦμε, διότι μᾶς συμπεριέλαβαν στοὺς ἐξευτελιστικοὺς καταλόγους τῶν ἐπιδομάτων πείνας, στὰ καταγέλαστα «καλάθια» τῶν 'σοῦπερ – μάρκετς', στὰ ὅποια κόκκαλα μᾶς πετᾶνε, ὅπως σὲ σκύλους, δηλώνοντας μὲ καμάρι δημόσια, ὅτι πράττουν πλουσιοπάροχα τὸ καθῆκον τους, ἀπέναντί μας.

ΑΥΤΟ ἀξίζουμε; 

Γιατί; 

Ἀδελφὲς καὶ ἀδελφοί, αὐτὸ ἀξίζουμε; 

Δὲν ἐργαζόμαστε ὅλη τὴν ἡμέρα ὡς ὑποζύγια; 

Δὲν ἀγωνιοῦμε γιὰ τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν μας, ὅλων τῶν ἀνθρώπων, γιὰ τὴν πατρίδα μας; 

Δὲν φτάνει ποὺ ἀγχωνόμαστε, θλιβόμαστε, ἀπελπιζόμαστε γιὰ ὅλα ὅσα συμβαίνουν γύρω μας καὶ στὸν κόσμο; 

Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, αὐτοὶ ποὺ μᾶς κυβέρνησαν χθὲς καὶ σήμερα, μᾶς συμπεριφέρονται ὡς καὶ νὰ εἴμαστε ὑποχρεωμένοι καὶ ἠθικὰ χρεωμένοι ἀπέναντί τους, διότι μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ ἐπιβιώνουμε μὲ τὰ ψίχουλα ποὺ μᾶς παρέχουν. 

Ποιὸς τοὺς ἔδωσε τέτοιο δικαίωμα; Γιατί παρενέβησαν μὲ τέτοιο ἐκβιαστικὸ τρόπο στὴ ζωή μας καὶ τὴν εὐτέλισαν σὲ κάθε ἐπίπεδο; Θρησκευτικό, ἠθικό, πνευματικό, οἰκονομικό.

ΔΙΟΤΙ ἐμεῖς τοὺς δώσαμε κάθε δικαίωμα. 

Τοὺς ψηφίσαμε, τοὺς ἀκολουθοῦμε ἀδιαμαρτύρητα στὴν ἀθεΐα τους, στὴ θεομαχία τους, συντασσόμαστε μὲ τὶς βουλήσεις τους καὶ τοὺς νόμους τοὺς ὁποίους ψηφίζουν. 

Ἡ ἀηδιαστικὴ ἀνωμαλία ἔγινε νόμος τοῦ κράτους. 

Καὶ κανείς μας δὲν μιλᾶ, κανείς μας δὲν ὑψώνει φωνὴ διαμαρτυρίας, κανείς μας δὲν ἀντιστέκεται.

ΣΚΥΜΜΕΝΑ κεφάλια, νικημένες ψυχές, συνταυτιζόμενες καὶ συμπράττουσες μὲ ὅλους αὐτοὺς, οἱ ὁποῖοι ἀνέτρεψαν τὰ γενετήσια δεδομένα ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Θεός.

ΕΑΝ συνεχίσουμε ἔτσι, θὰ βουλιάξουμε κι ἐμεῖς μαζί τους. Θὰ μᾶς συμπαρασύρουν ἐκεῖ ποὺ κατευθύνονται (μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια) στὸν ἀπύθμενο γκρεμὸ τῆς καταστροφῆς καὶ τῆς ἀπώλειας τῆς ἄφθαρτης καὶ αἰώνιας ψυχῆς μας. 

«Ὅταν τὸ δόγμα πλήττεται κι ἐμεῖς παραμένουμε ἀπαθεῖς, ἔχουμε τὴν ἴδια εὐθύνη, ἂν ὄχι μεγαλύτερη», τονίζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.

Η ΑΝΑΠΑΥΣΗ στὸ πνευματικό μας «ἀνάκλιντρο» καὶ ἡ ἀδιαφορία μας γιὰ τὴ βάρβαρη στάση ὅλου τοῦ κατεστημένου ἔναντι τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, μπορεῖ νὰ μᾶς προσφέρει πρόσκαιρη σωματικὴ ρᾳστώνη καὶ μαλθακότητα. 

Ἐπίσης, μπορεῖ ἡ ἐθελούσια ἀπραξία μας νὰ μᾶς ἐξασφαλίζει τὴν προσωρινὴ εὔνοια καὶ ἀτιμωρησία τῶν κυβερνώντων. 

Μπορεῖ τὸ μόνιμο σκύψιμο τῆς κεφαλῆς μας νὰ εἶναι τρόπος μίας σίγουρης καὶ ἥσυχης ζωῆς, ὅμως ὅλα αὐτὰ δὲν ἔχουν καμμία σχέση μὲ ὅλα ὅσα ζητᾶ ὁ Κύριος ἀπὸ ἐμᾶς σὲ καιροὺς δοκιμασίας. 

«Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ’ ἂν ἀρνήσεταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγώ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». (Ματθ. ι΄ – 32,33)

ΑΝ ΛΟΙΠΟΝ συνεχίσουμε τὴν σκυφτὴ ζωή μας, ἀδιαφορώντας γιὰ ὅσα πρωτοφανῆ καὶ ἀδιανόητα συμβαίνουν στὴν Ὀρθόδοξη χώρα μας, μπορεῖ νὰ διέλθουμε «ἁβρόχοις ποσὶ» τὴν ἐπίγεια ζωή μας, μὲ ἄνεση καὶ «εὐτυχία», ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι οἱ ἐλπίδες μας γιὰ τὴ σωτηρία τῆς αἰώνιας ψυχῆς μας δὲν θὰ ἰσχυροποιηθοῦν… Ἴσως ἀντιθέτως…

ΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ λοιπὸν τί μᾶς ἐνδιαφέρει: ἡ πρόσ­καιρη ζωὴ τῶν 70, 80, 100 χρόνων, ἡ ὁποία περνᾶ μὲ ἀσύλληπτη ταχύτητα ἢ ἡ ἀτελεύτητη αἰωνιότητα;

ΘΕΛΟΥΜΕ νὰ συμμαχήσουμε καὶ νὰ συμβαδίσουμε μὲ τοὺς κοσμικοὺς ἡγέτες ἢ μὲ τὸν προαιώνιο, ἄφθιτο, ἀΐδιο Τριαδικὸ Θεό;

ΤΩΡΑ εἶναι ἡ ὥρα τῶν πιὸ καθοριστικῶν ἀποφάσεων.

ΤΩΡΑ μετράει ὁ Χριστὸς τοὺς φίλους Του.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ Α. ΚΑΝΗΣ

Ἐφημερίδα ΜΑΧΗΤΗΣ

https://toromaiiko.com/tora-metr-christ-s-to-s-filoys-toy/