7η Φεβρουαρίου 1956 - Ο πρώτος μαθητής που πότισε με το άλκιμο αίμα του το δένδρο της πανώριας λευτεριάς
Ο Πετράκης Γιάλλουρος γεννήθηκε στο χωριό Ριζοκάρπασο, της επαρχίας Αμμοχώστου, στις 29 Αυγούστου 1938.
Γιος της οικογένειας Ζαχαρία και Αννεζούς Γιάλλουρου, ενώ είχε ακόμα 5 αδέλφια, τους Λευτέρη, Μαρία, Καίτη, Νίκο και Γιάννη.
Με το ξέσπασμα του αγώνα τον Απρίλη του 1955, γράφει στον πατέρα του:
«Δεν συμφωνώ αγαπητέ μου πατέρα στο ότι ένας άνθρωπος πρέπει πρώτα να κοιτάξει για τον εαυτό του και ύστερα για την πατρίδα του.
Τότε αυτός, καταντά άκρως εγωϊστής, τομαριστής και μπορώ να πω αναίσθητος.
Διότι όταν δεν κυριαρχεί μέσα του το αίσθημα της φιλοπατρίας, το ευγενέστερο των αισθημάτων, δεν είναι δυνατό να κυριαρχεί κανένα άλλο ευγενές αίσθημα…
Εξ άλλου, αγαπητέ μου πατέρα, η ορμή του ανθρώπου προς την ύλη, δηλαδή τον πλούτο και την καλοπέραση και η ικανοποίηση τούτη, δεν προσφέρει την πραγματική ευτυχία του ανθρώπου.
Την απόλυτη ευτυχία προσφέρει στους ανθρώπους και ιδίως όταν είναι Έλληνες, η ορμή προς τα ανώτερα ιδανικά την αγάπη προς την Πατρίδα και τον πόθο ακόμη και να θυσιαστεί για την ελευθερία της που είναι και δική του ατομική ελευθερία και αξιοπρέπεια»
Ο σημαιοφόρος του ΕΓΑ (Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου) Πετράκης Γιάλλουρος
Ήταν από τα ηγετικά στελέχη της ΑΝΕ (Αλκίμου Νεολαίας ΕΟΚΑ) του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου και υπεύθυνος των μαθητικών ομάδων που οργάνωσε ο αείμνηστος καθηγητής του, μέλος της ΕΟΚΑ και υπεύθυνος νεολαίας Αντώνης Παπαδόπουλος.
Καθήκοντά του ήταν η οργάνωση των μαθητών του σχολείου του,η γραφή και διδασκαλία τραγουδιών αγωνιστικού περιεχομένου,η διανομή φυλλαδίων,η απόκρυψη και διακίνηση οπλισμού,η μεταφορά της αλληλογραφίας και η οργάνωση μαχητικών μαθητικών διαδηλώσεων.
Για τις δραστηριότητές του αυτές, είχε επισημανθεί από τους κατακτητές,οι οποίοι και τον κυνηγούσαν.
Τον Αύγουστο του 1955, και ενώ ο ίδιος ήταν ηγετικό στέλεχος της ΑΝΕ (Άλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ), συμμετέχει στη μαθητική εκδρομή – προσκύνημα στη μητέρα Ελλάδα μαζί με το σχολείο του. Καταθέτουν στεφάνι στον Άγνωστο στρατιώτη.
Ο Πετράκης δεν μπορούσε να μην ήταν εκεί. Σημαιοφόρος του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου, με τη μαθητική στολή και το πηλίκιο του.
Ενθουσιασμένος από τη επίσκεψη του στη Ελλάδα, γράφει στον πατέρα του: «Μόλις πάτησα το Άγιο χώμα της Ελλάδος, μια βαθειά συγκίνησις με κατακυρίευσε και δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια μου, αφ’ ενός λόγω του ότι πατούσα στην Ελεύθερη Πατρίδα, αφ’ ετέρου διότι σκέφτηκα ότι η ιδιαιτέρα μας πατρίς Κύπρος έμενε υπόδουλη κάτω από τον βαρύ ζυγό των Άγγλων, ενώ έπρεπε να είναι κι αυτή ένα κομμάτι της Ελεύθερης Ελλάδος».
Όρθιος δεύτερος από αριστερά στην αγαπημένη του θάλασσα, αυτή της Αμμοχώστου
Στις 6 Φεβρουαρίου 1956,οι μαθητές του Γυμνασίου Αμμοχώστου συγκρούστηκαν με τον στρατό και η κυβέρνηση διέταξε το κλείσιμο του Γυμνασίου.
Την επομένη, Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 1956,μεγάλη δύναμη μαθητών του Γυμνασίου και του Εμπορικού Λυκείου Αμμοχώστου,συγκεντρώθηκαν στην οδό Ερμού και οργάνωσαν διαδήλωση.Κατά την διάρκειά της έστησαν οδοφράγματα και λιθοβολούσαν τους Άγγλους στρατιώτες.
Πριν από τις 9πμ,στην συμβολή των οδών Ερμού και Κυπριανού της Αμμοχώστου,ο δεκανέας Μπάρρυ Χέζελταϊν,της στρατιωτικής αστυνομίας των Άγγλων αποικιοκρατών, σκόπευσε με αυτόματο στεν, πυροβόλησε και σκότωσε τον επικεφαλής μαθητικής διαδήλωσης,άοπλο,17χρονο μαθητή του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου, Πετράκη Γιάλλουρο,από το Ριζοκάρπασο.
Η ρητή διαταγή του Χάρτινγκ ήταν ότι οι κηδείες των αγωνιστών της ΕΟΚΑ έπρεπε να γίνονται αμέσως.
Έτσι δεν περίμεναν καν τους γονείς του που βρίσκονταν στην Αγγλία εκείνη την εποχή.
Και ο Πετράκης θάφτηκε στη γενέτειρά του με το αμυδρό φως των φαναριών, με τη συνοδεία της λαοθάλασσας, που έψαλλε, έκλαιγε και άπλωνε τη βροντερή κραυγή του αγώνα στο έρεβος της σκλαβιάς που σκέπαζε το Ριζοκάρπασο».
Την επόμενη ημέρα, ο εφημερίδα Φιλελεύθερος σημείωνε: «Ο άριστος των μαθητών της Αμμοχώστου επυροβολήθη χθες και εφονεύθη υπό δυνάμεων ασφαλείας κατά την διάρκεια διαδηλώσεων.
Η σφαίρα διέτρησε τον πνεύμονά του.
Προτού εκπνεύσει ανεφώνησε: «ΖΗΤΩ Η ΕΝΩΣΙΣ».
Όλα τα καταστήματα της Αμμοχώστου έκλεισαν εις ένδειξιν πένθους.
Λιμενεργάται ηρνήθησαν να εκφορτώσουν στρατιωτικόν υλικόν.
Η κηδεία του φονευθέντος μαθητού εγένετο αυθημερόν εις Ριζοκάρπασον».
Στην πλατεία του χωριού Ριζοκαρπάσου απέναντι από τον ναό του Αγίου Συνεσίου, είχαν στηθεί δύο αγάλματα.
Ήταν του Παναγιώτη Κασπή και του Πετράκη Γιάλλουρου.
Μετά την τουρκική εισβολή οι τουρκικές «αρχές» απομάκρυναν τα δύο μνημεία και στη θέση τους στήθηκε μνημείο του Κεμάλ Ατατούρκ.
Το μνημείο του Κασπή μεταφέρθηκε.
Το μνημείο του Γιάλλουρου αγνοείται…
Πόσο μίσος κι εκδίκηση έχουν συσσωρεύσει οι Άγγλοι πάνω από τα κεφάλια τους;...Και πόσο ξευτιλισμένος και αδίστακτος πρέπει να είσαι για να σηκώνεις το όπλο και να πυροβολείς άοπλους;....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι από την άλλη, γυρνάς και βλέπεις αυτό το παιδί. Τι να τολμήσει κανείς να πει;... Ανούσια εγκώμια εκ του ασφαλούς κι από την βολή του σπιτιού σου;
Η μορφή αυτού του παιδιού λάμπει τόσο από αγνότητα και πραγματική ευγένεια που δεν μπορείς παρά να ντραπείς βλέποντας τον εαυτό σου.
Διαβάζεις το γράμμα στον πατέρα του, και πάλι είναι αναπόφευκτη η σύγκριση. Εσύ θα μπορούσες; Όχι μόνο να τα πεις, αλλά και να τα κάνεις πράξη;.... Η απάντηση είναι ντροπιαστική και απογοητευτική...
Αλλοίμονο, αν μας βλέπει από ψηλά..