Σε μια εποχή που τα νοήματα διαστρέφονται και οι λέξεις χάνουν τη σημασία τους, η σοφία της ελληνικής γλώσσας βάζει τα πράγματα στη θέση τους!
Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας που αποτελεί η 9η Φεβρουαρίου, είναι ευκαιρία να ανακαλέσουμε τη σημασία μιας σειράς λέξεων που σήμερα κακοποιούνται βάναυσα από την αποδομητική ατζέντα της Woke δικτατορίας.
Στο προφητικό βιβλίο του Τζορτζ Όργουελ: «1984» το ολοκληρωτικό καθεστώς του «Μεγάλου Αδερφού» είχε αντικαταστήσει την κανονική γλώσσα με μια παραποιημένη παραλλαγή της, που ονομαζόταν «Νέα Ομιλία».
Προκειμένου να επιβληθεί η «Νέα Ομιλία», γινόταν συστηματική καταστροφή λέξεων, ουσιαστικών, ρημάτων και επιθέτων.
Υπήρχε απαγόρευση όλων των ανεπιθύμητων λέξεων και των συνωνύμων τους. Και γινόταν αντικατάσταση λέξεων με το αντίθετο νόημα απ’ ότι είχαν.
Έτσι για παράδειγμα, το υπουργείο που διεξήγαγε πολέμους, ονομαζόταν υπουργείο Ειρήνης. Το υπουργείο ψευδούς προπαγάνδας, ονομαζόταν υπουργείο Αλήθειας.
Το υπουργείο που αναλάμβανε τον βασανισμό των αντιφρονούντων, ονομαζόταν υπουργείο Αγάπης. Το υπουργείο που διαχειριζόταν την τεχνητή πείνα, ονομαζόταν υπουργείο Αφθονίας.
Αν μας θυμίζουν κάτι όλα αυτά, είναι ακριβώς διότι τα βιώνουμε σήμερα.
Όλα τα λεξικά της «Παλαιάς Ομιλίας» (της κανονικής γλώσσας δηλαδή) είχαν απαγορευτεί και επιτρεπόταν μόνο το λεξικό της «Νέας Ομιλίας», το οποίο λιγόστευε το λεξιλόγιό του από έκδοση σε έκδοση, όπως και τον αριθμό των σελίδων του.
Και αυτό γινόταν για να διαγραφούν από τη μνήμη των ανθρώπων οι «άχρηστες αποχρώσεις των εννοιών».
Η λέξη έχει έννοια, η έννοια δημιουργεί νόημα, το νόημα γεννά σκέψη, και η σκέψη οδηγεί σε συνειρμούς και συμπεράσματα.
Απαγορευμένα πράγματα για τον «Μεγάλο Αδερφό» δηλαδή, που καταδίκαζε το «έγκλημα της σκέψης» με φυλάκιση και βασανιστήρια.
Όλα τα λογοτεχνικά έργα των αιώνων και όλα τα έντυπα του Τύπου που είχαν κυκλοφορήσει ποτέ, λογοκρίνονταν και διαμορφώνονταν στα πρότυπα της «Νέας Ομιλίας» (υπάρχει σχετικό άρθρο μας για το θέμα της λογοκρισίας στη λογοτεχνία σήμερα).
Ένα βασικό δόγμα ελέγχου των μαζών που χρησιμοποιούσε ο «Μεγάλος Αδερφός», ήταν η «διπλή σκέψη».
Όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Όργουελ, η «διπλή σκέψη είναι η ικανότητα να έχεις ταυτόχρονα δύο πεποιθήσεις αντιφατικές μεταξύ τους και να παραδέχεσαι και τις δύο».
Με τη «διπλή σκέψη» πείθεις τον εαυτό σου ότι η αλήθεια δεν έχει παραβιαστεί, ενώ στην πραγματικότητα έχει γίνει ακριβώς αυτό.
Μιλάμε δηλαδή για τον θάνατο της κριτικής σκέψης, ενός βασικότατου νοητικού εργαλείου για την επιβίωση του ανθρώπου.
Με τη «διπλή σκέψη», το πατερναλιστικό κράτος μπορεί να αλλάζει την αντικειμενική αλήθεια κατά το δοκούν. Ακόμα χειρότερα, δεν υπάρχει καν αντικειμενική αλήθεια για τον «Μεγάλο Αδερφό».
Υπάρχει μια κατασκευασμένη «αλήθεια» που αποφασίζεται από τη νεοταξική 'ελίτ' και ανακοινώνεται στον κόσμο ως αναντίρρητο δόγμα.
Και με τον κόσμο να έχει απωλέσει την ικανότητα κριτικής σκέψης, δεν έχει καμία σημασία για τους εξουσιαστές αν αυτή η αλήθεια καταρρίπτεται με εκατοντάδες επιχειρήματα ή αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη.
Μπορούμε να αναφέρουμε αρκετά παραδείγματα του σήμερα, για τρανταχτές περιπτώσεις που επιβάλλεται η «διπλή σκέψη» και παραποιούνται τα νοήματα των λέξεων.
Η ΛΟΑΤΚΙ+ ατζέντα βρίθει από αλλοιωμένες λέξεις και νεολογισμούς που διαμορφώνουν μια «Νέα Ομιλία».
Αυτές τις εβδομάδες που συζητείται το κατάπτυστο νομοσχέδιο των γκέι γάμων και υιοθεσιών, έχουμε έναν κατακλυσμό από παραχαραγμένες λέξεις που πλασάρονται στο κοινό για να αλλαχτεί το διαχρονικό νόημά τους.
Ελληνική γλώσσα vs «Νέας Ομιλίας»
Ας πάρουμε ως πρώτο παράδειγμα τη λέξη «γάμος». Μιλούν σήμερα για «γάμο» ομοφυλοφίλων και διαστρέφουν μια αλήθεια χιλιάδων ετών.
Ο γάμος προέρχεται από το αρχαίο ρήμα «γαμέω-ῶ», δηλαδή έρχομαι εις γάμου κοινωνία (ή προβαίνω σε γενετήσια πράξη), νυμφεύομαι, συνδέομαι με τα ιερά δεσμά του γάμου με μια γυναίκα ως νύφη μου. Ο άνδρας λέμε ότι νυμφεύεται και η γυναίκα ότι παντρεύεται.
Το «παντρεύομαι» προκύπτει από το Υπό + ανήρ, δηλαδή η γυναίκα τίθεται υπό την προστασία του ανδρός.
Από τον γάμο προκύπτει και το «γαμπρός», δηλαδή ο άντρας που είναι συνδεδεμένος με γάμο με μία γυναίκα. Η λέξη γάμος συνδέεται και με τον «γαμέτη», που σημαίνει σύζυγος και με τη «γαμετή» που είναι η έγγαμος γυναίκα.
Ταυτόχρονα αυτό το αξίωμα της ψυχοσωματικής αλληλοσυμπλήρωσης αρσενικού και θηλυκού που είναι τόσο αρχαίο όσο ο άνθρωπος, η σοφή μας γλώσσα έχει προβλέψει να το μεταφέρει και στις έννοιες της βιολογίας.
Ο θηλυκός γαμέτης είναι το ωάριο και ο αρσενικός γαμέτης είναι το σπερματοζωάριο.
Ο γάμος λοιπόν δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από την «ανδρός και γυναικός συνάφεια, συγκλήρωσις του βίου παντός, θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία», όπως υπέροχα είχε διατυπώσει ο Ρωμαίος νομοδιδάσκαλος Μοδεστίνος.
Ας δούμε και τη λέξη «ζευγάρι». Είναι ο συνδυασμός δύο στοιχείων που αποτελεί ένα ΣΥΝΟΛΟ. Συγκεκριμένα είναι δύο στοιχεία που αλληλοσυμπληρώνουν έναν σκοπό.
Η λέξη «ζευγάρι» μπορεί να χρησιμοποιηθεί για δύο πανοποιότυπες μονάδες, σε περίπτωση που αναφερόμαστε σε ζεμένα ζώα (π.χ. ένα ζευγάρι βόδια) ή αντικείμενα (π.χ. ένα ζευγάρι κάλτσες).
Όταν αναφερόμαστε σε ανθρώπους, η λέξη «ζευγάρι» αναφέρεται σε δύο ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ πρόσωπα, άντρα και γυναίκα, που έχουν συζυγική ή ερωτική σχέση. Ακόμη, αναφέρεται σε ένα χορευτικό ντουέτο, πάλι ανδρός και γυναικός.
Από τη λέξη «ζευγάρι» προκύπτει και το «ζευγαρώνω», το οποίο έχει την έννοια της διαδικασίας ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗΣ των θηλαστικών. Επιπλέον έχουμε και τη σχετική λέξη «σύζευξη», δηλαδή συναρμογή, συνένωση δύο στοιχείων που δημιουργούν ένα ενιαίο σύνολο.
Πάμε και στη λέξη «φύλο». Το φύλο σε καμία των περιπτώσεων και σε καμία επιστήμη, δεν είναι προσωπική επιλογή.
Το φύλο είναι ένα διμορφικό, έμφυτο χαρακτηριστικό που ορίζεται σε σχέση με τον βιολογικό ρόλο ενός οργανισμού στην αναπαραγωγή. Το φύλο είναι αποκλειστικά βιολογικό χαρακτηριστικό που δεν μεταβάλλεται και δεν επιδέχεται «ερμηνείας». Δεν υπάρχει «κοινωνικό φύλο», υπάρχει μόνο κοινωνική παράνοια.
Όπως δεν μπορούμε να κάνουμε υποκειμενική ερμηνεία στο νόμο της βαρύτητας ή την αρχή της αδράνειας, έτσι δεν μπορούμε να προσαρμόζουμε τα αξιώματα της βιολογίας στη φρενοβλάβεια μας.
Το «κοινωνικό φύλο» είναι ένας αυθαίρετος, καταχρηστικός και αντιεπιστημονικός νεωτερισμός που επινοήθηκε για να δώσει ψευδοεπιστημονικό κύρος στις σεξουαλικές διαταραχές. Τελεία.
Πάμε στη λέξη «οικογένεια». Προέρχεται από τη λέξη Οίκος + Γένος, δηλαδή η γενιά που διαμένει στο ίδιο σπίτι. Το γένος αποτελείται από το σύνολο των απογόνων μιας γέννας, δηλαδή μιας μητέρας που έφερε στον κόσμο παιδιά.
Από το «γεν-» του γένους και της γέννας, μέσω μετάπτωσης του φωνήεντος, προέκυψε το «γον-» και έτσι έχουμε το «γονέας» και το «γόνος», που σχετίζεται και με το «γόνιμος».
Επομένως η λέξη «οικογένεια» και η λέξη «γονέας», είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την ετεροφυλοφιλία και το γένος.
Οποιαδήποτε ομοφυλοφιλική σχέση παρακάμπτει αυτό το αξίωμα, καταφεύγει και πάλι στη θεμελιώδη πράξη μιας ετεροφυλόφιλης ένωσης για να κλέψει τον καρπό της και να δημιουργήσει ένα κακέκτυπο «οικογένειας».
Ας πάμε και στη λέξη «υιοθεσία». Η ορθοπολιτική «γκεστάπο» την αντικαθιστά σήμερα με τη λέξη «τεκνοθεσία», διότι αναφέρεται μόνο ο «υιός» και άρα είναι… σεξιστική.
Εδώ και πολλές δεκαετίες έχει σβήσει από τη συνείδηση του λαού η αρσενική «χροιά» από τη λέξη «υιοθεσία».
Η κοινωνία τη χρησιμοποιούσε χωρίς καμία αίσθηση διάκρισης, και για αγόρια και για κορίτσια. Η ενοχοποίηση της λέξης προήλθε από την ετυμολογική υστερία που προωθεί η woke ατζέντα.
Αν είναι να κάνουμε «τεκνοθεσία» το «υιοθεσία», τότε να λέμε και «η κυβέρνηση… τεκνοθέτησε τα μέτρα στήριξης». Να λέμε «τεκνοθετώ μια άποψη».
Καταλαβαίνει κανείς σε τι γελοιότητες μας οδηγεί αυτή η νοοτροπία.
Ζήτημα επιβίωσης
Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε αρκετές λέξεις ακόμα που κατακρεουργούνται αγρίως σήμερα, αλλά η σύνδεσή μας με την ελληνική γλώσσα δεν είναι θέμα ενός άρθρου ή δέκα άρθρων ή εκατό βιβλίων.
Είναι ζήτημα προσωπικής μας ευαισθητοποίησης, διαρκούς μελέτης και παρατήρησης αυτού του πάνσοφου ζωντανού οργανισμού που λέγεται ελληνική γλώσσα.
Στα ελληνικά μας έχουν παραδοθεί όλες οι απαντήσεις για κάθε θέμα που μπορεί να μας απασχολεί.
Η εννοιολογία είναι μια ισχυρότατη πνευματική ασπίδα, απέναντι στον παραλογισμό που ζώνει την κοινωνία μας.
Το να διατηρήσουμε τον δεσμό μας με τη γλώσσα μας και τα διαχρονικά νοήματά της, είναι ζήτημα επιβίωσης, εθνικής, κοινωνικής και προσωπικής.
Οι αυταρχικές εξουσίες γνωρίζουν καλά ότι η εξαχρείωση του ανθρώπου επιτυγχάνεται με την καταστροφή και τον έλεγχο του λεξιλόγιού του.
Στενεύοντας το λεξιλόγιο, στενεύουν τα όρια της σκέψης και χάνεται η ικανότητα της κρίσης και της βούλησης.
«Στην τελική εκδοχή της Νέας Ομιλίας, όλη η θεωρία του καλού και του κακού θα καλύπτεται από έξι λέξεις μόνο, στην πραγματικότητα από μία και μόνη», γράφει ο Όργουελλ.
Το καλό και το κακό δεν θα διαχωρίζεται, αλλά θα συμπυκνωθεί στο ένα και μοναδικό θέλημα της εξουσίας…
sportime.gr09 Φεβ 2024
Εσκεμμένη γκεμπελικη προπαγάνδα καλά σχεδιασμένη καλά πληρωμένη!
ΑπάντησηΔιαγραφή