στο γαλάζιο του απείρου
καβαλάρης ο λογισμός
τρέχει στους κάμπους του χρόνου
κι ο νους περνά το ρέμα του ορίζοντα
κι αψηφά τη γη που απλώνεται.
Κι ακούγεται η μιλιά της θάλασσας
κι η ανάσα τ'ουρανού, ο άνεμος,
που τα μαζεύει σαν μέλισσα η σκέψη,
ενώ η καρδιά φτερουγίζει χαρούμενη,
σαν πουλί στ'ανοιχτά χέρια του Θεού.
(Σοφία Τσολάκη, απόσπασμα από τήν ποιητική συλλογή "Σκέψεων Σταλαγματιές", Εκδόσεις ΚΟΥΡΟΣ)
[ Φώτο: Τό μοναστήρι της Παλαιοκαστρίτσας στην Κέρκυρα ]
Τι πατρίδα μας έδωσε ο Θεός πόσο μας αγαπά εμάς τους Έλληνες,και πώς εμείς τόν ευχαριστούμε με τους νόμους που ψηφίζουμε?Τον απορρίπτουμε από την καρδιά μας οι Αχάριστοι!
ΑπάντησηΔιαγραφή