από Legi-Team | 11 Μαρ 2024
Η Εθνική Φρουρά και η Πολιτειακή Αστυνομία περιπολούν τώρα το μετρό της Νέας Υόρκης για να κάνουν κάτι για την έκρηξη του εγκληματικότητας. Αυτό περιλαμβάνει επίσης ελέγχους αποσκευών και νέα παρακολούθηση όλων των επιβατών. Καμμία νομοθεσία, καμμία συζήτηση, μόνο ένα διάταγμα από τον δήμαρχο.
Πολλοί πολίτες που βασίζονται σε αυτό το σύστημα μεταφορών είναι πιθανό να το επικροτήσουν. Υπάρχουν αυστηροί έλεγχοι όπλων σε αυτή την πόλη και κανείς δεν ξέρει με βεβαιότητα αν έχουν το δικαίωμα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Έμποροι παρενοχλήθηκαν και συνελήφθησαν ακόμη και επειδή προσπάθησαν να αποτρέψουν λεηλασίες και εμπρησμούς στα ίδια τους τα καταστήματα.
Το μήνυμα έχει ληφθεί: μόνο η αστυνομία μπορεί να αναλάβει αυτό το καθήκον. Το αν θα το κάνει ή όχι είναι ένα άλλο ζήτημα.
Το μετρό είναι ένα χάος. Εάν το γνωρίζετε καλά, μπορείτε να μετακινηθείτε με ασφάλεια, αλλά οι επισκέπτες της πόλης που παίρνουν λάθος τραίνο τη λάθος στιγμή παίρνουν μεγάλο ρίσκο.
Στην πραγματικότητα, αυτό είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει μόνο στην κατάσχεση μαχαιριών και άλλων αντικειμένων που μεταφέρουν οι άνθρωποι για τη δική τους προστασία, ενώ οι πραγματικοί εγκληματίες έχουν ακόμη μεγαλύτερη ελευθερία να στήνουν ενέδρες σε πολίτες.
Οι νομοταγείς θα υποφέρουν και οι εγκληματίες θα γίνουν πολυάριθμοι. Αυτό δεν θα τελειώσει καλά.
Αφήνοντας κατά μέρος τις λεπτομέρειες, έχουμε να κάνουμε με την αρχή ενός πραγματικού αστυνομικού κράτους στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τώρα ξεκινά στη Νέα Υόρκη. Πού θα αναπτυχθεί η Φρουρά στη συνέχεια; Οποιαδήποτε τοποθεσία είναι δυνατή.
Εάν το εγκληματικότητα είναι αρκετά κακό, οι πολίτες θα το καλωσορίσουν. Τις περισσότερες φορές και στα περισσότερα μέρη, πρέπει να ήταν η περίπτωση που οι άνθρωποι ζητωκραυγάζουν όταν έρχεται το αστυνομικό κράτος.
Ο καθένας από εμάς έχει τη δική του ιστορία για το πώς προέκυψε. Κάποιοι μπορεί να ξεκινήσουν με την ψήφιση του Patriot Act και την ίδρυση του Υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας το 2001. Άλλοι θα επικεντρωθούν στον έλεγχο των όπλων και στην κατάργηση των δικαιωμάτων των πολιτών στην αυτοάμυνα.
Η δική μου εκδοχή των γεγονότων είναι πιο κοντά στο χρόνο. Ξεκίνησε πριν από τέσσερα χρόνια με τα lockdown. Αυτό είναι που έχει κλονίσει τη λειτουργία της κοινωνίας των πολιτών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όλα όσα έχουν συμβεί από τότε ακολουθούν σαν το ένα ντόμινο μετά το άλλο.
Πάει κάπως έτσι: 1. Lockdown, 2. Απώλεια ηθικής πυξίδας και εξάπλωση της μοναξιάς και του μηδενισμού, 3. Ταραχές λόγω απογοήτευσης πολιτών, 4. Απουσία αστυνομίας λόγω ιδεολογικής παρενόχλησης, 5. Αύξηση της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, 6. Επιδημία ασθενειών λόγω χρήσης ναρκωτικών και άλλων, 7. Επιχειρήσεις εγκαταλείπουν την πόλη, 8. Οι πόλεις παρακμάζουν, και αυτό οδηγεί σε 9. Περισσότερη επιτήρηση και αστυνομικό κράτος. Το 10ο στάδιο είναι η εκμηδένιση της ελευθερίας και του ίδιου του πολιτισμού.
Αυτό δεν συμβαίνει πάντα στην ιστορία, αλλά σε αυτή την περίπτωση φαίνεται σαν μια σταθερή περιγραφή των γεγονότων. Τέσσερα χρόνια είναι ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα κατά το οποίο συμβαίνουν όλα αυτά. Αλλά είναι γεγονός ότι μόλις πριν από τέσσερα χρόνια, η Νέα Υόρκη ήταν περισσότερο ή λιγώτερο πολιτισμένη. Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει ότι θα έφτανε σε αυτό τόσο γρήγορα.
Αλλά όταν ήρθαν τα lockdown, όλα ήταν πιθανά. Είχαμε να κάνουμε με μια πολιτική που ποδοπατούσε όλες τις ελευθερίες που θεωρούσαμε δεδομένες. Σχολεία, επιχειρήσεις και εκκλησίες έκλεισαν με ποικίλους βαθμούς έντασης. Ολόκληρο το εργατικό δυναμικό χωρίστηκε σε ουσιώδες και μη ουσιώδες, και υπήρξε μεγάλη σύγχυση σχετικά με το ποιος ακριβώς ήταν υπεύθυνος για τον καθορισμό και την επιβολή αυτών των μέτρων.
Ένoιωσα σαν σε μια κατάσταση πολέμου εκείνη την εποχή, σαν όλοι οι κανονικοί αστικοί νόμοι να είχαν αντικατασταθεί από κάτι άλλο. Αυτό το κάτι δεν είχε καμμία σχέση με τη δημόσια υγεία, αλλά διακυβεύονταν σαφώς περισσότερα, επειδή ξαφνικά οι αναρτήσεις μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λογοκρίθηκαν και μας ζητήθηκε να κάνουμε πράγματα που δεν είχαν νόημα, όπως η μάσκα ενάντια σε έναν ιό που αποφεύγει την προστασία της μάσκας και πηγαίνοντας μόνο προς μία κατεύθυνση στους διαδρόμους των παντοπωλείων.
Ένα μεγάλο ποσοστό των εργαζομένων έμεινε στο σπίτι – το ίδιο και τα παιδιά τους – μέχρι που η κατάσταση έγινε πολύ αφόρητη. Η πόλη έγινε μια πόλη φάντασμα. Ήταν το ίδιο στις περισσότερες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών.
Κατά τη διάρκεια των μηνών της καταστροφής, οι κρατούμενοι των πόλεων αφέθηκαν έξω από τα σπίτια τους για το καλοκαίρι για να διαμαρτυρηθούν για τον ρατσισμό, αλλά για κανέναν άλλο λόγο. Για να δικαιολογηθεί αυτό, οι ίδιες υγειονομικές αρχές δήλωσαν ότι ο ρατσισμός είναι τόσο κακός ιός όσο ο COVID-19 και επομένως επιτρέπεται.
Οι διαμαρτυρίες είχαν κλιμακωθεί σε ταραχές σε πολλές πόλεις και η αστυνομία ήταν οικονομικά περιορισμένη και αποθαρρύνθηκε από το να κάνει ο,τιδήποτε για το πρόβλημα. Οι πολίτες παρακολουθούσαν με τρόμο καθώς τα κέντρα των πόλεων καίγονταν και φρικιά εθισμένα στα ναρκωτικά κατέλαβαν ολόκληρες γειτονιές. Ήταν σαν να είχε εξαφανιστεί κάθε ευπρέπεια από ένα ολόκληρο τμήμα του πληθυσμού.
Ταυτόχρονα, μεγάλες επιταγές έφταναν στους τραπεζικούς λογαριασμούς των ανθρώπων, υπερβαίνοντας κάθε κανονική οικονομική προσδοκία. Πώς γίνεται οι άνθρωποι να μην εργάζονται και οι τραπεζικοί τους λογαριασμοί να είναι πιο γεμάτοι από ποτέ; Υπήρχε ένας νέος νόμος που δεν απαιτούσε καν από τους ανθρώπους να πληρώνουν ενοίκιο. Πόσο περίεργο ήταν αυτό; Ακόμη και τα φοιτητικά δάνεια δεν έπρεπε πλέον να καταβληθούν.
Το φθινόπωρο, το διάλειμμα μετά το lockdown τελείωσε ξανά και όλοι έπρεπε να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Αλλά αυτή τη φορά, είχαν ένα καθήκον να κάνουν: έπρεπε να ψηφίσουν. Όχι στα εκλογικά τμήματα, γιατί εκεί θα διασπείρουν μόνο μικρόβια, έτσι ειπώθηκε στα μέσα ενημέρωσης. Όταν τελικά βγήκαν τα αποτελέσματα των εκλογών, ήταν οι επιστολικές ψήφοι που έκριναν τις εκλογές υπέρ του κόμματος της αντιπολίτευσης, το οποίο στην πραγματικότητα ήθελε περισσότερα lockdown και κατέληξε να επιβάλλει απαιτήσεις εμβολιασμού σε ολόκληρο τον πληθυσμό.
Το νέο κυβερνών κόμμα σημείωσε τις μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών από τις πόλεις και τα κράτη υπό τον έλεγχό του. Αυτό θα είχε σημαντικό αντίκτυπο στην εκλογική συμπεριφορά στο μέλλον. Αλλά είχαν ένα σχέδιο. Θα άνοιγαν τα σύνορα σε εκατομμύρια ανθρώπους με το πρόσχημα της φροντίδας των προσφύγων. Αυτά τα νέα ζωντανά σώματα θα γίνονταν, με τον καιρό, ψηφοφόροι και σίγουρα θα μετρούσαν στην απογραφή όταν θα ερχόταν η ώρα να αναδιανείμουν την πολιτική εξουσία.
Εν τω μεταξύ, ο γηγενής πληθυσμός είχε πέσει σε έναν φαύλο κύκλο λόγω της κατάχρησης ουσιών, της εκτεταμένης κατάθλιψης και της αποθάρρυνσης και της βλάβης από τα εμβόλια. Αυτό αύξησε την εξάρτηση από τους ίδιους τους θεσμούς που είχαν προκαλέσει το πρόβλημα, το ιατρικό-επιστημονικό κατεστημένο.
Η αύξηση της εγκληματικότητας οδήγησε τις μικρές επιχειρήσεις έξω από την πόλη. Είχαν μόλις επιβιώσει από τα lockdown, αλλά σίγουρα δεν μπορούσαν να επιβιώσουν από την επιδημία εγκληματικότητας. Αυτό υπονόμευσε τη φορολογική βάση της πόλης και επέτρεψε στους εγκληματίες να αναλάβουν περαιτέρω έλεγχο.
Αυτές οι ίδιες πόλεις έγιναν καταφύγια για τα κύματα των μεταναστών που λεηλάτησαν τη χώρα και οι αντάρτες δήμαρχοι χρησιμοποίησαν ακόμη και τα χρήματα των φορολογουμένων για να στεγάσουν αυτούς τους εισβολείς σε κορυφαία ξενοδοχεία, στο όνομα της συμπόνιας για τους ξένους. Οι πολίτες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη γη για να κάνουν χώρο για τις οργισμένες ορδές των μεταναστών, όσο απίστευτο κι αν φαίνεται.
Αλλά με αυτό, φυσικά, η εγκληματικότητα συνέχισε να αυξάνεται, τροφοδοτώντας την οργή των πολιτών και παρέχοντας μια δικαιολογία για να χρησιμοποιηθεί το αστυνομικό κράτος με τη μορφή της Εθνικής Φρουράς, η οποία υποτίθεται τώρα ότι αναλαμβάνει δράση κατά του εγκλήματος στο σύστημα μεταφορών.
Ποιό είναι το επόμενο βήμα; Πιθανότατα είναι ήδη εδώ, μαζική παρακολούθηση και λογοκρισία, καθώς και συνεχώς αυξανόμενη αστυνομική βία. Αυτό θα συνοδευτεί από περαιτέρω μετακινήσεις πληθυσμών, καθώς όσοι έχουν τα μέσα να το πράξουν θα εγκαταλείψουν την πόλη, ακόμη και τη χώρα, αφήνοντάς την σε όλους τους άλλους.
Καθώς λέω την ιστορία, όλα αυτά φαίνονται αναπόφευκτα. Αλλά δεν είναι. Θα μπορούσε να είχε σταματήσει ανά πάσα στιγμή. Ένας συνετός πολιτικός ηγέτης θα μπορούσε να παραδεχτεί το λάθος από την αρχή και να καλέσει τη χώρα να ξαναβρεί την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και τη διαφορά μεταξύ σωστού και λάθους. Αλλά ο εγωισμός και η υπερηφάνεια το εμπόδισαν αυτό, και πρέπει να υποστούμε τις συνέπειες.
Η κυβέρνηση γίνεται όλο και μεγαλύτερη και η κοινωνία των πολιτών είναι όλο και λιγώτερο ικανή να διαχειριστεί τον εαυτό της στα μεγάλα αστικά κέντρα. Η καταστροφή συμβαίνει σε πραγματικό χρόνο και μετριάζεται μόνο από την άνοδο του χρηματιστηρίου και ενός χρηματοπιστωτικού συστήματος που δεν έχει ακόμη καταρρεύσει εντελώς.
Βρισκόμαστε στη μέση φάση της ολικής κατάρρευσης ή στο σημείο όπου ο πληθυσμός και οι άνθρωποι σε ηγετικές θέσεις έρχονται στα συγκαλά τους και αποφασίζουν να βάλουν τέλος στην ύφεση; Είναι δύσκολο να πω. Αλλά αυτό που γνωρίζουμε: υπάρχει ένα αυξανόμενο μέρος της αντίστασης που έχει βαρεθεί και δεν θέλει να παρακολουθήσει αυτή τη μεγάλη χώρα να λεηλατείται και να καταλαμβάνεται από όλα όσα υποτίθεται ότι θα εμπόδιζε.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ
Όσοι έχουν νου θα φύγουν πριν από metropolis γίνει necropolis.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈρχεται ή πτώση τής Βαβυλώνας τής μεγάλης...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝ ε κ ρ ό π ο λ ι ς !
ΔιαγραφήΠιό εύστοχο δέν γινόταν 08:33 μ.μ.!