| ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ Ο Ν Ε Ι Δ Ο Σ ! |
Διεθνιστής Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος
Διεθνιστής δηλώνει ο Αρχιεπίσκοπος Τελμησσού Ιώβ, μόνιμος αντιπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών (ΠΣΕ) και προσφάτως εκλεγείς από την Σύνοδό Του κοσμήτορας του Ινστιτούτου Μεταπτυχιακών Σπουδών Ορθοδόξου Θεολογίας, που εδρεύει στο Σαμπεζί της Γενεύης, στη θέση του ομ. Καθηγητού κ. Βλ. Φειδά.
Ο εν λόγω Ιεράρχης, με τις τόσο υψηλές, προβεβλημένες και υπεύθυνες θέσεις που του έχει εμπιστευθεί το Φανάρι, σε συνέντευξη που έδωσε στην ιστοσελίδα του ΠΣΕ δήλωσε, μεταξύ άλλων:
«Η Γενεύη μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε το γεγονός ότι ΠΡΙΝ από τις θρησκευτικές και εθνικές μας ιδιότητες είμαστε ΠΡΩΤΑ από όλα ΠΟΛΙΤΕΣ του ΚΟΣΜΟΥ και επομένως έχουμε μεγάλη ευθύνη για τον κόσμο». (Σημ. Οι υπογραμμίσεις του γράφοντος).
Πρέπει να είναι η πρώτη φορά που δημόσια και επίσημα Ιεράρχης, μάλιστα με υπεύθυνη θέση στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, δηλώνει διεθνιστής και πρώτη φορά αντιστρέφεται αυτό στο οποίο πιστεύουν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Έως σήμερα πιστεύουν στην Καθολικότητα της Εκκλησίας και στην αγάπη και στην αλληλεγγύη μεταξύ των λαών. Είναι πρωτάκουστο ότι ο άνθρωπος πρέπει πρώτα να είναι διεθνιστής και «πολίτης του κόσμου» και να έχει σε δεύτερη μοίρα την ιδιοπροσωπία του.
Το ότι οι άνθρωποι είναι πρώτα «πολίτες του κόσμου» και ύστερα π.χ. Χριστιανοί Ορθόδοξοι και Έλληνες είναι η ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης. Η ιδεολογία αυτή έχει και μεσσιανικό χαρακτήρα, όπως είχε ο αλήστου μνήμης Μαρξισμός – Λενινισμός, που επίσης είχε βάση του τον διεθνισμό, υπό την καθοδήγηση της κομματικής νομενκλατούρας της Σοβιετικής Ένωσης.
Είναι η συνέχειά του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού, αφού και η παγκοσμιοποίηση επικαλείται τον «επίγειο παράδεισο». Στον Μαρξισμό – Λενινισμό αυτός θα επιτυγχανόταν με την ένωση των εργατών όλου του κόσμου και την παγκόσμια επανάσταση.
Η παγκοσμιοποίηση επαγγέλλεται ότι θα τον πετύχει με την κατάργηση της ταυτότητας και της ιδιοπροσωπίας του κάθε λαού, την ισοπέδωση των επί μέρους πολιτισμών και την υποταγή όλων σε μια παγκόσμια κυβέρνηση, που θα τους κατευθύνει...
« Αν δεν διασωθή μέσα στη μνήμη της νέας γενιάς η εικών της αλησμονήτου πατρίδος, ουδείς θα ενθυμήται πλέον, τους καημούς, τα ήθη και το ήθος της Ρωμηοσύνης εις τα χρόνια που έρχονται». Επίσης σε συνέντευξη που είχε δώσει στον Γιάννη Μαρίνο, διευθυντή του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» είχε δηλώσει: «Η Εκκλησία μας σέβεται την εθνική ταυτότητα κάθε λαού και τη γλώσσα του και τον πολιτισμό του και τα ήθη και τα έθιμά του, αλλά ο εθνικισμός, που κατεδικάσθη ως αίρεσις εδώ, στον Πατριαρχικό Ναό το 1872, εξακολουθεί ως τοιούτος να θεωρείται απόβλητος από την Εκκλησία».
Επίσης στη συνομιλία του με τον Olivier Clement ο κ. Βαρθολομαίος είχε υπενθυμίσει ότι η Εκκλησία είναι καλό που γονιμοποιεί την εθνική ζωή «με μια διακριτική ώσμωση και ότι καλεί σε υπεράσπιση του απειλούμενου έθνους». Και είχε φέρει ως παραδείγματα το 1940, όταν οι Ιταλοί επιτέθηκαν στην Ελλάδα και το 1941, με τη γερμανική έφοδο κατά της Σερβίας και της Ρωσίας.
Ο γνωστός για τα θρησκευτικά και κοινωνιολογικά ανοίγματά του Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος είναι αρνητικός στο φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης: «Με την τάση επιβολής ενός πολιτισμού από συγκεκριμένο κέντρο εξουσίας, οι θρησκευτικές κοινότητες προβλέπεται ότι θα αποτελέσουν κέντρα αντιστάσεως. Οι θρησκείες προσφέρονται ως φρούρια της ταυτότητας πολλών λαών για τη διατήρηση της φυσιογνωμίας τους. Είναι ενδεχόμενο να εξελιχθούν σε νησίδες ασφαλείας, όπου οι άνθρωποι θα καταφεύγουν για να αποφύγουν τα δεινά που συνεπιφέρει η παγκοσμιοποίηση».
Ο Χρήστος Γιανναράς από την πλευρά του σημειώνει: «Δεν μας ζητάει κανείς ν’ απαρνηθούμε την ελληνικότητα της Ορθοδοξίας, αλλά μόνο να καταλάβουμε κάποτε ότι η ελληνικότητα είναι ακριβώς η συνείδηση της οικουμενικότητας και δεν έχει σχέση με τον φυλετικό μας εθνικισμό. Και μόνο μια επιπόλαιη ματιά στον πνευματικό χώρο της Δύσης σήμερα (Σημ. Το 1968. Σήμερα ισχύει εντονότερα...), θα μπορούσε να βεβαιώση τη μοναδική ιστορική δυνατότητα να ξαναβρή ο Ελληνισμός την οικουμενική του αποστολή στη μαρτυρία της Ορθοδοξίας».
Ο Αιμίλιος Χουρμούζιος τονίζει σχετικά πως οι Έλληνες πρέπει να γνωρίσουμε και να αξιοποιήσουμε την πνευματική εισφορά της παράδοσής μας, γιατί έτσι «θα αποκτήσομε κάποιο στερεό βάθρο για να κυττάμε από το ελληνικό μας παράθυρο προς τους ξένους ευρείς ορίζοντες».
Για το ίδιο θέμα, της διατήρησης της ταυτότητάς μας στα ποικίλα ξένα ρεύματα της εποχής, ο Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος γράφει:
« Τα ρεύματα της εποχής φαίνεται ότι πάνε να παραμερίσουν, συχνά μάλιστα εκμηδενίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Μηχανισμός, τυποποιημένη «ιδεολογία», οι κοινοί τόποι περί ευδαιμονίας και τόσα άλλα απειλούν να καταχώσουν την προσωπικότητα. Το δικό μας χρέος είναι να την κρατήσουμε ελεύθερη και να σεβασθούμε το νόημά της, γιατί τούτο είναι το μοναδικό μέσο, που έχομε ν’ αυτοσυντηρηθούμε και ως λαός.
Η ελεύθερη προσωπικότητα είναι για μας ανάγκη βιολογική, μαζύ και πνευματική. Αυτή είναι η ελληνική σχεδία του βίου. Όση μεγάλη χρεία είναι να συγχρονισθή τεχνικά ο νέος Ελληνισμός, άλλη τόση ανάγκη είναι να μείνη ασυγχρόνιστος ως προς τα δόκιμα στοιχεία της πνευματικής του παραδόσεως, γιατί αυτά είναι τα όργανα λειτουργίας της ζωής του».
Ο Αρχιεπίσκοπος Τελμησσού κ. Ιώβ είναι Ουκρανός στην καταγωγή. Γεννήθηκε το 1974 και μεγάλωσε στον Καναδά, με μεταπτυχιακές σπουδές και στη Γαλλία. Παρά το ότι δηλώνει διεθνιστής στο Ουκρανικό εκκλησιαστικό ζήτημα έλαβε εθνικιστικές θέσεις, ακολουθώντας τις ενέργειες του Φαναρίου και υπερθεματίζοντάς τες.-
http://aktines.blogspot.com/2019/03/blog-post_964.html#more
"Π Α Π Α Φ Λ Ε Σ Σ Α Σ"
ΕΦΥΓΕ ΚΑΙ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ, ΝΑΖΑΡΜΠΑΓΕΦ… ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ, ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΟΡΟΙΔΑ ΚΡΑΤΑ ΓΕΡΑ!
ΑπάντησηΔιαγραφή20/03/2019
Ο τελευταίος των Σοβιετικών, ο κόκκινος Σουλτάνος Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγεφ, ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την προεδρία του Καζακστάν, με μαγνητοσκοπημένο τηλεοπτικό διάγγελμά του.
Ο Ναζαρμπάγεφ κυβέρνησε την χώρα τα τελευταία 30 χρόνια, στην αρχή στο όνομα του «πατερούλη» Στάλιν και εν συνεχεία στο όνομα του «πολυεύσπλαχνου» κ.τ.λ. Αλλάχ!
Ας παρακολουθήσουμε εν τάχει την πορεία του…
Το 1984 έγινε πρόεδρος του συμβουλίου υπουργών και το 1989 πρώτος γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Καζακστάν. Τον Αύγουστο του 1991, άφησε τον κομμουνισμό στην άκρη και υποστήριξε τον Γιέλτσιν (πρώην γραμματέα Μόσχας του ΚΚΣΕ…).
Έκτοτε, ακολουθώντας μια πολύ πονηρή πολιτική ισορροπιών ανάμεσα στους Αμερικάνους (πρώην «ιμπεριαλιστές»), στους Ρώσσους αλλά και στο Ισραήλ, διατηρήθηκε στην εξουσία, κερδίζοντας τις εκλογές με τα γνωστά… σταλινικά ποσοστά (90%+).
Σύμφωνα με τις… «κακές γλώσσες» -που συνήθως αποδεικνύονται αληθινές- ο Ναζαρμπάγεφ, ως γνήσιο τέκνο των Σοβιέτ, είναι πολύ μεγάλο λαμόγιο και δεν ξέρει τι έχει, καθώς οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις της χώρας είναι δικές του – και των τριών κορασίδων του.
(ΥΓ): Κουτσούμπα, μην πτοείσαι! Όσο υπάρχουν κορόιδα που σ’ ακολουθούν κι επιχειρήσεις που φέρνουν συνεχώς φρέσκο χρήμα στο θησαυροφυλάκιο, κράτα γερά!
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ