“Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΜΠΑΜΠΑ, ΠΟΥ ΜΟΥ ΔΙΔΑΞΕΣ ΠΟΣΟ ΦΤΩΧΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ…”

Ἕνας πατέρας μὲ οἰκονομικὴ ἄνεση, θέλοντας νὰ διδάξει στὸν γιό του τί σημαίνει φτώχεια, τὸν πῆρε μαζί του, γιὰ νὰ περάσουν λίγες μέρες στὸ χωριό, σὲ μία οἰκογένεια ποὺ ζοῦσε ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ.

Πέρασαν τρεῖς μέρες καὶ δύο νύχτες στὴν ἀγροικία. Καθὼς ἐπέστρεφαν στὸ σπίτι, μέσα στὸ αὐτοκίνητο, ὁ πατέρας ρώτησε τὸν γιό του:

“Πῶς σοῦ φάνηκε ἡ ἐμπειρία;”

“Ὡραία” ἀπάντησε ὁ γιὸς μὲ τὸ βλέμμα καρφωμένο στὸ κενό.

“Καὶ τί ἔμαθες;” συνέχισε μὲ ἐπιμονὴ ὁ πατέρας.

Ὁ γιὸς ἀπάντησε:

– Ἐμεῖς ἔχουμε ἕνα σκύλο, ἐνῶ αὐτοὶ τέσσερεις…

– Ἐμεῖς διαθέτουμε μιὰ πισίνα ποὺ φτάνει μέχρι τὴν μέση τοῦ κήπου, ἐνῶ αὐτοὶ ΕΝΑ ΠΟΤΑΜΙ ΔΙΧΩΣ ΤΕΛΟΣ, ΜΕ ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΟ ΝΕΡΟ, μέσα καὶ γύρω ἀπὸ τὸ ὁποῖο ὑπάρχουν καὶ ἄλλες ομορφιές…

– Ἐμεῖς εἰσάγουμε φαναράκια ἀπὸ τὴν Ἀσία γιὰ νὰ φωτίζουμε τὸν κῆπο μας, ἐνῶ ΑΥΤΟΙ ΦΩΤΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ…

– Ἡ ΑΥΛΗ μας φτάνει μέχρι τὸν φράχτη, ἐνῶ ἡ δικὴ ΤΟΥΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ …

– Ἐμεῖς ἀγοράζουμε τὸ φαγητό μας, ἐνῷ αὐτοὶ ΣΠΕΡΝΟΥΝ καὶ ΘΕΡΙΖΟΥΝ γι’ αυτό…

– Ἐμεῖς ἀκοῦμε CDs. Αὐτοὶ ἀπολαμβάνουν μιὰ ἀπέραντη ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΑΠΟ ΠΟΥΛΙΑ, ΒΑΤΡΑΧΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΖΩΑ. Καὶ ὅλα αὐτὰ διακόπτονται ποὺ καὶ ποὺ ἀπὸ τὸ ΡΥΘΜΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΓΕΙΤΟΝΑ, ΠΟΥ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΧΩΡΑΦΙ …

– Ἐμεῖς μαγειρεύουμε μὲ ἠλεκτρικὴ κουζίνα. Αὐτοὶ ὅ,τι τρῶνε ἔχει αὐτὴ τὴν θεσπέσια γεύση, μιὰ καὶ μαγειρεύουν στὰ ξύλα…

– Ἐμεῖς γιὰ νὰ προστατευθοῦμε, ζοῦμε περικυκλωμένοι ἀπὸ ἕναν τοῖχο μὲ συναγερμό. Αὐτοὶ ζοῦν μὲ τὶς ὀρθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι ἀπὸ τὴν φιλία τῶν γειτόνων τους…

– Ἐμεῖς ζοῦμε “καλωδιωμένοι” μὲ τὸ κινητό, τὸν ὑπολογιστή, τὴν τηλεόραση. Αὐτοί, ἀντίθετα, “ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ” ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ, ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ, ΤΟΝ ΗΛΙΟ, ΤΟ ΝΕΡΟ, ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ, ΤΑ ΖΩΑ ΤΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥΣ …

Ὁ πατέρας, ἔμεινε ἔκπληκτος ἀπὸ τὶς ἀπαντήσεις τοῦ γιοῦ του…

Καὶ ὁ γιὸς ὁλοκλήρωσε μὲ τὴν φράση:

“Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΜΠΑΜΠΑ, ΠΟΥ ΜΟΥ ΔΙΔΑΞΕΣ ΠΟΣΟ ΦΤΩΧΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ…”

Πηγὴ: Λύρα τοῦ Πνεύματος