"Ο" ΔΑΣΚΑΛΟΣ Σαράντος Καργάκος :Κράτος καί Ἐκκλησία. (ΥΠΕΡΟΧΗ γραφίδα!)

Άρθρα|Δημοσιευμένα

Πηγή: Εστία

Ημερομηνία: 15/01/2010

Μέ τήν εὐκαιρία τοῦ θρησκευτικοῦ ὅρκου, κατά τήν ἔναρξη τῶν ἐργασιῶν τῆς νέας Βουλῆς, κάποια κόμματα –ὡσάν ὅλα τά προβλήματά μας νά εἶχαν λυθεῖ–, ἔθεσαν ξανά τό θέμα τοῦ πολιτικοῦ –ὅπως λένε– ὅρκου. Ὁ ὅρκος, ὅμως, στή δική μας παράδοση, συνδεόμενος μέ τό «ἕρκος» (:φραγμός, δεσμός) εἶναι μόνον θρησκευτικός.

Ἐξ ἄλλου ὅλα τά μέχρι τοῦδε Συντάγματα (ἀκόμη καί τά σοσιαλιστικά) εἶναι μιά μορφή θρησκευτικοῦ ὅρκου, ἀφοῦ ὅλα ἔχουν ψηφισθεῖ «ἐν ὀνόματι τῆς Ἁγίας, ὁμοουσίου καί ἀδιαιρέτου Τριάδος».

Ἀκόμη, γιά νά εἶναι ὁ ὅρκος πραγματικός ὅρκος, πρέπει τό χέρι κάπου ν’ ἀκουμπᾶ ἤ κάτι νά κρατεῖ. Γι’ αὐτό οἱ ὁρκιζόμενοι ὑπουργοί ἀκουμπᾶνε τή στιγμή τῆς ὁρκοδοσίας πάνω στό Εὐαγγέλιο, τό Βιβλίο τοῦ Θεοῦ, παρ’ ὅτι οἱ πλεῖστοι δέν ἔχουν τό Θεό τους!

Μέ τήν εὐκαιρία τοῦ ὅρκου, κάποιοι καί κάποιες θυμήθηκαν τό διαχωρισμό κράτους καί ἐκκλησίας. Εἰλικρινά, δέν θά ἔθετα τό ζήτημα αὐτό, ἄν δέν φοβόμουν ὅτι ἀπό τό χωρισμό αὐτό περισσότερο ζημιωμένο θά βγεῖ τό... κράτος! 

Ἄλλωστε, ἐσχάτως τό θέμα αὐτό εἶχε θέσει ὁ πάντα ζῶν στίς ψυχές μερικῶν, Ἀδόλφος Χίτλερ. Τή χρονιά πού γεννιόμουν, σέ μιά συνέλευση ἀνωτάτων στελεχῶν, εἶχε πεῖ: «Τώρα πού ξεκαθαρίσαμε τή χώρα ἀπό τούς ἀντιπάλους μας, ἦλθε ἡ στιγμή νά λογαριαστοῦμε μέ τό... παπαδαριό»! 

Κάπως πιό ἀνατολικά, τέσσερα χρόνια μετά, ἕνας παμπόνηρος Γεωργιανός, ὁ Ἰωσήφ Βησαριόνοβιτς Τζουκασβίλι (γιά τούς ἀνίδεους ἀριστερούς, ἐννοῶ τόν Στάλιν) συνέσφιγγε τούς δεσμούς του μέ τήν ἐκκλησία, ἡ ὁποία τούτη τή στιγμή εἶναι ὁ ἰσχυρότερος πνευματικός βραχίων τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τῆς Ρωσίας σέ ὅ,τι ἀφορᾶ στούς χώρους μέ παράδοση Ὀρθοδοξίας! 

Γι’ αὐτό αὔριο –πιθανῶς μεθαύριο– νά ἀποσπάσει ἀπό τόν Ἑλληνισμό ὅλα τά ἑλληνορθόδοξα πατριαρχεῖα, ἀλλά καί τίς ἑλληνορθόδοξες ἀρχιεπισκοπές, μηδέ τῆς Ἀλβανίας καί τῆς Αὐστραλίας ἐξαιρουμένων.

Ἡ θρησκεία–καί δέν ὁμιλῶ ὡς θρησκευόμενος, ἀλλ’ ὡς ἱστορικός– ἦταν καί θά εἶναι ὅπλο πολιτικό. Ἀντιστρέφοντας τόν θρυλικό ὁρισμό τοῦ Κλαούζεβιτς, τολμῶ νά πῶ ὅτι ἡ πολιτική εἶναι συνέχεια τοῦ πολέμου μέ ἄλλα (ἤ, μᾶλλον, μέ ὅλα) τά μέσα. Καί μέσα στά «μέσα» αὐτά εἶναι καί ἡ θρησκεία. 

Ποιό εἶναι τό ἰσχυρότερο ὅπλο αὐτή τή στιγμή τῶν λαῶν τοῦ Ἰσλάμ; Εἴτε μᾶς ἀρέσει εἴτε ὄχι, αὐτό εἶναι ἡ θρησκεία τους. 

Ἡ θρησκεία εἶναι ἀκόμη καί τό «κάλυμμα» τῶν «ἐκσυγχρονιστῶν» τῆς Τουρκίας πού θέλουν νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τό ἀποξηραμένο καί εἰς μέγα βάθος διεφθαρμένο στρατιωτικό καθεστώς. Ὅπως καί ἄλλοτε ἔχω γράψει, τό λεγόμενο «βαθύ κράτος» τῆς Τουρκίας δέν εἶναι ὁ στρατός, εἶναι ἡ μαντίλα! Πού τώρα γίνεται καί... «σινιέ»!

Ἄν μοῦ ἐπιτρέπεται ὡς πολίτης τῆς χώρας αὐτῆς νά ἔχω κάποιον λόγο περί πολιτικῆς, θά πρότεινα κάτι πιό ἁπλό καί ὠφέλιμο: Ἀντί κάποια κόμματα νά ὁμιλοῦν γιά διαχωρισμό κράτους καί ἐκκλησίας, θά τούς πρότεινα νά ὁμιλοῦν γιά διαχωρισμό κράτους καί κομμάτων. 

Τά ὁποῖα κόμματα πνίγουν τό κράτος, ὅπως τά φίδια ἔπνιξαν τόν Λαοκόοντα καί τά παιδιά του. Δέν εἶναι ὁ θρησκευτικός ὅρκος, οὔτε ἡ σχολική προσευχή, οὔτε ὁ ἐκκλησιασμός (πού εἶναι καί εἰσαγωγή σέ κάποια μορφή ὑψηλοῦ πολιτισμοῦ) αὐτά πού ἔφθειραν τό κράτος, πού διέφθειραν τήν κοινωνία καί νόθευσαν τή δημοκρατία. 

Οἱ φθορεῖς καί οἱ διαφθορεῖς εἶναι ὁ κομματισμός, ἡ εὐνοιοκρατία, ἡ ταμιοελοκρατία, ἡ τεμπελοκρατία, ὁ χωρισμός σέ «δικούς μας καί μή δικούς μας» πού ἐξοβέλισε τήν ἀξιοκρατία.

Ἄσφαλῶς χρειαζόμαστε δομικές ἀλλαγές (ἄν καί δέν πολυκατανοῶ ἐπί 35 χρόνια τόν ὅρο «δομικές»). Ἀλλά κάθε ἀλλαγή δέν σημαίνει πάντα μεταβολή πρός τό καλύτερο. 

Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι φίδι γιά νά ἀλλάζει κάθε χρόνο τό δέρμα του. Ἡ ἀλλαγή –κάποια στιγμή ἄς τό ἀποφασίσουμε– πρέπει νά εἶναι βαθύτατα ἐσωτερική, ὄχι ἐπιδερμική, τύπου «λίφτιγκ». 

Εἶμαι βαθύτατα πεπεισμένος πώς ἄν δέν ἀλλάξει ἡ φαυλορρέπουσα νοοτροπία τοῦ Ἕλληνος, ὁποιαδήποτε ἀλλαγή θά μεταβληθεῖ –ὅπως στό παρελθόν– σέ σοδομογομορρική, ὁπότε θά δώσει νέες εὐκαιρίες γιά διαφθορά. Καί τότε φοβᾶμαι πώς ὁ Θεός –ἄν ἀντέχει ἀκόμη νά μᾶς βλέπει - θά ρίξει φωτιά νά μᾶς κάψει.

Ξέρω, βέβαια, ὅτι σήμερα εἶναι ντεμοντέ νά ὁμιλεῖς περί Θεοῦ. Ἐπειδή, ὅμως, συνέβη νά ἔχω μελετήσει τόν Κάρολο Μάρξ ἐξ ἴσου καλά ὅσο καί τόν Πλάτωνα, θά ἤθελα νά θυμίσω σέ κάποιους νεό-πλουτους καί δημοσιο-δίαιτους ἀριστερούς πού «τσαμπουνᾶνε» δεξιά καί ἀριστερά ὅτι «ἡ θρησκεία εἶναι τό ὄπιο τοῦ λαοῦ», τί ἀκριβῶς εἶχε πεῖ ὁ ἀρχαιομαθής –ὑποτίθεται Μέντοράς– τους: 

«Ἡ θρησκεία εἶναι ὁ ἀνασασμός τῆς βασανισμένης ὕπαρξης, ἡ καρδιά ἑνός κόσμου χωρίς καρδιά, τό πνεῦμα μιᾶς ἐποχῆς δίχως πνεῦμα. Εἶναι τό ὄπιο τοῦ λαοῦ».

Στήν ἐποχή τοῦ Μάρξ, τό ὄπιο (=ἀφιόνι) ὑπῆρχε σέ κάθε νοικοκυριό. Τό χρησιμοποιοῦσαν ὡς ἀφέψημα καταπραϋντικό. Σήμερα, σέ βελτιωμένη ἐπεξεργασία, τό χρησιμοποιοῦμε νά «κάνουμε κεφάλι», ἀφοῦ δέν ἔχουμε... κεφάλι.

Ὁ Θεός νά βάλει τό χέρι του, ἀλλά τούτη τή φορά μέ μορφή...  μ π ο υ ν ι ᾶ ς!

https://scripta---manent.blogspot.com/2020/06/blog-post_10.html

"ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ"