Γράφει ο Κώστας Παναγόπουλος
Ο Κύριος αγαπάει, όσο δεν ξέρετε.
Καταφέρατε αυτό, που δεν κατάφεραν, παρά μόνον τόσο λίγες.
Είσθε ορθόδοξες μοναχές.
Η λύση είναι τόσο εύκολη. Υπερθετικά ευκολότατη από την αγάπη του Θεού.
Ας κουρέψουμε στ' αλήθεια ορθόδοξες μοναχές τις «εκ μιμάδων» πρωταγωνίστριες του Φόνου στο Καμπαναριό του τηλεοπτικού διαύλου ALPHA.
Τότε, θα δουν, τι πίτσα πεπερόνι, τρώνε οι καλόγριες τις νύχτες και τις μέρες.
Εκτός από τον γνωστό, Άγιο Πορφύριο τον από μίμων, τον οποίον εορτάζουμε στις 4 Νοεμβρίου, άλλοι γνωστοί μάρτυρες από μίμων (Γεωργίου Δ. Παπαδημητρόπουλου, Με τους Αγίους μας-Συναξαριστής Νοεμβρίου, εκδ. Αποστ. Διακονία,) είναι οι ακόλουθοι: Γελάσιος ο Ηλιοπολίτης (297), Αρδαλίων ο μίμος (298), Φιλήμων ο Αιγύπτιος, Πορφύριος «ο από μίμων» (362 ) και η «εκ μιμάδων» Πελαγία – Μαργαριτώ από την Αντιόχεια του 5ου αι.
Οι ιστορίες στα Συναξάρια, απ' όσα διαβάζουμε εκ μέρους του Γ. Δ. Παπαδημητρόπουλου, είναι όλες τους κοινές:
Χρήση της Τέχνης για την διακωμώδηση και γελοιοποίηση της χριστιανικής πίστεως, ύστερα από εντολή των ειδωλολατρών αρχόντων· θαυμαστή μεταστροφή των «μίμων» και ηρωική ομολογία περί προσχωρήσεώς τους στην πίστη του Χριστού.
Έτσι η σκηνή μεταβαλλόταν σε βήμα χριστιανικής μαρτυρίας και χώρο μαρτυρίου.
Άξιες!
Καταφέρατε αυτό, που δεν κατάφεραν, παρά μόνον τόσο λίγοι.
Ο Κύριος αγαπάει, όσο δεν ξέρετε.
ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΡΩΣΙΑ!!!
Φαίνεται πώς είχαν σχεδιάσει από καιρό να κάνουν αντιπερισπασμό στη νυχτερινή ακολουθία της Αναστάσεως. Ολόκληρη τη Μεγάλη Εβδομάδα ήταν αναρτημένα πλακάτ σ' όλα τα κεντρικά και πολυσύχναστα σημεία της πόλης:
Όρθρος της Κομσομόλ!
Ακριβώς στις 12 τα μεσάνυχτα!
Ελάτε να δείτε τη νέα κωμωδία του Αντώνη Ίζιουμωφ
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕ ΦΡΑΚΟ
Στον κεντρικό ρόλο o ηθοποιός του θεάτρου Μόσχας Αλέξανδρος Ροστόβτσεφ.
Χείμαρρος ευφυολογίας! Τρελό γέλιο!
Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, η δημοτική μπάντα πέρασε απ’ όλους τους δρόμους της πόλης, καλώντας το λαό στην παράσταση.
Μπροστά από τους οργανοπαίχτες πήγαινε ένας σωματώδης νεαρός με Ιερατική αμφίεση και καλυμμαύχι.
Κρατούσε ένα πλακάτ σαν λάβαρο, οπού ήταν ζωγραφισμένος ο Χριστός με φράκο και ψηλό καπέλο!
Στα πλάγια βάδιζαν κομσομόλοι με αναμμένες δάδες. Όλη η πόλη είχε σηκωθεί στο πόδι.
Πλήθος άρχισε να καταφθάνει στο θέατρο. Πάνω από την κεντρική είσοδο του έγραφε με κόκκινα φωτεινά γράμματα: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕ ΦΡΑΚΟ
Στη μεγάλη αίθουσα τα μεγάφωνα μετέδιδαν ραδιοφωνική ομιλία από το σταθμό της Μόσχας με θέμα: «Ό αισχρός ρόλος του χριστιανισμού στην Ιστορία των λαών». Όταν σταμάτησαν τα μεγάφωνα, η χορωδία των κομσομόλων, με συνοδεία ακορντεόν, άρχισε να τραγουδάει:
Με την προσευχή δε βλέπω προκοπή.
Σβησμένο είναι το χέρι μου.
Δε θέλω, όχι, τον προφήτη Ηλία!
Δώστε μου το φως του Ηλία*!...
Το πλήθος ξέσπασε σε αλαλαγμούς, βρισιές και χαχανητά. Έβαλαν τα χέρια στους γοφούς, έτριξαν τα δόντια, βρυχήθηκαν:
— Κι άλλο, παιδιά! Πιο άγρια! Βαράτε!...
... Τρεις γριές ψωμολυσσιάρες
Δυο σαρακιασμένοι γέροι
Άδειο, άδειο το εκκλησάκι
Δεν μαζεύει πια πεντάρα!...
— Πιο δυνατά! Δώστε του! Πιο ζωντανά!
...Αχ, αυγουλάκι μου δεν έχεις τσουγκριστεί
Με πόσες θεϊκές κουταμάρες έχουμε ποτιστεί!...
— Πιό-δυ-να-τά! Καί-πιό-σκλη-ρά!
Πλησίαζαν μεσάνυχτα. Από τη μικρή εκκλησούλα, πού ήταν κοντά στο θέατρο, βγήκαν οι πιστοί για την τελετή της Αναστάσεως.
Σκοτάδι. Οι άνθρωποι δεν ξεχωρίζουν — μονάχα οι φλογίτσες των κεριών, πού τρεμόπαιζαν και προχωρούσαν αργά-αργά.
«Την ανάστασίν σου, Χριστέ Σωτήρ, άγγελοι υμνούσιν εν ουρανοίς...»
Σαν είδαν τη λιτανεία οι κομσομόλοι, ξελαρυγγιάστηκαν στα γιουχαίσματα και τα σφυρίγματα. Το 'στησαν πάλι στο τραγούδι:
Έ, συ, μηλαράκι μου, κυλίσου
Ό δρόμος είναι γλιστερός
Παράσυρε όλους τους αγίους
Πάσχα των κομσομόλων.
Οι φλόγες των κεριών ήταν τώρα ακίνητες μπροστά στην είσοδο του ναΐσκου. Από κει ήρθε η απόκριση στο τραγούδι των κομσομόλων:
«Χριστός ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας καί τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος»!
Ή μεγάλη αίθουσα του θεάτρου ήταν γεμάτη κόσμο. Ή παράσταση άρχισε...
Πράξη πρώτη: Πάνω στη σκηνή είχαν αναπαραστήσει το ιερό ενός ναού. Στην υποτιθέμενη αγία τράπεζα βρίσκονταν μπουκάλια με κρασί και μεζέδες.
Ολόγυρα, σε ψηλά καθίσματα — αυτά πού έχουν στα μπαρ — ήταν καθισμένοι οι ηθοποιοί, ντυμένοι με Ιερατικά άμφια. Τσούγκριζαν και έπιναν με άγια ποτήρια.
Κάποιος άλλος, με διακονικό στιχάρι, έπαιζε φυσαρμόνικα. Στο πάτωμα κάθονταν σταυροπόδι μερικές τάχα καλόγριες κι έπαιζαν χαρτιά. Οι θεατές έσκαγαν στα γέλια. Κάποιος ζαλίστηκε.
Την ώρα πού τον έβγαζαν από την αίθουσα, βρυχιόταν σαν θηρίο, γελώντας αγρία και κουνώντας το κεφάλι, μα έχοντας το βλέμμα πάντα καρφωμένο στη σκηνή, οι παράξενοι μορφασμοί του χλωμού προσώπου του προκάλεσαν περισσότερο γέλιο...
Στο διάλειμμα οι υπεύθυνοι της παραστάσεως έλεγαν:
— Όσα είδατε είναι μόνο τα λουλούδια, καρποί θα 'ρθουν σε λίγο! Περιμένετε... Στη δεύτερη πράξη θα βγει ο Ροστόβτσεφ, και τότε πραγματικά θα τρελαθείτε!...
Πράξη δεύτερη: Ό διάσημος ηθοποιός παρουσιάστηκε στη σκηνή κάτω από θύελλα ζητωκραυγών και χειροκροτημάτων.
Φορούσε μακρύ, λευκό χιτώνα και στα χέρια του κρατούσε χρυσό Ευαγγέλιο. Παρίστανε το Χριστό. Σύμφωνα με το έργο, έπρεπε να διαβάσει δυο στίχους — μονό δυο στίχους — από τους Μακαρισμούς.
Πλησίασε αργά, με ιεροπρέπεια, σ' ένα αναλόγιο και ακούμπησε το Ευαγγέλιο. Με τη βαθιά, κυματιστή φωνή του αναφώνησε:
- Πρόσχωμεν!
Στην αίθουσα ξαφνικά βασίλεψε απόλυτη σιωπή. Ό Ροστόβστεφ άνοιξε το Ιερό βιβλίο και άρχισε να διαβάζει:
— Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών… Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται...
Στο σημείο αυτό έπρεπε να σταματήσει. Εδώ ακριβώς θα απάγγελλε έναν φοβερό, χλευαστικό, βλάσφημο μονόλογο, πού θα τελείωνε με τη φράση: "Φέρτε μου το φράκο και το καπέλλο!"
Δεν έγινε όμως αυτό!
Ό ηθοποιός απροσδόκητα σωπαίνει.
Και η σιωπή του κρατάει τόσο πολύ, πού από τα παρασκήνια αρχίζουν ν' ανησυχούν. Του υπαγορεύουν τα λόγια πού έπρεπε να πει, του κάνουν απεγνωσμένα νοήματα... αυτός όμως στέκεται σαν μαρμαρωμένος.
Δεν ακούει, δεν βλέπει, δεν καταλαβαίνει τίποτα.
Τέλος, σε μια στιγμή, συνταράζεται ολόκληρος. Με τρομαγμένο βλέμμα κοιτάζει το ανοιχτό Ευαγγέλιο. Τα χέρια του τραβάνε σπασμωδικά το χιτώνα. Το πρόσωπο του αλλοιώνεται.
Στυλώνει τα μάτια στο βιβλίο και αρχίζει πρώτα να ψιθυρίζει κι έπειτα να διαβάζει όλο και πιο δυνατά:
— Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται. Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται...
Είναι απίστευτο: Στο θέατρο, πού πριν από λίγο το δονούσαν οι βλαστήμιες και οι εμπαιγμοί, επικρατεί τώρα νεκρική σιγή. Και μέσα σ' αυτή τη σιγή κυκλοφορούν, σαν τις πασχαλινές λαμπάδες ολόγυρα στην εκκλησία, τα λόγια του Χρίστου:
— Υμείς έστε το φως του κόσμου... αγαπάτε τους εχθρούς υμών... προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς καΐ διωκόντων υμάς...
Ό Ροστόβτσεφ διάβασε αργά και καθαρά ολόκληρο το πέμπτο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον ευαγγελίου, και κανένας δεν κουνήθηκε, κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε.
Μήπως η ιερόσυλη μεταμόρφωση του ηθοποιού είχε αποκαταστήσει μπροστά στα μάτια τους — όπως, άλλωστε, και στου ίδιου τα μάτια — τη γκρεμισμένη εικόνα του ζωντανού Κυρίου;...
Στα παρασκήνια ακούγονταν δυνατοί ψιθυρισμοί και νευρικοί βηματισμοί. Δεν είναι δυνατόν! Θ’ αστειεύεται ο Ροστόβτσεφ!
Κάποιο κόλπο σκαρώνει!
Να, τώρα, οπού να 'ναι, μ’ ένα χτύπημα στα γόνατα, με δυο του λέξεις, θα ξεσηκώσει το κοινό! θα τους κάνει να χτυπιούνται!...
Μα στη σκηνή έγινε κάτι ακόμα πιο απροσδόκητο, πού έκανε αργότερα ολόκληρη τη χώρα να το συζητάει:
Ό Ροστόβτσεφ σχημάτισε μ’ ευλαβική επίδεκτικότητα πάνω στο σώμα του το σημείο του σταυρού, και είπε:
- Μνήσθητί μου. Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου!...
Κάτι ακόμα πήγε να πει, αλλά τη στιγμή εκείνη κατέβασαν την αυλαία. Μετά από λίγα λεπτά, μια νευρική φωνή ανακοίνωσε από τα μεγάφωνα:
— Λόγω ξαφνικής ασθένειας του συντρόφου Ροστόβτσεφ, η σημερινή θεατρική παράσταση ματαιώνεται!
* Υπονοούν τον Λένιν, του οποίου ο πατέρας λεγόταν Ηλίας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ, Βασιλείου Ιωαχείμοβιτς Νιχηφόρωφ (Βόλγιν),
"ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΡΑΒΔΙ".
(ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 1999, Ενάτη έκδοση)
Πρέπει όλοι να αντιδρούμε στις βλασφημες ταινίες που ξεπετάγονται κατά διαστήματα. Κυρίως οι Μητροπόλεις θα πρέπει να το κάνουν, αλλά επειδή δεν είμαστε και πολύ σίγουροι ας προσπαθουμε και ατομικά. Καταθέτω π. χ. ένα έγγραφο της Μητρόπολης Ξάνθης σε παρόμοια περίσταση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ανακοίνωση της Ιεράς Μητρόπολης Ξάνθης, αναφέρει τα παρακάτω:
Πληροφορηθήκαμε από αφίσες πού αναρτήθηκαν στην πόλη μας, από φωτογραφίες πού δημοσιεύονται στον τοπικό τύπο, αλλά και από καταγγελίες χριστιανών της περιοχής μας, ότι στα πλαίσια των «Γιορτών της Παλαιάς Ξάνθης» θα παρουσιαστεί στο υπαίθριο αμφιθέατρο της πόλεως θεατρικό έργο με τίτλο «Κορίτσια με τα μαύρα».
Στην αφίσα εμφανίζονται ηθοποιοί με μοναχικά ενδύματα, να φέρουν σταυρό στο μέτωπο. Αναζητήσαμε στο Διαδίκτυο περισσότερες πληροφορίες και διαβάσαμε ότι η υπόθεση του έργου αναφέρεται σε κάποιο γυναικείο Μοναστήρι της Βορείου Ελλάδος «Παναγία η Μαυροβουνιώτισσα», το οποίο, σύμφωνα με το σενάριο, έχει μετατραπεί σε «άντρο εμπορίου χασίς, πλυντηρίου πορνείας, κοιτίδα Ιερόσυλων καί βλασφήμων, κατασκευαστών θαυμάτων». Αυτή είναι η υπόθεση του έργου καί λέγεται ότι η παράσταση, παρουσιάστηκε στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδος και είχε μεγάλη επιτυχία.
Εάν στην Ελλάδα παρουσιάζονται τέτοιου είδους έργα πού ειρωνεύονται τα όσια και τα ιερά της πίστεώς μας και υπάρχουν χριστιανοί Έλληνες πού πληρώνουν για να χειροκροτήσουν, να ψυχαγωγηθούν, αυτό νομίζω ότι είναι κατάντημα. Εάν η πατρίδα μας περνάει μία κρίση η οποία είναι πρωτίστως ηθική, πνευματική και έπειτα οικονομική, ώστε άλλοι λαοί να μας «δείχνουν» και να εκφράζονται περιφρονητικά για εμάς, θα πρέπει να αναλογιστούμε τις ευθύνες πού έχουμε γι’ αυτόν εδώ τον τόπο, την ιστορία του, αλλά και το μέλλον του.
Ο Μοναχισμός είναι ένας εκκλησιαστικός θεσμός πού ανέδειξε Αγίους και τα μοναστήρια υπήρξαν σε δύσκολες περιόδους τα καταφύγια των χριστιανών, πού λειτούργησαν σαν κρυφά σχολειά, πού διέσωσαν την πίστη, την γλώσσα, την ιστορία, πού ανέπτυξαν πολιτισμό, πού διαφύλαξαν τα συγγράμματα των αρχαίων κλασσικών συγγραφέων και αποτελούν και σήμερα τόπους λατρείας, προσευχής, οάσεις πνευματικής αναπαύσεως.
Μεμονωμένα σφάλματα κληρικών και μοναχών δεν αναιρούν την αξία και την προσφορά του Μοναχισμού. Εξ άλλου το μοναστήρι είναι τόπος μετάνοιας.
Εκφράζοντας τις αντιρρήσεις μας για την παρουσίαση του έργου στην πόλη μας, ακούσαμε τον αντίλογο, ότι το έργο παρουσιάστηκε και μάλιστα με επιτυχία σε πολλές πόλεις της Ελλάδας. Απαντούμε ότι εδώ είναι Θράκη, είναι Ξάνθη, εδώ είναι σύνορα, όρια μιας περιοχής με ιδιαιτερότητες και για τον λόγο αυτό απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή από όλους μας.
Θα θυμίσω τον σάλο που προκλήθηκε από τα Μέσα Ενημέρωσης σε πανελλήνιο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο μετά από περιστατικό πού συνέβη με ηθοποιό πριν μερικά χρόνια στον αυλόγυρο ενός τεμένους στα Πομακοχώρια της ορεινής περιοχής.
Είναι απαράδεκτο Χριστιανοί Ορθόδοξοι να επισκεπτόμαστε τα μοναστήρια και παράλληλα να πληρώσουμε εισιτήριο για να δούμε αυτή την παράσταση και να χειροκροτούμε τα ανόσια.
Η τοπική Εκκλησία έχει δώσει δείγματα τρόπου συμπεριφοράς και αντιμετωπίσεως προβλημάτων που προκύπτουν κάθε φορά, γι’ αυτό και δεν μπορεί κανείς νά μιλήσει για σκοταδισμό, μισαλλοδοξία η μεσαιωνικές αντιλήψεις. Επιμένει, όμως, ότι σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας υπάρχουν κάποια όρια, υπάρχει μια κόκκινη γραμμή πού δεν πρέπει να ξεπεράσουμε.
Η τοπική Εκκλησία απευθύνεται με αγάπη προς τούς αρμοδίους φορείς και προς τον ευλογημένο λαό και καλεί τον καθένα να αναλάβει τις ευθύνες του.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
Δέν θά υπάρξει κανείς πιστός Ορθόδοξος που θά μπορούσε νά εγκρίνει ακόμα καί στό ελάχιστο, τέτοιου αισχίστου είδους "θεατρικά"!
ΔιαγραφήΕίναι πολύ ανησυχητικό, πολύ απογοητευτικό, ότι δέχονται βαπτισμένοι Έλληνες, στό δήθεν βωμό της "τέχνης", νά κάνουν τέτοιου περιεχομένου ρόλους.....
Η διακωμώδιση, ή η κοροϊδία των Ιερών Μονών, αλλά καί της Πίστεως είναι μεγάλη αμαρτία καί σίγουρα ασυγχώρητη πράξη!
«Ο Άγιος Δημήτριος, λύση στα αδιέξοδά μας»
ΑπάντησηΔιαγραφή(24 Οκτωβρίου 2023)
Ομιλία του π. Γεωργίου Σχοινά, στον Άγιο Νικόλαο Φιλοπάππου.
https://www.youtube.com/watch?v=kU_yGVgsnac