Επετειακή σειρά άρθρων για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση - Η Άλωση της Τριπολιτσάς

Όποιος μελετήσει την ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης θα διαπιστώσει ότι αποτελείται από πολλαπλά κομμάτια τα οποία όταν τοποθετηθούν στην κατάλληλη θέση συνθέτουν αφενός ένα πολυσύνθετο, αλλά αφετέρου όμορφο παζλ. Αν επιχειρήσουμε να κάνουμε μια διαλογή, τότε θα συμπεράνουμε ότι τα μικρά κομμάτια είναι κάποιες πράξεις ήσσονος σημασίας, ενώ τα μεγάλα είναι οι κρίσιμες μάχες που έκριναν την τύχη του Αγώνα. Χωρίς αμφιβολία όμως το μεγαλύτερο κομμάτι είναι η Άλωση της Τριπολιτσάς, που συντελέστηκε σαν σήμερα στις 23 Σεπτεμβρίου 1821.

Η Τριπολιτσά ήταν το συνώνυμο της Τουρκικής παντοδυναμίας στο Μοριά. Αποτελούσε το πανίσχυρο διοικητικό κέντρο και την έδρα του Μόρα Βαλεσί. Εκεί βρισκόντουσαν τα καλύτερα στρατεύματα μαζί με τους γενίτσαρους, τα φοβερά μπουντρούμια του σεραγιού που γινόντουσαν ανήκουστα βασανιστήρια και η τρομερή παλουκόραχη που οι Τούρκοι ανασκολόπιζαν τους Έλληνες για να τους βλέπει ο όχλος προς παραδειγματισμό. Τέλος στην Τριπολιτσά υπήρχαν πολλά πλούτη και συλλέγονταν όλοι οι φόροι από τις πόλεις και τα χωριά για να ξεκινήσουν το ταξίδι τους προς την μακρινή αυλή του Σουλτάνου. Εκείνη την περίοδο είχε αρχίσει να ανατέλει το άστρο του ο οποίος  μετά την μάχη του Βαλτετσίου, είχε γίνει ο «ιθύνων νους» της Επανάστασης. Ο Κολοκοτρώνης βλέποντας τους Τούρκους να έχουν ταμπουρωθεί στα κάστρα της Πελοποννήσου, και την διασπορά των ελληνικών δυνάμεων εντός αυτής, ήταν πεπεισμένος ότι  χωρίς την κατάληψη της Τριπολιτσάς, η Επανάσταση δεν θα κρατούσε για πολύ. Κατόπιν αυτού ζήτησε από τους οπλαρχηγούς την βοήθεια τους για να την καταλάβει, καθότι εάν έπεφτε το κέντρο της Πελοποννήσου, όλα τα υπόλοιπα κάστρα ήταν θέμα χρόνου να καταληφθούν. Η μάχη που έδωσε, αν και ήταν από τις αγριότερες του αγώνα, ήταν απείρως ευκολότερη από εκείνη που έδωσε με τους συναγωνιστές του για να τους πείσει πως είχε δίκιο.

Πριν την έναρξη της πολιορκίας έστειλε επιστολή στον Μουσταφάμπεη από τον οποίο ζητούσε να φύγει από την Πόλη με τη συνοδεία του στρατού του. Ο Μουσταφάμπεης την αψήφησε και έκλεισε τις πόρτες. Ο Κολοκοτρώνης έπιασε όλες τις πηγές και δεν επέτρεψε με κανένα τρόπο τον εφοδιασμό των Τούρκων με τρόφιμα και πυρομαχικά. Ταυτόχρονα γέμισε με στρατιώτες τα γύρω βουνά και σιγά - σιγά άρχισε να σφίγγει τον κλοιό. Κάθε φορά που ο τούρκικος στρατός έβγαινε έξω από την Πόλη γινόντουσαν αψιμαχίες. Στο τέλος αυτών των αψιμαχιών οι Έλληνες έκοβαν τα κεφάλια των Τούρκων, τα κόλλαγαν με ασβέστη και σχημάτιζαν  πυραμίδες έξω από τα τείχη για εκφοβισμό.

Στις 10 Αυγούστου 1821 τουρκικό ιππικό και πεζικό επιτίθεται στα χωριά της Νεστάνης και του Λουκά προκειμένου να βρει τρόφιμα. Ο Κολοκοτρώνης το κατάλαβε και διέταξε την κατασκευή ενός διπλού χαρακώματος, μέσα στο οποίο θα μπορούσαν να πολεμήσουν οι άνδρες πλάτη με πλάτη. Μόλις οι Τούρκοι επέστρεψαν, βγήκε από την Πόλη ιππικό για να τους ενισχύσει. Ο Κολοκοτρώνης έντρομος σηκώθηκε από το κάθισμα του και τους είπε την περίφημη φράση : Κώλο με κώλο, Έλληνες ! Μετά το τέλος της μάχης της Γράνας, οι Τούρκοι άφησαν 400 νεκρούς και δεν τόλμησαν να ξαναβγούν από την Πόλη. Οι Έλληνες μάζεψαν πολλά λάφυρα και ήταν η πρώτη φορά που νίκησαν Τουρκικό ιππικό. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή η τεχνική αυτή ονομάστηκε "Αμφίζυγο ή Δίζυγο Πυρ" και το καταπληκτικό ήταν ότι εφαρμόστηκε επί του πεδίου της μάχης.

Η κατάσταση στην Τριπολιτσά είχε γίνει ανυπόφορη. Ενώ ήταν βέβαιο ότι η πείνα θα έφερνε την πτώση της, εντούτοις αυτή πραγματοποιήθηκε από ένα τυχαίο γεγονός. Στις 23 Σεπτεμβρίου 1821 ο Έλληνας στρατιώτης Μανώλης Δούνιας μαζί με δύο συμπολεμιστές του βρέθηκαν σε έναν προμαχώνα για να συναντήσουν ένα τούρκο πυροβολητή με τον οποίο είχαν φιλία και τους ανεβοκατέβαζε συχνά στα τείχη. Εντούτοις εκείνη τη μέρα επιτέθηκαν εναντίον του, άνοιξαν τις πόρτες και εισήλθε ο Ελληνικός στρατός εντός της Πόλης. Στη συνέχεια έστρεψαν το πυροβόλο προς το σεράγι. Αυτό που ακολούθησε δεν είχε προηγούμενο. 30000 άτομα ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας σφαγιάστηκαν χωρίς έλεος, σπίτια λεηλατήθηκαν και το πλιάτσικο δεν είχε όριο. Ασφαλώς αυτό θεωρήθηκε μεγάλη ντροπή για τους Έλληνες και οι Ευρωπαίοι αντέδρασαν στο άκουσμα των γεγονότων, όμως πρέπει να καταλάβουμε ότι εκείνη τη στιγμή η Ελλάδα εκδικιόταν για ότι της συνέβαινε για 400 χρόνια σκλαβιάς, πόνου και δουλείας. Επίσης ας έχουμε υπόψη μας ότι εκείνη την εποχή υπήρχαν μίση και το ένοπλο ξεκαθάρισμα λογαριασμών ήταν ο μόνος τρόπος για την επίλυση των προβλημάτων. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι πάντα σε μία άλωση γίνονται έκτροπα. Τα ίδια και χειρότερα δεν έγιναν στην άλωση της Βαστίλης ; Το ίδιο δεν έγινε αργότερα και με τη Γαλλική τρομοκρατία ;

Η Άλωση της Τριπολιτσάς θεωρήθηκε το σημαντικότερο γεγονός του πρώτου χρόνου της Επανάστασης. Εξαιτίας της πτώσης της η μορφή του Αγώνα απέκτησε πιο καθολικό χαρακτήρα και η Τούρκοι αντιλήφθηκαν ότι η Επανάσταση, δεν αποτελούσε μία απλή εξέγερση. Οι ελληνικές απέκτησαν πληθώρα όπλων, το ηθικό του στρατού ανέβηκε και η Πελοπόννησος σχεδόν ελευθερώθηκε. Στο ναδίρ συγκαταλέγεται η κατασπατάληση των λαφύρων της που αντί να αποτελέσουν το κεφάλαιο για τη δημιουργία ενός Δημόσιου ταμείου, πουλήθηκαν στη μαύρη αγορά (τις περισσότερες φορές) αντί πινακίου φακής, γεγονός που μελλοντικά επηρέασε αρνητικά την εξέλιξη του Αγώνα.