Ἡ ἀρχαιοκαπηλία τοῦ Κράτους, ἀναγκαιότητα γιά τήν γενοκτονία τοῦ Ἔθνους μας

 

Όταν οι Παργινοί το 1819 εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον τόπο τους, ως ιερή και μοναδική περιουσία, ξέθαψαν τα οστά των πατέρων τους και τα πήραν μαζί.

Σήμερα οι αντίθεοι, μισέλληνες κρατούντες, με την νόθα ασφάλεια της συνέργειας των τριών συν μίας Εξουσιών αποθρασυμμένοι από την ατιμωρησία που απολαμβάνουν, παραβαίνοντας άλλη μιά φορά το Σύνταγμα και τους κανονισμούς της Βουλής, χαμερπείς και χαιρέκακοι απεφάσισαν να εξοβελίσουν την ψυχή των πατέρων μας, δηλαδή τα μνημεία μας. Τα καθαγιασμένα μας, αυτά που συντηρούν στην μνήμη μας τις ρίζες μας, την ιστορία μας, τις αλήθειες μας, τους αγώνες μας, το μεγαλείο μας, την διαχρονικότητα του ηθικού και του ωραίου, εν ολίγοις την φυσιογνωμία μας.

Ειδικά για μας τους ΄Έλληνες, που δεν έχουμε γείτονες, αλλά σφαγείς και κατακτητές των εδαφών μας, τα μνημεία μας είναι σημαντικές μαρτυρίες και επικυρώσεις της υπάρξεώς μας.

Η Ακρόπολις με τον Παρθενώνα, τον ναό-κομψοτέχνημα της Αθηνάς Νίκης και το Ερεχθείο με τις περίφημες Καρυάτιδες μέσα στα Κυκλώπεια τείχη, είναι η αποστομωτική απάντηση στους «εξημερωμένους» και μη βαρβάρους. Η πόλις των αρχαίων Αιγών στην Βεργίνα – ίσως από τα πιό δυσάρεστα μνημεία για τους προδότες – θαμπώνει με το Μακεδονικό μεγαλείο της τους έντιμους γνώστες της Ελληνικής ιστορίας και τυφλώνει τους παραχαράκτες ντόπιους και ξένους. Οι Δελφοί, ο Μυστράς, η αρχαία Ολυμπία, οι Μυκήνες, η Δήλος, ο Μαραθώνας, η Μονή του Οσίου Λουκά στην Χίο, η Επίδαυρος , η θεία πνοή υπαρκτή σαν την θεία ανάσα παντού, όπου υπήρξαν ΄Έλληνες.

Οι γραφικοί δικτατορίσκοι με το καταρρακωμένο δημοκρατικό επίχρισμα, που επιτρέψαμε να μας αποδυναμώσουν και να μας γελοιοποιήσουν, αποδεχόμενοι το φίμωτρο της απαξίας μας, φαντασιώνονται ότι σύντομα θα απαλείψουν κάθε ίχνος του Ελληνικού ΄Έθνους. Η χυδαία ευαρέσκειά τους αντλείται από τα επιτεύγματα της σήψης τους: Κατήργησαν την Παιδεία, μοιράζοντας πτυχία σαν τα συγχωροχάρτια του Πάπα. Την Ορθοδοξία μας, αφού δεν κατάφεραν να την αλλάξουν και να την εξαφανίσουν, την απαγόρευσαν. Κι έτσι, όλος αυτός ο αχρείος, δύσμορφος συρφετός αγραμμάτων, αναλγήτων, αργυρονήτων φαιδρών, που λυμαίνονται σε όλα τα πεδία την ιερή μας Πατρίδα, θεωρεί πως κι αυτή την φορά θα υπερισχύσει με τις αίολες απειλές του. Κι επειδή όπως είπε ο Γκαίτε «ό,τι είναι το μυαλό και η καρδιά για το ανθρώπινο σώμα, είναι η Ελλάς για την ανθρωπότητα», αυτή η αλγεινή ανθρωπότητα νομίζει πως θα συνεχίσει να υπάρχει, πολιτογράφοντας ως δικά της τα έργα των δικών μας πατέρων. Αγράμματοι και ανεπίδεκτοι καλλιεργείας λαοί, ξαφνικά απεφάσισαν ότι είναι οι επίγονοι του Ελληνικού πνευματικού μεγαλείου. Άλλοι βάρβαροι και βραδύνοι, φυλές που επαίρονται για τον απηνή διωγμό των γραμμάτων και των τεχνών, θέλουν να παρουσιάζονται ως οι κληρονόμοι του Ευριπίδου και του Αισχύλου. Αυτοί, που με όχημα τους αργυρωνήτους πολιτικούς, δίδαξαν τους ΄Έλληνες να αδιαφορούν για τον Μέγα Στρατηλάτη τους Αλέξανδρο, πατώντας πάνω στις ασυγγνώμονες γενοκτονίες που δέπραξαν στο Έθνος μας, συνωστίζονται να τον οικειοποιηθούν.

Όσοι λένε πως ένα βιολί Στραντιβάριους στα χέρια ενός φύσει και θέσει εξωποιητικού βαρβάρου συνιστά ύμνο στην γελοιότητα, καλύτερα να σωπάσουν. Κάθε είδους κτηνωδία, με αποκορύφωμα τις γενοκτονίες, έχει επανειλημμένως αποτελέσει βασικό στοιχείο στις αποστασιωποιημένες παρωδίες και κωμωδίες, αναλύοντας μάλιστα την λογική των εμπνευστών και των εκτελεστών. Κι έτσι η φρίκη και η τραγωδία υποσυνείδητα και καθοριστικά αποδυναμώνονται.

Ήδη κατάφεραν έναν λαό, με παππούδες, τον Όμηρο, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, να αποδέχεται ότι υπάρχει στρατευμένη τέχνη, δηλαδή τον ορισμό της ακύρωσης της τέχνης. Να μην αντιλαμβάνονται ότι προϋπόθεση της λογοτεχνίας είναι η εξύψωσις μέσα από την τέχνη του λόγου.΄ Ότι η χυδαιότητα ξεκινά από τις λέξεις πριν κυριεύσει τις πράξεις. ΄Έπεισαν έναν ευσεβή λαό ότι ελευθερία δεν είναι η αυστηρή προσωπική επιλογή των ηθικών του συνόρων, αλλά η επιστροφή στην κτηνωδία.

Όσο για τους πολιτισμένους κλεπταποδόχους Ευρωπαίους, στερούμενοι τιμωρίας, αντί να εντρέπονται και να αισχύνονται, παρακρατούν την ιερή περιουσία μας και ανερυθρίαστα κερδοσκοπούν καταχρώμενοι την όσια κληρονομιά μας.

Τί δουλειά έχουν τα γλυπτά του Παρθενώνα την Αγγλία; Η Αφροδίτη της Μήλου και η Νίκη της Σαμοθράκης, πώς βρέθηκαν στο Παρίσι;΄ Όσο για τον Ναό του Διός της Περγάμου, τολμά να μας ενημερώσει κάποιος πώς βρέθηκε στο Βερολίνο; Ο δε Αρπιστής, το σπουδαιότερο δημιούργημα του Κυκλαδικού πολιτισμού, που διαλαλεί στους εθνομηδενιστές την ύπαρξη του Ελληνικού πολιτισμού 2800 χρόνια προ Χριστού, με ποιά λογική βρίσκεται στην Νέα Υόρκη;

Τώρα λοιπόν που γνωρίζουμε πως ο πραγματικός εχθρός του ελληνικού ΄Έθνους, όχι μόνο είναι εντός των τειχών αλλά και το κατευθύνει, έχουμε ηθική υποχρέωση σε αυτούς που μας χάρισαν την Ελευθερία, στο εύδαιμον της υπάρξεώς μας, στα παιδιά μας και στις μέλλουσες γενιές, να αντιδράσουμε. Να μην επιτρέψουμε στους γραφικούς, που αποβλέπουν το 2021 να έχει εξαφανισθεί κάθε ίχνος Ελληνισμού (μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι) ώστε να εορτάσουν την νέα, όπως φαντασιώνονται, Ελλάδα με κατοίκους αφροασιάτες, αλλοεθνείς και δουλόφρονες, κι έτσι να γίνουμε εμείς οι γραφικοί.

Είναι λοιπόν ξεκάθαρα η στιγμή, που όχι μόνον δεν θα επιτρέψουμε στους ολετήρες του ΄Έθνους μας να σφετερισθούν, να οικειοποιηθούν και να ρευστοποιήσουν την μνήμη και την ψυχή μας, αλλά να απαιτήσουμε τον επαναπατρισμό και των τμημάτων που επί μακρόν καταχρώνται. «Έχε θάρρος όταν λες την αλήθεια, δεν θα κάνεις ποτέ λάθος!», μας προτρέπει ο δικός μας Σοφοκλής («Θάρσει. Λέγων τ‘ ἀληθές, οὐ σφαλεῖ ποτε.»).

Την αλήθεια επί τέλους την λέμε. Το θάρρος έτσι κι αλλιώς είναι σύμφυτο του Έθνους μας εις το διηνεκές…

Δώρα Δάνα

Πηγή