Τό Σύστημα, θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του, γιά νά συντηρήσει τήν "παγωνιά"!

Οι άνθρωποι παραλύουν, "παγώνουν", όταν δεν μπορούν να διαφύγουν από μια τραυματική κατάσταση ή/και όταν θεωρούν πως κάθε αντίσταση είναι αναποτελεσματική. 

 Όταν μάλιστα αυτή η τραυματική κατάσταση προκαλείται από τους ίδιους (μηχανισμούς του Κράτους) που ήταν επιφορτισμένοι με την ασφάλεια τους, στο συμβολικό πεδίο είναι σαν να σε κακοποιεί ο γονιός σου, που είναι ο άνθρωπος στον οποίο σαν παιδί έχεις αναθέσει την ασφάλεια σου.

Η εσωτερική ψυχική σύγκρουση είναι τεράστια.

Όταν επίσης η αντίληψη ότι κάθε αντίσταση είναι αναποτελεσματική (Τ.Ι.Ν.Α.) επιβεβαιώνεται από εκείνους τους ίδιους που υποσχέθηκαν τη θεραπεία του τραύματος - όπως συνέβη το 2015 - τότε πραγματικά η παθητική παράλυση ή ένας "προσποιητός θάνατος - death feigning” - όπως το λέει ο Stephen Porges- γίνεται η μοναδική διέξοδος για τον ψυχισμό.

Μια τέτοια προσέγγιση ίσως να μπορεί να μας εξηγήσει γιατί οι τελευταίες και επαναλαμβανόμενες μεγάλες καταστροφές στο συλλογικό πεδίο (Τέμπη, Φωτιές, Πλυμμύρες -και σε συστήματα συναρτημένα με τη συλλογική ασφάλεια), αλλά και οι "μικρές" καθημερινές καταστροφές στο ατομικό πεδίο, δεν κινητοποιούν συλλογικές αντιδράσεις, εκεί όπου παλαιότερα θα αρκούσε ένα και μόνο ανάλογο σοβαρό συμβάν για να υπάρξουν πολιτικές εξελίξεις μείζονος σημασίας.

Σ' αυτή την κατάσταση είμαστε σήμερα.

Και όπως υποστηρίζει Bessel van der Kolk, «Δεν μπορείς να κάνεις ψυχοθεραπεία ή ψυχοεκπαίδευση όταν οι άνθρωποι είναι "παγωμένοι", γιατί όταν είσαι "παγωμένος", τίποτα δεν μπορεί να μπει στον εγκέφαλό σου μέχρι να σταματήσει η "παγωνιά"».

Στις παρούσες συνθήκες συλλογικού μουδιάσματος, τίποτα δεν μπορεί να ακουστεί πραγματικά από τον "συλλογικό μας εγκέφαλο" αν δεν διακόψουμε πρώτα την "παγωνιά".

΄Αν δεν "ζεστάνουμε" ο ένας τον άλλο.

Και αυτό, ξέροντας καλά πως το Σύστημα θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να συντηρήσει την "παγωνιά".

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

https://proskynitis.blogspot.com/2023/10/blog-post_49.html