Παραθέτω 8 επώνυμες περιπτώσεις σφαγής παιδιών, μαζί με τους γονείς τους από το βιβλίο μου «Αθώων Αίμα, «Ελεύθερος Μωριάς» 1943-44».
1. «Στήν ἐπίθεση τοῦ ΕΛΑΣ στό Βαλτέτσι, πού ἔγινε στίς 15 Ἰουνίου 1944, εἶχαν λάβει μέρος καί 2 λόχοι τοῦ 6ουσυντάγματος Κορινθίας τοῦ ΕΛΑΣ. [...]
Μεταξύ τῶν 19 κρατουμένων πού ἔφερε ὁ ΕΛΑΣ ἀπό τό Βαλτέτσι, σέ μιά μαρτυρική πορεία μέσα ἀπό τά βουνά καί τά κακοτράχαλα μονοπάτια, στήν καρδιά τοῦ καλοκαιριοῦ, ἦταν καί 8 γυναῖκες!
Στίς 8 γυναῖκες περιλαμβανόταν ἡ Βασίλω Γ. Στάϊκου, 34 ἐτῶν καί σέ προχωρημένη ἐγκυμοσύνη καί τά 4 κορίτσια της ἀπό 11 ἕως 17 ἐτῶν.
Ἡ Βασίλω γέννησε ἕνα κοριτσάκι τό πρῶτο βράδυ πού πέρασε στό Μοναστήρι.
Ἡ γέννα ἦταν πρόωρη, πιθανόν λόγω τοῦ τρόμου πού πέρασε στό Βαλτέτσι, ἀλλά καί τῆς φοβερῆς ταλαιπωρίας νά πορευθεῖ μέ τά παιδιά της μέσα στό καλοκαίρι μέχρι τόν Φενεό.
Τό μωρό ἔκλαιγε συνεχῶς, κάτι ὄχι ἀσύνηθες, ἀλλά ἴσως λίγο παραπάνω λόγω τῶν συνθηκῶν.
Ἡ λεχώνα μητέρα, σίγουρα δέν θά εἶχε ἀρκετό γάλα.
Ἕνας ἀπό τούς φρουρούς, ἅρπαξε τό μωρό ἀπό τά χέρια τῆς μητέρας του, ἀνέβηκε στό χαγιάτι τοῦ μοναστηριοῦ καί τό ἐ κ σ φ ε ν δ ό ν ι σ ε ἔξω ἀπό τήν μάντρα λέγοντας: «ἔτσι ταΐζω ἐγώ τά μωρά», ἤ κάτι σχετικό.
Ὡς αὐτό νά μήν ἦταν ἀρκετό, ἕνας φρουρός δοκίμασε νά πάρει γιά «ἀνάκριση», πού μᾶλλον σήμαινε γιά τήν «ἱκανοποίησή» του, τό μεγαλύτερο ἀπό τά 4 κορίτσια της.
Ἡ Βασίλω ἀντιστάθηκε, φώναξε, πάλεψε μέ τά νύχια της καί τόν ἀνάγκασε νά φύγει.
Τό ὄνομα τῆς 17χρονης ἦταν Παναγιώτα καί ἦταν κόρη τοῦ συζύγου της ἀπό τήν πρώτη του γυναίκα πού εἶχε πεθάνει.
Ὁ φρουρός γιά ἐκδίκηση, πρόσθεσε τίς 5 γυναῖκες τήν ἴδια νύχτα στήν κατάσταση τῶν κρατουμένων πού πῆγαν γιά σφαγή στήν Τρῦπα, πρίν ἀπό τούς ὑπόλοιπους Βαλτετσιῶτες.
Ἐκεῖ, πρίν ἤ μετά τή σφαγή τους, ἔδεσαν μέ σύρμα τήν Βασίλω ἀγκαλιά μέ τήν Παναγιώτα καί τίς ἔρριξαν ἔτσι δεμένες μαζί στό βάραθρο.
Οἱ δυό γυναῖκες βρέθηκαν ἔτσι δεμένες καί ἦταν μεταξύ αὐτῶν πού ἀναγνωρίστηκαν τήν ἑπόμενη χρονιά, ὅταν ἕνας ἀριθμός σορῶν ἀνασύρθηκαν ἀπό τήν Τρῦπα.
Ἔγκυες ὅμως ἦταν ἄλλες δυό κρατούμενες, ἡ Ἀγγελική Μπαμή, πού συνοδευόταν καί ἀπό μιά κόρη της, καθώς καί ἡ Μαρίτσα Κοκκάλα ἡ ὁποία ἦταν στόν 7ο μήνα.
Ἡ τελευταία ἦταν ἀπό τό χωριό Μεθύδριο Γορτυνίας, τό γένος Ἀναστοπούλου (ἤ Μπλέκα)».
2. Φενεός. Σφαγή της Παρασκευούλας Ἀγγελῆ Μπάρλα μέ τό ἀβάπτιστο μωρό της, ἀπό τό χωριό Φρουσιούνα τῆς Δυτικῆς Ἀργολίδος.
[...]οἱ ἄνδρες τῆς 'ΟΠΛΑ' ἐπανῆλθαν στίς 29 Ἰουνίου 1944.
Βρῆκαν τή σύζυγο τοῦ Ἀγγελῆ Μπάρλα, τήν Παρασκευούλα, μέ τά τρία μικρά παιδιά της.
Τόν Γιάννη, 9 ἐτῶν, τήν Εὐγενία 7 κι ἕνα ἀβάπτιστο ἀγοράκι, μωρό 6 μηνῶν.
Ὅταν εἶδε τούς ὁπλισμένους νά ἔρχονται ἡ Παρασκευούλα ἔδιωξε τόν μικρό Γιάννη καί τήν Εὐγενία, λέγοντάς τους «τρέξτε στό μαντρί νά φωναξετε τόν πατέρα σας νά ἔρθει ἐδῶ».
Τά δυό παιδιά ἔφυγαν τρέχοντας, σίγουρα χωρίς νά καταλάβουν τί πραγματικά γινόταν.
Μόνον ὅταν ἐπέστρεψαν ἀργότερα, φυσικά χωρίς τόν πατέρα τους καί βρῆκαν τό μικρό σπίτι τῆς στάνης ἔρημο ἀπό τή μάνα τους καί τό μωρό, ἀντελήφθησαν ὅτι «ἔμειναν σάν καλαμιές στόν κάμπο».
Οἱ ἀντάρτες πῆραν τήν Παρασκευούλα μέ τό μωρό της, φορτωμένο πάνω της μέσα στή νάκα (σ.σ. φορητή κούνια μωροῦ κρεμαστή στήν πλάτη, πού διευκολύνει τίς μετακινήσεις τῶν μωρῶν στίς ἐργασίες τῶν γονέων) και τήν ὁδήγησαν στόν Φενεό. [...]
Σύμφωνα μέ μαρτυρίες κρατουμένων πού ἐπέζησαν, ἡ Παρασκευούλα μέ τό μωρό της ἐσφάγησαν καί ρίχτηκαν στήν Τρῦπα στό Κακοβούνι στίς 17 Ἰουλίου 1944.
Ἄν αὐτή εἶναι ἡ σωστή ἡμερομηνία, σημαίνει ὅτι ἄτυχη γυναίκα παρέμεινε φυλακισμένη μέ τό μωρό της γιά 16-17 ἡμέρες, ὑποφέροντας ποιός ξέρει τί βασανιστήρια καί ταπεινώσεις.
Τόν Ἰούνιο τοῦ 1945 ἀνέσυραν ἀπό τήν Τρῦπα ὅσες σορούς ἦταν σέ κατάσταση πού μποροῦσαν νά δεθοῦν σέ σχοινιά γιά νά βγοῦν στήν ἐπιφάνεια.
Ἡ σορός τῆς Παρασκευούλας ἦταν μεταξύ αὐτῶν πού ἔβγαλαν.
Τήν βρῆκαν νά ἔχει δεμένη στό κορμί της τή νάκα μέ τό μωρό της!».
3. Φενεός. Σφαγή του Αργύρη και του Γιάννη Παπαχριστόπουλου, 5 και 4 ετών αντιστοίχως και της μητέρας τους Χαρίκλειας από την Αιγείρα Αιγιαλείας.
3. Φενεός. Σφαγή του Αργύρη και του Γιάννη Παπαχριστόπουλου, 5 και 4 ετών αντιστοίχως και της μητέρας τους Χαρίκλειας από την Αιγείρα Αιγιαλείας.
«Στίς 25 Ἰουνίου 1944 συνελήφθη ὁ ἄνδρας της Νικόλαος Παπαχριστόπουλος, ἔφεδρος λοχαγός στόν πόλεμο τοῦ ᾽40.
Ἐκτελέστηκε (ἐσφάγη) μετά ἀπό ἄγριο τριήμερο βασανισμό ἀπό τήν ΟΠΛΑ τοῦ χωριοῦ Βαλιμῆ, ἐπειδή ἀρνιόταν νά ὑπογράψει ὅτι εἶναι ἀντιδραστικός καί προπαγανδιστής τοῦ Βασιλιᾶ.
Μεταξύ τῶν βασανιστῶν του ἦταν καί μιά ξακουστή γυναίκα σφαγέας τῆς Κορινθίας μέ τό ὄνομα Ἀργύρω.
Ἡ Χαρίκλεια μέ τά παιδιά της συνελήφθη μιά ἡμέρα μετά τή σφαγή τοῦ ἄνδρα της, στίς 20 Ἰουνίου 1944 καί ὁδηγήθηκε στό Μοναστήρι τοῦ Φενεοῦ.
Λόγω τῆς ἡλικίας της καί τῆς ὀμορφιᾶς της, ἔμεινη κρατούμενη μέχρι τήν τελευταία ὁμαδική σφαγή κρατουμένων στό βάραθρο, στό Κακοβούνι, στίς 19 Ἰουλίου 1944, παραμονή τοῦ Προφήτη Ἠλία.
Στή διάρκεια τῆς φυλάκισής της ὑπέφερε τήν χειρότερη ταπείνωση ὡς γυναίκα ἀπό τά «παλληκάρια τῆς Ἀντίστασης».
Πλήν τῶν ἐπανειλημμένων βιασμῶν, τήν ὑποχρέωναν νά πλένει καί τά ματωμένα ροῦχα ἀπό τά θύματα.
Δέν μπορεῖ νά γίνει καμιμά ὑπόθεση, γιατί ἐσφάγη ἡ νεαρή μητέρα, ἀφοῦ εἶχαν ἤδη δολοφονήσει τόν ἄνδρα της.
Ἐκτός καί οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ ΕΑΜ Αἰγείρας ἤθελαν νά ἀφαιρέσουν δυό μελλοντικούς ἐχθρούς τους, δολοφονώντας τά μικρά παιδιά της καί ἡ μητέρα ἦταν ἁπλά παράπλευρη ἀπώλεια».
4. Το ζεύγος Τσόγκα με 3 κορίτσια τους από το Αγιονόρι.
«Στό τέλος Ἰουλίου 1944, ἄνδρες τῆς ΟΠΛΑ ἀπό τίς Λίμνες πῆγαν στό Ἁγιονόρι καί συνέλαβαν τόν Τσόγκα μέ τή σύζυγό του καί τά 3 κορίτσια τους, Μαρία 20, Γεωργία 18 καί Εὐαγγελία 14 ἐτῶν.
Τούς ἔκλεισαν στήν ἐκκλησία τοῦ Ἁγιονορίου.
Οἱ δυό γονεῖς δεχθηκαν ἄγριο ξυλοδαρμό καί τά κορίτσια βιάστηκαν, εἴτε ἐμπρός στούς γονεῖς τους, ἤ κατ᾽ ἄλλους ἐντός τοῦ ἱεροῦ τῆς ἐκκλησίας.
Τό ἑπόμενο πρωϊνό τούς μετέφεραν δεμένους στόν τόπο τῶν ἐκτελέσεων ἔξω ἀπό τίς Λίμνες, τό Βιλατούρι, ἤ Βιγλατούρι κι ἐκεῖ τούς ἔσφαξαν.
Σύμφωνα μέ τοπικές μνῆμες, τή μικρότερη κόρη τοῦ Τσόγκα, τήν Εὐαγγελία, δέν τήν ἔσφαξαν μαζί μέ τήν ὑπόλοιπη οἰκογένεια στίς Λίμνες, ἀλλά κοντά στό Σοφικό μετά ἀπό μερικές ἡμέρες».
5. 29 Ιουλίου 1944. Επίθεση ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ στο χωριό Αραχναίο,
«..Στό δεύτερο σπίτι ἔκαψαν ζωντανούς 8 ἀνθρώπους -ἕναν ἄνδρα, 6 γυναῖκες καί κορίτσια κι ἕνα βρέφος τῆς οἰκογένειας Δεδεμπίλη- πού εἶχαν καταφύγει στό ὑπόγειο νά κρυφτοῦν...»
6. 1 Αυγούστου 1944. Αγνάντα Νέας Επιδαύρου. Σφαγή Αραχναιωτών
«...Οἱ βάρβαροι σφαγεῖς τῆς ΟΠΛΑ δέν λύγισαν ἐμπρός στίς οἰμωγές καί τά κλάματα κανενός θύματος.
Μικρά παιδιά, ἔγκυες γυναῖκες καί ἑβδομηντάρηδες ἄνδρες, ὅλοι ἐσφάγησαν.
Μόνο ἕνα ὀκτάχρονο ἀγόρι χώρισαν ἀπό τήν μητέρα του πρίν τή σφάξουν καί τοῦ ἔλεγαν νά φύγει.
Ἀλλά ἕνα μικρό παιδί, μέσα στή νύχτα καί σέ ἄγνωστο μέρος, ποῦ νά πήγαινε;
Τρομαγμένο τό παιδί, ὁ Κωνσταντῖνος Δημ. Μπέλεσης,συνέχισε νά κλαίει καί νά καλεῖ τήν μητέρα του.
Οἱ σφαγεῖς τελικά τό «ἔστειλαν» κι αὐτό νά τή βρεῖ στό ξεροπήγαδο!».
7. 15 Αυγούστου 1944. Οικογένεια Γεώργα.
Μαρτυρία Θωμά Γεώργα που τους ξέφυγε μισο-σφαγμένος:
«...Πῆραν ἐμένα, τή μάνα μου 50 χρονῶν, 2 ἀδερφάδες μου καί τόν μικρό ἀδερφό μου 13 χρονῶν (σ.σ. ἡ μία ἀδελφή του, ἡ Ἀναστασία, εἶχε πρόβλημα στά πόδια της καί δέν μποροῦσε νά βαδίσει.
Οἱ σφαγεῖς πῆραν ἕναν γάϊδαρο τῆς οἰκογένειας μέ τόν ὁποῖον τήν μετέφεραν κι αὐτήν στή σφαγή.
Τί ἄρα γε εἶχε προδώσει ἡ ἀσθενής νέα, ἤ τί ἐφοβεῖτο ἀπό αὐτήν τό ΕΑΜ/ΚΚΕ! Φρίκη!)» [...]
«Ἐμᾶς ἀπό ἐκεῖ πού μᾶς συγκέντρωσαν ἀπάνου στοῦ Κωτσιφέντη, μετά ἀπό λίγο, κατά τίς 8 καί μισή μέ 9 παρά τέταρτο, ἔφεραν καί τήν οἰκογένεια τοῦ Γιάννη Ράπτη πού ἀποτελεῖτο ἀπό τήν μάνα καί 2 μικρά παιδιά.
Στό τέλος τῆς διαδρομῆς, τή νύχτα, ἀκούσαμε ὅτι ἔφερναν ἀπό κοντά καί τόν πατέρα τους». [...]
«Σύμφωνα μέ ὁμολογία τοῦ Θεοδόση Παν. Παπαγεωργόπουλου, μέλους τῆς ΟΠΛΑ καί πρώτου ἐξαδέλφου μου καί ὁ ὁποῖος ἦταν ἐκεῖ σάν φρουρός, ἔσφαξαν πρῶτα τούς ἄνδρες καί κατόπιν τίς γυναῖκες ἀφοῦ πρῶτα τίς βίασαν».
8. Βάρβαρη σφαγή των δύο μικρών παιδιών του Ράπτη, Μαρτυρία Χρήστου Υψηλάντη.
«..Μετά, ἕνας ἀπό τούς σφαγεῖς ἔλεγε ὅτι τά μικρά τά παιδιά τοῦ Ράφτη τά διώξανε ἀπό κεῖ.
Δέν θελήσανε νά τά σφάξουνε.
Τούς εἴπανε «φύγετε», ἀλλά μιλᾶμε γιά παιδάκια, τό ἀγοράκι γύρω στά 6 καί τό κορίτσι 8 ἤ 9, ποῦ νά πᾶνε χωρίς τή μάνα τους;
Τό ἀγόρι, τό κουβάλαγε ἡ καημένη μάνα ὅλη τή νύχτα στό σβέρκο της.
Λέγανε τότε, ὅτι τά συνάντησε ἐκεῖ στήν ἐρημιά μέσα στό μονοπάτι ἕνας ἀπό τίς Λίμνες* καί τά γύρισε πίσω καί τά σφάξανε κι αὐτά»!
(*) «Σύμφωνα μέ ἀξιόπιστη μαρτυρία ὁ ἄνθρωπος πού γύρισε πίσω τά παιδιά καί συμμετεῖχε στή σφαγή τους, ἦταν ὁ Χρῆστος Τσίδης ἀπό τίς Λίμνες.
Ἕνας δέ Μιδεάτης πού ἦταν ἐκεῖ, ἔλεγε μετά, ὅτι τά δυό παιδάκια «τσιρίζανε σάν γουρουνόπουλα» ὅταν τά σφάζανε...
Φυσικά, αὐτός ὑποστήριζε ὅτι ὁ ἴδιος ἦταν ἐκεῖ ὡς θεατής, ἀλλά δέν ἔσφαξε.
Ἄλλοι πάντα τά κάνανε!»
Ο παππούς μου Γεώργιος Στάϊκος πέθανε από την στενοχώρια μετά από λίγο καιρό. Η ιστορία κάποια στιγμή πρ΄πει να ειπωθεί ανοιχτά .
ΑπάντησηΔιαγραφή