Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 οι ΗΠΑ και μεγάλο μέρος του δυτικού κόσμου μετατοπίζονταν σε μια στασιμοπληθωριστική οικονομική κρίση. Ο Νίξον αφαίρεσε εντελώς το δολλάριο από τον κανόνα του χρυσού το 1971 με τη βοήθεια της Federal Reserve (ή ίσως υπό την καθοδήγηση της Fed), η οποία τελικά κλιμάκωσε τις πληθωριστικές πιέσεις. Η μεταπολεμική άνθηση της Ευρώπης έφτασε σε ένα απότομο τέλος, ενώ οι τιμές των αγαθών (και του πετρελαίου / βενζίνης) στις ΗΠΑ εκτινάχθηκαν στα ύψη μέχρι το 1981-1982, όταν η Federal Reserve αύξησε τα επιτόκια μέχρι περίπου 20% και δημιούργησε ένα εσκεμμένο υφεσιακό κραχ.
Είναι ενδιαφέρον ότι το ΔΝΤ είχε δημιουργήσει το σύστημα SDR το 1969 λίγο πριν κοπεί ο κανόνας του χρυσού (το ίδιο SDR που το ΔΝΤ είναι έτοιμο να χρησιμοποιήσει ως θεμέλιο ενός Παγκόσμιος μηχανισμός ψηφιακού νομίσματος https://finance.yahoo.com/news/digital-currency-monetary-authority-dcma-132700400.html) Και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ ιδρύθηκε το 1971.
Η χρονική περίοδος συχνά απεικονίζεται στις ταινίες ως μια ευτυχισμένη εποχή της ντίσκο, των ναρκωτικών, των χίπις και του rock n' roll, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι οι αρχές της δεκαετίας του 1970 ήταν η αρχή του τέλους για τη Δύση – ήταν η στιγμή που τα οικονομικά μας θεμέλια σαμποτάρονταν και ο πληθωρισμός έκλεβε την ευημερία της μεσαίας τάξης αργά αλλά σταθερά.
Εν μέσω αυτής της οικονομικής «δυσφορίας», την οποία ο Τζίμυ Κάρτερ αργότερα ανέφερε ως «κρίση εμπιστοσύνης», τα Ηνωμένα Έθνη και οι συνδεδεμένες ομάδες στρογγυλής τραπέζης της παγκοσμιοποίησης εργάζονταν σκληρά αναπτύσσοντας ένα σχέδιο για να πείσουν τον πληθυσμό να αγκαλιάσει την παγκόσμια συγκέντρωση εξουσίας. Οι στόχοι τους ήταν μάλλον άμεσοι. Ήθελαν:
- Ένα σκεπτικό για τον κυβερνητικό έλεγχο των αριθμών του ανθρώπινου πληθυσμού.
- Την δύναμη του περιορισμού της βιομηχανίας.
- Την εξουσία ελέγχου της παραγωγής ενέργειας και υπαγόρευσης πηγών ενέργειας.
- Την εξουσία ελέγχου ή περιορισμού της παραγωγής τροφίμων και της γεωργίας.
- Την ικανότητα μικροδιαχείρισης της ζωής των ατόμων στο όνομα κάποιου αργότερα καθορισμένου «μεγαλύτερου καλού».
- Μια κοινωνικοποιημένη κοινωνία στην οποία εγκαταλείπεται το ατομικό δικαίωμα στην ιδιοκτησία.
- Ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα το οποίο θα διαχειρίζονταν.
- Ένα παγκόσμιο νομισματικό σύστημα.
- Μια παγκόσμια κυβέρνηση που διαχειρίζεται μια χούφτα ξεχωριστές περιοχές.
Ένα από τα πιο αποκαλυπτικά αποσπάσματα στην ατζέντα προέρχεται από τον αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών της κυβέρνησης Κλίντον, Strobe Talbot, ο οποίος δήλωσε στο περιοδικό Time εκείνος:
«Τον επόμενο αιώνα, τα έθνη όπως τα γνωρίζουμε θα είναι ξεπερασμένα. Όλα τα κράτη θα αναγνωρίσουν μια ενιαία, παγκόσμια αρχή... Η εθνική κυριαρχία δεν ήταν τελικά και τόσο καλή ιδέα».
Για να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί η ατζέντα, προσφέρω ένα απόσπασμα από το μέλος του παγκοσμιοποιημένου Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων Richard Gardner σε ένα άρθρο στο περιοδικό Foreign Affairs το 1974 με τίτλο «Ο δύσκολος δρόμος προς την παγκόσμια τάξη»:
Εν ολίγοις, το «οικοδόμημα της παγκόσμιας τάξης» θα πρέπει να χτιστεί από κάτω προς τα πάνω και όχι από πάνω προς τα κάτω. Θα μοιάζει με μια μεγάλη «έκρηξη, βουητό σύγχυσης», για να χρησιμοποιήσουμε τη διάσημη περιγραφή της πραγματικότητας του William James, αλλά ένα τέλος γύρω από την εθνική κυριαρχία, διαβρώνοντάς την κομμάτι-κομμάτι, θα επιτύχει πολύ περισσότερα από την παλιομοδίτικη μετωπική επίθεση.
Με άλλα λόγια, οι παγκοσμιοποιητές γνώριζαν ότι ο αυξητικός χαρακτήρας θα ήταν ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί μια παγκόσμια δομή εξουσίας που κυβερνά ΑΝΟΙΧΤΑ, αντί να κρύβουν την κυριαρχία των ελιτιστών πίσω από παράνομες οργανώσεις και πολιτικούς-μαριονέτες. Θέλουν μια παγκόσμια αυτοκρατορία στην οποία θα γίνουν οι χρισμένοι «Φιλόσοφοι Βασιλείς» που περιγράφονται στην Πολιτεία του Πλάτωνα. Το ναρκισσιστικό εγώ τους δεν μπορεί παρά να ποθεί τη λατρεία των μαζών που μισούν κρυφά.
Αλλά ακόμη και με τον αυξητικό χαρακτήρα, γνωρίζουν ότι τελικά το κοινό θα καταλάβει το σχέδιο και θα επιδιώξει να αντισταθεί καθώς οι ελευθερίες μας διαβρώνονται. Η ίδρυση μιας αυτοκρατορίας είναι ένα πράγμα. Η διατήρησή του είναι άλλη. Πώς θα μπορούσαν οι παγκοσμιοποιητές να βγουν από την αυταρχική ντουλάπα τους, να εξαλείψουν τις ατομικές ελευθερίες και να κυβερνήσουν τον κόσμο χωρίς μια εξέγερση που τελικά τους καταστρέφει;
Ο μόνος τρόπος με τον οποίο ένα τέτοιο σχέδιο θα μπορούσε να λειτουργήσει είναι αν οι άνθρωποι, οι αγρότες σε αυτή την αυτοκρατορία, ΑΓΚΑΛΙΑΣΟΥΝ τη δική τους σκλαβιά. Το κοινό θα πρέπει να αναγκαστεί να δει τη δουλεία ως ζήτημα επίσημου καθήκοντος και επιβίωσης, όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά για ολόκληρο το είδος. Με αυτόν τον τρόπο, αν κάποιος επαναστατήσει, θα θεωρηθεί ως τέρας από την κυψέλη. Θα έθεταν ολόκληρη τη συλλογικότητα σε κίνδυνο αψηφώντας τη δομή της εξουσίας.
Έτσι, οι παγκοσμιοποιητές κερδίζουν. Όχι μόνο για σήμερα, κερδίζουν για πάντα επειδή δεν θα υπήρχε πλέον κανείς να τους αντιταχθεί.
Πήραμε μια μεγάλη γεύση αυτού του είδους ψυχολογικού πολέμου κατά τη διάρκεια του πανδημικού τρόμου, στον οποίο όλοι μας είπαν ότι ένας ιός με ένα μικρό ποσοστό θνησιμότητας από λοιμώξεις 0,23% ήταν αρκετός για να διαγράψει την πλειοψηφία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας. Ευτυχώς, μια αρκετά μεγάλη ομάδα ανθρώπων όρθωσε το ανάστημά της και πολέμησε ενάντια στις εντολές και τα διαβατήρια. Τούτου λεχθέντος, υπάρχει μια πολύ μεγαλύτερη ατζέντα «μεγαλύτερου καλού» στο παιχνίδι που οι παγκοσμιοποιητές σχεδιάζουν να εκμεταλλευτούν, δηλαδή τη λεγόμενη «κλιματική κρίση».
Για να είμαστε σαφείς, υπάρχουν ΜΗΔΕΝ ενδείξεις κλιματικής κρίσης που προκαλείται από ανθρωπογενείς εκπομπές άνθρακα ή εκπομπές αερίων «θερμοκηπίου». Δεν υπάρχουν καιρικά φαινόμενα που να είναι ασυνήθιστα όσον αφορά το ιστορικό χρονοδιάγραμμα του κλίματος της Γης. Δεν υπάρχουν στοιχεία που να υποστηρίζουν τις θεωρίες «σημείου καμπής» σχετικά με τις θερμοκρασίες. Και, οι θερμοκρασίες της Γης έχουν αυξηθεί λιγότερο από 1 ° C σε 100 χρόνια. Το επίσημο αρχείο θερμοκρασίας χρονολογείται μόνο από τη δεκαετία του 1880 και αυτό το στενό χρονοδιάγραμμα είναι αυτό που οι επιστήμονες του κλίματος που χρηματοδοτούνται από τον ΟΗΕ και την κυβέρνηση χρησιμοποιούν ως σημείο αναφοράς για τους ισχυρισμούς τους.
Εξηγώ γιατί αυτό είναι δόλια επιστήμη στο άρθρο μου «Ο φόβος της σόμπας αερίου είναι μια απάτη που δημιουργήθηκε από τους αυταρχικούς της κλιματικής αλλαγής». Το θέμα είναι ότι ο ΟΗΕ προωθεί την υστερία για ένα ψεύτικο σενάριο για το κλίμα της Ημέρας της Κρίσεως, ακριβώς όπως το WEF και ο ΠΟΥ προώθησαν την υστερία και τον φόβο για μια μη απειλή όπως ο covid. Και όλα ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του 1970 με μια ομάδα συνδεδεμένη με τον ΟΗΕ που ονομάζεται Λέσχη της Ρώμης.
Οι παγκοσμιοποιητές σχεδιάζουν να χρησιμοποιήσουν τον περιβαλλοντισμό ως δικαιολογία για συγκεντρωτισμό τουλάχιστον από το 1972, όταν η Λέσχη της Ρώμης δημοσίευσε μια πραγματεία με τίτλο «Τα όρια της ανάπτυξης». Χρηματοδοτώντας μια περιορισμένη μελέτη της βιομηχανίας και των πόρων σε ένα κοινό έργο με το MIT, τα ευρήματα φάνηκαν να είναι γραμμένα πολύ νωρίτερα - Το τέλος του πλανήτη ήταν κοντά, εκτός εάν τα έθνη και τα άτομα θυσίαζαν την κυριαρχία τους. Πόσο βολικό για τους παγκοσμιοποιητές χρηματοδοτούσαν τη μελέτη...
Είκοσι χρόνια αργότερα θα εξέδιδαν ένα βιβλίο με τίτλο «Η πρώτη παγκόσμια επανάσταση». Σε αυτό το έγγραφο συζητούν συγκεκριμένα τη χρήση της υπερθέρμανσης του πλανήτη ως όχημα για τη διαμόρφωση υπερεθνικής διακυβέρνησης:
«Αναζητώντας έναν κοινό εχθρό εναντίον του οποίου μπορούμε να ενωθούμε, καταλήξαμε στην ιδέα ότι η ρύπανση, η απειλή της υπερθέρμανσης του πλανήτη, η έλλειψη νερού, η πείνα και τα παρόμοια, θα ταίριαζαν στον λογαριασμό. Στο σύνολό τους και στις αλληλεπιδράσεις τους, αυτά τα φαινόμενα αποτελούν μια κοινή απειλή που πρέπει να αντιμετωπιστεί από όλους μαζί. Αλλά χαρακτηρίζοντας αυτούς τους κινδύνους ως εχθρούς, πέφτουμε στην παγίδα, για την οποία έχουμε ήδη προειδοποιήσει τους αναγνώστες, δηλαδή μπερδεύοντας τα συμπτώματα με αιτίες. Όλοι αυτοί οι κίνδυνοι προκαλούνται από την ανθρώπινη παρέμβαση στις φυσικές διαδικασίες και μόνο μέσω της αλλαγής στάσης και συμπεριφοράς μπορούν να ξεπεραστούν. Ο πραγματικός εχθρός λοιπόν είναι η ίδια η ανθρωπότητα».
Κάνοντας την ίδια την ύπαρξη της ανθρωπότητας τη μεγάλη απειλή, οι παγκοσμιοποιητές σκόπευαν να ενοποιήσουν το κοινό γύρω από την ιδέα να κρατήσουν τον εαυτό τους υπό έλεγχο. Δηλαδή, το κοινό θα έπρεπε να θυσιάσει τις ελευθερίες του και να υποταχθεί στον έλεγχο με την πεποίθηση ότι το ανθρώπινο είδος είναι πολύ επικίνδυνο για να του επιτραπεί η ελευθερία.
Το ακόλουθο ειδικό δελτίο ειδήσεων από την Αυστραλιανή Δημόσια Υπηρεσία Ραδιοτηλεόρασης προβλήθηκε το 1973, λίγο μετά την ίδρυση της Λέσχης της Ρώμης. Είναι εκπληκτικά αμβλύ για τους σκοπούς της οργάνωσης:
(βίντεο: Ο υπολογιστής προβλέπει το τέλος του πολιτισμού (1973) | Ρετρό εστίαση, https://www.youtube.com/watch?v=cCxPOqwCr1I, διάρκεια 10:27')
Τι μπορούμε να αντλήσουμε από αυτή την εκπομπή και το μήνυμά της; Οι παγκοσμιοποιητές θέλουν δύο συγκεκριμένα αποτελέσματα πάνω απ' όλα - θέλουν το τέλος της εθνικής κυριαρχίας και το τέλος της ιδιωτικής ιδιοκτησίας μέσω κοινωνικά ενθαρρυνόμενου μινιμαλισμού. Οι ίδιοι ακριβώς στόχοι που περιέγραψε η Λέσχη της Ρώμης στη δεκαετία του 1970 είναι οι κινητήριες πολιτικές του ΟΗΕ και του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ σήμερα. Η έννοια της «οικονομίας διαμοιρασμού» που ο Klaus Schwab και το WEF συχνά προωθούν με υπερηφάνεια δεν επινοήθηκε από αυτούς, επινοήθηκε από τη Λέσχη της Ρώμης πριν από 50 χρόνια.
Είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία: Ξοδεύουν μισό αιώνα εφευρίσκοντας μια κρίση, υποδαυλίζοντας τη δημόσια τρομοκρατία και στη συνέχεια προσφέρουν τις ίδιες λύσεις που ήθελαν να επιβάλουν πριν από δεκαετίες.
Τελικά, η ατζέντα για το κλίμα δεν έχει καμμία σχέση με τον περιβαλλοντισμό και έχει να κάνει με την οικονομία. Το σχέδιο ξεκίνησε εν μέσω μιας πολύ πραγματικής στασιμοπληθωριστικής κρίσης, μια στιγμή που ο πληθυσμός της μεσαίας τάξης φοβόταν περισσότερο για το μέλλον και οι τιμές αυξάνονταν ραγδαία. Αυτή η κρίση δεν προκλήθηκε από την έλλειψη πόρων, προκλήθηκε από την κακοδιαχείριση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι το αποκορύφωμα του σχεδίου υπερθέρμανσης του πλανήτη λαμβάνει χώρα σήμερα, ακριβώς τη στιγμή που μια άλλη καταστροφή στασιμοπληθωρισμού είναι προ των πυλών.
Η Λέσχη της Ρώμης είναι τώρα ένα κέλυφος της παλιάς της δόξας γεμάτο με ανόητους χίπις, πιθανότατα επειδή ο ΟΗΕ και άλλες παγκοσμιοποιημένες δεξαμενές σκέψης έχουν αναλάβει τον ρόλο που έπαιζε η ομάδα. Ωστόσο, η σκιά της αρχικής Λέσχης είναι πάντα παρούσα και η στρατηγική της για την κλιματική κινδυνολογία χρησιμοποιείται αυτή τη στιγμή για να δικαιολογήσει την αυξανόμενη κυβερνητική καταστολή της ενέργειας και της γεωργίας.
Εάν δεν σταματήσουν από το κοινό, οι ολοκληρωτικές εντολές άνθρακα θα γίνουν ο κανόνας. Η επόμενη γενιά, που ζει σε μηχανική φτώχεια, θα διδαχθεί από την πρώιμη παιδική ηλικία ότι οι παγκοσμιοποιητές «έσωσαν τον κόσμο» από μια καταστροφή που ποτέ δεν υπήρξε πραγματικά. Θα τους πουν ότι η υποδούλωση της ανθρωπότητας είναι κάτι για το οποίο πρέπει να είμαστε υπερήφανοι, ένα δώρο που κρατά το είδος ζωντανό, και όποιος αμφισβητεί την δουλεία είναι ένας εγωιστής κακοποιός, που θέλει την καταστροφή του πλανήτη.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγαπητοὺς ἀναγνῶστες μας, ὅτι σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐμπεριέχουν προσβλητικοὺς χαρακτηρισμούς, διαφημίζουν κόμματα ἢ εἶναι γραμμένα μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες (γκρήκλις), θὰ διαγράφωνται ἄνευ προειδοποιήσεως!