«Χαίρε Παΐσιε! Χαίρε παιδί μου, γιατί δέν δέχεσαι ούτε ΧΡΗΜΑΤΑ, ούτε ΕΠΙΤΑΓΕΣ...» |Δές γιατί είπε αυτήν τήν κουβέντα ο Γέροντας καί νονός του Αγίου Παϊσίου, ο Άγιος Αρσένιος ( ο Καππαδόκης ), στό ... Άγιο Βαφτιστήρι του...

 

 ~ μας αφηγείται ο κ. Μανώλης Καπετανάκης.

«Η πρώτη γνωριμία έγινε το 1977, 

είχα πάει στο Άγιο Όρος με μία παρέα, 

ο ένας ήταν ο πατήρ Ευδόκιμος, 

ιερομόναχος των Σαββαθιανών 

και οι άλλοι 5 αδελφοί.

Φτάσαμε στο Άγιο Όρος και από εκεί

 κατευθυνθήκαμε στην Ιερά Μονή Σταυρονικήτα. 

Μείναμε το πρώτο βράδυ 

και μετά αποφασίσαμε όλοι μαζί να πάμε,

 ξεκινήσαμε για το κελάκι του Αγίου Παϊσίου. 

Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου 

που ήρθα σε επαφή με ασκητή. 

Μπήκαμε στο κελλάκι του και μας αγκάλιασε. 

Έλαμπε από Χάρη, 

ζήτησα την ευχή του 

και οι άλλοι της παρέας 

και εν συνεχεία μας έβαλε και καθίσαμε 

σε ένα τραπέζι στρογγυλό με κούτσουρα γύρω - γύρω. 

Η χαρά όλων μας δεν περιγράφεται. 

Μας έδωσε μάλιστα το ελεύθερο 

να λέμε ότι απορίες έχουμε 

ή ότι θέλουμε να του ζητήσουμε. 

Ήμουν όρθιος και με πλησιάζει και μου λέει:

«Δάσκαλε». 

Δεν γνώριζε φυσικά ότι ήμουν δάσκαλος, 

ούτε και το όνομά μου ήξερε. 

Εκεί κατάλαβα 

ότι δεν μπορούσες να του κρυφτείς με τίποτα. 

Με ρώτησε λοιπόν: 

«Δάσκαλε, έχεις πιστολάκι;»

Του απάντησα «όχι». 

Με ξαναρωτάει, 

«δεν έχεις πιστολάκι μαζί σου;»,

 λέω «δεν έχω». 

«Καλά» μου λέει, 

«Κρητικός εσύ, επιτρέπεται να μην έχεις πιστόλι;».

 Λέω «γέροντα συγνώμη δεν έχω». 

Βάζει το χέρι στην τσέπη και μου δίνει ένα κομποσκοίνι και μου λέει 

«πάρε αυτό είναι καλό πιστόλι, 

όταν κάνεις την προσευχή σου!». 

Ήταν το πρώτο δώρο που έλαβα από το χέρι του!

Καθίσαμε στο τραπέζι και έφυγε, 

μπήκε μέσα στο κελλί μόνος, 

επιστρέφοντας κρατούσε μία πολύ μεγάλη λεκάνη 

η οποία ήταν γεμάτη σύκα. 

Έβαλε τα σύκα στο τραπέζι 

και σκέφτηκα επειδή ήταν πάρα πολύ η φτώχεια εκεί, 

λίγο να τον βοηθήσουμε. 

Λέω «γέροντα, μπορώ να πω κάτι, λίγο νεράκι γίνεται;». 

«Βεβαίως» μου απαντά, «πάω αμέσως». 

Φεύγει, μπαίνει στο κελλί 

κι εγώ σηκώθηκα και έκανα έναν έρανο 

και μάζεψα αρκετά χρήματα, 

τα οποία και τοποθέτησα 

κάτω από την γαβάθα με τα σύκα.

Νόμιζα ότι είχα κάνει μία πάρα πολύ καλή πράξη.

Εκείνος το είδε. 

Δεν γνωρίζουμε πώς, αλλά το είδε. 

Μόλις επέστρεψε μου λέει: 

«Δάσκαλε πάρε τα χρήματα, 

μοίρασε στον καθένα όσα έβαλε 

και τα υπόλοιπα στην τσέπη σου». 

Έκανα υπακοή ότι σε ότι μου είπε.

Τον ρώτησα: 

«Γέροντα αυτό που έκανα δεν έχει ευλογία;» 

και μου απάντησε «όχι». 

Και «γιατί;», τον ρώτησα ξανά. 

«Δεν έχει γιατί είναι το τυπικό που έχω τέτοιο και δεν επιτρέπεται» τον ξαναρώτησα: 

«Που γνωρίζετε ότι αυτό το τυπικό που έχετε είναι σωστό;». 

Και μου απαντά: 

«Κι εμένα με απασχόλησε πολύ 

αν αυτό που κάνω είναι σωστό, ή λάθος 

και μάλιστα αυτές τις ημέρες 

έκανα πολύ προσευχή στον γέροντά μου, 

τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, 

ο οποίος είναι και ο νονός μου 

και τον παρακάλεσα να μου δείξει, 

αν αυτό που κάνω είναι σωστό, ή όχι 

και αξιώθηκα να τον δω μπροστά μου ένα απόγευμα 

την ώρα που έκανα τον κανόνα μου, 

να με ευλογεί και να μου λέει: 

"Χαίρε Παΐσιε! 

Χαίρε παιδί μου, 

γιατί δεν δέχεσαι ούτε χρήματα, 

ούτε επιταγές"...

πηγή

|η αρχική (άγνωστη εν πολλοίς) φωτογραφία της ανάρτησης από τα Άπαντα Ορθοδοξίας  

(Και σαν να μοιάζει λίγο με τον κ.Μανώλη ο κύριος δίπλα στον Άγιο ... Ιδέα μας θα΄ναι...)

                         

                                                  (ο κ.Μανώλης σήμερα...)

https://amfoterodexios.blogspot.com/2024/03/blog-post_54.html?m=0