Η ελευθερία του λόγου Π Ε Θ Α Ν Ε ! ! ! ( Ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ό! )

Το παρακάτω άρθρο δεν είναι για να ψαρέψει 'κλικ', ή θεωρίες συνωμοσίας. 

Είναι η απροκάλυπτη αλήθεια που ξεγυμνώνεται.

Είναι καιρός να αναγνωρίσουμε τον τολμηρό ελιγμό της αμερικανικής άρχουσας τάξεως, η οποία ενορχηστρώνει μια μεγάλη ψευδαίσθηση επαναπροσδιορισμού της ίδιας της δημοκρατίας. 

Αυτό δεν είναι απλώς μια προσαρμογή. Είναι μια ολοκληρωτική εκμηδένιση των δημοκρατικών αρχών, καθιστώντας το Κογκρέσσο παρωχημένο, μετατρέποντας την ψηφοφορία σε φάρσα και υποβιβάζοντας το Σύνταγμα σε απλό ιστορικό τεχνούργημα, ασυμβίβαστο με την κυριαρχία που οραματίζονται αυτές οι ελίτ όχι μόνο επί των Αμερικανών, αλλά και επί του πλανήτη.

Τόλμησαν να επαναπροσδιορίσουν την δημοκρατία από την ενσάρκωση της βούλησης του λαού στη διαφύλαξη αυτού που αποκαλούν «ιερότητα των δημοκρατικών θεσμών». 

Ωστόσο, ποια φάρσα αντιπροσωπεύουν αυτοί οι λεγόμενοι θεσμοί;

Μακριά από το να είναι προπύργια της δημοκρατίας όπως την ξέρουμε – το Κογκρέσσο, το κράτος δικαίου, η ανεξάρτητη δικαιοσύνη – αυτά έχουν αντικατασταθεί από τις μηχανορραφίες μιας βιομηχανίας λογοκρισίας. 

Αυτή η κλίκα περιλαμβάνει το στρατιωτικό σύμπλεγμα και αυτό της  ασφάλειας, το Στέητ Ντηπάρτμεντ, το ΝΑΤΟ και μια σειρά από άλλους, συμπεριλαμβανομένων οικονομικών μεγαθηρίων όπως η Black Rock και η JP Morgan Chase, όλοι μεταμφιεσμένοι ως οικοδόμοι συναίνεσης, ενώ επιτάσσουν την αφήγηση.

Η διαφωνία ενάντια σε αυτή την κατασκευασμένη συναίνεση χαρακτηρίζεται βλάσφημα ως επίθεση στην δημοκρατία. 

Η δημοκρατία, όπως φαίνεται, έχει γίνει αντικείμενο σφετερισμού και έχει εμπορευματοποιηθεί από αυτούς τους ελίτ θεσμούς, απομονωμένη από αυτό που η Χίλλαρυ Κλίντον αποκαλεί χλευαστικά «τους αξιοθρήνητους του Τραμπ» – τους ίδιους ανθρώπους που υποτίθεται ότι υπηρετεί η δημοκρατία.

Η πλοκή πυκνώνει καθώς βλέπουμε ακαδημαϊκούς κύκλους, τεχνολογικούς γίγαντες, ακόμη και νομοθέτες, συνυφασμένους με οντότητες όπως το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, να εγκρίνουν αυτή τη διαστροφή της δημοκρατίας, αναγνωρίζοντας σιωπηρά την «ενόχληση» του Συντάγματος στις υπερβολικές φιλοδοξίες τους.

Δείτε το Στέητ Ντηπάρτμεντ, που εμπλέκεται στην αποτροπή της νομοθετικής εποπτείας στην κυβερνητική λογοκρισία που εκτείνεται σε θέματα από τον COVID-19 έως τις γεωπολιτικές εντάσεις.

Η κουρτίνα τραβήχτηκε πίσω από τον Tucker Carlson και τον Mike Benz, αποκαλύπτοντας τους αρχιτέκτονες της παρακολούθησής μας - όχι τους σκιώδεις Rothschilds, ή Bilderbergs, αλλά μια ορατή αμερικανική ολιγαρχία αφοσιωμένη στο θάψιμο της Πρώτης Τροπολογίας.

Αυτή η απόφαση δεν είναι κάτι που διαφαίνεται στον μακρινό ορίζοντα. Συμβαίνει εδώ και τώρα.

Η πρόθεση είναι σαφής: 

να μεταμορφωθεί το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε ΜΟΝΟΛΙΘΙΚΟΥΣ ΘΑΛΑΜΟΥΣ της ηχούς μίας ....εγκεκριμένης αλήθειας!

Το ελευθεριακό όνειρο της ψηφιακής ελευθερίας του λόγου συνθλίβεται κάτω από το βάρος της πραγματικότητας, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις δοκιμασίες που αντιμετώπισε ο Elon Musk επειδή τόλμησε να υπερασπιστεί τον ελεύθερο διάλογο για το 'X'. 

Η σταυροφορία της Καλιφόρνιας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης εναντίον του Musk δείχνει μέχρι πού θα φτάσουν οι δυνάμεις για να καταστείλουν την διαφωνία, απαιτώντας να συνθηκολογήσει με τις ιδιοτροπίες του καθεστώτος λογοκρισίας.

Το μέλλον διαγράφεται σκοτεινό, με εναλλακτικές φωνές και μέσα κοινωνικής δικτύωσης έτοιμα να γίνουν απλά φερέφωνα των «θεσμών της ελίτ οικοδόμησης συναίνεσης».

Η βιτρίνα των «δημοκρατικών θεσμών» ως πυλώνων της ελεύθερης κοινωνίας καταρρέει με μια πιο προσεκτική ματιά, αποκαλύπτοντας ένα περίπλοκο δίκτυο αφιερωμένο όχι στην προώθηση της δημοκρατίας αλλά στην ίδια τη λογοκρισία της.

Αυτό το δίκτυο, που περιλαμβάνει το σύμπλεγμα στρατού / ασφάλειας, το Στέητ Ντηπάρτμεντ, το ΝΑΤΟ, τη CIA, το FBI, το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, τις ΜΚΟ και τα παρόμοια, μεταμφιέζεται ως θεματοφύλακας της δημοκρατικής ιερότητας. Ωστόσο, σε μια έντονη αντίφαση, η διαφωνία ενάντια στην κατασκευασμένη συναίνεση τους διασύρεται ως προσβολή στην ίδια τη δημοκρατία.

Είναι μια διεστραμμένη ειρωνεία όπου η δημοκρατία μονοπωλείται από αυτές τις ελίτ οντότητες, προστατεύεται από τον ίδιο τον πληθυσμό που υποτίθεται ότι ενδυναμώνει, υποβιβάζοντας τη βούληση του λαού σε απλό θόρυβο φόντου.

Αυτή η διεστραμμένη αφήγηση δεν υποστηρίζεται μόνο από τους υψηλόβαθμους της ακαδημαϊκής κοινότητας και τους γίγαντες της Silicon Valley, αλλά και από τους ίδιους τους νομοθέτες και τους επόπτες που είναι επιφορτισμένοι με τη διακυβέρνησή μας.

Μια τέτοια συνενοχή αποκαλύπτει μια ανατριχιαστική αποδοχή μιας δημοκρατίας που στερείται δημοκρατικής συμβολής, όπου οι θεμελιώδεις αρχές του Συντάγματος θεωρούνται ενοχλητικά εμπόδια στην άσκηση εξουσίας επί των πολιτών.

Ωστόσο, καθώς ξετυλίγεται αυτή η μεγάλη εξαπάτηση, το ευρύτερο μωσαϊκό του δυτικού πολιτισμού αντιμετωπίζει μια άνευ προηγουμένου διάβρωση, που χαρακτηρίζεται από την ποινικοποίηση της ιατρικής αλήθειας και την απροκάλυπτη χειραγώγηση των μεταναστευτικών πολιτικών για ιδεολογικές ατζέντες.

Αυτό δεν είναι υποθετικό· Είναι η ζοφερή πραγματικότητα που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, καθώς οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν ως όπλο το άνοιγμα και την ποικιλλομορφία ενάντια στις δικές τους θεμελιώδεις αρχές.

Αυτή η αφήγηση της παρακμής διαιωνίζεται από έναν λαό, είτε πολύ παγιδευμένο σε πατριωτικό ζήλο, είτε πολύ απογοητευμένο για να αναγνωρίσει την τυραννία που καταπατά τις ελευθερίες του.

Η υπόσχεση της ουράνιας σωτηρίας χειραγωγείται για να κατευνάσει την διαφωνία, ενώ τα δόγματα της αμερικανικής ιδιαιτερότητας τυφλώνουν πολλούς στην εσωτερική παρακμή που υπονομεύει το έθνος.

Σε αυτή την εποχή όπου το άβολο αποφεύγεται και η αλήθεια ποινικοποιείται, η κηδεμονία των ελευθεριών μας απαιτεί κάτι περισσότερο από παθητική τήρηση.

Απαιτεί μια ενεργή, άγρυπνη αντίσταση ενάντια στην καταπάτηση της λογοκρισίας μεταμφιεσμένης σε εθνική ασφάλεια, ενάντια στον οργουελιανό επαναπροσδιορισμό της δημοκρατίας και ενάντια στη θεσμική προδοσία των συνταγματικών αρχών.

Καθώς ξεδιπλώνεται αυτή η αποκάλυψη, η ανάγκη να διαφυλάξουμε τα υπολείμματα της αλήθειας γίνεται πρωταρχικής σημασίας. Σε μια εποχή όπου τα ψηφιακά αποτυπώματα σβήνονται με οργουελιανή αποτελεσματικότητα, η διατήρηση των διαφωνούντων φωνών σε απτές, μη ακυρωμένες μορφές γίνεται μια επαναστατική πράξη ανυπακοής.

Αναλύοντας τη βαθιά ριζωμένη διαφθορά και τη διαπλοκή της πολιτικής εξουσίας με τα εταιρικά συμφέροντα, όπως αποδεικνύεται από το Ατλαντικό Συμβούλιο και το σκάνδαλο Burisma, αποκαλύπτουμε όχι μόνο μια αποτυχία της διακυβέρνησης, αλλά μια σκόπιμη ανατροπή των ηθικών προτύπων για γεωπολιτικό και οικονομικό όφελος.

Αυτή η αφήγηση, που υπογραμμίζεται από το θράσος της εξουσίας που επιδεικνύεται στη μόχλευση της βοήθειας για προσωπικές βεντέτες, αποκαλύπτει όχι μόνο ατομικές ατασθαλίες, αλλά μια συστημική σήψη που απειλεί τα ίδια τα θεμέλια της δημοκρατικής ακεραιότητας.

Η αποκάλυψη των σημαντικών δωρεών της πρεσβείας των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων στο Ατλαντικό Συμβούλιο, με συνεισφορές άνω του 1 εκατομμυρίου δολλαρίων, παράλληλα με μια σημαντική προσθήκη από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΑΕ, σκιαγραφεί ένα ανησυχητικό ταμπλό άσκησης επιρροής και αδιαφανών οικονομικών συναλλαγών στην καρδιά αυτού, που υποτίθεται ότι είναι ένα προπύργιο του δημοκρατικού λόγου.

Αυτή η οικονομική εμπλοκή υποδηλώνει μια δυναμική συναλλαγών όπου οι μεγάλες δωρεές φαινομενικά επηρεάζουν την υπεράσπιση του συμβουλίου, κυρίως εικάζεται στην ώθηση για τα ΗΑΕ ως οικοδεσπότη της διάσκεψης του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή του 2023 - μια απόφαση που αμαυρώθηκε από την έλλειψη διαφάνειας σχετικά με αυτές τις οικονομικές συνεισφορές.

Το Ατλαντικό Συμβούλιο, ένας ακρογωνιαίος λίθος στον μηχανισμό της λογοκρισίας και ένας υποτιθέμενος υπερασπιστής της δημοκρατικής ακεραιότητας, βρίσκεται μπλεγμένο σε διαμάχη, χρηματοδοτούμενο όχι μόνο από ξένα κράτη αλλά και από τον ανυποψίαστο Αμερικανό φορολογούμενο.

Οι επιχορηγήσεις από τα Υπουργεία Άμυνας, Εξωτερικών και Ενέργειας, μαζί με την Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης των ΗΠΑ, υπογραμμίζουν μια ζοφερή ειρωνεία όπου τα κυβερνητικά κονδύλια τροφοδοτούν τη διάβρωση των δημοκρατικών ιδεωδών που έχουν ορκιστεί να υποστηρίζουν.

Ο κατάλογος των ευεργετών του Ατλαντικού Συμβουλίου διαβάζεται ως το "who's who" των παγκόσμιων εταιρικών και κυβερνητικών υπερδυνάμεων: από τεχνολογικούς γίγαντες και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα έως υπουργεία εξωτερικών και πετρελαϊκές εταιρείες:

ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ:

Abu Dhabi National Oil Company

Amazon

Aramco

Chevron Corporation

Crescent Petroleum

Facebook

Goldman Sachs

Google

JP Morgan Chase Foundation

Lockheed Martin

Pfizer

Raytheon Technologies

System Capital Management

Verizon

ΙΔΡΥΜΑΤΑ & ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΑ:

Carnegie Corp of New York

Charles Koch Foundation

John D. and Catherine T. MacArthur Foundation

The Rockefeller Foundation

ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΙ & ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΦΟΡΕΙΣ:

Βρετανικό Υπουργείο Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας

Αντιπροσωπεία της ΕΕ στις ΗΠΑ

Πρεσβεία Μπαχρέιν

Πρεσβεία Ιαπωνίας

Υπουργείο Άμυνας της Φινλανδίας

Υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας

Υπουργείο Άμυνας της Λιθουανίας

Υπουργείο Άμυνας της Νορβηγίας

Υπουργείο Εξωτερικών της Νορβηγίας

Υπουργείο Εξωτερικών της Σουηδίας

Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα

Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ

Υπουργείο Ενέργειας των ΗΠΑ

Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ

Αυτή η κατάσταση υπερβαίνει απλά ηθικά διλήμματα, παρεκκλίνοντας στο έδαφος μιας συστηματικής υπονόμευσης της δημοκρατικής διακυβέρνησης από ελίτ θεσμούς.

Αυτές οι οντότητες, μέσω της οικονομικής ισχύος και της στρατηγικής επιρροής, φαίνεται να επιλέγουν πλατφόρμες όπως το Ατλαντικό Συμβούλιο για να επαναπροσδιορίσουν την δημοκρατία στην υπηρεσία της ατζέντας τους, παραγκωνίζοντας τη δημόσια βούληση και συσκοτίζοντας τις γραμμές μεταξύ υπεράσπισης και άσκησης πίεσης.

Η αποκάλυψη αυτών των συναλλαγών και συνεργασιών, μακριά από την σφαίρα της θεωρίας συνωμοσίας, προκαλεί μια κριτική εξέταση της ακεραιότητας και των κινήτρων των δεξαμενών σκέψης που ασκούν σημαντική επιρροή στην πολιτική και την κοινή γνώμη. 

Θέτει υπό αμφισβήτηση το ίδιο το θεμέλιο της υπεράσπισής τους και τις συνέπειες για την παγκόσμια διακυβέρνηση όταν η λήψη αποφάσεων επηρεάζεται τόσο έντονα από κατεστημένα συμφέροντα.

Αυτή η διαλεύκανση δεν είναι απλώς μια έκθεση, αλλά μια κραυγή συσπείρωσης, ένα αίτημα αφύπνισης της συλλογικής συνείδησης για την ύπουλη διάβρωση του δημοκρατικού μας ήθους και την επιτακτική ανάγκη διαφύλαξης των θεμελιωδών δικαιωμάτων μας από την αδηφάγο όρεξη της ανεξέλεγκτης εξουσίας.

ΠΗΓΗ: Free Speech is Dead - A Lily Bit

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ