Στο πρόσωπο του Αντιχρίστου κατοικεί το αποκορύφωμα μιας ολόκληρης πνευματικής πορείας της πεπτωκυΐας ανθρωπότητας και της ανταρσίας της εναντίον του Θεού.
Αυτή η επιθυμία δεν είναι αυστηρά αθεϊστική, δηλαδή μια πλήρης και ολοκληρωτική απόρριψη της ιδέας του Θεού.
Το πνεύμα του αντίχριστου εργάζεται εδώ και πολύ καιρό στον κόσμο. Και έρχεται, και όμως τώρα ήδη εργάζεται στον κόσμο (βλ. Α ́ Ιωάννου 4, 3).
Η ανθρωπότητα δημιουργήθηκε από τον Θεό για το καλό.
Υπάρχοντας ως δημιουργημένο και ενδεχομενικό πλάσμα, η ανθρωπότητα πρέπει να λάβει το καλό έξω από τον εαυτό της.
Για να συμμετάσχει στο καλό πρέπει να λάβει το καλό, και η πηγή κάθε καλού είναι ο Θεός.
Σε κάποιο σημείο, συγκεντρωμένη στη Δυτική Ευρώπη, η ανθρωπότητα άρχισε δήθεν να απελευθερώνεται από τα όρια του Θεού (για να είμαστε συγκεκριμένοι:
η Αγία Τριάδα, ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα).
Και πάλι, αυτό δεν ήταν, συνολικά, μια κραυγαλέα απόρριψη, ήταν, και είναι, πιο λεπτό από αυτό.
Ο Αλεξάντερ Σολζενίτσιν παρατηρεί: «Γυρίσαμε την πλάτη μας στο Πνεύμα και αγκαλιάσαμε όλα όσα είναι υλικά με υπερβολικό και αδικαιολόγητο ζήλο.
Αυτός ο νέος τρόπος σκέψης, που μας είχε επιβάλει την καθοδήγησή του, δεν παραδεχόταν την ύπαρξη εγγενούς κακού στον άνθρωπο ούτε έβλεπε κάποιο ανώτερο καθήκον από την επίτευξη της ευτυχίας στη γη.
Στήριξε τον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό στην επικίνδυνη τάση λατρείας του ανθρώπου και των υλικών αναγκών του.
Τα πάντα πέρα από τη φυσική ευεξία και τη συσσώρευση υλικών αγαθών, όλες οι άλλες ανθρώπινες απαιτήσεις και χαρακτηριστικά μιας λεπτότερης και ανώτερης φύσης, αφέθηκαν έξω από την περιοχή προσοχής των κρατικών και κοινωνικών συστημάτων, σαν να μην είχε η ανθρώπινη ζωή καμμία ανώτερη αίσθηση.
Αυτό παρείχε πρόσβαση στο κακό, του οποίου στις μέρες μας υπάρχει μια ελεύθερη και συνεχής ροή.
Μόνη η ελευθερία δεν λύνει ούτε στο ελάχιστο όλα τα προβλήματα της ανθρώπινης ζωής και μάλιστα προσθέτει μια σειρά από νέα (Χάρβαρντ).
Μετά το 1500, πολλές εκφράσεις του Χριστιανισμού άρχισαν να σχετίζονται με το Ευαγγέλιο από την άποψη της σχεδόν αυστηρά επίγειας ζωής και της πρακτικότητας.
Ο Χριστιανισμός ήταν χρήσιμος μόνο στο βαθμό που ήταν συμβατός ή πρόσθετε κάτι «αξίας» στη σύγχρονη κοσμική ζωή.
Το καλό έγινε όχι τόσο η αναζήτηση αυτού που είναι από πάνω, αλλά η δημιουργία μιας «κοινωνικά δίκαιης» γήινης ύπαρξης.
Ο Χριστιανισμός ήταν, η λατρεία της προόδου που διακήρυσσε, μόνο μια καινοτομία των ανθρώπων, τελικά. Η αληθινή ουράνια ζωή γλυστρούσε από τη γη.
Ένα θεμελιώδες δίδαγμα του αντίχριστου βλάστησε, συντηρήθηκε, αναπτύχθηκε και εδραιώθηκε σταθερά: η ανθρωπότητα μπορεί να εργαστεί καλά από μόνη της, και ακόμη και να βρει μια νέα σωτηρία μέσω των δικών της δυνάμεων.
Η επιδίωξη της «καλής ζωής» με μια αποκλειστικά εγκόσμια και βασική έννοια αναδείχθηκε ως ο μεγαλύτερος στόχος της ανθρωπότητας. Στην πραγματικότητα είναι η επιδίωξη της «αγαθής ζωής».
Αυτή η βασική αρχή είναι κοινή σε όλα τα σύγχρονα μονοπάτια, ανεξάρτητα από τα φαινομενικά διαφοροποιημένα ονόματα που φέρουν – δημοκρατία, κομμουνισμός, σοσιαλισμός και ούτω καθεξής.
Η ευρωπαϊκή Δύση έχει κηρύξει το ευαγγέλιο της υλικής σωτηρίας με θέρμη τους τελευταίους αιώνες. Δεν υπάρχει τίποτα μεγαλύτερο από την υλική ευημερία. Ένας «καλός» άνθρωπος δεν είναι πλέον αυτός που αναζητά τον Θεό πάνω απ' όλα.
Στην πραγματικότητα, κάποιος μπορεί να είναι καλός και συμπαθητικός χωρίς τον Θεό.
Αντίχριστος είναι η συμπυκνωμένη συλλογική επιθυμία της ανθρωπότητας να αντικαταστήσει τον Θεάνθρωπο, τον Ιησού Χριστό.
Ο άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς λέει, Αντίχριστος είναι ένας άνθρωπος που επιθυμεί να είναι στη θέση του Χριστού, να καταλάβει τη θέση Του και να κατέχει αυτό που ο Χριστός πρέπει να κατέχει.
Επιθυμεί να κατέχει την έλξη του Χριστού και την εξουσία πάνω σε ολόκληρο τον κόσμο.
Αλλά, ο Αντίχριστος είναι ένας συμπαθητικός τύπος. Θα προσωποποιήσει τη βαθιά επιθυμία της ανθρωπότητας για καλοσύνη – μια καλοσύνη – χωρίς Θεό.
Αυτή η «καλοσύνη» που αποκλείει τον Θεό φαινομενικά θα επιτευχθεί στον Αντίχριστο. Θα είναι ανεκτικός και θα προσφέρει ισότητα (τουλάχιστον στην αρχή).
Ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος περιγράφει τον ερχομό του Αντιχρίστου, "ο πιο ποταπός θα έρθει ως ληστής, με τρόπο τέτοιο ώστε να εξαπατήσει όλους: θα έρθει ως ταπεινός, πράος, μισητής (όπως θα πει για τον εαυτό του) της αδικίας, περιφρονώντας τα είδωλα, δίνοντας προτίμηση στην ευσέβεια, σταθερός, ευγενικός σε όλους...
Αλλά μαζί με όλα αυτά θα κάνει σημεία και θαύματα και φοβερά θεάματα με μεγάλη εξουσία. Και θα χρησιμοποιήσει πονηρά μέσα για να ευχαριστήσει όλους, έτσι ώστε οι άνθρωποι να τον ερωτευτούν γρήγορα.
Δεν θα δεχτεί δωροδοκίες, θα μιλήσει με θυμό, θα δείξει μια ζοφερή όψη, αλλά με μια ευπρεπή εξωτερική εμφάνιση θα εξαπατήσει τον κόσμο, μέχρι να γίνει βασιλιάς (Περί του Αντίχριστου)".
Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς αναφέρει, "Θα είναι πολύ έξυπνος και προικισμένος με επιδεξιότητα στο χειρισμό των ανθρώπων. Θα είναι συναρπαστικός και ευγενικός.
Συναρπαστικός, έξυπνος, ευγενικός, θα είναι ελεήμων – θα ενεργεί με έλεος και καλοσύνη, αλλά όχι για χάρη του ελέους και της καλοσύνης, αλλά για την ενίσχυση της δικής του εξουσίας.
Όταν θα την έχει ενισχύσει σε σημείο που όλος ο κόσμος θα τον αναγνωρίσει, τότε θα αποκαλύψει το πρόσωπό του.
Θα είναι ένας φαινομενικά φιλάνθρωπος. Θα είναι πνευματικός. Θα έχει μια ισχυρή βαρύτητα γι' αυτόν. Θα δείξει στην ανθρωπότητα ότι μπορεί να έχει μεγάλη «υπερφυσική» δύναμη και να είναι ο αφέντης του εαυτού της.
Θα επιτρέψει μορφές του Χριστιανισμού να υπάρχουν, αρκεί να τον αναγνωρίσουν.
Θα είναι οικουμενιστής.
Θα φέρει μια φαινομενική ενότητα μεταξύ των πολλών φωνών του Χριστιανισμού, και επιπλέον των πολλών θρησκειών του κόσμου.
Τέλος, όλοι θα είναι καλοί και θα ανέχονται ο ένας τον άλλον.
Ο συμβιβασμός θα γίνει η νέα και πιο εξυψωμένη αρετή, ακόμη και μέσα στις «χριστιανικές» ομάδες (ναι, ακόμη και στην Ορθοδοξία!).
Θα υπάρξουν πολλές εύηχες δικαιολογίες για να θέσουν σε κίνδυνο το πρότυπο της Αλήθειας και της ορθής διδασκαλίας.
Ο Άγιος Ιωάννης διευκρινίζει περαιτέρω, "Η αναζήτηση συμβιβασμού θα είναι η χαρακτηριστική διάθεση των ανθρώπων.
Η ευθύτητα της εξομολόγησης θα εξαφανιστεί.
Οι άνθρωποι θα δικαιολογούν έξυπνα την πτώση τους, και το ευγενικό κακό θα υποστηρίξει μια τέτοια γενική διάθεση. Θα υπάρχει η συνήθεια της αποστασίας από την αλήθεια και η γλυκύτητα του συμβιβασμού και της αμαρτίας στους ανθρώπους.
Ο Αντίχριστος θα δεχτεί ευγενικά όλους ακριβώς όπως είναι. Δεν θα υπάρξουν σκληρά πρότυπα Αλήθειας.
Μαζί με την απομάκρυνση από τη ζωή θα είναι μια αποδυνάμωση της ηθικής ζωής. Θα υπάρξει εξάντληση του καλού και αύξηση του κακού, διδάσκει ο Άγιος Ιωάννης.
Ο Αντίχριστος θα κάνει εξαιρετικά ωραία πράγματα, όλα χωρίς τον Θεό.
Η ανθρωπότητα θα τον αγαπήσει επειδή φαινομενικά αποδεικνύει ότι είναι δυνατή μια πρόοδος αποκλειστικά ανθρώπινης προσπάθειας.
Η ελπίδα θα ανακατευτεί. Οι άνθρωποι θα χλευάσουν και θα περιφρονήσουν τους ουρανούς. Οι καρδιές θα φουσκώσουν από υπερηφάνεια, γιατί η επιθυμία θα φαίνεται να εκπληρώνεται. Η ανθρωπότητα θα είναι μεγάλη και καλή από μόνη της.
Δεν χρειάζεται πια τον Θεάνθρωπο, γιατί έχει γίνει άνθρωπος-θεός.
Εφόσον είναι ικανός να γεμίσει το στομάχι της ανθρωπότητας – υλική ανάγκη και επιθυμία – θα επαινεθεί ως σωτήρας.
Μόλις η δύναμή του είναι σίγουρη, η μάσκα της καλοσύνης θα αφαιρεθεί.
Αποκλειστικά υλιστική και ανθρωπιστική καλοσύνη και φιλανθρωπία καταλήγουν πάντα σε ολοκληρωτική σκλαβιά.
Ο εικοστός αιώνας το κατέστησε σαφές. Η ανθρωπότητα σφυρηλατεί τυφλά τις δικές της αλυσίδες καταστροφής και δουλείας με την ελπίδα ότι ίσως, απλά ίσως, θα φέρουν άπιαστη ελευθερία.
Η καλοσύνη από μόνη της, αποκομμένη από τον Θεό, δεν είναι παρά μια θλιβερή και φτηνή παρωδία αληθινής καλοσύνης. Εκπαιδευόμαστε να το καταπίνουμε ολόκληρο.
Το συμπαθητικό πνεύμα του αντίχριστου βρίσκεται ήδη σε λειτουργία στον κόσμο. Ο Αντίχριστος θα είναι συμπαθητικός.
Θα είσαι κακός και μισητής αν επιλέξεις να αντισταθείς σε αυτόν και το πνεύμα του.
Εκείνοι που υπερασπίζονται την Αλήθεια θα κακοποιηθούν ως εξτρεμιστές και ριζοσπάστες. φανατικοί που δεν καταλαβαίνουν πώς να είναι καλοί.
Η κοσμική καλοσύνη έχει το τέλος της στο απόλυτο κακό. Έχει την ίδια μοίρα με τους χοίρους που ορμούν τρελλά στα βαθιά νερά (βλ. Ματθ. 8, 28).
«Ο Θεός μπορεί να πολεμηθεί: αυτό είναι ένα από τα νοήματα της σύγχρονης εποχής. αλλά δεν μπορεί να κατακτηθεί, και δεν μπορείς να Του ξεφύγεις: η βασιλεία Του θα διαρκέσει αιώνια» (π. Σεραφείμ Ρόουζ).
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγαπητοὺς ἀναγνῶστες μας, ὅτι σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐμπεριέχουν προσβλητικοὺς χαρακτηρισμούς, διαφημίζουν κόμματα ἢ εἶναι γραμμένα μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες (γκρήκλις), θὰ διαγράφωνται ἄνευ προειδοποιήσεως!