Σ'έναν συνοριακό σταθμό.....

Από παιδί είχε μανία με τα τραίνα. 

Μεγάλη μανία. 

Το έσκαγε από το σχολείο, με τα βιβλία παραμάσχαλα, και πού τον έχανες, πού τον έβρισκες, στο σταθμό. 

Έμεναν σε μια μικρή επαρχιακή πόλη.

Τρύπωσε σε μια γωνιά κι εκεί καθότανε ώρες ολόκληρες και κοίταζε. 

Όχι μονάχα τα τραίνα που ολοένα ερχόντουσαν και ολοένα φεύγανε, μα όλη η ατμόσφαιρα εκεί τον γοήτευε. 

Από το πολύ το σκασιαρχείο έμεινε στην ίδια τάξη. 

Η μάνα του του τις έβρεχε ταχτικά, αυτός το βιολί του.

Το όνειρο του, από τότε, δεν ήτανε να γίνει, όπως θέλανε άλλα παιδιά, αξιωματικός, ή μηχανικός, μα σταθμάρχης. 

Ονειρευότανε τον εαυτό του σταθμάρχη στον κεντρικό σταθμό της πρωτεύουσας, με τη σκούρα μπλε στολή, με τα σιρίτια στα μανίκια, κι ένιωθε μεγάλη συγκίνηση.

Συχνάζοντας στο σταθμό, είχε μάθει από μικρός όλες τις μανούβρες που γίνονται εκεί σαν είναι να 'ρθει, ή σαν είναι να φύγει ένα τραίνο.

Είχε μάθει ακόμα να παρατηρεί. 

Να μελετάει τα πρόσωπα των ταξιδιωτών. 

Άλλοι φτάνανε στο σταθμό με συνοδεία συγγενείς και φίλους κι αρχίζανε οι ατέλειωτοι αποχαιρετισμοί, οι συγκινήσεις και τα ρέστα. 

Άλλοι πάλι ερχόντουσαν και βρίσκανε ολόκληρη υποδοχή. 

Και ξανά οι συγκινήσεις και τα ρέστα. 

Μα κείνοι που ήταν η συμπάθειά του από τότε, ήταν οι μοναχικοί ταξιδιώτες. 

Αυτοί που φεύγουν, ή έρχονται ολομόναχοι. 

Σαν είναι να φύγουνε, πηδάνε στο βαγόνι τους και χάνονται εκεί μέσα. 

Δεν κοιτάνε από το παράθυρο, γιατί ξέρουν πως δεν είναι κανένας για να τους αποχαιρετήσει, να τους πει:

«Καλό ταξίδι!».

Από το βιβλίο του Αντώνη Σαμαράκη ''Ζητείται ελπίς''-Σ'έναν συνοριακό σταθμό.

https://proskynitis.blogspot.com/2023/03/blog-post_63.html